Ο φόβος είναι μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, που συχνά παρουσιάζεται στις Γραφές ως δοκιμασία και ως σταυροδρόμι μεταξύ απιστίας και πίστης.
Δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό συναίσθημα, αλλά μια πνευματική κατάσταση, όπου η έλλειψη βεβαιότητας για την παρουσία του Χριστού δοκιμάζει την πίστη.
Αντίστοιχα, το χριστιανικό θάρρος, όπως εκφράζεται με τα λόγια του Χριστού: «Θαρσείτε, εγώ ειμι, μη φοβείσθε», δεν είναι μια απλή ανθρώπινη δύναμη, αλλά μια κατάσταση εμπιστοσύνης στην παρουσία του Θεού ακόμα και εν μέσω κινδύνων.
Ο φόβος έχει δύο βασικές διαστάσεις: πρώτον, είναι φόβος απέναντι στη φύση και τη δύναμη της, κάτι που μαρτυρεί την ανθρώπινη αδυναμία. Δεύτερον, είναι φόβος απέναντι στην απουσία του Χριστού, που αποκαλύπτει τη δοκιμασία της πίστης.
Αυτός ο φόβος δεν είναι απλώς δειλία, αλλά μια έκφραση της ανθρώπινης ανασφάλειας μπροστά στο άγνωστο και το ανεξέλεγκτο.
Οι δοκιμασίες του φόβου επιτρέπονται από τον Θεό όχι για να καταστρέψουν την πίστη, αλλά για να την καθαρίσουν και να την ενισχύσουν.
Ο ίδιος ο Χριστός δεν εμφανίζεται αμέσως, αλλά επιτρέπει στους ανθρώπους, να φτάσουν στο σημείο της απόγνωσης.
Όπως και στην περίπτωση του Ιώβ, των Τριών Παίδων ή του Δανιήλ, ο Θεός δοκιμάζει τους πιστούς Του, όχι για να τους εγκαταλείψει, αλλά για να τους καταστήσει ώριμους στη σχέση τους μαζί Του.
Σε αντίθεση με τον φόβο, το χριστιανικό θάρρος δεν είναι απλώς ψυχικό σθένος ή ανθρώπινη γενναιότητα, αλλά αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης στον Θεό.
Ο Χριστός δεν μας καλεί να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες με τη δική μας δύναμη, αλλά μας προσφέρει την παρουσία Του ως πηγή θάρρους. Η φράση «Θαρσείτε, εγώ ειμι» δεν είναι απλώς μια προτροπή, αλλά αποκάλυψη: η παρουσία του Θεού στη ζωή του ανθρώπου είναι η μόνη πηγή αληθινού θάρρους.
Το θάρρος που προσφέρει ο Χριστός δεν είναι η απουσία του φόβου, αλλά η υπέρβαση του μέσα από τη βεβαιότητα της παρουσίας Του.
Όσο το βλέμμα του ανθρώπου είναι στραμμένο στον Χριστό, βαδίζει με θάρρος.
Όταν όμως η προσοχή του μετατοπίζεται, ο φόβος τον κυριεύει και τον παραλύει.
Στην πατερική παράδοση, το χριστιανικό θάρρος ταυτίζεται με την πνευματική ανδρεία, μία από τις τέσσερις θεμελιώδεις αρετές.
Ο αληθινός χριστιανός δεν αγωνίζεται με ανθρώπινα όπλα, αλλά με την εμπιστοσύνη στον Θεό.
Αυτό το θάρρος δεν είναι απλώς μια παθητική υπομονή, αλλά ενεργητική πίστη, που οδηγεί τον πιστό να αντιμετωπίσει ακόμα και το θάνατο χωρίς τρόμο.
Η ανδρεία αυτή είναι καρπός της σχέσης με τον Θεό και αποκαλύπτεται κυρίως στις στιγμές δοκιμασίας, με εμπιστοσύνη ότι, το χέρι Του είναι πάντοτε παρόν, ακόμα και αν φαίνεται κρυμμένο.
Ο χριστιανός δεν πρέπει να δοξάζει τον Θεό μόνο όταν ο κίνδυνος έχει περάσει, αλλά και εν μέσω της δοκιμασίας.
Αυτή η στάση δεν είναι φυσιολογική με ανθρώπινα δεδομένα, αλλά αποτελεί τον πυρήνα της χριστιανικής πίστης.
Ο Χριστός είναι ο νικητής κάθε κακού, και όσοι βρίσκονται κοντά Του δεν έχουν λόγο να φοβούνται.
Κάθε πιστός καλείται να δει τις δυσκολίες της ζωής όχι ως ενδείξεις της απουσίας του Θεού, αλλά ως ευκαιρίες να Τον συναντήσει πιο βαθιά. Το χριστιανικό θάρρος δεν αρνείται την πραγματικότητα των κινδύνων, αλλά διακηρύσσει ότι η παρουσία του Χριστού είναι ισχυρότερη τους.
Ο φόβος είναι μια δοκιμασία που φανερώνει την πνευματική μας κατάσταση και μας διδάσκει να στρέφουμε το βλέμμα μας στον Θεό.
Το χριστιανικό θάρρος, από την άλλη, είναι η εμπιστοσύνη που γεννιέται από την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι πάντοτε παρών, ακόμα και όταν φαίνεται αόρατος.
Η υπέρβαση του φόβου δεν έρχεται μέσα από την ανθρώπινη δύναμη, αλλά μέσα από την ακλόνητη πίστη στη νικηφόρα παρουσία του Χριστού.
Κάθε πιστός καλείται να ακούσει τη φωνή Του μέσα στις δυσκολίες: «Θαρσείτε, εγώ ειμι, μη φοβείσθε».
Αυτή η φωνή δεν εξαλείφει τις καταιγίδες της ζωής, αλλά μεταμορφώνει την καρδιά μας, ώστε να τις διαπλέουμε με θάρρος, μέχρι να φτάσουμε στο λιμάνι της αιώνιας βασιλείας Του.
