Από χθες βλέπουμε παντού εγκώμια για τον Πάπα που πέθανε. Σχεδόν όλα είναι επικεντρωμένα στο ενδιαφέρον του για τους φτωχούς και τους αδικημένους - που ενίοτε μπορεί να είναι και τρομοκράτες... Το νόημα, ρητά ή άρρητα διατυπωμένο, είναι το εξής: ορίστε, έτσι θα έπρεπε να είναι η αληθινή Eκκλησία. Όλοι αυτοί οι μεταμοντέρνοι, της επιφάνειας δηλαδή, δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα το πιο αντιχριστιανικό, τίποτα που να είναι πιο ενάντιο στη διδασκαλία του Χριστού, από αυτήν την αυτάρεσκη και ευρέως διαφημιζόμενη φιλανθρωπία - από την τοποθέτηση του ανθρώπου στο βάθρο του Θεού και από την μετατροπή του κοινωνισμού σε εκκλησιαστικό δόγμα.
Πράγματι, ο Χριστός δεν είπε (μόνο) «αγάπα τον πλησίον σου», πρόσθεσε επίσης «ως εαυτόν». Η φράση αυτή δεν γίνεται να διασπαστεί γιατί έτσι θα παραφραστεί κατά το ιδεολογικό δοκούν του καθενός. Με άλλα λόγια, αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν έχει νόημα να αγαπάς τους άλλους και βέβαια η πρώτη και μεγάλη θεϊκή εντολή είναι πρώτα να αγαπήσεις τον Κύριο και Θεό σου με όλη την καρδιά, την ψυχή και τη διάνοιά σου. Ο Ελεμίρε Τζόλα μάλιστα θεωρεί ότι αυτός ο στανικός κοινωνισμός, της σύγχρονης μεταμοντέρνας εποχής, είναι και ο σατανικός πειρασμός, ο οποίος αντιμάχεται και πολεμά, υπόγεια και ύπουλα, την ίδια την υπόσταση του Χριστιανισμού.
Για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα παραπάνω, ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Τζόλα, «Τί είναι η Παράδοση» (Che cos' è la tradizione). Αυτά τα δόγματα, που αναφέρονται εδώ, ήταν και τα κύρια χαρακτηριστικά του Πάπα που έφυγε χθες.
Ας τα εντοπίσουμε και ας μας προβληματίσουν.
«[…] Το δεύτερο δόγμα είναι αυτό που επιβεβαιώνει την ισότητα των ανθρώπων και συνδέεται με έναν ευρέως διαδεδομένο συναισθηματισμό. Η εξαπάτηση λειτουργεί ως εξής: όταν κάποιος είναι απρόθυμος να παραδεχτεί την ισότητα όλων – κάτι που θα απαιτούσε πρώτα από όλα έναν ορισμό ειδικών ανθρώπινων χαρακτηριστικών - κατηγορείται ότι ευνοεί την καταπίεση των φτωχών και στηρίζει τα προνόμια των ισχυρών και βίαιων, κατά περίεργο τρόπο όμως, σχεδόν κανείς δεν απορρίπτει αυτή την αλλοπρόσαλλη και εκβιαστική κατηγορία, εν μέρει επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος είναι συναισθηματικός στον ίδιο βαθμό που είναι βάναυσος και εν μέρει λόγω της αφοπλιστικής ασυναρτησίας της εν λόγω κατηγορίας.
[…] Η ισότητα τοποθετεί σε θρόνο έναν βασιλέα ανείπωτης και τεράστιας τυραννίας: πρόκειται για τον στατιστικό τύπο, την φόρμουλα που χρησιμεύει για τον καθορισμό του μέσου όρου. Ο μέσος στατιστικός άνθρωπος γίνεται ο Λυτρωτής, του οποίου η μίμηση ενθαρρύνεται σφόδρα, είναι αυτός που θα πρέπει να επιτρέπει στα άτομα να εξιλεωθούν για το αμάρτημα της κατοχής μιας ξεχωριστής φυσιογνωμίας.
[…] Το τρίτο δόγμα είναι εκείνο το είδος του αιώνιου ακτιβισμού που αναφέρεται στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», όπου δεν είναι σημαντική η απάντηση, αλλά η ίδια η δράση, σε μια κοινωνία που ξαναβρίσκει τον Νίτσε. «Ποιοι είμαστε εμείς που πρέπει να κάνουμε κάτι;», «Ποιοι είμαστε εμείς αν όχι ένα Εγώ διψασμένο για εξουσία, ένας μασκοφόρος της φιλανθρωπίας; Ένα Εγώ που προβάλλεται σαν μια συλλογική φιγούρα, σαν ένα συμβολικό άγαλμα καλυμμένο με ομίχλη.»
Τα ίδια ακριβώς είχε καταλάβει και ο Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους», όταν είπε ότι ο Πάπας θα προσυπογράψει τον σοσιαλισμό, γιατί είναι από την ίδια (ολοκληρωτική) πάστα, όπως άλλωστε και ο σύγχρονος ξεπεσμένος φιλελευθερισμός, δηλαδή ο βελούδινος ολοκληρωτισμός.
Για να ξεφύγουμε από την ομίχλη του παρόντος, ο Τζόλα προτείνει να επιστρέψουμε στους φυσικούς κανόνες: στην πρωτοκαθεδρία της περισυλλογής που είναι ύψιστη αρετή. Η γαλήνη, η περισυλλογή, η χαρά…είναι δεμένες σε έναν μόνο κόμπο, στο σύστημα των ιερών διαισθήσεων, που συγκρατεί τη γλώσσα μας.
