Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀπελπίζονται ἐξ αἰτίας τῆς ἔλλειψης ὁμόνοιας στὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα καὶ νομίζουν ὅτι αὐτὰ παλαιὰ δὲν συνέβαιναν θέλω νὰ παρουσιάσω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τοῦ Σωζομένου καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἐποχή του Νεστορίου. Αὐτά τὰ πραγματικά (καὶ ὄχι οἱ φαντασιώσεις κάποιων) γεγονότα τῆς ἐποχῆς τοῦ Νεστορίου σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν λανθασμένη στάση πολλῶν θεολόγων καὶ κληρικῶν δείχνουν ὅτι καὶ τότε ὑπῆρχαν δύο (ὄχι τρεῖς, ὅπως σήμερα), διαφορετικὲς τάσεις καὶ στάσεις στὶς τάξεις τῶν Χριστιανῶν: Αὐτοὶ ποὺ πῆγαν μὲ τὴν αἵρεση καὶ αὐτοὶ ποὺ διέκοψαν τὴν κοινωνία μαζί της. Πολὺ περισσότερο ὅμως τὰ γεγονότα αὐτὰ δικαιώνουν ὅσους προχωροῦν στὴν ἀποτείχιση ἀποδεικνύοντας, ὅτι αὐτὴ εἶναι ὁ μόνος δρόμος ὀρθῆς καταπολέμησης κάθε αἱρέσεως. Ἐπίσης δείχνουν καὶ τὸ ἑξῆς σημαντικό: Τὸ μόνο ποὺ ἄλλαξε σήμερα σὲ σχέση μὲ τότε εἶναι τὸ φρόνημα τῶν Χριστιανῶν ποῦ, ἐνῷ εἶναι ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ἐφευρίσκουν δικαιολογίες γιὰ νὰ μὴν ἀγωνιστοῦν (ἐξ οὗ καὶ οἱ τρεῖς καὶ ὄχι δύο προαναφερθέντες στάσεις) καὶ ἡ ἔλλειψη πραγματικὰ ποιμένων ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸ ποίμνιο καὶ ὄχι γιὰ ὁποιονδήποτε ἄλλο λόγο.
Γράφει ὁ ἐκκλησιαστικὸς συγγραφέας Σωζόμενος (γιὰ ἄλλους Σωζομενός ) γιὰ τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς τοῦ Νεστορίου (ἐδῶ):
"Ἀπὸ τότε λοιπὸν καὶ ὕστερα, ἄρχισαν νὰ γίνωνται φιλονικίες περὶ τούτουο εἰς τὸν λαόν, καὶ διαιρέσεις· ὅτι, ἄλλοι μὲν ἐναντιώνοντο εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Νεστορίου, καὶ τὸν ἀπεστρέφοντο· ἄλλοι δὲ ἐσυγκοινώνουν μὲ αὐτόν, καὶ ἐδέχοντο τὴν δυσσέβειάν του. (σσ. ἄρα οἱ Ὀρθόδοξοι ἦταν διαιρεμένοι σὲ δύο μέρη: σ’ ὅσους διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Νεστορίου καὶ σ’ ὅσους "ἐδέχοντο τὴν δυσσέβειάν του" (ὄχι ὅπως σήμερα τρία: οἰκουμενιστὲς ἀποτειχισμένοι καὶ μὴ ἀποτειχισμένοι ἀντιοικουμενιστές ). Εἶναι φυσικὰ πασιφανές, ὅτι γιὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸ συγγραφέα οἱ Ὀρθόδοξοι ἦταν αὐτοὶ ποὺ διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν Νεστόριο καὶ ὄχι αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν. Τονίζεται δὲ ὁ κόλαφος ἐναντίον ὅσων διαστρεβλώνουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας: Ὁ λαός, οἱ λαϊκοί πρωτοστάτησαν στὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως). Οὐ μόνον δὲ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἐγίνοντο αὐταῖς ᾑ διαίρεσες, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν Οἰκουμένην, καὶ εἰς κάθε τάγμα τῶν Ὀρθοδόξων· ἐπειδὴ ὁ ἀνθρωπολάτρης Νεστόριος ὁμοῦ μὲ τοὺς ἀκολούθους του, ἔγραψεν εἰς βιβλία τὴν αἵρεσίν του, καὶ τὰ διέσπειρε πανταχοῦ, ἕως καὶ εἰς αὐτὰς τὰς ἐρήμους, ὅπου ἑκατοίκουν Μοναχοί· καὶ τόσους πολλοὺς ἐτράβιξεν ὁ τρισκατάρατος εἰς τὴν πλάνην ταύτην, κληρικούς, Μοναχοὺς τέ, καὶ λαϊκούς, ὥστε ὁποῦ, καθὼς πρότερον ὁ Ἄρειος ἔσχισε τὸν ἄνωθεν ὑφαντὸν χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ· ἔτζι καὶ ὁ Νεστόριος ἔσχισεν ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς πολλὰ μέρη (σσ. Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι μεγάλος ἀριθμὸς τῶν Ὀρθοδόξων ἀκολουθοῦσε τον Νεστόριο, ἄρα σὲ ἀντίθεση μὲ ὅσα ὑποστηρίζουν πολλοὶ σήμερα, δὲν ἰσχύει τὸ ψευδοεπιχείρημα ὅτι πρέπει νὰ περιμένουμε τὴν ἀντίδραση τῶν πολλῶν. Ἐπίσης εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι τὸν χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ τὸν σχίζουν οἱ ἑκάστοτε αἱρετικοί, δηλ. τώρα οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ ὄχι ὅπως κακοδιδασκαλοῦν διάφοροι ὅσοι διακόπτουν τὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση).
Ταῦτα πάντα μαθῶν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ὑπερβολικὰ ἐλυπήθη. Καὶ καθ᾿ ὃ μὲν δοῦλος πιστὸς τοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς Θεοτόκου, ἀρματώθη διὰ νὰ πολεμήσῃ ὑπὲρ τῆς τιμῆς αὐτῶν· καθ᾿ ὃ δὲ ποιμὴν ἀληθινός, ἑτοιμάσθη διὰ νὰ ἀποδιώξῃ τὸν νοητὸν λύκον ἀπὸ τὴν μάνδραν τῶν λογικῶν προβάτων. Καὶ πρῶτον μὲν ἔγραψε γράμματα πρὸς τὸν Νεστόριον συμβουλευτικά, μὲ τὰ ὁποῖα, ἐν ἀγάπῃ ἀδελφικῇ, τὸν ἐσυμβούλευε νὰ παραιτήσῃ τὰ τοιαῦτα αἱρετικὰ φρονήματα, καὶ μὲ τὴν μεταβολήν του εἰς τὴν εὐσέβειαν. νὰ διορθώσῃ ἐκείνους ὁποῦ πρότερον ἐτράβηξεν εἰς τὴν δυσέβειαν. Ὁ δὲ δυσσεβὴς Νεστόριος λαμβάνοντας τὰ γράμματα τοῦ Ἁγίου, ὄχι μόνον δὲν ἐδιωρθώθη, ἀλλὰ καὶ χειρότερος ἔγινε, καὶ ἐσπούδαζε νὰ ἐξαπλώσῃ πλατύτερα τὴν αἵρεσίν του· καὶ τοὺς μὲν ἐναντιωμένους εἰς τὴν πλάνην τοῦ Κληρικούς τε καὶ Μοναχούς, ἐβασάνιζε διαφόρως· κατὰ δὲ τοῦ θείου Κυρίλλου, ἐθυμώνετο μὲ μεγάλην ὑπερηφάνιαν· ὠνόμαζεν αὐτὸν αἱρετικόν, καὶ πολλὰς ψευδεῖς καὶ ἀδίκους συκοφαντίας ἔλεγε κατ᾿ αὐτοῦ, καὶ τὰς διέσπειρεν εἰς τὸν λαόν .
Ὅθεν ὁ Ἅγιος Κύριλλος βλέποντας ἀδιόρθωτον τὸν Νεστόριον, ἔγραψε πρὸς αὐτὸν αὐστηρῶς, στηλιτεύοντας τὴν αἵρεσίν του· ἔγραψε δὲ καὶ εἰς τὸν κλῆρον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ εἰς τὸ Παλάτιον τοῦ Βασιλέως· ἔπειτα ἔγραψε καὶ εἰς τὸν Πάπαν Κελεστίνον, καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Πατριάρχας· ὁμοίως ἔγραψε καὶ εἰς διαφόρους πόλεις καὶ χώρας πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους, καὶ ἡγεμόνας, καὶ ἄρχοντας· ἀλλὰ καὶ εἰς πολλοὺς Ἐρημίτας καὶ Μοναχοὺς δὲν ἀμέλησε νὰ γράψῃ ὁ τριμακάριστος, ἀποδείχνοντας ἀπὸ τὰς θείας Γραφάς, πόσον ὀλεθρία καὶ ψυχοβλαβὴς εἶναι ἡ πλάνη τοῦ Νεστορίου, καὶ παρακινώντας ὅλους ἁπλῶς, νὰ φυλάττωνται ἀπὸ τὴν αἵρεσιν ταύτην, ὡσὰν ἀπὸ φαρμάκι θανατηφόρον". (σσ. ἄρα ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση εἶναι φαρμάκι θανατηφόρο καὶ οἱ ἀληθινοὶ ποιμένες ἀγωνίζονται νὰ τὴν καταπολεμήσουν καὶ νὰ σώσουν τοὺς πιστούς. Πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται ὅτι αὐτοὶ ποὺ πολέμησαν τὴν αἵρεση ἦταν μόνο ὅσοι ἦταν ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἢ ἔμπειροι στὸν πνευματικὸ πόλεμο ἢ προχωρημένοι γνῶστες τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἢ ὅτι δὲν κατέκριναν ἢ ὅ,τι ἄλλο χρησιμοποιοῦν ὡς δικαιολογία ὅσοι ἀρνοῦνται νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές). Ἔτσι γίνεται κατανοητὸ γιὰ κάθε Χριστιανό, ὅτι σὲ σχέση π.χ. μὲ τὴν ἐποχή του Νεστορίου δὲν ἄλλαξε ἡ κατάσταση ἀνάμεσα στοὺς πιστοὺς (διαιρέσεις κλπ.), ἄλλαξε τὸ φρόνημα καὶ ἡ προθυμία ἀγῶνος.
