«Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα»
-----------------------------------------------------------
Του Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού
(Αφιερωμένο σε όσους διώχθηκαν προσφάτως
για την Πίστη τους στον Βασιλέα Χριστό)
για την Πίστη τους στον Βασιλέα Χριστό)
Εἰσαγωγικό σχόλιο:
Εἶναι τὸ ἱστολόγιο ποὺ καταφέρεται κατὰ τὸ δοκοῦν (αὐτὸς καὶ οἱ
σχολιαστές του) ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν πιστῶν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ὅμως, τὸν τελευταῖο καιρό,
βλέπουμε παράξενες κινήσεις ἀπὸ τὸν κ. Μάννη. Βλέπουμε ὅτι, παρότι παραμένει
στοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ εἶναι κύριος φορέα τῆς Γοχικῆς
σχισματικῆς προπαγάνδας, ἔχει μερικῶς ἀπενεργοποιήσει τὸ ἱστολόγιό
του καὶ ἀρθρογραφεῖ σὲ ἱστολόγια τοῦ νέου ἡμερολογίου («Ρομφέα», «Κατάνυξη»,
«Τὰς Θύρας» κ.λπ.), τὶς θέσεις τῶν ὁποίων πρὶν καταδίκαζε! Μάλιστα, τὰ ἄρθρα του
αὐτά, συνήθως δὲν τὰ ἀναρτᾶ στὸ ἱστολόγιό του, ἀσφαλῶς γιὰ νὰ μὴν τὰ βλέπουν οἱ
Παλαιοημερολογίτες καὶ τοὺς …ἀνεβαίνει τὸ αἷμα στὸ κεφάλι!
Τί συνέβη λοιπόν; Μετανόησε ὁ κ. Μάννης; Ἀποσκίρτησε
ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ προσχώρησε στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ταλαιπωρεῖται καὶ ματώνει στὶς
μέρες μας, κάτω ἀπὸ τὰ χτυπήματα τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀθέων; Ἔπαψαν πιὰ οἱ
πιστοὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου νὰ εἶναι (ὅπως ἔλεγε) δυνάμει ἀναθεματισμένοι;
Ἂν ναί,
χαιρόμαστε. Μόνο ποὺ στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ ἔπρεπε νὰ δηλώσει τὴν μετάνοιά του δημόσια, γιὰ νὰ μὴν
ὑπάρχουν σκανδαλισμοί.
Ἂν ὄχι, τότε ὁ κ. Μάννης ἀνέβηκε σὲ ἐπίπεδο μοχθηρίας,
ἀφοῦ ὡς πεπεισμένος Γ.Ο.Χ., ποὺ ἀνήκει σὲ συγκεκριμένη δική τους Παλαιοημερολογίτικη σύνοδο
καὶ δικούς
τους ναούς,
ἀρθρογραφεῖ, ὡσὰν οἱ Ἱεράρχες γιὰ τοὺς ὁποίους ὁμιλεῖ στὸ παρὸν ἄρθρο –καὶ ὁμιλεῖ γιὰ Ἱεράρχες ποὺ ἀνήκουν στὸ Νέο Ἡμερολόγιο– νὰ
εἶναι καί …δικοί του ἱεράρχες!!!
Μέγα
σκάνδαλο ἀποπροσανατολισμοῦ καὶ προπαγάνδας!
Οἱ προβληματισμοὶ καὶ τὰ ἐρωτήματα, βέβαια, δὲν γράφονται πρὸς τὸν κ. Μάννη (αὐτὸς τὴ δουλειά του κάνει), ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίζουν οἱ πιστοὶ αὐτές τὶς περίεργες κινήσεις.
Καὶ ἐπίσης, τὰ ἱστολόγια (ποὺ ἄκριτα καὶ ἐπιπόλαια δίνουν βῆμα
σὲ ἕναν σχισματικὸ Γ.Ο.Χ., χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσουν τὰ αὐτονόητα καὶ νὰ τὰ
ἀνακοινώσουν στοὺς πιστούς), νὰ διερωτηθοῦν μήπως συμμετέχουν σὲ κάποιο καινούργιο ὕπουλο παιχνίδι, ποὺ παίζεται εἰς βάρος τοῦ ποιμνίου!
Εἶναι φανερό ὅτι, δυστυχῶς, ἡ σύγχυση -ὅπως προεῖπαν οἱ Πατέρες- βασιλεύει.
Ἀναρτοῦμε τὸ ἄρθρο Μάννη, σημειώνοντας ὅτι δὲν εἶναι ὁ μόνος ποὺ φιλοξενεῖται σὲ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ
ἄρθρα ἄλλου Γ.Ο.Χ., ποὺ ανήκει σὲ μιὰ πιὸ ἀκραία παράταξη, τ, ὁ
ὁποῖος μάλιστα, δὲν χρησιμοποιεῖ τὸ
ὄνομά του, ἀλλὰ «κυκλοφορεῖ» στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια μὲ τὸ ψευδώνυμο Δ. Ἀναγνώστου.
Πρόκειται για τὸν ἀνήκοντα στὴν παράταξη τῶν Ματθαιϊκῶν κ. Δημ. Κάτσουρα.
«Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα»
Του Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού
Με αφορμή τα
όσα, απαράδεκτα για κάθε ψυχή αληθινού Ορθοδόξου, βιώσαμε τις τελευταίες
ημέρες, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν αυτό το οποίο προείδαν
κάποιοι φωτισμένοι Ιεράρχες· ότι η υποδούλωση της Εκκλησίας στο -αναμφίβολα αντιχριστιανικό- Κράτος, έχει ως αποτέλεσμα οι ταγοί της
πρώτης να υποτάσσονται στα κελεύσματα όχι του Χριστού πλέον, αλλά του
Καίσαρος, μιμούμενοι δυστυχώς την συμπεριφορά των Αρχιερέων της εποχής
του Χριστού [1].
Προ εκατόν
πενήντα ετών περίπου, ο τότε Μητροπολίτης Χίου Γρηγόριος [2], με αφορμή
την φήμη ότι επρόκειτο το Οθωμανικό Κράτος να μισθοδοτήσει τους
κληρικούς του κλίματος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, απέστειλε,
για το ζήτημα αυτό, δύο υπομνήματα προς τον τότε Πατριάρχη Σωφρόνιο τον
Γ΄ και την περί αυτόν Σύνοδο [3].
Σε αυτά επισημαίνει τον κίνδυνο της αιχμαλωσίας της Εκκλησίας από την Πολιτεία, μέσω της μισθοδοσίας, αναφωνώντας προφητικώς:
«Ποία ἐλπὶς ποιμένων ἐλευθέρως ἐν τοῖς θρησκευτικοῖς ἐνεργούντων καὶ μετὰ παρρησίας διαγγελλόντων τὰ θεῖα προστάγματα, ὅταν ὁ κλῆρος μισθοδοτῆται; Τότε τὸ στόμα τῶν Ἱεραρχών ἐφιμώθη, καὶ ἡ γλῶσσα κεκόλληται ξηρὰ καὶ ἀκίνητος ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν..!» [4].
Θεωρεί ότι ο μισθός από το Κράτος «ταπεινοῖ καὶ ἐκφαυλίζει τὸ ὑπερφυὲς καὶ ὑψηλὸν τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα, διότι ἐξευτελίζει τὸν πνευματικὸν χαρακτῆρα τοῦ ποιμένος ἀπέναντι τῶν ἰδίων προβάτων... καθιστᾷ αὐτὸν δέσμιον, δοῦλον καὶ ὑποχείριον τῆς Πολιτείας» [5], ενώ παρατηρεί πως «γενικὸν ἀξίωμα ὑπάρχει βεβαιούμενον ὑπὸ τῆς πείρας, ὅτι ὁ μισθωτὸς δὲν δύναται νὰ ᾖναι ἀνεξάρτητος» [6].
Προβλέποντας
δε τις φρικτές συνέπειες της μισθοδοσίας, στην πράξη, γράφει πως στην
περίπτωση που κάποιοι πολιτικοί άρχοντες πάρουν άδικες αποφάσεις, τότε
«ὁ Ἀρχιερεύς, ἀναλογιζόμενος τὰς συνεπείας τῆς ἐναντιότητος αὑτοῦ,
ἀναλογιζόμενος ὅτι ὁ μόνος πόρος τῆς διατροφῆς αὑτοῦ καὶ τῶν περὶ αὐτὸν
κεῖται ἐν χερσὶ τοῦ πολιτικοῦ Ἄρχοντος (ὅστις δύναται, ὅταν βουληθῇ, νὰ
ἀναβάλῃ τὴν πληρωμὴν τοῦ μισθοῦ...) ταῦτα καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια
ἀναλογιζόμενος θέλει ὑποχωρεῖ ἑκὼν ἀέκων εἰς τὴν θέλησιν αὐτοῦ· «τὸ τῆς
ἀνάγκης ἀδήρατον σθένος»· δύναται νὰ ὑπάρξῃ μείζον τούτου ἐξευτελισμός, ἢ
μᾶλλον ἐξανδραποδισμός;» [7].
Η Εκκλησία
της Ελλάδος πάντως (και παρά τις διαμαρτυρίες όσων ζητούσαν «ἐλευθέρα
καὶ ζῶσᾳ Ἐκκλησία», όπως ο μακαριστός πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος
Καντιώτης), όχι μόνο αποδέχθηκε να καταστεί θεραπαινίδα της Πολιτείας ,
με το να αποδεχθεί να μισθοδοτείται από την τελευταία, αλλά δέχθηκε να
μεταβάλλει και το νομικό της κέλυφος κατά τέτοιον τρόπο ώστε να
εξαρτάται παντελώς από την Πολιτεία.
Προ
πεντηκονταετίας, ο αείμνηστος Μητροπολίτης πρ. Σισανίου κυρός Πολύκαρπος
[8] με αφορμή την ψήφιση του τότε Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της
Ελλάδος και την μετατροπή της σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου
συνέγραψε ένα αντιρρητικό βιβλίο, στο οποίο μεταξύ άλλων διαβάζουμε και
τα εξής φοβερά: «[Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος] ἐπισήμως καὶ τελεσιδίκως
ἀπέκοψε τὴν κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἐστὶν ὁ Χριστός, καὶ ἀντ᾿ αὐτῆς
ἔθεσε τὸν Νόμον τοῦ Κράτους, αὐτὸς δὲ ὡς κεφαλὴ τοῦ Νομικοῦ Προσώπου
«Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος», αὐτὸς θὰ κατευθύνῃ τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς κεφαλὴ
πλέον, ὅπου βούλεται, καὶ εἰς τὴν διάλυσιν ἀκόμη» [9].
Υπάρχει λοιπόν κάποιος που να θεωρεί ακόμα ανεξήγητη την στάση των Αρχιερέων;
Είθε ο Κύριός
μας να τους χαρίσει το θάρρος να αναστηθούν και να αποτάξουν τον ζυγό
του Καίσαρος [10], αναβοώντας, μαζί με τους δούλους του Ουρανίου
Βασιλέως, το «ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες»!
[1] «Λέγει
αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς·
οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα» (Ιω. ιθ΄ 15).
[2] Ο από Χίου μακαριστός Μητροπολίτης Ηρακλείας και Ραιδεστού κυρός Γρηγόριος Παυλίδης (1825-1888) χαρακτηρίστηκε ως «ἐκ τῶν εὐρυμαθεστέρων ἱεραρχῶν... ἀκέραιος τὸν χαρακτῆρα, ἀνάπλεως θείου ζήλου, ἀφιλοκερδὴς καὶ αὐστηροτάτων ἠθῶν» (Γεωργίου Παπαδοπούλου, Η σύγχρονος Ιεραρχία της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1895, σελ. 455).
[3] Το πρώτο υπόμνημα φέρει ημερομηνία 30 Δεκεμβρίου 1864 και το δεύτερο 28 Φεβρουαρίου 1865. Συνεκδόθηκαν αμφότερα στο Δύο υπομνήματα προς την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν κατά της μισθοδοσίας του Ιερού Κλήρου, Χίος, 1866.
[4] Δύο υπομνήματα..., ό.π., σελ. 6.
[5] Αυτόθι, σελ. 7.
[6] Αυτ., σελ 34.
[7] Αυτ., σελ. 38.
[8] Ο από Διαυλείας μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Πολύκαρπος Λιώσης (1900-1996) υπήρξε ένας από τους διαπρεπέστερους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά τον Κ΄ αιώνα, κατά κοινή ομολογία.
[9] Η Εκκλησία του Χριστού θεοσύστατον ίδρυμα και ουχί Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, Αθήνα, 1969, σελ. 37.
[2] Ο από Χίου μακαριστός Μητροπολίτης Ηρακλείας και Ραιδεστού κυρός Γρηγόριος Παυλίδης (1825-1888) χαρακτηρίστηκε ως «ἐκ τῶν εὐρυμαθεστέρων ἱεραρχῶν... ἀκέραιος τὸν χαρακτῆρα, ἀνάπλεως θείου ζήλου, ἀφιλοκερδὴς καὶ αὐστηροτάτων ἠθῶν» (Γεωργίου Παπαδοπούλου, Η σύγχρονος Ιεραρχία της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1895, σελ. 455).
[3] Το πρώτο υπόμνημα φέρει ημερομηνία 30 Δεκεμβρίου 1864 και το δεύτερο 28 Φεβρουαρίου 1865. Συνεκδόθηκαν αμφότερα στο Δύο υπομνήματα προς την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν κατά της μισθοδοσίας του Ιερού Κλήρου, Χίος, 1866.
[4] Δύο υπομνήματα..., ό.π., σελ. 6.
[5] Αυτόθι, σελ. 7.
[6] Αυτ., σελ 34.
[7] Αυτ., σελ. 38.
[8] Ο από Διαυλείας μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Πολύκαρπος Λιώσης (1900-1996) υπήρξε ένας από τους διαπρεπέστερους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά τον Κ΄ αιώνα, κατά κοινή ομολογία.
[9] Η Εκκλησία του Χριστού θεοσύστατον ίδρυμα και ουχί Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, Αθήνα, 1969, σελ. 37.
