Εμμένει ο Γόρτυνος στην προσπάθεια αυτοδικαιώσεως και παραπλάνησης των πιστών!

 ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας 

Σχόλιο στο άρθρο:

Ο μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας έχει το χάρισμα να ομιλεί απλά στα κηρύγματά του προς το ποίμνιό του, ώστε να τον καταλαβαίνουν όλοι. Τελευταία τους ενημερώνει για την οικουμενική κίνηση (εδώ), αλλά –δυστυχώς– με πονηρό σκοπό και με τρόπο που, αφ’  ενός να δικαιολογεί την δική του απραξία και την συνοδοιπορία του με τους αιρετικούς Οικουμενιστές (για τους οποίους δεν λέγει τίποτα, σαν να μην υπάρχουν!) αφ’  ετέρου δε ομιλεί για τους άλλους καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας αιρετικούς σαν να πρόκειται για καλοπροαίρετους ανθρώπους, τους οποίους πρέπει να πλησιάσουμε και να βοηθήσουμε να σωθούν. (Σαν να μη γνωρίζει ότι αυτοί με τους οποίους διαλεγόμαστε δεν είναι απλοί πιστοί, αλλά οι σκληροπυρηνικοί ηγέτες τους).

 Βρισκόμαστε στο 2020 και ο Γόρτυνος μας φέρνει μαρτυρίες από ανθρώπους που έχουν αποθάνει εδώ και μισό αιώνα, τότε που πράγματι είχαν παραπλανηθεί από τους Οικουμενιστές και είχαν συμμετάσχει στην Οικουμενική κίνηση με αγαθό συνειδός ή είχαν το νεωτεριστικό μικρόβιο. Γράφει ο κ. Ιερεμίας: «Ὁ μακαριστός πατήρ Ἠλίας Μαστρογιαννόπουλος ὁμιλεῖ γιά “σημεῖα Θεοῦ”, τά ὁποῖα “μᾶς ὑποχρεώνουν εἰς ἕνα διάλογον”… Καί ὁ Καθηγητής Μπρατσιώτης πάλιν ὁμολογεῖ σαφῶς λέγοντας, “μετέχω τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἀπό τοῦ θέρους τοῦ 1929”! Καί λέγει ἀκόμη ὅτι καί ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε νά διδαχθοῦμε πολλά ἐκ τῶν Προτεσταντῶν, ἀπό τήν θεολογική τους ἔρευνα, καί τήν ποιμαντική τους ἐργασία»! Και: «…ἄρχισε ἀπό τήν Ἐκκλησία μας μία “οἰκουμενική” λεγόμενη κίνηση γιά διάλογο μέ τούς αἱρετικούς ὅλης τῆς οἰκουμένης μέ σκοπό τήν ἐπαναφορά τους στήν ἀλήθεια»!

Από τότε όμως έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας, συνέβησαν κοσμογονικές αλλαγές και αποκαλύφτηκε πλήρως ο σκοτεινός ρόλος και των Οικουμενιστών της Δύσεως, αλλά και των δικών μας Οικουμενιστών. Δημιουργήθηκε το Π.Σ.Σ. (η πορνική ένωση “εκκλησιών” κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς –«Τα μέλη της Εκκλησία, ποιήσω πόρνης [=του Π.Σ.Ε.] μέλη;»), ερωτούσε. Έγιναν εν τω μεταξύ και τόσα άλλα: έγινε η άρση των Αναθεμάτων, έγιναν τόσες παραχωρήσεις πίστεως στο Μπάλαμαντ, στο Σάμπεζυ, στο Πόρτο Αλέγκρε, στο Μπουσάν και τέλος στο Κολυμπάρι της Κρήτης, και τολμά ο Γόρτυνος να επικαλείται και να αποδέχεται  τη θέση ότι τάχα «σημεῖα Θεοῦ μᾶς ὑποχρέωσαν» να συμμετάσχουμε στην Οικουμενι[στι]κή κίνηση; Μας έσπρωξε δηλαδή ο …Θεός!!! Θέλει να πείσει τους ακροατές του ότι οι Επίσκοποι που συμμετέχουν σήμερα στους Διαλόγους και τις συμπροσευχές, το κάνουν για την σωτηρία των αιρετικών; (γιατί βέβαια αυτά είναι αρμοδιότητα κατά κύριο λόγο των Ποιμένων, και οι συμμετέχοντες στα πράγματα είναι Οικουμενιστές!). Διακαιολογεί δηλαδή τον Πατριάρχη και τη φατρία του; Ποιόν κοροϊδεύει; Τον Θεόν ή τους ανθρώπους;

Λέγει, επίσης, ότι πρέπει να ενδιαφερόμαστε για όλους τους ανθρώπους, όπως λέγει, «πρέπει νά πονᾶμε γιά τούς αἱρετικούς καί νά τούς ἀναζητοῦμε καί νά πηγαίνουμε πρός αὐτούς γιά διάλογο μαζί τους» κανείς δεν αμφιβάλλει (εδώ). Αλλά η Εκκλησία έχει ορίσει έως πού πρέπει να φτάνει  το ενδιαφέρον μας. Να αναφέρω μόνο την εντολή του αποστόλου Παύλου: «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσία παραιτού»! Εξ άλλου το θέμα του είναι η οικουμενική κίνηση, η οποία δεν έμεινε εκείνο που προπαγάνδιζε στην αρχή. Σήμερα, Σεβασμιώτατε, δεν υπάρχει «οικουμενική» κίνηση, όπως προσπαθείτε να μας πείσετε, σήμερα υπάρχει η Παναίρεση του Οικουμενισμού και γι’ αυτό έπρεπε να ενημερώσετε τους πιστούς. Για την προδοσία της Πίστεως που γίνεται εκ μέρους των Οικουμενιστών, για την προδοσία της Κολυμπάριας Συνόδου, την οποία στην πράξη, δυστυχώς, αποδεχτήκατε, κ. Ιερεμία, κι εσείς, δεν μιλάτε. Γιατί μιλώντας θα πρέπει να βάλετε και τον εαυτό σας στους ανεχομένους (και άρα προωθούντας) τον Οικουμενισμό! Κι άρα πώς να μιλήσετε εναντίον και του εαυτού σας;

Τί σχέση, λοιπόν, έχουν όλα αυτά με το παράδειγμα που φέρνετε από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που ό,τι έκανε, το έκανε απευθυνόμενος σε καλοπροαίρετους αιρετικούς, οι οποίοι «ηδέως» (με ευχαρίστηση) άκουγαν το κήρυγμά του;

Επίσης, τί σχέση έχουν συμβουλές του αγίου Σιλουανού και Πορφυρίου σε κάποιους, που τους συμβούλευαν τι θα κάνουν σε προσωπικό επίπεδο, με την ισχύουσα επίσημη στάση της Εκκλησίας μας απέναντι σε αμετανόητους και πανούργους αιρετικούς, προπομπούς του Αντιχρίστου;

Αντιγράφω ένα σχόλιο από το ιστολόγιο που δημοσίευσε το άρθρο του κ. Ιερεμία, για να καταλάβουμε ότι αποκρύβει από τους πιστούς αυτά που ξέρει, αλλά για να δικαιολογήσει τη θέση/πτώση του δεν τα δημοσιεύει. Παρουσιάζει ο ανώνυμος σχολιαστής την διδασκαλία του αγίου Εφραίμ του Σύρου:

«Αφού ο Σεβασμιότατος παραθέτει αποσπάσματα από λόγους αγίων για να πεισθεί αυτός που τον ακούει ή τον διαβάζει θα ήταν καλό να διαβάσουμε όλοι κάτι σχετικό από τον Άγιο Εφραίμ τον Σύρο αλλά που δεν είναι στην "ίδια γραμμή":

"Κατὰ πεῦσιν καὶ ἀπόκρισιν"

Ἐρώτησις : Πῶς γέγραπται περὶ τῶν αἱρετικῶν, ὅτι τοὺς μισοῦντάς σε, Κύριε, ἐμίσησα; Καὶ ἀλλαχοῦ εἴρηται, ὅτι ὡς ἐχθροὺς Θεοῦ μισήσατε αὐτούς. Καὶ πάλιν ἀλλαχοῦ, ὅτι οὐ μισήσεις πάντα ἄνθρωπον.

Ἀπόκρισις : Τοὺς αἱρεσιώτας, ὡς βλασφήμους καὶ τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς, ἡ Γραφὴ οὐκ ὠνόμασεν ἀνθρώπους, ἀλλὰ κύνας καὶ λύκους καὶ χοίρους καὶ ἀντιχρίστους, καθὼς φησὶν ὁ Κύριος· μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσί. Καὶ Ἰωάννης λέγει, ὅτι ἀντί 235 χριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Τούτους οὖν οὐ χρὴ ἀγαπᾶν, οὐδὲ συνδυάζειν, οὐδὲ συνεύχεσθαι, οὐδὲ συνεσθίειν, οὐδὲ λαμβάνειν εἰς οἶκον, οὐδὲ χαίρειν αὐτοῖς λέγειν· ἵνα μὴ τῶν ἔργων πονηρῶν αὐτῶν κοινωνήσωμεν!!».

    

Τό άρθρο του κ. Ιερεμία:

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

 

       1. Τά κηρύγματά μας, ἀδελφοί, εἶναι «ἐκκλησιολογικά». Τό πᾶν εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι σάν τόν Θεό ἡ Ἐκκλησία, γι᾽ αὐτό καί παίρνει τά χαρακτηριστικά τοῦ Θεοῦ. Θά μιλήσουμε ἄλλοτε γι᾽ αὐτό.

Καλός θεολόγος καί χριστιανός εἶναι αὐτός πού ξέρει καλά ἐκκλησιολογία.

Στό προηγούμενο κήρυγμά μας εἴπαμε ὅτι ἀποκόπηκαν μερικοί ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιατί ἔχει τήν ὀρθή πίστη, ξέφυγαν καί ἔκαναν δικές τους κοινότητες. Αὐτοί εἶναι οἱ αἱρετικοί καί οἱ ἑτερόδοξοι. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νά πονᾶμε γι᾽ αὐτό καί νά τούς ἀναζητοῦμε καί νά πηγαίνουμε πρός αὐτούς γιά διάλογο μαζί τους, γιά νά τούς ἐπαναφέρουμε. Ἐμεῖς, μᾶς λέγει ὁ Χρυσόστομος, νά πηγαίνουμε σ᾽ αὐτούς καί νά μήν περιμένουμε νά ἔρθουν αὐτοί σέ ᾽μᾶς. Καί νά διαλεγώμεθα μαζί τους «ὄχι μέ ἀγριότητα καί θυμό, ἀλλά μέ ἐπιείκεια καί πραότητα», μᾶς λέγει πάλι ὁ Χρυσόστομος.

2. (α) Σ᾽ αὐτό, στό σημερινό μου κήρυγμα, θά ἤθελα νά προσθέσω γι᾽ αὐτό πού λέγω καί δύο ἄλλες μαρτυρίες συγχρόνων ἁγίων μας. Ἡ μία εἶναι τοῦ ἁγίου Πορφυρίου. Ὁ ἀγαπητός μας αὐτός ἅγιος, ἐνῶ ἦταν ἐνάντιος σέ κάθε αἵρεση, πού τίς χαρακτήριζε πεπλανημμένες ἤ καί δαιμονικές, ὅμως φερόταν μέ ἀγάπη καί γλυκύτητα πρός τούς αἱρετικούς. Τούς χαρακτήριζε δέ ὅλους ὡς «παιδιά τοῦ Θεοῦ». Ἔλεγε σέ κάποιο πού ἦταν στό ἐξωτερικό, μεταξύ τῶν αἱρετικῶν: «Ἐκεῖ –τοῦ ἔλεγε– ἔχετε καί ἀλλοθρήσκους καί ἀλλοδόξους. Σέ ὅλους νά φέρεσαι μέ λεπτότητα, μέ ἀγάπη. Κανένα νά μή προσβάλλης. Ὅλους νά τούς αἰσθάνεσαι καί νά τούς ἀποκαλεῖς ἀδελφούς, ἀκόμη καί ὅσους ἀνήκουν σέ ἄλλες θρησκεῖες. Ὅλοι εἴμεθα παιδιά τοῦ ἴδιου Πατέρα. Νά μή κάνεις παρατηρήσεις γιά τήν θρησκεία τους σέ ὅσους εἶναι ἀλλόθρησκοι» (Ὁρόσημο, σ. 297).

(β) Ἡ ἄλλη μαρτυρία εἶναι τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ, ὁ ὁποῖος ἐλέγχει μέ ἀγάπη γιά τόν τρόπο συμπεριφορᾶς πρός τούς Καθολικούς κάποιον, ὁ ὁποῖος ἦταν αὐστηρός καί ἀπότομος. Τοῦ ἔλεγε: «Ὅταν λέτε (στούς Ρωμαιοκαθολικούς) πώς ἡ πίστη τους εἶναι νόθη, δέν θά σᾶς ἀκούσουν... Ἄν ὅμως λέτε σ᾽ αὐτούς πώς καλά κάνουν καί πιστεύουν στόν Θεό, πώς καλά κάνουν πού τιμοῦν τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, πού πηγαίνουν νά λειτουργηθοῦν στίς ἐκκλησίες τους καί πού προσεύχονται στά σπίτια τους, πώς καλά κάνουν ὅταν διαβάζουν τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ καί τά λοιπά, ἔχουν ὅμως ἐδῶ καί ἐκεῖ λανθασμένες θεωρίες καί πρέπει νά τίς διορθώσουν, τότε ὅλα θά εἶναι καλά καί θεάρεστα καί ἔτσι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὅλοι θά σωθοῦμε. “Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστιν” καί γι᾽ αὐτό τό κήρυγμα πρέπει νά βγαίνει πάντα ἀπό ἀγάπη» (ἁγίου Σωφρονίου Ἀρχιμ., Ὁ ἅγιος Σιλουανός, σ. 66).

Ἐδῶ θά ποῦμε καί γιά τό ὅτι ὁ ἅγιος αὐτός γλυκός πατήρ ἔδωσε καί λειτουργικό ἀντίδωρο σέ Γαλλίδα Ρωμαιοκαθολική, γιά νά μήν τήν προσβάλει καί τήν χάσει. Γιατί αὐτή ἑλκυόταν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία καί πήγαινε στόν ἅγιο νά τήν βοηθήσει σ᾽ αὐτό. Ἡ παραχώρηση αὐτή τοῦ ἁγίου ἤγειρε τήν διαμαρτυρία τῶν δικῶν μας «ζηλωτῶν» καί τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Τά ἔβαλαν μέ ἅγιο! Ἀλλά ὅ,τι κάνουν οἱ ἅγιοι εἶναι αὐτό πού θέλει ὁ Θεός. Αὐτά λέγουν οἱ ἅγιοι τῶν ὁποίων τούς λόγους καί τά παραδείγματα πρέπει νά ἀκολουθοῦμε.

3. Ἀλλά, ἀγαπητοί χριστιανοί, τό κίνημά μας αὐτό πρός τούς ἑτεροδόξους, ἀπό ἀγάπη πρός αὐτούς, γιά νά ἔλθουν στήν σωστή πίστη, αὐτοί τό ἐκμεταλλεύονται γιά ἕνωση μας μαζί τους καί ξαπλώνουν καί αὐτοί τά χέρια σέ μᾶς. Τά ξαπλώνουν, ὄχι νά ἔρθουν αὐτοί σέ μᾶς, ἀλλά γιά νά πᾶμε ἐμεῖς σ᾽ αὐτούς. Καί ἐπειδή τό γνωρίζουν, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ἐμεῖς νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη μας, προτείνουν νά κάνουμε μία μίξη ὅλων τῶν δογμάτων μας, γιά νά εἴμαστε ἑνωμένοι. Αὐτό λέγεται «συγκρητισμός» καί «Οἰκουμενισμός». Τό καταλαβαίνουμε ἀπόλυτα, νομίζω, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι ἡ πίστη μας δέν εἶναι ἀτελής, ὥστε νά δεχθεῖ κάποια προσθήκη ἀπό ἄλλο ξένο θρήσκευμα. Ὅπως ὁ Θεός μας εἶναι τέλειος καί δέν ἀλλοιώνεται («ἀναλλοίωτος»), τό ἴδιο καί ἡ πίστη μας. Ἡ «ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστις» (Ἰούδ. 3)! Ἀκόμη καί ἄν ἔχουμε ἀγγελική ἀποκάλυψη, γιά κάποια ἀλλαγή τῆς πίστης μας, ἀκόμη καί τότε, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Πορφύριος, δέν θά δεχθοῦμε ὡς προσθήκη ἤ ἀφαίρεση στήν πίστη μας (βλ. Γαλ. 1,8).

Τελικά λέγουμε καί ἐπαναλαμβάνουμε αὐτό πού εἴπαμε στό προηγούμενο κήρυγμά μας ὅτι, ἐνῶ εἴμαστε ὑπέρ τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως, εἴμαστε σαφῶς ἐνάντιοι πρός τόν Οἰκουμενισμό ἤ Συγκρητισμό.

 

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή.