Αὐτὴ ἡ φράσι, ποὺ εἶπε γεωστρατηγικὸς ἀναλυτὴς γιὰ τοὺς πολιτικούς μας, στριφογυρίζει σὰν ἐνοχλητικὸ κουνούπι γύρω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου, ὅταν ἀκούω τὰ ὅσα ἀπίθανα λένε κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους μας.
Ἰδοὺ ἡ νέα πνευματικὴ παραγωγὴ ἑνὸς ἐξ αὐτῶν:
«…ἄρχισε ἀπό τήν Ἐκκλησία μας μία «οἰκουμενική» λεγόμενη κίνηση γιά διάλογο μέ τούς αἱρετικούς ὅλης τῆς οἰκουμένης μέ σκοπό τήν ἐπαναφορά τους στήν ἀλήθεια. Ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέγει μήν περιμένουμε νά ἔλθουν αὐτοί σέ ᾽μᾶς, ἀλλά ἐμεῖς νά «προδράμωμεν» καί νά πᾶμε σ᾽ αὐτούς (Ε.Π. 48,794). Καί μάλιστα λέγει ἀλλοῦ ὁ Χρυσόστομος νά μιλᾶμε στούς αἱρετικούς μέ πραότητα καί εὐχάριστα («μετά προσηνείας»), ἀκόμη καί ἄν αὐτοί «μᾶς ὑβρίζουν καί μᾶς κλωτσοῦν καί μᾶς πτύουν» ἀκόμη (Ε.Π. 48,718)! Προσοχή, λέγει ὁ ἅγιος πατέρας. «Μή τοίνυν πρός ἐκείνους (τούς αἱρετικούς) ἀγριαίνωμεν, μηδέν θυμόν προβαλλώμεθα, ἀλλά μετά ἐπιεικείας αὐτοῖς διαλεγώμεθα· οὐδέν γάρ ἐπιεικείας καί πραότητος ἰσχυρότερον» (Ε.Π. 48,708)! Βλέπετε, χριστιανοί μου, τί λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες καί πόσο διαφορετικά σᾶς μιλοῦσα ἐγώ παριστάνοντας τόν ζηλωτή μέ ὄχι σωστό τρόπο; Συγχωρέστε με!..» (Εδώ)
Ἐπειδὴ συνηθίσαμε πλέον τὴν ποιότητα τοῦ «θεολογικοῦ» -ἐλλείψει τοῦ κοινῶς λογικοῦ- λόγου τοῦ ἐκπορευομένου ἀπὸ τὰ προσωπα αὐτά, νομίζω ὅτι εἶναι μάταιο, ἐνίοτε, νὰ προσπαθοῦμε νὰ προβάλλουμε ἐνστάσεις καὶ διαμαρτυρίες. Ὅταν ὅμως γιὰ νὰ στηρίξουν καὶ νὰ δώσουν κύρος στὶς ἀπόψεις τους διαστρέφουν τοὺς ἁγίους πατέρες τότε τὸ πράγμα χρήζει ἀντιμετωπίσεως, διότι ἐκτὸς τῆς ζημίας ὑβρίζονται καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες.
Στὴν συγκεκριμένη περίπτωσι χρησιμοποιεῖται καὶ διαστρέφεται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁ ἅγιος παρουσιάζεται νὰ λέγῃ ὅτι
α) δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ ἔρθουν οἱ αἱρετικοὶ σὲ μᾶς, ἀλλὰ ἐμεῖς νὰ τρέχουμε σ’ αὐτοὺς· β) νὰ τοὺς μιλοῦμε μὲ πραότητα καὶ προσήνεια ἀκόμη καὶ ἄν μᾶς βρίζουν μᾶς κλωτσοῦν καὶ μᾶς φτύνουν· γ) νὰ μὴν ἀγριεύωμε ἀπέναντί τους οὔτε νὰ θυμώνουμε, γιατὶ δὲν ὑπάρχει τίποτα ἰσχυρότερο ἀπὸ τὴν πραότητα. Ὅπως βλέπετε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅπως τὸν παρουσιάζει ὁ σεβασμιώτατος, ἀκολουθεῖ πλήρως τὸ δόγμα τῆς νέας ἐποχῆς be sweet and soft (νὰ εἶσαι μαλακὸς καὶ γλυκός). Τί συμβαίνει λοιπόν; Ἤ οἱ νεοεποχίτες (οἱ οἰκουμενιστὲς στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο) ἀκολουθοῦν τὸν ἅγιο Ἰωάννη (δηλαδὴ αὐτὰ ποὺ λένε καὶ κάνουν ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων -ὅπως προσπαθοῦν νὰ πείσουν τοὺς ἀδαεὶς περὶ τῶν μεθοδιῶν τους) ἤ συνειδητὰ διαστρέφουν τὸν λόγο του γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς αὐθαιρεσίες τους.
Τὰ σπαράγματα τῶν λόγων τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ποὺ χρησιμοποιοῦνται στὸ παραπάνω κείμενο, προέρχονται ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ ἁγίου κατὰ τῶν αἱρετικῶν Ἀνομοίων.
Στὸν α΄ λόγο ὁμιλεῖ γιὰ αὐτοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι καταληπτὴ ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ καὶ πολυπραγμονοῦν και συζητοῦν καὶ φιλονεικοῦν γι᾿ αὐτήν, θεωρῶντας (ὁ ἅγιος Ἰωάννης) μανία αὐτὴ τὴν κατάστασι.
«πάντα ἀκατάληπτα, καὶ αὐτὸς μόνος (ὁ Θεός) καταληπτός; Καὶ ποίαν οὐκ ἂν ἔχοι τοῦτο μανίας ὑπερβολήν;» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48. 706).
Ἔβλεπε ὅμως πολλοὺς ποὺ εἶχαν αὐτὴ τὴν ἀρρώστια ὅτι τὸν ἄκουγαν μὲ εὐχαρίστησι -δὲν ὀνομάστηκε τυχαία χρυσόστομος- καὶ ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ χάσῃ τὸ θήραμα, μεθόδευε τὰ κηρύγματά του, ὥστε ἀφοὺ τοὺς κρατήσει καλά, τότε νὰ τοὺς ἐπιτεθῇ:
«ὅτι πολλοὺς τῶν ταῦτα νοσούντων ἑώρων μεθ' ἡδονῆς ἡμῶν ἀκροωμένους, καὶ οὐ βουλόμενος ἀποσοβῆσαι τὴν θήραν, τέως ἐπεῖχον (=μεθοδεύω) τὴν γλῶτταν τούτων τῶν παλαισμάτων, ὥστε μετὰ τὸ κατασχεῖν αὐτοὺς ἀκριβῶς, τότε ἐπαποδύσασθαι (=ἐπιτίθεμαι, ὁρμῶ ἐναντίον)» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48. 706).
Βλέπει ὁ καθεὶς μὲ στοιχειώδη ἀντίληψι (πλήν τοῦ σεβασμιωτάτου) ποιὸ εἶναι τὸ κίνητρο τοῦ ἁγίου. Νὰ τοὺς κρατήσῃ κοντά του, ὥστε τὴν κατάλληλη στιγμή νὰ τοὺς ἐπιτεθῇ. Ὄχι γιὰ νὰ τοὺς πλήξῃ -νὰ τοὺς χτυπήσῃ- ἀλλὰ νὰ σηκώσῃ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται πεσμένοι κάτω. Ἡ δύναμι τούτων τῶν ὅπλων γνωρίζει νὰ χτυπᾶ ὅσους φιλονικοῦν, αὐτοὺς δὲ ποὺ ἀκούουν μὲ εὐγνωμοσύνη νὰ τοὺς θεραπεύῃ μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια. Δὲν τραυματίζει, ἀλλὰ θεραπεύει νοσήματα. Νὰ μὴν ἀγριεύομε πρὸς ἐκείνους, οὔτε νὰ βάζωμε μπροστὰ τὸν θυμὸ, ἀλλὰ νὰ διαλεγώμεθα μὲ αὐτοὺς μὲ ἐπιείκια. Τίποτα δὲν εἶναι ἰσχυρότερο ἀπὸ τὴν πραότητα καὶ τὴν ἐπιείκια.
«Ταῦτα δὲ ἔλαβον τὰ ὅπλα, οὐχ ἵνα βάλω τοὺς ἐναντίους, ἀλλ' ἵνα ἀναστήσω κειμένους· αὕτη γὰρ τῶν ὅπλων τούτων ἡ δύναμις τοὺς μὲν φιλονεικοῦντας πλήττειν οἶδε, τοὺς δὲ εὐγνωμόνως ἀκούοντας μετὰ πολλῆς 708 θεραπεύειν τῆς ἐπιμελείας· οὐχὶ δίδωσι τραύματα, ἀλλὰ θεραπεύει νοσήματα. Μὴ τοίνυν πρὸς ἐκείνους ἀγριαίνωμεν, μηδὲ θυμὸν προβαλλώμεθα, ἀλλὰ μετὰ ἐπιεικείας αὐτοῖς διαλεγώμεθα· οὐδὲν γὰρ ἐπιεικείας καὶ πραότητος ἰσχυρότερον» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 48. 707-8).
Ἀπὸ ἐδὼ ἔχει πάρει τὸ ἀπόσπασμα, ὁ σεβασμιώτατος. Καὶ ἔχει βάλλει ἐντὸς παρενθέσεως (τοὺς αἱρετικοὺς), ποὺ δὲν τὸ ἔχει τὸ κείμενο, μιὰ ποὺ ξεκίνησε τὸν λόγο (ὁ σεβασμιώτατος) γιὰ τὴν «οἰκουμενικὴ κίνησι» καὶ τοὺς διαλόγους μὲ τοὺς «αἱρετικοὺς ὅλης τῆς οἰκουμένης»!!! Ἀλλα ὁ ἅγιος Ἰωάννης δὲν ἀναφέρεται στοὺς «αἱρετικοὺς ὅλης τῆς οἰκουμένης», ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ κείμενο ἀλλὰ σὲ ἐκείνους ποὺ ναὶ μὲν ἔχουν πλανηθῇ, ἀλλὰ ἀκοῦν μὲ εὐχαρίστησι (μεθ' ἡδονῆς ἡμῶν ἀκροωμένους) καὶ εὐγνωμοσύνη (τοὺς δὲ εὐγνωμόνως ἀκούοντας) τὰ λόγια του. Καὶ τοὺς πάει μὲ τὸ μαλακό, καὶ δὲν τοὺς ἀγριεύει γιὰ νὰ τοὺς δέσῃ καλὰ μὲ τὰ λόγια καὶ μετὰ νὰ τοὺς ἐπιτεθῇ. Τέτοιοι εἶναι οἱ αἱρετικοὶ μὲ τοὺς ὁποίους συνδιαλέγονται τώρα καὶ ἐκατὸ χρόνια οἱ ἡμέτεροι οἰκουμενιστές; Ἀκούουν μὲ ἠδονὴ καὶ εὐγνωμοσύνη τὸν ὁρθόδοξο λόγο; Καὶ ἀπὸ ποιούς; Τοὺς συγχρόνους «χρυσοστόμους», πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους;
Λέει ὁ ἅγιος ὅτι ὁ λόγος του χτυπᾶ, πλήττει τοὺς φιλονικούντας (τοὺς μὲν φιλονεικοῦντας πλήττειν οἶδε). Οἱ συνομιλητὲς τῶν δικῶν μας οἰκουμενιστῶν δὲν ἀνήκουν στοὺς φιλονεικοῦντας; Μάλιστα πιὸ πρὶν ἀναπτύσοντας καὶ ἐξηγῶντας τὸ ἀκατάληπτον τοῦ Θεοῦ καὶ παραθέτωντας γραφικὰ ἐπιχειρήματα λέγει: Πιάσε τὸν αἰρετικὸ καὶ μὴν τὸν ἀφήνεις νὰ ξεφύγῃ (ἀκριβῶς ὅτι κάνουν οἱ σύγχρονοι διάδοχοί του στοὺς θρόνους):
«Κάτεχε τὸν αἱρετικόν· μὴ ἀφῇς ἀναχωρῆσαι» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 48, 706).
Παρομοιάζει τὴν προσπάθεια θεραπείας τοῦ αἰρετικοῦ, μὲ τὶς προϋποθέσεις ποὺ εἴπαμε παραπάνω -δηλαδὴ νὰ θέλει, νὰ εὐχαριστεῖται ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο λόγο καὶ νὰ εὐγνωμονεῖ τὸν λέγοντα- μὲ τὴν προσπάθεια νὰ προσπαθήσῃς νὰ θεραπεύσῃς ἕνα τρελό (φρενίτιδι περιπεσόντα) καὶ παρακαλεῖ ἡ προσπάθεια τοῦ διαλόγου νὰ γίνεται μὲ προσήνεια καὶ ἐπιείκια γιατὶ ἀπὸ ἀκρισία γεννήθηκε αὐτὸ τὸ δόγμα σ᾿ αὐτοὺς καὶ πῆρε τὸ μυαλό τους ἀέρα.
«Διὰ δὴ ταῦτα παρακαλῶ πάντας ὑμᾶς καθάπερ τοὺς φρενίτιδι περιπεσόντας νόσῳ καὶ παραπαίοντας κατὰ δύναμιν τὴν ὑμετέραν πειρᾶσθαι θεραπεύειν μετὰ προσηνείας καὶ ἐπιεικείας αὐτοῖς διαλεγομένους· καὶ γὰρ ἐξ ἀπονοίας αὐτοῖς τὸ δόγμα τοῦτο ἐτέχθη, καὶ πολὺ τῆς διανοίας αὐτῶν τὸ φύσημα» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48, 718).
Καὶ φέρνει παράδειγμα ἀπὸ τοὺς γιατρούς ποὺ ἔχουν ἀσθενεῖς μὲ τραύματα ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὰ ἀκουμπησῃ. Ἐκεὶ ἀναφέρει τὸ καὶ ἀν βρίζουν καὶ ἄν λακτίζουν καὶ ἄν φτύνουν καὶ ὅτι καὶ νὰ κάνουν μὴν ἐγκαταλείπεις τὴν ἱατρείαν
«κἂν ὑβρίζωσι, κἂν λακτίζωσι, κἂν ἐμπτύωσι, κἂν ὁτιοῦν ποιῶσι, μὴ καταλείπῃς τὴν ἰατρείαν, ἀγαπητέ» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48, 718).
Ὅπως ἐκεῖνος ποὺ ὑπηρετεῖ παραπληγικοὺς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ὑποφέρῃ πολλά.
«Τοὺς γὰρ ἄνθρωπον παραπλῆγα θεραπεύοντας ἀνάγκη πολλὰ τοιαῦτα ὑπομένειν» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48, 718).
Αὐτὴ τὴν κατάστασι, τῆς θεραπέιας τοῦ ἀρρώστου, ὅπως τὴν ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ σεβασμιώτατος τὴν ἀντιλαμβάνεται καὶ τὴν παρουσιάζει ὡς ἐξῆς:
Λέγει ἀλλοῦ ὁ Χρυσόστομος νά μιλᾶμε στούς αἱρετικούς μέ πραότητα καί εὐχάριστα («μετά προσηνείας»), ἀκόμη καί ἄν αὐτοί «μᾶς ὑβρίζουν καί μᾶς κλωτσοῦν καί μᾶς πτύουν» ἀκόμη.
Ὅπως βλέπετε στὰ λόγια τοῦ σεβασμιωτάτου δὲν ὑπάρχει ἀσθένεια καὶ θεραπεία. Δὲν πάνε οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ θεραπεύσουν ἀσθενεῖς ἀνθρώπους. Κουβέντα ἔχουν στήσει τώρα καὶ 100 χρόνια. Κουβεντιάζουν. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἐσχάτως , ὅπως ὁ ἴδιος λέει , οἰκουμενιστὴς ἐπίσκοπος χρησιμοποιεῖ τὸ νὰ μιλᾶμε. Βέβαια δὲν παραλείπουν νὰ λένε ὅτι αὐτὰ γίνονται μέ σκοπό τήν ἐπαναφορά τους στήν ἀλήθεια. Καὶ βλέπουμε στὴν πράξι πόσους ἐπανέφεραν τόσα χρόνια στὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ στὰ θεωρητικὰ γραφτά τους (μὲ τελευταία τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ Κολυμπαρίου) ποιὰ ἀλήθεια ὑπηρετοῦν.
Αὐτὰ βέβαια ὁ ἅγιος Ἰωάννης (προσπάθησε νὰ βοηθήσῃς τὴν θεραπεία μὲ προσήνεια καὶ ἐπιείκια) τὰ λέει σὲ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἰσχυροὶ στὴν πίστι καὶ στὸν λόγο καὶ δὲν πρόκειται νὰ βλαφτοῦν ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς.
«Ταῦτα πρὸς τοὺς ἰσχυροτέρους λέγω καὶ ἀνεπηρεάστους καὶ δυναμένους ἐκ τῆς ἐκείνων ὁμιλίας μηδεμίαν παραδέξασθαι βλάβην» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48,718).
Ἄν κάποιος εἶναι ἀσθενέστερος νὰ ἀποφεύγῃ τὶς συναναστροφὲς μὲ τοὺς αἰρετικοὺς γιὰ νὰ μὴ γίνῃ ἡ ὑπόθεσι τῆς φιλίας ἀφορμή ἀσεβείας (ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἔχει συμβεῖ μὲ τοὺς ἡμετέρους οἰκουμενιστές):
«ὡς εἴ τις ἀσθενέστερος εἴη, φευγέτω τούτων τὰς συνουσίας, ἀποπηδάτω τοὺς συλλόγους, ὥστε μὴ τὴν τῆς φιλίας ὑπόθεσιν ἀφορμὴν ἀσεβείας γενέσθαι» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48,718).
Τὸ δὲ «προσδράμωμεν» στὴ φράσι:
«Ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέγει μήν περιμένουμε νά ἔλθουν αὐτοί (οἱ αἱρετικοί) σέ ᾽μᾶς, ἀλλά ἐμεῖς νά «προδράμωμεν» καί νά πᾶμε σ᾽ αὐτούς» αὐτὸ καὶ ἄν εἶναι διαστρεβλωμένο. Μιλάει ὁ ἅγιος γιὰ τὶς μεταξὺ ἀδελφῶν σχέσεις (ἔχει ἀφήσει τοὺς αἱρετικούς στὸ κήρυγμά του) καὶ λεει νὰ μὴν περιμένῃς νὰ σοῦ ζητήσῃ ὁ ἀδελφὸς σου (ὁ ἀδελφὸς σου, ὄχι ὁ αἱρετικός!!!) συγνώμη ἄν σὲ ἀδίκησε καὶ ψυχρανθήκατε, ἀλλά νὰ πᾶς πρῶτος ἐσὺ (νὰ προδράμεις) νὰ ζητήσεις συγνώμη γιὰ νὰ πάρεις τὸ βραβεῖο
«Ἂν δὲ ἐκεῖνον πρότερον ἀναμείνῃς ἐλθεῖν καὶ συγγνώμην αἰτῆσαι, οὐ τοσοῦτον ἕξεις τὸ κέρδος· ἐκεῖνος γὰρ προλαβὼν τὸ βραβεῖον ἥρπασε, καὶ τὴν εὐλογίαν εἰς ἑαυτὸν μετέστησεν ἅπασαν· ἂν δὲ αὐτὸς προδράμῃς, οὐκ ἠλαττώθης, ἀλλ' ἐνίκησας τὸν θυμὸν, περιεγένου τοῦ πάθους, φιλοσοφίαν ἐπιδείξω πολλὴν» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG48 794).
Ἔ! ὁ σεβασμιώτατος ἀντὶ γιὰ τὸν ἀδελφὸ βάζει στὴ θέσι του τὸν αἱρετικό -καὶ δὲν βλέπω νὰ κανει καὶ λαθος ἀπὸ τὴν πλευρά του. Οἱ σημερινοὶ ποιμένες μας πιὸ πολὺ εὐφραίνονται καὶ προδράμουν στοὺς αἰρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους παρὰ στοὺς ἀδελφούς ποὺ τοὺς βλέπουν φανατικοὺς καὶ μισαλόδοξους....
Σταματῶ, διότι τὰ γραφτὰ αὐτὰ εἶναι μεγάλα καὶ κουράζουν, ἀλλὰ τί νὰ κάνῃ κανεὶς ὅταν βλέπει τέτοια διαστρέβλωσι τῶν λόγων τῶν ἁγίων;
Προφανώς δὲν ντρέπονται αὐτοὶ ποὺ τὸ ἐπιχειροῦν, διαφορετικὰ δὲν θὰ τὸ ἔκαναν, ἀλλὰ οὔτε φοβοῦνται , ἔστω καὶ λίγο, γιὰ τὴ ψυχή τους. Οἱ ἅγιοι, ὅμως, λένε ὅτι ὅσοι τολμοῦν νὰ παραποιοῦν καὶ παρερμηνεύουν τὶς γραφὲς διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο, ποὺ ἀφορᾶ τὴν ἴδια τὴν ψυχή τους:
«Τοῖς γὰρ παραποιεῖν καὶ παρερμηνεύειν τολμῶσι, κίνδυνος ἐπήρτηται μέγιστος εἰς αὐτὴν τὴν ψυχὴν βλέπων» (ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78, 965).
Ἀλλὰ τοὺς ἁγίους θὰ ἀκοῦμε τώρα, τὰ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου, ὅπως λέγει ὁ Πατριάρχης μας; Ἔχουμε μεγάλη ἀτζέντα καὶ στενὸ χρονοδιάγραμμα καὶ πρέπει νὰ βιαστοῦμε.
