Σχόλιο στὴν πρόσφατη Ἐγκύκλιο τῆς Ἱ. Συνόδου
Του Ἀδαμάντιου
Τσακίρογλου
Πιστεύω, ὅτι πρὶν πολλὰ
χρόνια (μᾶς φαίνεται ὡς αἰωνιότητα) ὅλοι μας σὲ διαλόγους μὲ μὴ ὀρθοδόξους
παρουσιάζαμε ὡς μία (ἀπὸ τὶς πάμπολλες) ἀπόδειξη τῆς ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
τὸ ἦθος τῶν ποιμένων Της, τὴν ὑπακοή τους στὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων
καὶ τῶν Ἁγίων τὸ μαρτυρικὸ καὶ θυσιαστικό τους πνεῦμα.
Δυστυχῶς σήμερα, ἂν κάποιος
φέρει αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα, δικαίως θὰ χλευαστεῖ, καθὼς οἱ σημερινοὶ ποιμένες, ὄχι
μόνο δὲν μαρτυροῦν, ὄχι μόνο δὲν θυσιάζονται, ὄχι μόνο δὲν ὑπακούουν στὸν Χριστὸ
στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς Ἁγίους Της, ἀλλὰ καὶ διαστρεβλώνουν τὴν διδασκαλία Του
γιὰ νὰ καλύψουν τὴν πτώση καὶ τὴν προδοσία τους. Ἀπόδειξη τῶν παραπάνω ἀποτελεῖ
ἡ πρόσφατη ἐγκύκλιος τῆς 6ης Νοεμβρίου ποὺ διαβάζεται σήμερα στοὺς ναοὺς σχετικὰ
μὲ τὰ νέα μέτρα τῆς Κυβέρνησης κατὰ τοῦ Κορονοϊοῦ (ὁ σχολιασμὸς τοῦ κειμένου μὲ
μπλέ):
«Τέκνα ἐν Κυρίῳ
ἀγαπητά,
Οἱ ἄνθρωποι, ὅσο
δυνατοί κι ἄν εἶναι, αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη κάπου νά ἀκουμπήσουν ὅταν τούς
συνταράσσουν οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς.
Σεβασμιώτατοι συντάκτες τῆς ἐγκυκλίου, δὲν ἀπευθύνεστε σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ στὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν ψάχνουν νὰ ἀκουμπήσουν κάπου(!), παρὰ μόνο στὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὴν μοναδικὴ ἀλήθεια, πηγὴ ζωῆς καὶ σωτηρία, ὅπως μᾶς δείχνει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσας καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς θυγατρὸς τοῦ Ἰαείρου, τὸ ὁποῖο ἐσεῖς ἀποσιωπᾶτε, διότι ἀλλιῶς ἡ ἐγκύκλιός σας θὰ καταρρίπτονταν. Διότι ἐν ἀντιθέσει μὲ ἐσᾶς ὁ ἅγ. Χρυσόστομος κηρύττει ἑρμηνεύοντας τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή:
«Διότι
τότε δεν ήταν ακόμη φανερόν ότι ο θάνατος έγινεν ύπνος. Τώρα όμως αυτό είναι
και από τον ήλιον φανερώτερον. Αλλά δεν σου ανέστησε τώρα την μικρή σου
θυγατέρα; Θα σου την αναστήσει όμως οπωσδήποτε, και με πιο μεγάλην δόξα. Επειδή
εκείνη μετά την ανάστασή της απέθανε πάλι. Ενώ η δική σου όταν αναστηθεί, θα
μείνει στο εξής αθάνατος. Κανείς λοιπόν να μη χτυπιέται πλέον από την θλίψιν,
ούτε να θρηνεί, ούτε να διαβάλλει το κατόρθωμα του Χριστού. Επειδή όντως
ενίκησε τον θάνατο» ("Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελὶς 353 καὶ ἑξῆς).
Ὁ Θεὸς ἡ Ἐκκλησία νικάει τὸν θάνατο. Τὸν θεωρεῖ ὕπνο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο μόλις
ξυπνήσουμε, θὰ βρεθοῦμε μὲ τὸν Θεό. Ἐσεῖς ὅμως μὲ τὸ διάγγελμά σας δίνετε τροφὴ
στὸν φόβο τοῦ θανάτου ποὺ ἔχει ὑποτάξει τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο. ἀντὶ γιὰ Ἀνάσταση,
τὴν ὁποία ἑορτάσατε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, ἐσεῖς μιλᾶτε γιὰ φόβο καὶ ὑποταγή.
Ἡ ἀνάγκη αὐτή
γίνεται ἐντονότερη τώρα πού βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μέ τήν σοβαρή ἔξαρση τῆς
πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ. Τοῦ ἰοῦ, πού ἐδῶ καί ἀρκετούς μῆνες ἀπειλεῖ ἐπικίνδυνα
τήν ἀνθρωπότητα χωρίς νά κάνει διακρίσεις. Τοῦ ἰοῦ, πού ἦρθε καί ἄλλαξε ριζικά
τήν καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων, μέ περιορισμούς, ἐμπόδια, ἀπαιτήσεις,
στερήσεις, οἱ ὁποῖες ὅλο καί ἐντείνονται.
Τὴν
καθημερινότητά μας δὲν τὴν ἄλλαξε ὁ ἰός, ἀλλὰ τὰ ἀπάνθρωπα μέτρα μίας
κυβέρνησης ποὺ ἀγνοεῖ (ὅπως κι ἐσεῖς) ἀρχὲς τῆς ἰατρικῆς, μελέτες καὶ πορίσματα
ἀναγνωρισμένων διεθνῶς ἐπιστημόνων καὶ τὴν ἀποδεδειγμένα καταστροφικὴ ἐπίδραση
τῶν μέτρων αὐτῶν (βλ. π.χ. οἰκονομία). Ἡ δὲ ἔξαρση δὲν ἄρχισε τώρα ἀλλὰ τὸν
Μάρτιο καὶ ὑποτίθεται καταπολεμήθηκε μὲ τὰ βάναυσα μέτρα Μαρτίου-Μαΐου. Ὅσο γιὰ
τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων: δὲν σᾶς εἴδαμε νὰ βγάζετε τέτοια ἐγκύκλιο, ὅταν ἐξ
αἰτίας τῶν μνημονίων ἄνθρωποι αὐτοκτονοῦσαν κατὰ χιλιάδες, ἔμεναν ἄνεργοι καὶ
στοὺς δρόμους, πεινοῦσαν, ἀπελπίζονταν.
Μᾶλλον ἐπιλεκτικὴ εἶναι ἡ «θλίψη» σας. Καὶ τὸ κυριότερο: ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ
συνέβαιναν, ἐὰν ἡ Ἐκκλησία ἔλεγε στὸν Καίσαρα-σύγχρονο Ἠρώδη τὸ «Οὐκ ἐξεστί
σοι», δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται καμία ἐπέμβαση στὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ καλοῦσε τοὺς
πιστοὺς πανελλαδικὰ νὰ προσέρχονται μὲ διάκριση στὶς ἐκκλησίες. Αὐτὸ θὰ τίναζε
στὸν ἀέρα τὰ σχέδια τῶν Νεοταξιτῶν.
Βέβαια τά ἐρωτήματα
διαρκῶς πληθαίνουν. Γιατί δοκιμάζεται ἡ ἀνθρωπότητα; Γιατί ὁ Θεός ἀργεῖ; Τί
φταίει; Ὅσο ἡ ἀπάντηση ἀργεῖ, τόσο περισσότερο ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ διχασμοῦ
καί τῆς ἀπόγνωσης.
Μὰ ἂν ἰσχύουν
αὐτὰ ποὺ λέτε, τὴν ἀπάντηση ἔπρεπε νὰ τὴν δώσετε ἐσεῖς ὡς ἱεράρχες καὶ τύπος
Χριστοῦ. Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία καὶ τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων εἶναι γεμάτη ἀπὸ
τέτοιες ἀπαντήσεις, καὶ τὰ γνωρίζετε, ἀλλὰ τὴν ἱστορία καὶ τοὺς Ἁγίους τοὺς
θυμάστε μόνο γιὰ νὰ δικαιολογήσετε τὶς ἀπάτες σας. Ἔπειτα, πῶς νὰ δώσετε ἀπαντήσεις,
ὅταν ἔχετε προδώσει πολλάκις τὸν Χριστό, ἀναγνωρίζοντας πολλὲς «ἐκκλησίες»,
συμπροσευχόμενοι μὲ τοὺς ὑβριστές του αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους, ἀναγνωρίζοντας
αὐτοὺς ποὺ Αὐτὸς δὲν διάλεξε ὡς κανονικοὺς ἱεράρχες (βλ. οὐκρανοὺς
σχισματικούς), σιωπώντας καὶ βραβεύοντας μασόνους, ὑποστηρικτὲς τῶν ἀμβλώσεων,
σκανδαλοποιοὺς πλουσίους, ἐγκληματίες πολιτικούς κλπ.
Τό ἴδιο
βασανιστικό ἐρώτημα ἀπηύθυνε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τόν Θεό γιά νά λάβει
τήν ἀπάντηση: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου. Ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»
.
Πόσο ἔντεχνα
διαστρεβλώνετε τὶς γραφές, ὥστε νὰ μὴν ντρέπεστε ἀκόμα καὶ τοὺς Ἀποστόλους -τῶν
ὁποίων εἶστε διάδοχοι- νὰ παραχαράσσετε! Ὁ Παῦλος δὲν ἔθεσε «τό ἴδιο
βασανιστικό ἐρώτημα» μὲ ἐσᾶς , δὲν ρώτησε, «γιατὶ ὁ Θεὸς ἀργεῖ», ἀλλὰ
παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ἀσθένειά του, ἕνα προσωπικό του
πρόβλημα. Ἐδῶ ὅμως, ἀντίθετα, στὸ ἐρώτημά σας πρόκειται γιὰ τὴν ἀντίχριστη
προσπάθεια ποδηγετήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ καταλύσεως τῆς Ἐκκλησίας. Μάλιστα στὴν
ἐρώτηση «Τί φταίει;» ὁ Παῦλος ἐν ἀντιθέσει μὲ ἐσᾶς ἀπάντησε: Φταίει ἡ ἀποστασία
τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεό: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί
τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει
ψευδολόγων, κεκαυτηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν, κωλυόντων γαμεῖν, ἀπέχεσθαι
βρωμάτων, ἃ ὁ Θεὸς ἔκτισεν εἰς μετάληψιν μετὰ εὐχαριστίας τοῖς πιστοῖς καὶ ἐπεγνωκόσι
τὴν ἀλήθειαν» (Α΄ Τιμ. δ, 1-3). Ποιους ἄλλους προλέγει ὁ Παῦλος, ἂν ὄχι ἐσᾶς ποὺ
ὑποκριτικῶς ψευδολογεῖτε καὶ κλείνοντας τοὺς ναοὺς ἐμποδίζετε τὸν κόσμο νὰ
κοινωνήσει, νὰ παντρευτεῖ κλπ.;
Ὅσο κι ἄν φαίνεται
ἀντιφατικό αὐτό, ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται μέσα στήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτό γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους. Τρεῖς φορές παρεκάλεσε τόν
Κύριο νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀρρώστια καί ἡ ἀπάντησή του ἦταν: «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ
χάρη μου». Εἶναι δυνατόν, μέσα ἀπό τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά φανερώνεται ἡ
δύναμη τοῦ Θεοῦ; Ὅσο κι ἄν αὐτό φαίνεται γιά τήν ἀνθρώπινη λογική ἀντιφατικό,
στήν πραγματικότητα δίνει μία ἀπάντηση στό ἐρώτημα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἡ λύση
βρίσκεται στήν λέξη χάρη. «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου». Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα νέο
πρῖσμα, ὑπεράνω τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς, ἡ ὁποία θέλει ὅλα νά τά καταλάβει. Μέ
τήν χάρη ὁ ἄνθρωπος βλέπει τόν πόνο ὡς δωρεά, τήν ἀρρώστια σάν εὐκαιρία γιά
προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, τίς ταλαιπωρίες σάν ἀνύψωση σέ μία σφαῖρα ἄλλης βιοτῆς. Ὁπωσδήποτε,
αὐτό δέν εἶναι εὔκολο γιά τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, μᾶλλον ἀδυναμίες, ἀλλά εἶναι
δυνατόν μόνο μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ὥρα νά μετατρέψουμε τήν δική μας ἀδυναμία
σέ δύναμη.
Ἀπίστευτο!
Τέτοια αὐθάδεια καὶ τέτοια ὑποκρισία! Ζητᾶτε ἀπὸ τοὺς πιστοὺς νὰ μετατρέψουν τὴν
ἀδυναμία σὲ δύναμη, ὅταν ἐσεῖς δηλώνετε ἐπισήμως τὴν ἀδυναμία σας λόγῳ Κορονοϊοῦ
καὶ σβήνετε τὴν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τήν χάρη νά
αὐξήσουμε τήν πίστη μας στόν Τριαδικό Θεό. Νά συνδέσουμε συνειδητά τήν ζωή μας
μέ τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Νά καλλιεργήσουμε τίς ἀρετές τῆς ὑπομονῆς, τῆς
ταπείνωσης καί, κυρίως, τῆς μετάνοιας πού θά μᾶς ὁδηγήσει στήν λύτρωση. Ἡ
προσευχή μας νά γίνει καρδιακή, ἔντονη, τακτική γιά ὅλους τούς συνανθρώπους
μας, ἰδιαίτερα γιά τό ἰατρικό καί νοσηλευτικό προσωπικό πού βρίσκεται στήν
πρώτη γραμμή τῆς μάχης γιά νά βοηθήσουν τόν πάσχοντα ἄνθρωπο. Ἄς προσευχόμεθα
γιά τήν ἴαση τῶν ἀνθρώπων πού τούς ἐπισκέφθηκε ἡ ἀσθένεια, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νά
εἶναι ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας. Ἄς προσευχόμεθα γιά ὅσους στερήθηκαν ἀγαπημένα
πρόσωπα ἐξ αἰτίας τῆς πανδημίας. Ἄς προσευχόμεθα γιά τούς νέους μας, οἱ ὁποῖοι,
μέσα ἀπό αὐτήν τήν δυσκολία τῆς πανδημίας, μποροῦν νά ὡριμάσουν
συνειδητοποιώντας πώς τίποτε δέν εἶναι αὐτονόητο σέ αὐτόν τόν κόσμο. Ἄς
προσευχόμεθα γιά τίς ψυχές ὅσων ἔφυγαν γιά τόν οὐρανό, λόγῳ αὐτῆς τῆς φονικῆς ἴωσης.
Ἡ ἁγιαστική χάρη θά μᾶς βοηθήσει νά ἀναπτύξουμε ὑψηλό αἴσθημα ἀτομικῆς εὐθύνης,
ἀλλά καί ἀπολύτου σεβασμοῦ στόν συνάνθρωπο.
Μά συγγνώμη,
μέχρι τώρα τί κάναμε ὡς Ἐκκλησία; Δὲν προσευχόμασταν γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς
δοκιμαζομένους ἀπὸ ὁποιοδήποτε πρόβλημα (λιμούς, λοιμούς, καταποντισμούς κλπ.),
γιὰ τὶς ψυχὲς ὅλων τῶν κεκοιμημένων, ὄχι μόνο λόγῳ ἀσθενείας, ἀλλὰ καὶ πάσης αἰτίας;
Γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, δὲν βλέπετε, ὅτι μὲ τέτοιες ἐκφράσεις ἐκτίθεται ἡ Ἐκκλησία;
Ἢ αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός σας, ἀφοῦ οἰκουμενιστικῶς διατείνεστε, ὅτι δὲν κατέχουμε
ὅλη τὴν ἀλήθεια;
Οἱ πιστοί
δικαιολογημένα ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάποια ἀσθένεια, ἀπό
πόνο ἤ ταλαιπωρία. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς ἀπάντηση μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά ἀντέξουμε.
Ἀναζητοῦμε τήν ἀσφάλεια κοντά στόν Θεό, ἀλλά καί στήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία
ἐνδιαφέρεται κυρίως γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἀλλά δέν ἀδιαφορεῖ γιά τήν ὑγεία
τοῦ σώματος τῶν πιστῶν. Τό σῶμα εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σέ αὐτό τό
πλαίσιο, ἡ Ἐκκλησία δίνει μεγάλη προσοχή στά πορίσματα τῆς ἰατρικῆς, ἀναφορικά
μέ δύσκολα διλήμματα βιοηθικῆς, ὅπως μεταμοσχεύσεις, ἀντιμετώπιση πανδημίας καί
ἄλλα, τά ὁποῖα ἰατρικά πορίσματα σέβεται, ὅταν δέν στεροῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους
τήν σωτηρία.
Καὶ πάλι
διαστρεβλώνετε ἀσυστόλως, σεβασμιώτατοι (ἔχετε τὸ ὄνομα, ἀλλὰ ποὺ μένει ἡ
χάρη)! Τὸ σῶμα ὀνομάζετε ναὸς τοῦ Θεοῦ, διότι εἶναι κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος «Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω» καὶ ὄχι γιατὶ εἶναι ὑγιές.
Πολλοί μας Ἅγιοι εἶχαν περισσότερες ἀπὸ μία ἀσθένειες καὶ πολλοὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι
ὑποφέρουν ἀπὸ αὐτές, ἀλλὰ δὲν ἔπαψαν νὰ εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα ὁ ναὸς τοῦ
Θεοῦ προϋποθέτει διακονία: «Οἱ γέροντες γονεῖς μας, ποὺ πάσχουν ἀπὸ χρόνιες
παθήσεις, οἱ ἀσθενεῖς, οἱ κατάκοιτοι τῶν νοσοκομείων καὶ τῶν ἀσύλων, εἶναι καὶ
αὐτοὶ ναοὶ τοῦ Θεοῦ, τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ σεβώμαστε καὶ νὰ διακονοῦμε» (περ.
«ΖΩΗ» , ἀρ. φ. 4228, 27.01.2011). Πῶς ὅμως θὰ διακονήσουμε π.χ. τοὺς ζῶντες στὴν
μοναξιά, τοὺς γέροντες γονεῖς καὶ τοὺς ἐν οἴκῳ κατάκοιτους, ὅταν τὰ μέτρα τὸ ἀπαγορεύουν;
Ποιό ἀπὸ τὰ δύο ἰσχύει παραπάνω; Ἐδῶ σιωπεῖτε ἐγκληματικῶς καὶ τὸ δράμα τῶν ἀπομονωμένων
καὶ χρώντων βοηθείας ἀνθρώπων ἀποτελεῖ κόλαφο ἐναντίον σας.
Τό «ἀγκάθι»
στό σῶμα τοῦ Παύλου, ὅ,τι κι ἄν ἦταν αὐτό, δέν ἐμπόδισε τό ἱεραποστολικό του ἔργο
πού ἐκτείνεται σέ ὅλη τήν τότε οἰκουμένη, δέν σταμάτησε τήν συγγραφή τῶν ἐπιστολῶν
του. Δέν τόν ἐμπόδισε νά ἐπισκεφθεῖ, ξανά καί ξανά, τίς Ἐκκλησίες πού ἵδρυσε.
Δέν τόν ἐμπόδισε νά γράφει ἐπαινετικά λόγια γιά τούς χριστιανούς παραλῆπτες τῶν
ἐπιστολῶν ἤ γιά τούς συνεργάτες του. Ὁ Παῦλος δέν ἄφησε τήν πικρία του γιά τόν
δικό του πόνο νά ἐπηρεάσει τήν συμπεριφορά του πρός τούς ἄλλους.
Ἐδῶ
σεβασμιώτατοι, ἀποδεικνύεστε ἐγκληματικὰ παραχαράκτες τῶν Γραφῶν, τὶς ὁποῖες ὀφείλετε
νὰ γνωρίζετε. Ποιά πικρία τοῦ Παύλου κηρύττετε; Ἀντιθέτως μὲ ἐσᾶς ὁ Παῦλος ὄχι
μόνο πικρία δὲν ἔνιωσε ἀλλὰ ἀντιθέτως ἀπέραντη χαρά: «διὸ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις,
ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς, ἐν στενοχωρίαις, ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅταν γὰρ ἀσθενῶ,
τότε δυνατός εἰμι: Δια τούτο δοκιμάζω
εσωτερικήν χαράν και ευφροσύνην εις τας ασθενείας, εις τας ύβρεις, εις τας
ανάγκας, στους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, τας οποίας υφίσταμαι και υπομένω
δια τον Χριστόν. Διότι όταν ευρίσκωμαι
υπό το κράτος αυτών των ασθενειών, τότε με την χάριν του Θεού γίνομαι και είμαι
δυνατός» (Β΄ Κορ. 12, 10, μετ.
http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/08.%20KorB.htm).
Μέγα χάσμα χωρίζει ἐσᾶς καὶ τὸν Παῦλο, διότι στὴν ἴδια ἐπιστολὴ γράφει ὁ μέγας
Παῦλος καὶ τὰ ἑξῆς: «οὐ γὰρ δυνάμεθά τι κατὰ τῆς ἀληθείας, ἀλλ᾿ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας.
χαίρομεν γὰρ ὅταν ἡμεῖς ἀσθενῶμεν, ὑμεῖς δὲ δυνατοὶ ἦτε· τοῦτο δὲ καὶ εὐχόμεθα,
τὴν ὑμῶν κατάρτισιν: Και
πράγματι δεν ημπορούμεν τίποτε και δεν
έχομεν το δικαίωμα να κάμνωμεν χρήσιν της εξουσίας μας εναντίον εκείνων που
ζουν σύμφωνα με την αλήθειαν του Θεού, αλλά εναντίον εκείνων που την
καταπατούν, δια να τους παιδαγωγήσωμεν εις την μετάνοιαν. Διότι
χαίρομεν, όταν ημείς μεν φαινώμεθα
ασθενείς και χωρίς εξουσίαν, σεις δε είσθε ενάρετοι και δυνατοί. Αυτό δε
και ευχόμενος τον καταρτισμόν σας εις την κατά Χριστόν ζωήν» (13, 8-9). Ἐσεῖς ὅμως, ἂν καὶ διάδοχοι
τοῦ Παύλου, καταχρᾶστε τὴν ἐξουσία σας, διώκετε καὶ κατηγορεῖτε, αὐτοὺς ποὺ θέλουν
νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀντὶ νὰ ἐλέγχετε αὐτοὺς ποὺ τὶς
καταπατοῦν, τοὺς ὑποστηρίζετε καὶ τοὺς τιμᾶτε. Δυστυχῶς ὅμως οὔτε κἂν ντρέπεστε
μὲ τὴν πτώση σας. Ἀλλὰ συνεχίζετε τὸ κρεσέντο σας ὑποκρισίας καὶ διαστρέβλωσης:
Ἔτσι καί ἐμεῖς,
μετατρέποντας τήν ἀδυναμία σέ δύναμη μποροῦμε νά μήν ἀφήσουμε τίποτα νά σταθεῖ ἐμπόδιο
στόν δρόμο γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συμπάσχουσα καί συναγωνιζόμενη μέ τούς πιστούς, ἐπαναλαμβάνει
μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται,
καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι; εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τά τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. Ὁ Θεός
καί πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τούς αἰῶνας, ὅτι
οὐ ψεύδομαι».
Τί νὰ πεῖ
κανείς; Ὅλες οἱ τελευταῖες ἐγκύκλιοι ἀποτελοῦσαν τὸ ἀντίθετο ὅσων ἰσχυρίζεστε;
Συμφωνήσατε στὶς κολυμπάριες κακοδοξίες, συμφωνήσατε στὶς οἰκουμενιστικὲς
βλασφήμιες, σιγήσατε στὰ ἀντιχριστιανικὰ ψηφίσματα περὶ ὁμοφυλοφιλίας κλπ. Ἀφήσατε
τὸ ποίμνιο ἕρμαιο τῶν μνημονιακῶν μέτρων. Σιγεῖτε στὴν ἐθνικὴ προδοσία ποὺ
λαμβάνει μέρος, ἀπολαμβάνετε τίτλους, τιμές, πολυτελῆ αὐτοκίνητα, μέγαρα καὶ ἐπαύλεις,
ἀφήνετε ἀτιμώρητους αἱρετίζοντες ρασοφόρους νὰ δηλητηριάζουν τὶς ψυχές, συμφωνεῖτε
στὸ κλείσιμο τῶν ναῶν, ἀφήνετε τὸ ποίμνιο ἀκοινώνητο, ἐνῶ ἐσεῖς κοινωνεῖτε, ἀπαγορεύετε
στοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους νὰ ποῦν τὸ τελευταῖο ἀντίο στοὺς κεκοιμημένους ἀγαπημένους
τους καὶ παρόλα αὐτὰ ἰσχυρίζεστε ὅτι συμπάσχετε καὶ συναγωνίζεσθε. Τελικὰ ἀποδεικνύετε
περίτρανα, ὅτι εἶστε πράγματι ψευδοποιμένες, λύκοι βαρεῖς μὴ φειδόμενοι τοῦ
ποιμνίου, ἔμποροι πίστεως, μισθωτοί.
Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε,
«ἀνδρίζου, καί κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καί ὑπόμεινον τόν Κύριον», γιά νά ἀκούσεις
τήν στοργική φωνή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς καί Τελειωτοῦ τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦ
Χριστοῦ: «ἀπαλείψω πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (πηγή: Ορθ. Τύπος).
Αὐτὰ γιὰ τοὺς ποιμένες. Ἀλλὰ
κι ἐμεῖς, τὸ ποίμνιο δὲν είμαστε ἄμοιροι τῶν εὐθυνῶν μας. Ἂν συνεχίζουμε νὰ ὑπακοῦμε
σὲ τέτοιους ἀνθρώπους, ἂν συγκοινωνοῦμε καὶ δικαιολογοῦμε καὶ ἔτσι δηλώνουμε τὴν
ἔμπρακτη δήλωση ὁμοδοξίας μὲ τέτοιους μισθωτούς, ὅπως δίδαξαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας
μας, τότε ποιό δικαίωμα παραπόνου ἢ ἀγανάκτησης ἔχουμε; Ἂν μὲ τὴν στάση μας δὲν
ἀπαιτήσουμε σύγκλιση Συνόδου (γιατὶ αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός μας καὶ ὄχι τὸ σχίσμα
-ὅπως ψευδῶς κατηγοροῦν μερικοί- ἀκολουθοῦντες αὐτὸ ποὺ ἔπραξαν τόσους αἰῶνες οἱ
Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας) ποὺ θὰ ἐπαναφέρει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοπραξία στὴν Ἐκκλησία,
πῶς θὰ γλυτώσουμε τὴν συμπόρευση στὴν πτώση καὶ στὴν προδοσία;
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
