Να, πώς κατάντησαν την Εκκλησία οι Οικουμενιστές τη ανοχή του Ποιμνίου!

Ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια χειρότερα τοῦ Μεσαίωνος!

«ΘΕΑΤΡΟΝ ΣΚΙΩΝ»

Η «ΔΙΚΗ» ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ

 

Ἐξώδικον τοῦ πρ. Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ εἰς ΜΜΕ,
ὅπου καταγγέλλει ὡς συκοφαντικὴν δυσφήμησιν «σκάνδαλα», μὲ τὰ ὁποῖα τὸν συνδέει ἡ ἀρθρογράφος (βλ. 8η σελίδα).

 

Οἱ Μητροπολῖται Βοστώνης, Νέας Ἰερσέης
καὶ Χαλκηδόνος ὀφείλουν νὰ ὁμιλήσουν!

 

Δὲν ἰσχύουν ἀποφάσεις χωρὶς ἀπολογίαν

καὶ ἐφ’ ὅσον δὲν τελεσιδικήσουν εἰς β΄ βάθμιον συνοδικόν δικαστήριον.

 

Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος

 

Τὸ χαρακτηριστικὸν τοῦ θεάτρου σκιῶν εἶναι ὅτι ὁ θεατὴς ὄχι μόνον δὲν βλέπει ποῖος κινεῖ «τὰ νήματα», ἀλλὰ οὔτε τὶς ἴδιες τὶς «φιγοῦρες», παρὰ μόνον τὴν σκιάν των. Δὲν εἶναι ἡ πραγματικότης ἡ παράστασις, ἡ ὁποία παρουσιάζεται εἰς τὸν θεατήν, ἀλλὰ ἡ ἀληθινὴ ἱστορία ἐκτυλίσσεται εἰς τὸ παρασκήνιον.

Τὸ ἴδιον συμβαίνει καὶ μὲ τὰς διεργασίας μερικῶν Συνόδων: θεαταὶ εἶναι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς παρατηροῦν παθητικὰ «τὴν σκιὰν τῶν μελλόντων ἀποκαλυφθῆναι»… ἐνῶ «φιγοῦρες» -τραγικές- εἶναι οἱ Ἀρχιερεῖς, τῶν ὁποίων ἡ συμβολὴ εἰς τὴν γραμμὴν τῶν ἐντολῶν τοῦ ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου εἶναι τῆς ἰδίας τάξεως μὲ αὐτὴν τῶν ἡμιδιαφανῶν ἐπιζωγραφισμένων χαρακτήρων τοῦ θεάτρου σκιῶν, τῶν βουβῶν καὶ ἀβούλων. Ὁ ἑκάστοτε χειριστὴς αὐτῶν φροντίζει νὰ δημιουργῆ τὴν ψευδαίσθησιν ὅτι αὐτὰ ἔχουν εὐλυγισίαν, διότι δύνανται εὐκόλως νὰ κύπτουν ἐνώπιον τοῦ «πασᾶ»… Ὑπάρχει ὅμως μία οὐσιώδης διαφορά: ἐνῶ αἱ παραστάσεις τοῦ «μαυρομάτη» πεινασμένου ἐμπνέουν ἰδανικά, αἱ ἀποφάσεις τοῦ ἀδηφάγου ἄρχοντος εὐτελίζουν ἀνθρώπους καὶ θεσμοὺς καὶ τελικῶς ὠθοῦν τὸ ἴδιον τὸ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Συνοδικὸν σύστημα εἰς τὴν κατάληξιν ποὺ ἔχει καὶ τὸ θέατρον σκιῶν: ἀπὸ τὴν παρακμὴν εἰς τὸν φυτοζωϊσμόν. Διὰ τὸν κατήφορον δίχως ἐπιστροφὴν εἶναι συναυτουργοὶ οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ θὰ δώσουν λόγον εἰς τὸν Θεόν, διότι εἶναι περισσότερον ἀρεστὴ εἰς αὐτοὺς ἡ παράστασις παρὰ ἡ αὐθεντικότης.

 

Αἱ ἀποφάσεις

Οἱ «συνυπεύθυνοι» τῶν ἀποφάσεων τῆς προσφάτου Συνόδου εἰς τὸ Φανάρι ἦσαν οἱ: Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καὶ Βιάννου κ. Ἀνδρέας, Αὐστραλίας κ. Μακάριος, Ἑλβετίας κ. Μάξιμος, Ἰκονίου κ. Θεόληπτος, Ἴμβρου καὶ Τενέδου κ. Κύριλλος, Καρπάθου καὶ Κάσου κ. Ἀμβρόσιος, Λέρου, Καλύμνου καὶ Ἀστυπαλαίας κ. Παΐσιος, Μεξικοῦ κ. Ἀθηναγόρας, Μιλήτου κ. Ἀπόστολος, Περγάμου κ. Ἰωάννης, Σηλυβρίας κ. Μάξιμος, Σουηδίας καὶ πάσης Σκανδιναυΐας κ. Κλεόπας. Παραθέτομεν τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς 16ης Φεβρουαρίου 2021:

«1) Τὸ ἱερὸν σῶμα, ἀκοῦσαν καὶ συνεκτιμῆσαν ὄγκον ἀποδεικτικοῦ ὑλικοῦ μετὰ σωρείας ἀντικανονικῶν πράξεων, ὡς καὶ τὴν ἐπιδειχθεῖσαν ἀπείθειαν καὶ ἀσέβειαν τοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ Παναγιωτάτου Προκαθημένου καὶ πρὸς τὸν θεσμὸν τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, ἐκήρυξεν αὐτὸν ἔκπτωτον τοῦ θρόνου τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ καὶ κατέταξεν αὐτὸν μεταξὺ τῶν σχολαζόντων Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου ὡς Μητροπολίτην πρώην Χαλκηδόνος.

2) Εἰς τὴν οὑτωσὶ κενωθεῖσαν Γεροντικὴν Μητρόπολιν ἐξελέγη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, εἰς δὲ τὴν χηρεύσασαν Ἱερὰν Μητρόπολιν Γαλλίας ἐτοποθετήθη προσωρινῶς καὶ μέχρι τῆς πληρώσεως αὐτῆς ὡς Πατριαρχικὸς Ἐπίτροπος ὁ ἐν αὐτῇ διακονῶν ὡς Βοηθὸς Ἐπίσκοπος Θεοφιλέστατος Ρηγίου κ. Εἰρηναῖος.

3) Εἰσηγήσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Ἀβύδου κ. Κύριλλος, Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐξελέγη Μητροπολίτης Κρήνης καὶ διωρίσθη ὡς Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος ἐπὶ κεφαλῆς τῆς νεοσυστάτου Ἐξαρχίας Μελίτης (Μάλτας). Οὗτος ἐτέλεσεν αὐθημερὸν τὸ Μικρὸν καὶ τὸ Μέγα Μήνυμα καὶ τὴν Εὐχαριστίαν, καθὼς συνέπεσε νὰ παρεπιδημῆ ἐν Φαναρίῳ.

4) Κατόπιν παρακλήσεως τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων καὶ Μ. Βρεττανίας κ. Νικήτα, ἐξελέγησαν δύο Βοηθοὶ παρ’ αὐτῷ Ἐπίσκοποι καὶ δή: α) ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ραφαὴλ Παβούρης (ἐκ Λέσβου) ὑπὸ τὸν τίτλον τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἰλίου, καὶ  β) ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ἰάκωβος Σάββα (ἐκ Κύπρου) ὑπὸ τὸν τίτλον τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Κλαυδιουπόλεως. Ἅπασαι αἱ ὡς ἄνω ἐκλογαὶ ἐγένοντο ὁμοφώνως καὶ παμψηφεί».

Αἱ ἀποφάσεις αὐταὶ δὲν εἶναι ὅλαι σύμφωνοι μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας. Πρῶτον, ἡ σύνθεσις τῆς Συν­όδου εἶναι ἑξαμηνιαία, δὲν τηρεῖται ἡ σειρὰ τοῦ Συνταγματίου τῶν Ἐπισκοπῶν καὶ περιλαμβάνει Ἱεράρχας ἄνευ ποιμνίου.

Δεύτερον, ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἐφόσον λαμβάνει τρεχούσας ἀποφάσεις δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ταυτοχρόνως καὶ δικαστήριον.

Τρίτον, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὤφειλε νὰ ἀποσυρθῆ, ἀφοῦ δὲν δικαιοῦται νὰ εἶναι ταυτοχρόνως καὶ κατήγορος καὶ δικαστής.

Τέταρτον, εἰς τὸν κατηγορηθέντα Χαλκηδόνος Ἀθανάσιον δὲν ἐδόθη ἡ δυνατότης ἀπολογίας, ὑπερ­ασπίσεως ἀλλὰ καὶ ἐφέσεως, τὰ ὁποῖα ὄχι μόνον ἐπιβάλλονται ἱεροκανονικῶς, ἀλλὰ ἀποτελοῦν θεμελιώδη ἀνθρώπινα καὶ νομικὰ δικαιώματα, ὅπου βεβαίως ἐπικρατεῖ ὁ πολιτισμὸς καὶ ὄχι ἡ αὐθαιρεσία.

Πέμπτον, τὸ παρὸν ἀνακοινωθὲν διασύρει τὴν προσωπικότητα τοῦ ἐγκαλουμένου ἀφῆνον ὑπονοούμενα ἄνευ σαφῶν κατηγοριῶν. Τοιούτου εἴδους ἀνακοινωθέντα ἐκθέτουν πρωτίστως τοὺς «συναποφασίσαντας», ἀναδεικνύουν τὸ «συνοδικὸν» ποιὸν καὶ ἐγείρουν ἐρωτήματα περὶ σκοπιμοτήτων.

Ἕκτον, τὰ ἕως τώρα διαρρεύσαντα εἰς ποικίλα μέσα ἐνημερώσεως αἴτια ἐκπτώσεως τοῦ Χαλκηδόνος (ἐπικοινωνία μὲ τὸν πρ. Καλαβρύτων, ἐπικοινωνία μὲ τὸν καθηρημένον Διονύσιον Καλαμπόκα, διαφωνίαι μὲ τὸν Ἀδριανουπόλεως, διαφωνίαι μὲ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον) ἀφήνουν ἀναιτιολόγητον τὴν βαρυτάτην αὐτὴν ποινὴν καὶ διὰ τοῦτο –ἂν ἰσχύουν- ἡ ποινὴ ἐπιστρέφει εἰς τοὺς ἀδικήσαντας, συμφώνως πρὸς τὴν ἱεροκανονικὴν ἀρχὴν τῆς ταυτοπαθείας.

Ἕβδομον, πρόκειται περὶ μεροληπτικῆς Συνόδου, ὅταν ἄλλοι κανονίζωνται δῆθεν δι’ «ἀπείθειαν», ἀλλὰ κανεὶς δὲν καθαιρεῖται διὰ ἕτερα παραπτώματα.

Ὄγδοον, αἱ ἐκλογαὶ Ἀρχιερέων εἶναι ἄκυροι, ἐφόσον δὲν συνῆλθεν ἡ ὁλομέλεια τῆς Ἱεραρχίας.

Ἔνατον, τὸ μεταθετὸν τοῦ Σεβ. Γαλλίας, συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνας εἶναι μοιχεπιβασία.

Δέκατον, εἶναι ἀνεπίτρεπτον νὰ καθίσταται τοποτηρητὴς τῆς Μητροπόλεως  Γαλλίας τιτουλάριος Ἐπίσκοπος.

Ἑνδέκατον, εἶναι ἀντικανονικὸν νὰ γίνεται δῆθεν προβιβασμὸς τοῦ Σεβ. Ἀβύδου ἀπὸ Ἐπισκοπὴν ἄνευ ποιμνίου εἰς Μητρόπολιν ἄνευ ποιμνίου.

Δωδέκατον, ὡσαύτως δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τίθεται ὁ ἴδιος ἐπικεφαλῆς ἑτέρας ἐπαρχίας (εἰς Μάλταν), ἐνῶ διωρίσθη εἰς ἄλλην (εἰς Μ. Ἀσίαν).

Δέκατον τρίτον, ἡ ἐκλογὴ Τιτουλαρίων εἶναι ἱεροκανονικῶς καὶ ἐκκλησιολογικῶς (ὡς καὶ αἱ προηγούμεναι ἀποφάσεις) ἀντικανονική.

Δέκατον τέταρτον, ἡ ὑπόμνησις εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν ὅτι ὁ Σεβ. Θυατείρων «παρεκάλεσε» διὰ καταπάτησιν τῶν Ἱ. Κανόνων εἶναι αἰτία, διὰ νὰ τεθῆ ὁ ἴδιος συνοδικὰ ὑπόδικος.

Δέκατον πέμπτον, προφανῶς τὸ «ὁμοφώνως καὶ παμφηψεὶ» ἐτέθη διὰ νὰ μὴ ὑπάρξη ἀμφισβήτησις ἀπὸ ἄλλους Ἀρχιερεῖς, μόνον ποὺ τοιουτοτρόπως ἀμφισβητοῦνται οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι προβλέπουν ὅτι ἡ ἰσχὺ ἑκάστης ἐκλογῆς στηρίζεται εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς ἐπιλογῆς καὶ ὄχι εἰς τὸν «ὁλοκληρωτισμόν», ποὺ χαρακτηρίζει ἄλλου εἴδους καθεστῶτα καὶ ὄχι τὸ συνοδικὸν σύστημα.

 

Μὲ τὸ βλέμμα εἰς τοὺς θρόνους…

Δυστυχῶς, παρὰ τὸ μέγεθος τῆς αὐθαιρεσίας, ποὺ ἔχει ὑπερβῆ κάθε προηγούμενον, οἱ Ἱεράρχαι ὄχι μόνον συγκατατίθενται, ἀλλὰ ἐπικροτοῦν δημοσίως τὰ ἐγκληματικὰ λάθη ποὺ συμβαίνουν εἰς τὸ Φανάρι. Πιστεύουν πραγματικὰ ὅτι αὐτὰ θὰ ἀποβοῦν ὑπὲρ τοῦ Πατριαρχείου; Εἶναι «φῶς φανάρι» ὅτι ἡ «προαγωγὴ» τοῦ Σεβ. Ἀβύδου ἔγινεν ὡς παραδειγματισμὸς ὅτι ὅσοι ἀναπτύσσουν θεωρίας περὶ «τοῦ Φαναρίου ὡς πρώτου ἄνευ ἴσων» θὰ ἀπολαμβάνουν τὴν εὔνοιαν. Εἶναι ἐπίσης «ἡλίου φαεινότερον» ὅτι μὲ τὴν τοποθέτησιν τοῦ Σεβ. Γαλλίας εἰς τὴν θέσιν τοῦ Χαλκηδόνος προκαθορίζει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τὴν διάδοχον κατάστασιν.

Τὰ βλέπουν οἱ Ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ δὲν ὁμιλοῦν, ἐπειδὴ δὲν κατανοοῦν τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἂν τὸ κατενόουν, θὰ προέκριναν τὴν ἀλήθειαν καὶ ὄχι τὴν κολακείαν τῆς ἀδικίας. Ἴσως ὅμως εἶναι πλέον θέμα συμβιβασμοῦ: τὸ Φανάρι δὲν σέβεται  τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ οἱ ἐξαρτώμενοι ἀπὸ αὐτὸ ἀποδέχονται νὰ γίνουν «ἕνα σῶμα, μία ψυχὴ» μὲ τὸν συνοδικὸν εὐτελισμόν. Ἀντικρύζουν αὐτὴν τὴν κατάστασιν συνοδικῆς καταπτώσεως καὶ δὲν ἀντιδροῦν;

Ἐλυπήθημεν, πραγματικῶς, ὅταν ἀνεγνώσαμεν ὅτι ὁ Σεβ. Βελγίου, ὁ Σεβ. Κωνσταντίας κ.ἄ. ἀπέστειλαν συγχαρητήρια εἰς τὸν Σεβ. Γαλλίας. Τόσον ἀδαεῖς περὶ τὸν «Πηδάλιον» ἢ «πεπώρωται αὐτῶν ἡ καρδία τοῦ μὴ συνιέναι»; Μᾶς προβλημάτισεν ὅμως πολὺ περισσότερον τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης τῆς 16ης Φεβρουαρίου, ποὺ παραθέτομεν ἀποσπασματικῶς:

«Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καυχᾶται καὶ ἀγάλλεται γιὰ τὴν ἐπάξια ἐκλογὴ τοῦ ἐπίλεκτου καὶ ἔμπειρου Ἱεράρχου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, γόνου τῆς Μεγαλονήσου Κρήτης, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Ἐμμανουήλ, ὁ ὁποῖος, μὲ τὰ πολλὰ χαρίσματά του, ἐπὶ σειρὰν πολλῶν ἐτῶν προσφέρει ἀφειδώλευτα καὶ πολύπτυχα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία… Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης, ἀξίως καὶ δικαίως, μὲ μεγάλη πνευματικὴ χαρά, ὑποβάλλει τὶς εὐχαριστίες Της στὸν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ, γιὰ τὴν ἐμπνευσμένη πρόταση καὶ εἰσήγησή Του… στὸ Ἱερὸ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρο…»

Ἂν εἶναι τόσον ἄξιος ὁ Σεβ. Γαλλίας, διατί δὲν τὸν ἐκλέγουν Ἀρχιεπίσκοπόν τους; Ἂν τοιαύτην ἀγαλλίασιν τοὺς προκαλεῖ ἕνα… ἀνακοινωθὲν, διατί δὲν διαλύουν τὸ μητροπολιτικόν τους σύστημα νὰ ὑπαχθοῦν ὡς Ἐπισκοπαὶ εἰς τὸ Φανάρι; Ὅλοι γνωρίζουν τὴν ἀπάντησιν καὶ ἰδιαιτέρως οἱ Μητροπολῖται τῶν κακῶς λεγομένων «Νέων Χωρῶν», οἱ ὁποῖοι καίτοι ἐγκωμιάζουν τὸ Φανάρι, ὡς ὁ Χατζιαβάτης τὸν «πρῶτον ἄνευ ἴσων» Πατισάχ, λέγουν μεταξύ των: «Εὐτυχῶς ποὺ δὲν ἀνήκουμε ἐκεῖ. Ποιὸς θὰ ἤθελε νὰ τοῦ ἀνακοινωθῆ αἴφνης ἐν ἀγνοίᾳ του ὅτι ἔγινε πρώην Μητροπολίτης…;».

Τὸ παρὸν ἀνακοινωθὲν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης ὀφείλεται προφανῶς εἰς δύο γεγονότα: ἀφ’ ἑνὸς εἰς τὴν ἀσθένειαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης, ὁ ὁποῖος δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ δεχθῆ πιέσεις «ἄνωθεν» διὰ παραίτησιν, καὶ ἀφ’ ἑτέρου εἰς τὰς φιλοδοξίας Μητροπολιτῶν τινων ποὺ ἐνδιαφέρονται νὰ ἔχουν τὴν «Πολίτικην» εὔνοιαν, καθὼς ἐποφθαλμιοῦν τὸν θρόνον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς… Ὅλοι ζοῦν εἰς τὴν σκιὰν τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν ἰδιοτελῶν τους στόχων ἀντὶ νὰ ὀρθώσουν ἀνάστημα, ὥστε «νὰ μπῆ φρένο» εἰς τὸ κακόν. Ποῦ νὰ θυσιάσης ὅμως τὴν «καριέρα» τοῦ πρωταγωνιστοῦ… Παίζουν καὶ αὐτοὶ εἰς τὸ θέατρον σκιῶν μίαν κωμωδίαν, ἐπειδή, ὅπως εἶπε σοφός τις, «ἔχουν ξεχάσει τὸν ρόλο τους καὶ ὑποδύονται κάποιον ἄλλο»…

 

Νὰ τεθοῦν ὅρια εἰς τὴν αὐθαιρεσίαν

Τὸ καθῆκον τῶν Ἀρχιερέων εὑρίσκεται μεταξὺ ἄλλων καὶ ἀποτυπωμένον εἰς τὸν «Τόμον ζητημάτων τινῶν παρὰ τῶν ἁγιωτάτων καὶ μακαριωτάτων τεσσάρων Πατριαρχῶν» τοῦ 1663 μ.Χ. ὅπου εἰς τὴν «κα΄ ἀπόκρισιν» ἀναφέρονται τὰ ἀκόλουθα διὰ τὴν σχέσιν Πατριάρχου καὶ Ἐπισκόπων:

«κατὰ μὲν τὴν τῆς χειροτονίας σχέσιν καὶ τὴν τῆς τάξεως, πατέρα εἶναι τοῦτον τοῖς περὶ αὐτὸν ἐπισκόποις, κατὰ δὲ τὸν λόγον τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ τὸν τῆς πατρικῆς ἐξουσίας, συναδέλφους εἶναι καὶ συναρχιερεῖς, ὥστε οὐδὲ μίαν χώραν ἔξειν τὸ λέγειν, ὅτι οὐ δύνανται οἱ ὑπ’ αὐτοῦ χειροτονηθέντες ἀρχιερεῖς κρίνειν αὐτόν, ὑπεύθυνον ὄντα κατὰ τοὺς θείους κανόνας, καὶ ψῆφον ἐπενεγκεῖν τὴν ἔννομον κατ’ αὐτοῦ. Πατρότης γὰρ καὶ υἱότης οὐκ ἔχουσι χώραν ἐν τῷ τῆς δικαιοσύνης λόγῳ καὶ μάλιστα περὶ ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων, ὅτε κίνδυνος ψυχικὸς ἐπιφέρεται, φησὶ γὰρ ὁ Θεολόγος: ὁ τἆλλα πραΰς ὅταν ἴδῃ θεῷ ζημιούμενος ὄντως γίνεται μαχητής».

Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρασκήνια ἀλλὰ δημόσιος χῶρος, δὲν ζῆ ἀπὸ τὴν σκιὰν ἀλλὰ ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ ἡ ἰδία ἀκτινοβολεῖ καὶ δὲν ἀκολουθεῖ τὰ προγεγραμμένα σενάρια ποὺ οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου ἔχουν ἐπιλέξει. Ἡ αὐθαιρεσία πρέπει νὰ σταματήση, ἄλλως ἡ ἀπαξίωσις πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς ἀπὸ τοὺς πιστοὺς θὰ εἶναι μὴ ἀναστρέψιμος.

 "Ορθόδοξος Τύπος"