Θεοφάνης Μαλκίδης
Ο εορτασμός (!!!) της Γενοκτονίας, τα στεφάνια στον Κεμάλ και το έγκλημα που είναι παρελθόν….
Ήδη από τη δεκαετία του 1990 με την ψήφιση των σχετικών νομοσχεδίων για την ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία, το ελληνικό κράτος αποτελεί μία παγκόσμια πρωτοτυπία, αρνούμενο να συμβάλλει στο αυτονόητο, δηλαδή στην αναγνώριση και τη διεθνοποίηση της γενοκτονίας, ενώ όταν δεν απουσιάζει, τότε λειτουργεί εχθρικά. Από την απόδοση τιμής του πρωθυπουργού (2008) και του υπουργού εξωτερικών (2000) της Ελλάδας στον Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίο ο σχετικός νόμος του ελληνικού κράτους έχει αναγνωρίσει ως τον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας(!) έως την προκλητική απουσία του ζητήματος από τις διμερείς και διεθνείς αναφορές και κινήσεις της Ελλάδος. Από τους χορούς και τα πανηγύρια στην κατοχική γραμμή της Κύπρου την 19η Μαΐου 1996, μέχρι τις απόπειρες να σταλεί στην Άγκυρα η κρατική ορχήστρα Αθηνών στις γιορτές μίσους για τον Κεμάλ.
Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν και άλλες κινήσεις, όπως η απάντηση δηλαδή του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας στο αντίστοιχο της Τουρκίας.
Στη δήλωση της Τουρκίας ότι «οι εκδηλώσεις για τη δήθεν γενοκτονία ..... στηρίζονται σε ισχυρισμούς που διαστρεβλώνουν την ιστορία», εκδηλώσεις οι οποίες «δεν εξυπηρετούν το σκοπό της ανάπτυξης των τουρκοελληνικών σχέσεων», η Ελλάδα απήντησε ως εξής: «Η ιστορία είναι αλήθειες και γεγονότα που ούτε ξεχνιούνται ούτε παραγράφονται. Σύσσωμος ο Ελληνισμός τιμά τη μνήμη και την θυσία των Ποντίων. Ωστόσο, άλλο η ιστορία και άλλο το παρελθόν, το οποίο δεν πρέπει να σκιάζει την αμοιβαία βούληση να δημιουργήσουμε ένα μέλλον συνεργασίας, φιλίας, σταθερότητας και αμοιβαίου σεβασμού για τους δύο λαούς».
Ποιος αλήθεια περιμένει να μπει το κράτος αυτό πρωτοπόρο στην αναγνώριση της Γενοκτονίας;
Στην απάντηση δεν υπάρχει ούτε η λέξη Γενοκτονία, ούτε έγκλημα, ούτε αναφορά στο θύτη Τουρκία. Αντιθέτως όπως αναφέρεται το παρελθόν δεν πρέπει να εμποδίζει τη συνεργασία, φιλία κλπ.
Πρέπει επίσης να τονιστεί είναι η επανάληψη δύο τυπικών –ουσιαστικών αναφορών, οι οποίες δείχνουν τη σοβαρότητα του κράτους. Σοβαρότητα η οποία φαίνεται από τα μικρά και από τα μεγάλα.
Στα δημόσια – κρατικά έγγραφα, που υπογράφονται ως προεδρικά διατάγματα, εγκύκλιοι, δελτία τύπου, ή οτιδήποτε άλλο που διακινούνται από το Υπουργείο Εσωτερικών κλπ, κλπ, τις Περιφέρειες, τις Περιφερειακές Ενότητες, τους Δήμους κλπ καλείται ο ελληνικός λαός να εορτάσει (!!!!!!!) την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Τι μπορείς να πεις όταν σε πλημμυρίζει η θλίψη. Δεν βλέπουν τι υπογράφουν, τι στέλνουν, τι διακινούν στα μέσα ενημέρωσης, στους συλλόγους, στους πολίτες;
Επίσης παρότι έχει ψηφιστεί ως ημέρα μνήμης η 19η Μαΐου και η 14η Σεπτεμβρίου, και κάθε χρόνο με αυθαίρετο τρόπο και κατόπιν σχετικής κρατικής πράξης, μετατίθεται η ημερομηνία σε άλλη. Έτσι χάνεται η ουσία της ημέρας και η σημασία . H ημέρα μνήμης έχει γίνει ημέρα- λάστιχο και όταν το κράτος αποφασίζει να την «τιμήσει», αυτή έχει χάσει την ουσία της. Πέρα βεβαίως από το γεγονός της διαδικασίας με ένα τελετουργικό που θυμίζει την ρήση «να βγούμε από την υποχρέωση».
Οι κινήσεις αυτές πρέπει να σταματήσουν τώρα. Κανείς δεν εορτάζει, πόσο μάλλον οι απόγονοι των θυμάτων κανείς δεν θέλει να τιμά την ημέρα μνήμης όποτε κρίνει το κράτος και τα συμφέροντά του.
Τώρα που έχουν καταλυθεί φασιστικά, ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα που έχουν καταρρεύσει όλα τα σύμβολα των φασιστών ηγετών, εδώ στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη φωνές ΑΠΌ ΌΛΑ τα μήκη και τα πλάτη της αποκαλούμενης πολιτικής ζωής στην Ελλάδα, που θαυμάζουν τα επιτεύγματα και τα πρόσωπα του μίσους, τον Κεμαλισμό και το Ναζισμό.
Η ύβρις πρέπει να σταματήσει τώρα και το ελληνικό κράτος, το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του, κεντρικοί και περιφερειακοί να αναλάβουν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Όπως , κουνώντας το δάκτυλο, μας καλούν να πράξουμε εμείς. Παρά τα εμπόδια και τις δοκιμασίες, ο φασισμός της άρνησης και της προπαγάνδας θα καταρρεύσει, η αλήθεια και η δικαιοσύνη θα νικήσουν, η Γενοκτονία θα αναγνωριστεί !
