Κι εμείς συμπληρώνουμε: Για ποιόν αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας μιλάμε σήμερα; Ο αρθρογράφος γιατί δεν αναφέρει τα αίτια της πτώσης αυτής, δηλαδή τον Οικουμενισμό, τον συγκρητισμό και τον σχετικισμό;
Κώστας Νούσης στην Romfea.gr
Ο πιο ακριβής τίτλος θα ήταν: για ποια Ορθόδοξη Ελλάδα μιλάμε σήμερα; Έβλεπα προχθές μια συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση της αδερφής (νομίζω) ενός εκ των διασωστών στις σεισμόπληκτες περιοχές.
Και με κατέλαβε ρίγος και τρόμος, όταν την άκουσα να δηλώνει: «είτε ο Χριστός είτε ο Αλλάχ, ας επέμβουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους». Έλεος πια! Είμαστε εμείς ορθόδοξος χριστιανικός λαός;
Θα τολμούσε στην Τουρκία και γενικότερα σε μια μουσουλμανική χώρα να κάνει κάποιος ισλαμιστής μια τέτοια δήλωση; Και αυτό όχι από φόβο μην του πάρουν το κεφάλι, αλλά διότι σέβεται τον Αλλάχ του πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς σεβόμαστε και πιστεύουμε τον αληθινό Θεό;
Θα μου πεις: τώρα εσύ ανακάλυψες την πυρίτιδα; Είναι κοινό μυστικό η αλήθεια αυτή και ας πονάει πολύ. Φυσικά και ισχύει αυτό, αλλά είναι στιγμές που αναρωτιέσαι πού πάμε και πόσο θα κατρακυλήσει ακόμα αυτός ο πάλαι ποτέ ελληνορθόδοξος λαός. Η ελληνική γλώσσα αρχίζει να ξεχνιέται.
Η νεολαία μας σκέφτεται περισσότερο στα αγγλικά και δυσκολεύεται να βρει στα ελληνικά αντίστοιχες λέξεις της αγγλικής γλώσσας!
Να μη μιλήσω φυσικά για την ελληνική παιδεία και φιλοσοφία. Για τις πλούσιες ελληνικές και χριστιανικές παραδόσεις μας, τις οποίες ούτε κατ’ όνομα δεν έχει ακούσει ο μέσος Νεοέλληνας…
Η κατρακύλα, το κατάντημα είναι φορές που σε πνίγουν, σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Όπως η φράση της προαναφερθείσης κυρίας.
Η ίδια φυσικά και πολλοί που την άκουσαν θα θεώρησαν τη δήλωσή της βαθιά ανθρωπιστική και φιλελεύθερη, μακριά από θρησκευτικές ιδεοληψίες και εθνικιστικούς διαχωρισμούς.
Ο γράφων όμως ανατρίχιασε με μια δήλωση τέτοια από χείλη – προφανώς – ορθόδοξου χριστιανού. Πιστεύει άραγε ο σημερινός Έλληνας στον Χριστό και στον Τριαδικό Θεό; Και αν όχι, τι άραγε πιστεύει;
Ποιες είναι οι ρίζες του και ποιες οι νοηματοδοτήσεις και οι σκοποί στη ζωή του; Μα φυσικά, τι άλλο;
Ό,τι ακριβώς πράττει και πιστεύει και ο μέσος εκδυτικισμένος άνθρωπος στον πλανήτη μας, που με την παγκοσμιοποίηση γίναμε πλέον όλοι σχεδόν μια οικογένεια: φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν…
