Ἡ «τρίτη διαθήκη» τῶν Οἰκουμενιστῶν.

«ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε»

  

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Ἔχει εἰπωθεῖ καὶ ἀποδειχθεῖ ἀμέτρητες φορές, ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς διδάσκουν κατὰ τὸ λαϊκόν «ἄλλου παπᾶ εὐαγγέλιον». Ἕνα «εὐαγγέλιο» ποὺ ὄχι μόνο δὲν εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ διαστρέφει καὶ ἀντιτίθεται στὸν λόγο Του προετοιμάζοντας ἔτσι αὐτὸν ποὺ ὅλοι, Ἰουδαῖοι καὶ μή, θὰ δεχθοῦν ὡς νέο Μεσσία, ὅταν καὶ ὅποτε αὐτὸς ἔλθει: «ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰωάννου ε΄ 43). Δυστυχῶς ὅμως πολλοὶ Χριστιανοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀρνοῦνται νὰ τὸ παραδεχθοῦν εἴτε γιατὶ ἀκόμα δὲν τὸ ἔχουν καταλάβει εἴτε γιατὶ τὸ οἰκουμενιστικὸ «εὐαγγέλιο» γέμει ὅρων ποὺ μαγεύουν τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ὅπως ἐλευθερία, δικαιώματα, ἱσότητα, ἑνότητα κλπ. ἢ τὸν κάνουν νὰ νιώθει μέρος τοῦ κόσμου τῆς νέας ἐποχῆς.

Ἐμεῖς ὡς Χριστιανοὶ ἀπὸ ἀγάπη στὸν συνάνθρωπο δὲν πρέπει ὅμως νὰ σταματοῦμε νὰ ἀναδεικνύουμε τὴν ὀλέθρια πλάνη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ «εὐαγγελίου» ἀποδεικνύοντας, ὅτι οἱ παραπάνω ὅροι δὲν ὑπάρχουν ὡς ὅροι καὶ ὡς νοηματικὲς ἑνότητες πουθενὰ στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πουθενὰ στὶς Διαθῆκες Του, Παλαιὰ καὶ Νέα, πουθενὰ στὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων. Ὅποιος διαβάζει τὶς Γραφὲς τὸ ἀνακαλύπτει αὐτὸ πολὺ γρήγορα.

Θὰ τὸ ἀποδειχθεῖ ὅμως καὶ μὲ τὸ παρακάτω πρόσφατο παράδειγμα.

Στὸ 4ο Διεθνὲς Συνέδριο τῶν Ἀρχόντων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, σὲ μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του (Ἀθῆναι, 29 Μαΐου 2024) ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς (ἔτσι ὅπως τὰ ἀναφέρει ἡ ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου ἐδῶ):

«Το τρίπτυχον της θεματικής του Συνεδρίου παραπέμπει εις τα αξιακά και κανονιστικά θεμέλια της ανοικτής κοινωνίας, της δημοκρατίας του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, εις τον πυρήνα του συγχρόνου πολιτικού πολιτισμού, με άξονα τα δικαιώματα του ανθρώπου, τα οποία λειτουργούν ως βαρόμετρον διά τας απειλάς κατά της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας και διά τας θετικάς προοπτικάς του εμπράκτου και καθολικού σεβασμού της. Η δε εστίασις εις το ανθρώπινον δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας κατονομάζει την διάστασιν του Υπερβατικού, άνευ της οποίας είναι αδύνατον να θεμελιωθή ο απόλυτος σεβασμός προς το ανθρώπινον πρόσωπον... Ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ θρησκευτικὰ ἀδαὴς ἀνακαλύπτει ὅτι τίποτα ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἀναφέρονται ἔστω καὶ λίγο στὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι λέει καὶ τονίζει ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος ἀνήκουν στὸ λεξιλόγιο μίας ΜΚΟ καὶ ὄχι στὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία καὶ Παράδοση. Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος δὲν ἀναφέρε ἕνα εὐαγγελικὸ χωρίο γιὰ νὰ ἀποδείξει τὸ ὀρθὸν τῶν λόγων ἀλλὰ μία Οἰκουμενιστικὴ Διακήρυξη καὶ τὴν ὀλέθρια Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ἀκόμα πολλοὶ ὑποβαθμίζουν ὡς γεγονός:

Η Οικουμενική Διακήρυξις των δικαιωμάτων του ανθρώπου (10 Δεκεμβρίου 1948) αποτελεί «το πιθανότατα πιο γνωστό νομικό κείμενο στον σύγχρονο κόσμο», ένα «μανιφέστο ανθρωπισμού», που ανεδύθη μέσα από την μεγαλυτέραν ανθρωπιστικήν καταστροφήν εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος. Και σήμερον, 75 και πλέον έτη μετά την πανηγυρικήν Οικουμενικήν Διακήρυξίν των υπό των Ηνωμένων Εθνών, εις το Προοίμιον της οποίας χαρακτηρίζονται ως «το κοινό ιδανικό, στο οποίο πρέπει να κατατείνουν όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη», τα δικαιώματα του ανθρώπου παραμένουν εις το κέντρον της πολιτικής επικαιρότητος ως σύμβολον δι’ ένα παγκόσμιον πολιτισμόν τεθεμελιωμένον επί του απολύτου σεβασμού της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας.

Τὸ κοινὸ ἰδανικὸ λοιπόν, γιὰ τὸν πατρ. Βαρθολομαῖο δὲν εἶναι ἡ κοινὴ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεό, στὴν ἐνανθρώπιση, στὴν Σταύρωση καὶ στὴν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία Του, ἀλλὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων. Ἐμεῖς ὅμως προκαλοῦμε οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ καὶ λαϊκοὺς νὰ μᾶς ποῦν, σὲ ποιὸ Εὐαγγέλιο, σὲ ποιόν Ἀπόστολο, σὲ ποιόν Ἅγιο βρῆκαν ἔστω καὶ περιφραστικὰ τὶς λέξεις δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων καὶ θρησκευτικὴ ἐλευθερία; Φυσικὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι ρητορικό, διότι ἁπλούστατα ἡ ἀπάντηση εἶναι πουθενά. Στὴν Ἐκκλησία ψάλλουμε «Εὐλογητός εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά ΣΟΥ», ὄχι «τά δικαιώματά ΜΟΥ». Προσευχόμαστε «Γενηθήτω τό θέλημά ΣΟΥ» καί ὄχι «γενηθήτω τό θέλημά ΜΟΥ», «Ἐλθέτω ἡ Βασιλεία ΣΟΥ» καί ὄχι «ἐλθέτω ἡ βασιλεία ΜΟΥ».

Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν οἱ Οἰκουμενιστές, γι’ αὐτὸ καὶ συνεχίζει ἡ κεφαλή τους:

Βεβαίως, είναι ακριβώς αυτή η οικουμενική αξίωσίς των που αμφισβητείται εντόνως εις την εποχήν μας, κυρίως εκ μέρους των μη δυτικών λαών και πολιτισμών και των μη χριστιανικών θρησκειών. Τα δικαιώματα του ανθρώπου, με περισσήν ευκολίαν, χαρακτηρίζονται ως μία «αμιγώς δυτική ιδέα περί δικαίου», ακόμη και ως «δούρειος ίππος της Δύσης» διά πολιτισμικήν επιβολήν επί του λοιπού κόσμου...

Ίσως τα δικαιώματα του ανθρώπου να είναι «το πιο αμείλικτο ερώτημα που τέθηκε ποτέ στις θρησκείες». Είναι το ερώτημα περί της στάσεώς των απέναντι εις τον ανθρωπισμόν, την ελευθερίαν, την ανοικτήν κοινωνίαν, τον πλουραλισμόν, απέναντι εις τας ιδικάς των ανθρωπιστικάς παραδοχάς, εν ερώτημα το οποίον δεν επιτρέπει υπεκφυγάς. Το διακύβευμα εις την συνάντησιν των θρησκειών με τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι η αποδοχή ή μη της οικουμενικής εμβελείας των. Αι θρησκείαι οφείλουν να κατανοήσουν ότι η Οικουμενική Διακήρυξις των δικαιωμάτων του ανθρώπου αποτελεί κτήμα ολοκλήρου της ανθρωπότητος. Ευστόχως έχει γραφή, ότι «όποιος δεν αφήνει την οικουμενικότητα των δικαιωμάτων του ανθρώπου να κρίνη πρώτα τον ίδιο, δεν έχει κατανοήσει τίποτε από αυτήν».”... Ποιός τὸ ἔγραψε αὐτό; Ἄγνωστον. Σίγουρα ὅμως ὄχι ὁ Χριστός!

“Μπορεί να λεχθή ότι κυριαρχεί μία «αμυντική» τοποθέτησις απέναντι εις αυτά, μία υποψία ότι αποτελούν απειλήν διά τας κοινοτικάς παραδόσεις μας. Είναι βέβαιον ότι μία συνολικώς απορριπτική στάσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι εις τα δικαιώματα του ανθρώπου και η θεώρησίς των ως αμέσου απειλής διά την ταυτότητά μας εκπηγάζει από παρανόησιν τόσον των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όσον και του Ορθοδόξου ήθους. Οφείλομεν να κατανοήσωμεν οριστικώς, ότι εάν απορρίπτωμεν συλλήβδην τα δικαιώματα του ανθρώπου, απαρνούμεθα εν σημαντικόν τμήμα της ιδικής μας ανθρωπιστικής παραδόσεως. Προφανέστατα, η Εκκλησία αναδεικνύει την Αλήθειάν της όταν στηρίζη τα δικαιώματα του ανθρώπου και όχι όταν συμπλέη με εθνικιστικά ιδεολογήματα.

Ἐδῶ φαίνεται ἡ σατανικῆς φύσεως πονηριὰ τοῦ λόγου τῶν Οἰκουμενιστῶν διὰ στόματος πατρ. Βαρθολομαίου, ποὺ τόσο ὁμοιάζει στὸν λόγο τοῦ ὄφεως (Γεν. 3-): «τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου; οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε·ἐὰν φάγετε ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν». Καὶ ὅπως ὁ ἀρχέκακος Ὄφις τὴν Εὔα, ἔτσι καὶ οἱ ὑπηρέτες του Οἰκουμενιστὲς διὰ στόματος Βαρθολομαίου παρασύρουν τοὺς σημερινοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἀποστατήσουν ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Ἀλήθεια Του. Διότι ἡ Ἐκκλησία ἀναδεικνύει τὴν Ἀλήθεια Της κηρύττοντας ὄχι ἀνθρώπινα δικαιώματα ἀλλὰ «Χριστὸν ἐσταυρωμένον, ᾿Ιουδαίοις μὲν σκάνδαλον, ῞Ελλησι δὲ μωρίαν» (Α΄ Κορ. 1, 23) «λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 10, 5) «οὐ γὰρ ὁ ἑαυτὸν συνιστῶν, ἐκεῖνός ἐστι δόκιμος, ἀλλ᾿ ὃν ὁ Κύριος συνίστησιν» (Β΄Κορ. 10, 18).

Δὲν χρειάζεται νὰ ἀναφερθοῦν περισσότερα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου γιὰ νὰ καταλάβει κανείς, ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς παρουσιάζουν καὶ ὑπηρετοῦν μία αἱρετική, μία ἀντίθεη, μία «νέα», μία «τρίτη διαθήκη». Καὶ ἐπειδὴ ὁ ὅρος δὲν εἶναι δικός μου, ἀφήνω τὸν ἀναγνωρισμένα ἐκκλησιαστικὰ ἀξιόπιστο πνευματικὸ ἰδιοκτήτη του νὰ τὸν τεκμηριώσει:

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου τὴν Κυριακή 21 Νοεμβρίου 1982 (Σκιαγράφησις τοῦ προσώπου καὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τέλος τοῦ 13ου κεφ. Τῆς Ἀποκαλύψεως)

«Ο Αντίχριστος θα κηρύξει, αγαπητοί, την έναρξη της νέας εποχής εις την γην, η οποία θα διαδεχθεί την χριστιανική εποχή, δημιουργώντας ίσως μια τρίτη διαθήκη. Έχομε την Παλαιά Διαθήκη, έχομε την Καινή Διαθήκη και θα δημιουργήσει μια τρίτη διαθήκη.

Αυτό το κακόδοξο δόγμα περί τρίτης διαθήκης είναι παλαιό και το αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ομως, μην σας κάνει εντύπωση αυτό. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό, που ήδη ζούμε. Ακούστε περί τίνος πρόκειται. Ποιά είναι αυτή η τρίτη διαθήκη; Είναι η καλλιεργούμενη κατά κόρον στις ημέρες μας αντίληψη περί απηρχαιώσεως του Χριστιανισμού, που υποστηρίζουν κοσμικοί κύκλοι, κοσμικοί άνθρωποι και οικουμενιστικοί κύκλοι. Όταν σας λέγουν ότι ο Χριστιανισμός πάλιωσε, εχρεωκόπησε˙ ότι πλέον δεν έχει σε τίποτα να μας προσφέρει και να μας μιλήσει˙ ότι ο Χριστιανισμός δεν έχει πλέον ισχύ˙ είναι απηρχαιωμένος˙ μια καινούρια κατάσταση πρέπει νά δημιουργήσουμε˙ αυτό στην πραγματικότητα είναι η τρίτη διαθήκη. Υπάρχει, λοιπόν, αυτή η κατάστασις.

 Εξ άλλου τι είναι αυτό, που λέει ο Δανιήλ ο προφήτης; «Και υπονοήσει αλλοιώσαι χρόνοις και νόμον». «Αλλοιώσαι νόμον». Να αλλοιώσει τον νόμον. Είναι η τρίτη διαθήκη. Οι Πατέρες και οι άγιοι της Εκκλησίας θα θεωρούνται ξεπερασμένοι. Σας είπα, με μελαγχολικό τρόπο, μήπως ο Αντίχριστος κάθεται και σε χριστιανικούς λαούς; Το αναφέρει, αγαπητοί μου, ο ιερός Χρυσόστομος αυτό. Αλλά, με ποια έννοια; Όχι με την έννοια ότι θα καθίσει τότε ο Αντίχριστος. Αφού λέγει ο άγιος Κύριλλος «μη γένοιτο» τέτοιο πράγμα. Οχι. Αλλά, με την έννοια των υπηρετών του Αντιχρίστου. Όταν υπάρχουν οικουμενισταί κληρικοί ή μασσώνοι ή μασσωνίζοντες ή αιρετικοί, ορθόδοξοι που είναι κρυμμένοι, δεν φαίνονται, μα είναι, είτε πατριάρχαι είναι αυτοί, είτε επίσκοποι είναι – δεν ξέρω τι είναι – είτε αρχιμανδρίται, πρεσβύτεροι – δεν ξέρω τι είναι˙ διάφοροι˙ ό,τι είναι – και οι άνθρωποι αυτοί λέγουν πράγματα αιρετικά, όπως επί παραδείγματι «οι ιεροί κανόνες είναι ξεπερασμένοι». «Το Πηδάλιο δεν έχει καμμιά σημασία και αξία». «Οι νηστείες να καταργηθούν». « Η εγκράτεια θεωρείται παρωχημένο πράγμα». «Σήμερα ζούμε σε μία νέα εποχή»˙

Ὁ σημερινὸς Χριστιανὸς καλεῖται νὰ ἀποφασίσει: Θὰ ὑπακούσει καὶ θὰ πιστέψει στὴν Διαθήκη τοῦ Θεοῦ ἢ στὴν Διαθήκη τῆς νέας Ἐποχῆς;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου