Όσιος Παΐσιος – ‘’Από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό’’
Πρὶν ἀρχίσω μὲ τὸ κύριο θέμα τοῦ κειμένου, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἕνας μικρὸς πρόλογος ποὺ θὰ δικαιολογήσει καὶ τὸ θέμα καὶ τὸ ὕφος τοῦ κειμένου μου. Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης, ὁ -πρέπει ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας νὰ τονιστεῖ αὐτό- μοναδικὸς στὴν Ἐκκλησία μας ποὺ φέρει τὴν ἐπωνυμία «ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης» δηλ. τῆς ἀγάπης, ὅπως τὴν ἐννοεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ὁ κόσμος, στὴν πρώτη του ἐπιστολὴ δίνει τὴν θεῶθεν πνευματικὴ ἐντολή, ποὺ πρέπει νὰ τηρεῖ κάθε Χριστιανός: «Ἀγαπητοί, μὴ δίδετε ἐμπιστοσύνην εἰς κάθε πνεῦμα ἀνθρώπων, ἀλλὰ νὰ ἐξετάζετε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ διαβεβαιώνουν ὅτι ἔχουν Πνεῦμα Θεοῦ καὶ πνευματικὰ χαρίσματα, ἐὰν πράγματι εἶναι ἀπὸ τὸν Θεόν, διότι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἔχουν βγῇ στὸν κόσμον». Ἄρα ὅποιος κι ἂν εἶναι ἀπέναντί μας, ὅτι κι ἂν ἔχει καταφέρει, πρέπει νὰ τὸν ἐξετάζουμε, διότι μπορεῖ νὰ εἶναι ψευδοπροφήτης.
Ποιοί εἶναι ὅμως αὐτοὶ οἱ ψευδοπροφῆτες, οἱ λύκοι μὲ δορὰ προβάτου; Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος
Ἀντιοχείας,τοὺς ἀποκαλύπτει ὡς ἑξῆς: «Πᾶς ὁ λέγων
παρὰ τὰ διατεταγμένα
(δηλαδὴ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου
καὶ τὶς
διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων
καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων), κἄν ἀξιόπιστος
ᾖ, κἄν νηστεύῃ,
κἄν παρθενεύῃ, κἄν
σημεῖα ποιῇ, (δηλαδὴ θαύματα)
κἄν προφητεύῃ,
λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν
κατεργαζόμενος» (ΒΕΠΕΣ 2, σελ. 330). Ἐδῶ βλέπουμε τὸν μεγάλο αὐτὸν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας
νὰ μὴν φοβᾶται νὰ ὀνομάζει λύκο καὶ ὡς ἐκ τούτου ψευδοπροφήτη ἀκόμα καὶ αὐτὸν
ποὺ κάνει σημεῖα καὶ τέρατα, ποὺ μιλάει γλυκύτατα, ποὺ ἔκανε ἔργο στὴν Ἐκκλησία;
Γιατί; Διότι παράλληλα λέγει καὶ πράττει ἀντίθετα
ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου
καὶ τὶς
διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων
καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Κινούμενος λοιπόν, ἀπὸ τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου καὶ
Μαθητοῦ τῆς Ἀγάπης καὶ τοῦ καθήκοντός μου ὡς Χριστιανός, κι ἐπειδὴ ἔχουν ἀυξηθεῖ
ἤδη καὶ μὲ φανερὰ σημεῖα ὑπερβολῆς οἱ φωνὲς περὶ Ἁγιότητος τοῦ κεκοιμημένου Ἀλβανίας
Ἀναστασίου θὰ ἐξετάσω δημοσίως (τὸ ἔχω πράξει καὶ πρὶν τὴν κοίμησή του) τὸ ἔργο
καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπ. Ἀναστασίου, γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἂν ἦταν
πράγματι ἕνας ἅγιος καὶ ἄξιος ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ τηροῦσε καὶ κήρυττε τὶς
ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Διότι ὅπως θὰ διαπιστωθεῖ παρακάτω, οἰκουμενιστὴς καὶ ἄνθρωπος
τοῦ Θεοῦ δὲν γίνεται νὰ εἶναι κάποιος. Ἢ θὰ ἀπορρίψουμε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων
ποὺ καταδίκασαν τὸν Οἰκουμενισμὸ ἢ θὰ ἀπορρίψουμε ὅσους τὸν προωθοῦσαν καὶ τὸν
προωθοῦν. «Oὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ
τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει» (Ματθ.
6, 24).
Κι ἐπειδὴ κάποιοι -τάχα εὐαίσθητοι-
ἀντιδροῦν
στὴν ὁποιαδήποτε
δημοσίευση κειμένων μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς δραστηριότητες τοῦ
κεκοιμημένου πλέον ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου
θεωρῶντας την ἀνάρμοστη
πρὸς τὴν ὀρθόδοξη δεοντολογία (παρ' ὅλο ποὺ
κάθε δημοσίευση συνοδεύεται πάντα ἀπὸ τὶς εἰλικρινεῖς
προσευχὲς γιὰ τὴν ἀνάπαυση καὶ
συγχώρεση τοῦ μακαριστοῦ κεκοιμημένου ἀρχιερέως) καὶ τονίζοντας τὸ ἱεραποστολικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό
ἔργο καθὼς καὶ τὸ ἄμεμπτο τοῦ βίου του, θέλω νὰ ἐπισημάνω τὰ ἑξῆς: Ὁ ἄμεμπτος βίος
καὶ οἱ
γνώσεις δὲν ἀποτελοῦν
σημεῖο Ἁγιότητας
καθὼς ἀκόμα
καὶ ὁ Ἄρειος περιγράφεται νὰ ἦταν νηστευτής,
λεπτὸς στὴν ὄψη, ἀσκητικὸς ἄνευ
σκανδάλων καὶ κάτοχος ἀξιόλογης μόρφωσης μὲ ἰδιαίτερη συμπάθεια πρὸς τὴν Ἀριστοτελικὴ φιλοσοφία.
Ὁ Σωζόμενος (Ἐκκλ.
Ἱστ. 1, 15, 2ff) γράφει γιὰ τὸν Ἄρειο
«ἐξ ἀρχῆς σπουδαῖος
εἶναι περὶ τὸ δόγμα δόξας... Διαλεκτικώτατος». Ὁ καταδικασμένος
ἀπὸ τὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο αἱρετικὸς Νεστόριος πρὶν ἀρχίζει νὰ αἱρετίζει εἶχε
ἀναιρέσει τὶς κακοδοξίες τοῦ Ἀπολλιναρίου καὶ τῶν Δοκητῶν καὶ εἶχε ὁμολογήσει τὴν
Ὀρθοδοξία. Εἶχε ἀποκτήσει μάλιστα μεγάλη φήμη, χάρη στὴν εὐγλωττία καὶ τὴ
θεολογική του μόρφωση. Ἡ φήμη του ὁδήγησε τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ νὰ τὸν
προωθήσει στὸν Θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πατριάρχη καὶ ἁγίου
τῆς Ἐκκλησίας Σισινίου τοῦ Α΄. Παρόλα αὐτὰ οὔτε Ἅγιο τὸν εἶπε κανεὶς
παραβλέποντας παράλληλα τὴν αἵρεση τὴν ὁποία διατύπωσε καὶ μετέδωσε, οὔτε ὅταν
κοιμήθηκε σεβάστηκε κάποιος τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν πατριάρχης.
Ἀρχίζω μὲ τὶς δηλώσεις τῶν
τελευταίων ἡμερῶν, ποὺ
δείχνουν ξεκάθαρα τὸν σκοπὸ τῶν
οἰκουμενιστικῶν
κύκλων: Τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ
μακαριστοῦ ἀρχιεπ. Ἀναστασίου
χωρὶς νὰ ἔχουμε ἔστω
καὶ μία ἄνωθεν
ἀπόδειξη Ἁγιότητος
καὶ ἐνῶ τὰ στοιχεῖα ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο, ὅτι δηλ. ὁ Ἀναστάσιος
ὑπηρετοῦσε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις τὴν αἵρεση καὶ γι’ αὐτὸ τὸν σκοπὸ διαστρέβλωνε
τὴν κύρια ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελίου: τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης.
Μὲ πρόσχημα τὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη ὁ
μακαριστὸς ἀρχιεπίσκοπος, ὅπως
θὰ διαπιστώσει ὁ ἀναγνώστης στὴ συνέχεια τοῦ κειμένου, συμμετεῖχε
σὲ ὀργανισμοὺς στοὺς ὁποίους κανεὶς ὀρθόδοξος Ἅγιος
ὄχι μόνο δὲν
θὰ συμμετεῖχε,
ἀλλὰ
καὶ θὰ
καταδίκαζε ξεκάθαρα ὡς ἀντίθετους πρὸς
τὴν ὀρθόδοξη
διδασκαλία.
Δηλώσεις περὶ Ἁγιότητος τοῦ Ἀλβανίας Ἀναστασίου:
