Όποιος γνώρισε τον Χριστό πέταξε στα σκουπίδια τον παλιόν του εαυτό !

Κυκλοφορούσε σαν αγρίμι στην έρημο η Οσία Μαρία η Αιγυπτία η μεγαλύτερη ασκήτρια όλων των αιώνων

                    

Πριν 1.400 χρόνια μια κοπέλα, μόλις δώδεκα ετών, κάπου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μπλέκεται στα δίχτυα του αγοραίου έρωτα. Δίνεται με σώμα και ψυχή στην πτώση, στην αμαρτία, στη φθορά.

Η σαρκολατρεία, η ηδονοθηρία, η ακόρεστη λαγνεία την κατακυριεύουν πολύ νωρίς. Επί δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ζούσε αχόρταγα αυτή τη ζωή δίχως αναστολές, ντροπές, επιφυλάξεις, ενοχές και τύψεις. Θεωρούσε τον εαυτό της ελεύθερο, ανεξάρτητο, ανεξέλεγκτο και ακατανίκητο. Θαύμαζε την ωραιότητά της, τα πλούτη της, τις κατακτήσεις της και την προκλητικότητά της.

Ένα θαυμαστό σημείο που της συνέβη στα Ιεροσόλυμα και δεν μπορούσε να εισέλθει στο ναό την έκανε να γονατίσει, να δακρύσει, να θυμηθεί την αθωότητα των παιδικών της χρόνων. Άρχισε να κλαίει. Άρχισε η μεταστροφή της. Η φιλόσαρκη γίνεται ξαφνικά φιλόθεη.

Μεταμορφώνεται, ξεμασκοφορεί, φιλοκαλεί, ανασταίνεται. Στην καρδιά της, μετά από αυτή την απρόσμενη υπαρξιακή αλλαγή, κυριαρχεί ο θεός έρωτας. Η ζωή της λαμβάνει βαθύ νόημα. Πρόκειται για μια ηρωίδα, μάρτυρα και οσία.

Ας συγκρίνουμε την συμπεριφορά του Αγίου απέναντι στην γιαγιά με την συμπεριφορά των σημερινών εκκλησιαστικών ταγών και θεολόγων και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας

Αλλά και την συμπεριφορά της γιαγιάς με την δίκη μας συμπεριφορά.

Μὲ θυσία καὶ κόπο

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ἤταν τὸ ἔτος 1929. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μεγάλος Σέρβος θεολόγος, σὲ ἡλικία 35 χρόνων ἦταν ἤδη καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ στὸ Βελιγράδι.

Ἦταν καλοκαίρι, καὶ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Βράνιε μὲ προορισμὸ τὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Προχόρου. Ὁ δρόμος μέχρι τὸ Μοναστήρι ἦταν δύσβατος. Ὁ Ἅγιος χρησιμοποιοῦσε αὐτοκίνητο, γιὰ νὰ διασχίσει τὸν βουνίσιο δρόμο ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Μοναστήρι.

Σὲ μιὰ λοιπὸν τέτοια ἐπίσκεψή του συνάντησε στὸν δρόμο του μιὰ γερόντισσα ποὺ κατευθυνόταν μὲ τὸ πόδια πρὸς τὸ Μοναστήρι. Τότε ὁ Ἅγιος ἔκανε νόημα στὸν ὁδηγὸ νὰ σταματήσει καὶ προσκάλεσε τὴ γριούλα νὰ ἀνέβει στὸ αὐτοκίνητο, ἀφοῦ κι ἐκεῖνος πήγαινε ὅπου κι αὐτή.

Σ’ εὐχαριστώ, παιδί μου, τοῦ ἀπάντησε ἡ γριούλα, ἀλλὰ ἐγὼ εἶμαι φτωχή.

Ὁ Ἅγιος τῆς χαμογέλασε καὶ τὴ διαβεβαίωσε ὅτι δὲν θὰ πλήρωνε τίποτε. Τότε ἡ γερόντισσα τοῦ εἶπε:

-Δὲν τὸ ‘πα γι’ αὐτό, παιδί μου. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐγὼ εἶμαι φτωχή, δὲν ἔχω τίποτα ἄλλο νὰ προσφέρω στὸν Ἅγιο πέρα ἀπὸ τὸν κόπο μου αὐτὸν. Τότε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος χτύπησε μὲ μιᾶς τὸ μέτωπό του ὡς ἔνδειξη κατάπληκτου θαυμασμοῦ καὶ μονολόγησε:

Η δικαιολογημένη απείθεια των πιστών για θέματα πίστεως τους ενοχλεί. Η αδικαιολόγητη απείθεια ασεβών μητροπολιτών τους αφήνει αδιάφορους.

«Βροχή» πέφτουν τά μηνύματα πιστῶν στήν Ἱερά Σύνοδο γιά τήν ἀπείθεια τῆς Μητρόπολης Περιστερίου στήν Συνοδική Ἐγκύκλιο περί τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι.Μ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Ἡ Ἱερά Σύνοδος κατόπιν τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνεδρίας τῆς 11ης Μαρτίου 2025, ἐξέδωσε Ἐγκύκλιο, ὑπ’ ἀριθ. 3095/20.03.2025 μέ θέμα «Περί τῆς τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου» μέ τήν ὁποία ἀποφασίζει καί ἐπιβεβαιώνει ὀρθότατα τήν τοποθέτηση τοῦ Ἐσταυρωμένου ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὕστερα ἀπό ἀναφορές καί αἰτήματα τοῦ πιστοῦ λαοῦ – κυρίως τοῦ Περιστερίου- γιά τήν αὐθαίρετη ἀποβολή Του ἀπό τό Ἱερό Βῆμα.

Ὡστόσο, ἡ Μητρόπολη Περιστερίου, παρά τήν λήψη τῆς Ἐγκυκλίου, ἀρνεῖται νά συμμορφωθεῖ μέ αὐτήν καί νά ἀποστείλει διαβιβαστικό ἔγγραφο στίς ἐνορίες, ψάχνοντας ἐναγωνίως «παραθυράκι» στήν Ἐγκύκλιο ὥστε νά μήν τήν ἐφαρμόσει, ἐνῶ κανένας ἱερέας δέν προβαίνει στήν ἐφαρμογή της παρά τίς παραινέσεις καί διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, παραπέμποντας σέ ἀναμονή τοῦ διαβιβαστικοῦ ἐγγράφου. 

Τήν δυσμενῆ κατάσταση στήν Μητρόπολη ἐπιτείνει ὄχι μόνο ἡ ἄρνηση τῶν κληρικῶν στήν ἐφαρμογή τῆς Ἐγκυκλίου, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο εὐθύνεται πρωτίστως ὁ Μητροπολίτης κ. Γρηγόριος, ἀλλά καί ἡ πίστη πολλῶν ἐξ αὐτῶν σέ σχετική αἱρετική καί βλάσφημη θεολογία, ὅπως αὐτή ἔχει διακηρυχθεῖ ἐπισήμως μέ τήν Ἐγκύκλιο 1-2024 τοῦ Μητροπολίτου.

Δυστυχῶς, δέν εἶναι λίγοι οἱ κληρικοί πού μεταξύ ἄλλων φθάνουν νά θεωροῦν τόν Ἐσταυρωμένο, μέ τήν εἰκόνα τοῦ ἀποσπώμενου Σώματός Του, ὡς ἄγαλμα, ἀφοῦ συγχέουν τόν βυζαντινό Ἐσταυρωμένο μέ τούς ἀχαρίτωτους ἀγαλμάτινους ἐσταυρωμένους τῆς Δύσεως καί τά ἀγάλματα τῶν ἀρχαίων θεῶν!

Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἄθεου

Ἀναγνωστόπουλος Στέφανος, 

Πρεσβύτερος 

Πρὶν ἀπὸ χρόνια, ὅταν ἤμουν ἐφημέριος στὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Πειραιῶς, μὲ κάλεσαν νὰ ἐξομολογήσω ἐκτάκτως, κατόπιν δικῆς του ἐπιθυμίας, ἕναν νέο ἄνδρα, 42 ἐτῶν, τὸ ὄνομά του, ἦταν Ξενοφῶν.

Ὅταν πῆγα, ἦταν σὲ κακὴ κατάσταση. Ὁ καρκίνος μὲ τὶς ραγδαῖες μεταστάσεις τὸν εἶχε προσβάλλει καὶ στὸ κεφάλι. Οἱ μέρες του, ἦταν μετρημένες. Ἦταν μόνος στὸν θάλαμο, τὸ διπλανὸ κρεββάτι ἦταν ἄδειο καὶ ἔτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.

Καὶ μοῦ εἶπε τὰ ἑξῆς, γιὰ τὸ πῶς πίστεψε, ἀφοῦ ὑπῆρξε, ὅπως τὸ τόνισε, «σκληρὸς ἄθεος» καὶ ἄπιστος:

«Ἦλθα ἐδῶ πρὶν ἀπὸ 35 περίπου μέρες, σ’ αὐτὸ τὸ δωμάτιο τῶν δύο κλινῶν. Δίπλα μου ἦταν ἤδη κάποιος ἄλλος ἄρρωστος, μεγάλος στὴν ἡλικία, 80 περίπου ἐτῶν. Αὐτὸς ὁ ἄρρωστος, πάτερ μου, παρὰ τοὺς φοβεροὺς πόνους ποὺ εἶχε στὰ κόκκαλα – ἐκεῖ τὸν εἶχε προσβάλει ὁ καρκίνος – συνεχῶς ἀναφωνοῦσε: «Δόξα Σοί, ὁ Θεός! Δόξα Σοί, ὁ Θεός!…»

Στὴ συνέχεια ἔλεγε καὶ πολλὲς ἄλλες προσευχές, ποὺ ἐγὼ ὁ ἀνεκκλησίαστος καὶ ἄθεος τὶς ἄκουγα γιὰ πρώτη φορά. Καὶ ὅμως, πολλὲς φορὲς μετὰ ἀπὸ τὶς προσευχές του ἠρεμοῦσε – καὶ ἐγὼ δὲν ξέρω μὲ ποιόν τρόπο – καὶ τὸν ἔπαιρνε γλυκύτατος ὕπνος. Ὕστερα ἀπὸ δύο-τρεῖς ὧρες ξυπνοῦσε ἀπὸ τοὺς ἀφόρητους πόνους, γιὰ νὰ ξαναρχίσει καὶ πάλι το:

Μας παρέσυρε ο εγωϊσμός και ο υλισμός (π. Δημ. Γκαγκαστάθης)

                                    

Μας παρέσυρε ο εγωϊσμός και ο υλισμός. Μεγάλο κατήφορο πήρε ο λαός και ο κλήρος πρώτα. Κανείς δεν δικαιολογούμεθα. Ας επιβλέψη ο Κύριος και φωτίση και στηρίξη την Εκκλησία Του. Εγώ δεν φοβούμαι να χαθή η Εκκλησία ποτέ. Πιστεύω ότι είναι Κυβερνήτης ο Ίδιος ο Θεός, και πάντες οι εχθροί θα αφανισθούν από Προσώπου του Θεού.

Η σημερινή εποχή είναι απελπιστική. Η νεολαία μας σχεδόν χάλασε. Έπεσε στη γαστριμαργία και σαρκολατρεία. Ούτε βλέπει, ούτε ακούει. Είναι ο καιρός του Νώε. Προσοχή, να σώσης την ψυχή σου...

Μας παρέσυρε ο εγωϊσμός και ο υλισμός. Μεγάλο κατήφορο πήρε ο λαός και ο κλήρος πρώτα. Κανείς δεν δικαιολογούμεθα. Ας επιβλέψη ο Κύριος και φωτίση και στηρίξη την Εκκλησία Του. Εγώ δεν φοβούμαι να χαθή η Εκκλησία ποτέ. Πιστεύω ότι είναι Κυβερνήτης ο Ίδιος ο Θεός, και πάντες οι εχθροί θα αφανισθούν από Προσώπου του Θεού.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ευχή Αγίου Εφραίμ του Σύρου - Περί σωφροσύνης

«ΠΕΡΙ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ»

 

ΕΥΧΗ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού αρχιμανδρίτου Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα: 

      [εκφωνήθηκε κατά τους Α΄Χαιρετισμούς, στις 21-3-1986]

      Καθ΄όλον το μήκος, αγαπητοί μου, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, συχνοτάτη χρήσις γίνεται μιας πολύ μικράς ευχής, συντάκτης της οποίας είναι ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος. Είναι η εξής: «Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς. Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

    Η ευχή αυτή είναι κατανυκτικοτάτη και αποβλέπει εις την νήψιν του ανθρώπου, ιδιαιτέρως κατά την περίοδον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Όπως αντελήφθητε, αναφέρονται δύο ζεύγη παθών, που είναι η αργία και η περιέργεια, η φιλαρχία και η αργολογία, και από τα οποία, ζεύγη παθών, ζητά ο ιερός συντάκτης και ο κάθε πιστός που απαγγέλλει την ευχή αυτήν, όπως ο Κύριος τον απαλλάξει.

     Αλλά ακολουθούν και δύο ζεύγη αρετών· γιατί βλέπετε ο Χριστιανισμός δεν είναι μόνο η εκκοπή των παθών, αλλά και η φύτευσις των αρετών. Δεν μπορούμε μόνο κατά αρνητικόν τρόπον να μείνομε στην πνευματικότητα, δηλαδή μόνο στο να καθαρίσομε τον εαυτό μας, πρέπει και να εμπλήσουμε τον εαυτό μας· διότι ο εμπλησμός είναι το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα του Θεού δια να μας εμπλήσει, να μας γεμίσει, πρέπει να δημιουργηθεί ένας καθαρισμός. Συνεπώς, θα ‘τανε περίεργο πράγμα να καθαρίσω τον εαυτό μου και να μην τον εμπλήσω. Για να καταλάβετε, να μου φέρουν ένα ποτήρι πολύ καθαρό, μα τελείως καθαρό, αλλά άδειο. Τι έχω να το κάνω; Το ζητώ καθαρό ακριβώς για να γίνει μεταφορά νερού να το πιω. Έτσι, μην το ξεχνάμε, δεν είναι αρκετό να πούμε ότι δεν κάνω αυτήν και αυτήν την αμαρτία, αλλά πρέπει να γνωρίζομε ότι πρέπει να γεμίσομε από αρετές και κυρίως, ούτε και ο σκοπός είναι των αρετών, αλλά ο σκοπός είναι δια των αρετών να εμπλησθούμε, να γεμίσουμε από το Πνεύμα του Θεού. Δηλαδή ο τελικός σκοπός μας είναι να γεμίσουμε από Πνεύμα Θεού. Να αποκτήσομε το Πνεύμα το Άγιον.

      Και φυσικά η διαδικασία που ακολουθείται είναι η κάθαρσις από τα πάθη, και η οδός την οποία θα περπατήσομε, των εντολών, για να φτάσομε να δημιουργήσομε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αποκτήσομε το Πνεύμα του Θεού. Η ευχή αυτή κατακλείει με μία αίτηση αυτογνωσίας και ακατακρισίας. «Να μην κατακρίνω, Κύριε», λέγει,  «τον πλησίον μου, τον αδελφό μου», αλλά και του «ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα» «και να βλέπω τις δικές μου αμαρτίες, να μην κάθομαι να βλέπω του αλλουνού». Και τέλος με μία δοξολογία προς τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν.

Ας το διαβάσουμε και ας κλάψουμε για την κατάντια μας. Μάθημα πίστης, ήθους, ανιδιοτέλειας, θυσίας, ιδανικών και αξιών από έναν ήρωα, που ως Χριστιανός ήξερε γιατί έζησε και πως να πεθάνει.

Είμαι ευτυχισμένος και περήφανος γιατί ο Θεός με αξίωσε να μαρτυρήσω για ένα μεγάλο ιδανικό!

Σεβαστή μου μητέρα, αγαπητά μου αδέλφια, Χαίρετε…            

                     

Από το κελλί του θανάτου σας στέλλω τον τελευταίο μου ασπασμό…

Γλυκειά μου μητέρα, έχετε θάρρος και πίστη! 

Μονάχα η πίστη στο Θεό και στην Υπεραγία Θεοτόκο φτάνει για όλα!

Προσεύχεσθε και οι άγιοι θα σας γλυκάνουν τον πόνο!

Προσεύχεσθε για την δική σας σωτηρία, όχι της ζωής αλλά της ψυχής!

Αργά ή γρήγορα θα δώσουμε την ψυχή μας στον Θεό… 

Και ο Θεός για να θέλη να μας πάρη κοντά του θέλει το καλό της ψυχής μας!

Φανταστήτε το μεγάλο μαρτύριο του Σωτήρος που κρεμάστηκε πάνω στο Σταυρό για σώση την δική μας ψυχή!

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τον θάνατο αφού πιστεύουμε στο Αληθινό Φώς!

Απ’ την στιγμή που άκουσα την ώρα της εκτελέσεώς μας νοιώθω την ψυχή μου να είναι γιομάτη από μια αληθινή χαρά…

Σου εύχομαι να ζήσης ευτυχισμένη με τα άλλα μου τα αδέλφια!

Ναι μητέρα, πίστευε στον Θεό και ο Πανάγαθος Θεός θα σε παρηγορήση!

Κι’ εσάς αγαπητά μου αδέλφια, σας εύχομαι να ευτυχήσετε και να ζήσετε σ’ ένα λαμπρό μέλλον!

Εσείς που είσαστε νέοι προσπαθείτε να παρηγορήσετε την μητέρα μας…

Δώσετέ της θάρρος!

Είναι Θέλημα Θεού να χωριστούμε και πρέπει να σεβαστούμε το Άγιο θέλημά Του!

Θα ελυπόμουν αν πέθαινα σαν ένας κοινός εγκληματίας!

Θα ελυπόμουν αν πέθαινα σαν κλέπτης!

Δεν υπάρχει λόγος όμως να λυπηθώ τώρα που πεθαίνω για χάρη ενός υψηλού ιδανικού!

Δεν λυπούμαι γιατί θα εκτελεσθώ εν ονόματι της ελευθερίας!

Μονάχα προσεύχομαι στην Υπεραγία Θεοτόκο και στον Θεό να μου δίνουν θάρρος και υπομονή ως την τελευταία μου πνοή!

Παρακαλώ τον Θεό να μου συγχωρέση κάθε αμαρτία μου! 

Γιατί να λυπηθώ που αφήνω μια πρόσκαιρη ζωή γιομάτη από αθλιότητες και αδικίες!

Είμαι ευτυχισμένος και περήφανος γιατί ο Θεός με αξίωσε να μαρτυρήσω για ένα μεγάλο ιδανικό!

Και τώρα κλείω το γράμμα μου με τις πιο θερμές μου ευχές στην μητέρα μου, στον Κώστα και Μερόπη, στον Πέτρο και Ειρήνη, στην Ολυμπία και Χαμπή, στη Άννα και Μιχάλη, στην Παρασκευού και γενικά σε όλους τους χωριανούς, φίλους και συγγενείς!

Σας φιλώ με άπειρη αγάπη, ο γιός και αδελφός σας,

Μιχάλης Κουτσόφτας

Πηγή

Μία από τις πολλές αιρετικές διδασκαλίες του κορυφαίου θεολόγου των Οικουμενιστών Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα

Παρόλα αυτά πολλοί θεωρούν αυτόν τον μέγα αιρετικό κορυφαίο θεολόγο της εποχής μας, ένα χαρακτηριστικό της πτώσης μας.

Χριστός και Έσχατα κατά τον Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα

π. Γεώργιος Αναγνωστόπουλος

                            

1. Μια νεώτερη αντίληψη της εσχατολογίας

Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας (ΜΙΖ) πρόβαλε τις τελευταίες δεκαετίες μια πίστη σε μια Ενολογική-μονταλιστική Θεότητα, με βασικό σύνθημα “O ένας Θεός είναι ο Πατήρ», και κύρια, σύγχρονη, αναφορά του στον Ρωμαιοκαθολικό θεολόγο Καrl Rahner. Ο ΜΙΖ προχώρησε σε πολύ πιο ριζοσπαστικές θέσεις από τον Rahner, υποστηρίζοντας ένα “μοντέλο” της Αγίας Τριάδας, στο οποίο η θεωρία της υποταγής (Subordination) λαμβάνει ρητώς οντολογικό περιεχόμενο: η Μονάδα ταυτίζεται με ένα Πρόσωπο, τον Πατέρα, και η Τριάδα υποβιβάζεται σε ένα οντολογικά κατώτερο παράγωγο της[i].

Με βάση την ανωτέρω θεμελιώδη θεολογική αντίληψη για την υπεροχική θέση του Θεού-Πατέρα έναντι του Υιού και αυτής της Αγίας Τριάδας, προκύπτει λογικά το ερώτημα: πώς αντανακλάται στα γραπτά του ΜΙΖ η παραπάνω απομείωση του Υιού ως προς τον Πατέρα, στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του Σαρκωθέντος Θεού. Η υφεσιακή οντολογική ιεράρχηση του Υιού στην αΐδια Τριάδα, επιβεβαιώνεται και στην Οικονομία ή όχι;

Στην παρούσα μελέτη καταθέτουμε εν συντομία τα αποτελέσματα μιας μελέτης στην οποία διερευνήσαμε το ερώτημα “ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός” στον δημοσιευμένο θεολογικό λόγο του ΜΙΖ, με αφορμή τα εξής δεδομένα: (α) Είχαμε παρατηρήσει ότι ο συγγραφέας έκανε συχνές αναφορές στο εννοιολογικό δίπολο “ιστορικού” - “εσχατολογικού” Χριστού, που εισήχθη από τον ακραίο Προτεσταντισμό, και έγινε ευρύτερα γνωστός μέσω της υπαρξιακής εσχατολογίας του Bultmann[ii]. (β) Ο Περγάμου Ιωάννης παρουσίαζε συστηματικά, από δεκαετιών, την “Ευχαριστία” με έναν καινοφανή τρόπο: η “Ευχαριστία” αποσυνδεόταν ουσιαστικά από τον Κύριο Ιησού Χριστό και συνδεόταν κατεξοχήν με τα έσχατα: ελάμβανε την όποια αλήθειά της ως α ι τ ι α τ ό της μέλλουσας Βασιλείας του Θεού. Η πρώτη μας ανάγνωση, και αρχική α-πορία πηγαίνει πίσω, σε σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν το 1994[iii].

Και η βατικανοποίηση της Εκκλησίας συνεχίζεται με ευθύνη όμως των ευσεβών που αρκούνται σε δηλώσεις, αλλά δεν αντιδρούν.

Το σχέδιο για «παγκάρι.gr”. Επικείμενη η δημιουργία ψηφιακής τράπεζας Εκκλησίας και ιδιωτών επενδυτών.

 

Γεώργιος Αποστολάκης,

Αντιπρόεδρος ΑΠ ε.τ., πρώην βουλευτής.

Το σχέδιο για «παγκάρι.gr”. Επικείμενη η 

δημιουργία ψηφιακής τράπεζας Εκκλησίας και 

ιδιωτών επενδυτών.

Εδώ και τρία χρόνια, υπό συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, κάποιοι στην Εκκλησία της Ελλάδος εργάζονται, σε συνεργασία με τραπεζίτες επενδυτές, για την υλοποίηση ενός «πρότζεκτ» για τη δημιουργία ψηφιακής τράπεζας με μέτοχο την Εκκλησία της Ελλάδος και τους άγνωστους ακόμη αυτούς τραπεζίτες.

Και το όνομα αυτής, «ΦΩΣ Bank”.

Τα πράγματα, λένε οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, έχουν προχωρήσει τόσο ώστε μέχρι τον Μάιο 2025, το αργότερο στις αρχές Ιουνίου, σχεδιάζεται να κατατεθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος ο φάκελος με όλα τα απαραίτητα στοιχεία, προκειμένου να αδειοδοτηθεί η λειτουργία της τράπεζας.

Για την ώρα, η προσπάθεια επικεντρώνεται στη συγκέντρωση κεφαλαίων από ιδιώτες επενδυτές, ώστε να ολοκληρωθεί η απαραίτητη προεργασία και να κατατεθεί ο φάκελος προς αδειοδότηση από την Τράπεζα της Ελλάδος.

Υπάρχει βέβαια και η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία ότι η άδεια θα ζητηθεί από το εξωτερικό λ.χ το κράτος της Λιθουανίας.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Γι’ αυτό οι πληροφορίες ρέουν στο εκκλησιαστικό περιβάλλον σε δόσεις ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις στο εγχείρημα. Βασικά, πιστών μελών της Εκκλησίας και σε μικρότερο βαθμό κάποιων Ιεραρχών και κληρικών. Ωστόσο, το θέμα αρχίζει να ανακινείται στο εσωτερικό της Εκκλησίας, προκαλώντας ανησυχία και ερωτήματα για το κατά πόσον είναι σωστό η Εκκλησία να εμπλακεί σε κάτι τέτοιο.

Πολλοί είναι αυτοί που είναι αντίθετοι και ερωτούν: Κατά πόσο η άσκηση τραπεζικών επιχειρηματικών εργασιών, με σκοπό το επιχειρηματικό κέρδος και τη «μπίζνα», είναι συμβατή με το Ευαγγέλιο, με την πνευματική αποστολή της Εκκλησίας, με την ουσία της Πίστης μας; 

Προς την κατεύθυνση ενός τέτοιου προβληματισμού κατατείνει και ο παρών σχολιασμός.

Ας δούμε όμως τι λένε οι διαρρέουσες πληροφορίες για την … «ιερή»  αυτή τράπεζα.

Το εγχείρημα, λένε, αφορά τη λειτουργία μιας αποκλειστικά ψηφιακής τράπεζας. Ενός οργανισμού, δηλαδή, που θα παρέχει το σύνολο των υπηρεσιών που παρέχει μια κλασική τράπεζα, χωρίς, όμως, να διαθέτει φυσικά υποκαταστήματα, αλλά να λειτουργεί αποκλειστικά μέσω της οθόνης των υπολογιστών ή των κινητών τηλεφώνων των πελατών της. Μία καθαρά ηλεκτρονική τράπεζα. Φυσικά, τίποτα δεν αποκλείει αργότερα να γίνει μία κανονική τράπεζα σαν αυτή του Βατικανού.

Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή: Ἕνας τρόπος ζωῆς

Schmemann Alexander Protopresbyter (1921-1983) 

Μὲ τὴν παρακολούθηση τῶν Ἀκολουθιῶν, μὲ τὴ νηστεία, ἀκόμα καὶ μὲ τὴν προσευχὴ σὲ τακτὰ διαστήματα, δὲν ἐξαντλεῖται ἡ ὅλη προσπάθεια στὴ διάρκεια τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἢ μᾶλλον γιὰ νὰ εἶναι ὅλα αὐτὰ ἀποτελεσματικὰ καὶ νὰ ἔχουν νόημα, πρέπει νὰ ὑποστηρίζονται καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἴδια τή ζωή. Χρειάζεται δηλαδὴ ἕνας «τρόπος ζωῆς», ποὺ νὰ μὴν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ μὴν ὁδηγεῖ σὲ μιὰ «διασπασμένη» ὕπαρξη. Στὸ παρελθόν, στὶς ὀρθόδοξες χῶρες ἡ ἴδια ἡ κοινωνία πρόσφερε μιὰ τέτοια ὑποστήριξη μὲ τὸν συνδυασμὸ ποὺ εἶχε στὰ ἔθιμα, στὶς ἐξωτερικὲς ἀλλαγές, μὲ τὴ νομοθεσία, μὲ τοὺς δημόσιους καὶ ἰδιωτικοὺς κανονισμούς, μὲ ὅλα δηλαδὴ ὅσα περιλαμβάνονται στὴ λέξη πολιτισμός. Κατὰ τὴ Μεγάλη Σαρακοστὴ, ὁλόκληρη ἡ κοινωνία ὑποδεχόταν ἕναν συγκεκριμένο ρυθμὸ ζωῆς, ὁρισμένους κανόνες ποὺ ὑπενθύμιζαν στὰ ἄτομα-μέλη τῆς κοινωνίας τὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς. Στὴ Ρωσία, λόγου χάρη, δὲν μποροῦσε κανεὶς εὔκολα νὰ ξεχάσει τὴν Σαρακοστὴ, γιατί οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν χτυποῦσαν διαφορετικὰ αὐτὴ τὴν περίοδο• τὰ θέατρα ἔκλειναν καί, σὲ παλιότερους καιρούς, τὰ δικαστήρια ἀνέβαλλαν τὴν λειτουργία τους. Φυσικὰ, ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρεθίσματα ἀπὸ μόνα τους, εἶναι φανερό, ὅτι δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ ἀναγκάσουν τὸν ἄνθρωπο νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ μετάνοια ἢ σὲ μιὰ πιὸ ζωντανὴ θρησκευτικὴ ζωή. Ἀλλὰ ὅμως δημιουργοῦσαν μιὰ ὁρισμένη ἀτμόσφαιρα – ἕνα εἶδος σαρακοστιανοῦ κλίματος – ὅπου ἡ ἀτομικὴ προσπάθεια γινόταν εὐκολότερη. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἴμαστε ἀδύναμοι, χρειαζόμαστε τὶς ἐξωτερικὲς ὑπενθυμίσεις, τὰ σύμβολα, τὰ σημάδια. Φυσικὰ, πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος αὐτὰ τὰ ἐξωτερικὰ σύμβολα ν’ ἀποκτήσουν αὐτοτέλεια, νὰ γίνουν αὐτοσκοπός, καὶ ἔτσι ἀντὶ νὰ εἶναι ἁπλά μιὰ ὑπενθύμιση, νὰ γίνουν γιὰ τὴν κοινὴ ἀντίληψη τὸ μόνο περιεχόμενο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Αὐτὸν τὸν κίνδυνο τὸν ἔχουμε ἐπισημάνει παραπάνω, ὅταν μιλήσαμε γιὰ τὶς ἐξωτερικὲς συνήθειες καὶ τὰ πανηγύρια ποὺ ἀντικαθιστοῦν τὴν γνήσια προσωπικὴ προσπάθεια. Ἂν ὅμως καταλάβουμε σωστὰ αὐτὲς τὶς συνήθειες, τότε θὰ γίνουν ὁ «κρίκος» ποὺ συνδέει τὴν πνευματικὴ προσπάθεια μὲ τὴν ζωή.