Δὲν ἔχουμε ἀκούσει μέχρι τώρα ἀπὸ κανέναν ἀπὸ ἐσᾶς, τοὺς πνευματικοὺς τῶν ἡμερίδων, ἔστω καὶ μία ἐξήγηση, γιὰ ποιὸν λόγο δὲν ἀποδίδει καρποὺς ὁ ἀντιοικουμενιστικὸς ἀγῶνας. Διότι ἂν πεῖτε ὅτι πέτυχε, τότε ζεῖτε σὲ ἄλλον κόσμο.
Σχόλιο: Παρουσιάζουμε τὴν ἀκόλουθη ὁμιλία τοῦ π. Πέτρου Χίρς, στὴν ὁποία ὁ π. Πέτρος (ὅπως ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ) μᾶς λέει τὰ ἀκόλουθα σημαντικὰ μέν, τὰ ὁποῖα ὅμως ὁ ἴδιος οὔτε τηρεῖ, οὔτε προτρέπει πρὸς τὴν ἐφαρμογή τους. Θα ρωτήσει ὁ κάθε ὑγειὴς νοῦς, τότε γιατί τὰ λέει; Ποιός ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας δίδαξε ποτὲ πράγματα ποὺ δὲν τηρεῖ οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε προτρέπει τοὺς ἄλλους νὰ τηρήσουν; Δηλ. δὲν ἰσχύει πιὰ στὴν Ἐκκλησία ἡ συνέπεια λόγων καὶ ἔργων; Λέει ὁ π. Πέτρος:
"Οι άνθρωποι σήμερα, οι οποίοι επί το πλείστον δεν είναι πολύ ευαίσθητοι στα ζητήματα της Πίστεως, θα έτρεχαν μακριά από την σύγχρονη παναίρεση του οικουμενισμού εάν κατανοούσαν την ευαισθησία που έδειχναν οι Απόστολοι στις διδασκαλίες των αιρετικών και την παρουσία των αιρετικών".
Πῶς θὰ τρέξουν οἱ πιστοὶ μακριὰ ἀπὸ τὴν αἵρεση, πάτερ, καὶ πῶς θὰ δείξουν εὐαισθησία, ὅταν ἐσεῖς πρῶτος οὔτε μακριὰ τρέχετε, οὔτε τὴν εὐαισθησία τῶν Ἀποστόλων δείχνετε, ἀλλὰ ἀναλώνεστε σὲ διαλέξεις ἐπιστημονικοῦ χαρακτῆρος, ὡσὰν ἡ Ἐκκλησία νὰ ἦταν ἀνοιχτὸ πανεπιστήμιο.
"Να δώσω ένα παράδειγμα …πόσο περισσότερο απέρριψε ο Παύλος τους Ιουδαϊστές οι οποίοι με τα σημερινά στάνταρ δεν θα θεωρούνταν καθόλου μεγάλοι αιρετικοί".
Τραγικό! Δίνετε, πάτερ, τὸ παράδειγμα τοῦ Παύλου καὶ δὲν τὸ μιμεῖστε οὔτε κατὰ διάνοια. Διότι ἂν ὁ Παῦλος λειτουργοῦσε ὅπως ἐσεῖς, σήμερα δὲν θὰ ὑπῆρχε Ὀρθοδοξία. Ἂν ὁ Παῦλος ἀπέρριψε -τὸ ὁποῖο ἐφαρμόστηκε ὄχι μόνο γλωσσικὰ ἀλλὰ καὶ πρακτικά- τοὺς ὄχι καὶ τόσο "μεγάλους αἱρετικούς", τότε ἐσεῖς τί θὰ ἔπρεπε νὰ πράξετε στοὺς ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ; Μόνο ὁμιλίες καὶ ἡμερίδες; Ποιός Ἀπόστολος ἢ Πατέρας τῆς ἐκκλησίας εἶχε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αἱρετικούς; Αἱρετικοὺς μάλιστα ὄχι κάποιων μηνῶν ἢ χρόνων, ἀλλὰ αἱρετικοὺς δεκαετιῶν;
"Είναι η υπερηφάνεια και η αλαζονεία του αιρετικού".
Μήπως τελικά, πάτερ, ὑπάρχει καὶ στὶς τάξεις τῶν ἀντιΟικουμενιστῶν ὑπερηφάνεια καὶ ἀλαζονεία; Μήπως ὑπερτονίζεται τὸ ἐπιστημονικὸ κῦρος ἀλλὰ τὸ ὁμολογιακό -ποὺ προϋποθέτει ὑπακοή, ταπείνωση καὶ θυσίες- περνάει στὴν δεύτερη θέση; Μήπως τελικὰ ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀντίληψη ἀντιμετώπισης τῶν δογματικῶν θεμάτων ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ καὶ στὶς τάξεις τῶν ἀντιΟικουμενιστῶν; Δὲν ἔχουμε ἀκούσει μέχρι τώρα ἀπὸ κανέναν ἀπὸ ἐσᾶς, τοὺς πνευματικοὺς τῶν ἡμερίδων, ἔστω καὶ μία ἐξήγηση, γιὰ ποιὸν λόγο δὲν ἀποδίδει καρποὺς ὁ ἀντιοικουμενιστικὸς ἀγῶνας. Διότι ἂν πεῖτε ὅτι πέτυχε, τότε ζεῖτε σὲ ἄλλον κόσμο.
Ναί, συμφωνοῦμε, εἶναι πνευματικὰ τὰ αἴτια τῆς αἵρεσης καὶ τῆς ἀποτυχίας ἀντιμετώπισής της.
Α.Τ.
Πνευματικά τα αίτια της αίρεσης, δεν γεφυρώνεται το χάσμα με διάλογο.
ΟΙ ΙΟΥΔΑΪΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
Ομιλεί ο π. Πέτρος Χιρς
Φρονώ ότι πολλοί άνθρωποι δεν σκέφτονται ότι ακόμη και στην εποχή των Αποστόλων είχαμε γνωστικούς και χιλιαστές και άλλους αιρετικούς που εναντιώνονταν στην Εκκλησία. Πάντα έτσι ήταν. Είχαμε τους Ιουδαϊστές που κυνηγούσαν τον Παύλο. Και οι άνθρωποι σήμερα, οι οποίοι επί το πλείστον δεν είναι πολύ ευαίσθητοι στα ζητήματα της Πίστεως, θα έτρεχαν μακριά από την σύγχρονη παναίρεση του οικουμενισμού εάν κατανοούσαν την ευαισθησία που έδειχναν οι Απόστολοι στις διδασκαλίες των αιρετικών και την παρουσία των αιρετικών.
Να
δώσω ένα παράδειγμα …πόσο περισσότερο απέρριψε
ο Παύλος τους Ιουδαϊστές οι οποίοι με τα σημερινά στάνταρ δεν θα θεωρούνταν καθόλου μεγάλοι αιρετικοί.
Στην πραγματικότητα θα συμμετείχαν ενεργά στην οικουμενική κίνηση και θα
θεωρούνταν κοντινοί με τους Ορθοδόξους επειδή
οι διαφορές τους δεν (θα) ήταν μεγάλες -αποδέχθηκαν τον Χριστό. Εννοώ, ήταν
όντως σημαντικές οι διαφορές αλλά μέσα στο σύγχρονο πλέγμα των διαφορών
πιθανότατα να θεωρούνταν μικρές.
Ο
Παύλος όμως λέει για αυτούς… για παράδειγμα, εκείνους που ήθελαν να διατηρήσουν
την περιτομή και άλλες διδασκαλίες της Παλαιάς Διαθήκης, που ήταν αφοσιωμένοι
σε πράγματα τα οποία η Εκκλησία έκρινε περιττά, πεπληρωμένα, ότι ήταν τύποι,
ότι είχαν εκπληρωθεί στο Βάπτισμα και στον Χριστό οπότε δεν χρειαζόταν να
παραμείνουν. Η
επιμονή τους αυτή να τα διατηρήσουν θα μπορούσε σήμερα να χαρακτηρισθεί ως κάτι
επιφανειακό, αλλά ο Απόστολος Παύλος λέει ότι κηρύττουν έτερο Ευαγγέλιο.
Απέχει
τόσο πολύ από αυτά που ακούμε σήμερα με την οικουμενική κίνηση, που λένε να
γεφυρώσουμε τις διαφορές μας, να βρεθούμε μαζί, ότι μπορούμε να ανακαλύψουμε
ότι έχουμε πολλά κοινά στοιχεία, να κοιτάξουμε τις ομοιότητες. Την δεκαετία του 1960 πέταξαν τις διαφορές (για) να κάνουν διάλογο που θα
επικεντρωθεί στα κοινά, την στιγμή που ο Απόστολος Παύλος και ο Απόστολος
Ιωάννης δεν το έκαναν αυτό. Δεν πλησίασαν τους αιρετικούς να τους πουν «ας
μιλήσουμε, ας κάνουμε διάλογο, ας το λύσουμε». Μακριά από αυτά. Και ο λόγος
ήταν επειδή κατάλαβαν την φύση της αίρεσης…
Το χάσμα που ανοίγει η αίρεση δεν πρόκειται να γεφυρωθεί πάνω σε κάποιον
ορθολογικό διάλογο γιατί το πρόβλημα είναι βαθιά πνευματικό. Είναι η
υπερηφάνεια και η αλαζονεία του αιρετικού. Εάν δεν έρθουν λοιπόν σε συντριβή,
μετάνοια και ταπείνωση και δεν κατανοήσουν την εξουσία του Χριστού στην
Εκκλησία Του, τότε δεν πρόκειται να υπάρξει καμμία πρόοδος με συζητήσεις για
τις πτυχές του δόγματος.
Οι Απόστολοι δεν έκαναν τέτοια προσέγγιση, ούτε και οι Άγιοι στην αρχαία
Εκκλησία έκαναν τέτοια προσέγγιση. Ο
Τερτυλλιανός για παράδειγμα που είναι εκπρόσωπος αυτής της περιόδου και των
απόψεων των Χριστιανών, πριν εκπέσει, λέει για παράδειγμα για τα ιερά κείμενα
ότι δεν ανήκουν στους αιρετικούς αλλά ανήκουν στην Εκκλησία και ότι δεν υπήρχε
νόημα να εισέλθει σε οιονδήποτε διάλογο με όσους δεν αποδέχονται την εξουσία των
Αγίων στην Εκκλησία.
