ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [Μαρκ. 9, 14-29]
Αυτόν τον άνθρωπο η Γραφή μας τον
παρουσιάζει πάρα πολύ ασθενή ως προς την
πίστη· και τούτο είναι φανερό από πολλά σημεία, και από το ότι είπε ο
Χριστός, «πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι (:σε
εκείνον που πιστεύει όλα είναι δυνατά)»
[Μάρκ. 9,23], και από το ότι είπε αυτός που Τον πλησίασε «Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ (:Πιστεύω, Κύριε, ότι έχεις τη δύναμη να με
βοηθήσεις. Βοήθησέ με να απαλλαγώ απ’ την ολιγοπιστία μου και αναπλήρωσε εσύ
την έλλειψη της πίστεώς μου)» [Μάρκ.
9,24] και από το ότι έδωσε ο Χριστός εντολή στον δαίμονα να μην εισέλθει πλέον
σε αυτόν, αλλά ακόμη και από το ότι είπε ο άνθρωπος εκείνος στον Χριστό «εἴ τι δύνασαι (:εάν μπορείς)» [Μάρκ. 9,22].
Και γιατί κατηγορεί τους μαθητές, εάν η
απιστία του πατέρα αυτού υπήρξε η αιτία να μην εξέλθει ο δαίμονας; Για να
δείξει ότι πολλές φορές είναι δυνατόν σε
αυτούς που έχουν πίστη, να θεραπεύσουν τους ασθενείς και χωρίς να έχουν πίστη
οι ίδιοι ασθενείς αυτοί που προσέρχονται για αποκατάσταση της υγείας τους·
διότι όπως ακριβώς πολλές φορές αρκούσε η πίστη εκείνου που προσερχόταν στο να
εκπληρωθεί το αίτημά του και από πολύ κατώτερους ως προς το αξίωμα, έτσι πολλές φορές αποδείχτηκε αρκετή η δύναμη
και η πίστη εκείνων που ενεργούσαν τις θαυματουργικές ιάσεις να θεραπεύσουν και
χωρίς να πιστεύουν αυτοί που προσέρχονταν για να γιατρευτούν.
Και τα δύο αυτά επιβεβαιώνονται από τις
θείες Γραφές· διότι και όσοι ζούσαν μαζί με τον Κορνήλιο έλαβαν τη χάρη του
Αγίου Πνεύματος εξαιτίας της πίστεώς τους [βλ. Πράξ. 10,1-48], και στην
περίπτωση του Ελισσαίου πάλι αναστήθηκε ο νεκρός, μολονότι δεν υπήρξε κάποιος
που να δείξει πίστη [Δ΄Βασιλειών 13,21 «καὶ ἀπέθανεν Ἑλισαιέ, καὶ ἔθαψαν αὐτόν. καὶ
μονόζωνοι Μωὰβ ἦλθον ἐν τῇ γῇ ἐλθόντος τοῦ ἐνιαυτοῦ· καὶ ἐγένετο
αὐτῶν θαπτόντων τὸν ἄνδρα, καὶ ἰδοὺ εἶδον τὸν μονόζωνον καὶ ἔῤῥιψαν τὸν ἄνδρα ἐν
τῷ τάφῳ Ἑλισαιέ, καὶ ἐπορεύθη καὶ ἥψατο τῶν ὀστέων Ἑλισαιὲ καὶ ἔζησε καὶ ἀνέστη
ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ (:και πέθανε
ο Ελισαίος και τον έθαψαν. Κατά δε το επόμενο έτος εισέβαλαν στη χώρα των
Ισραηλιτών επιδρομείς Μωαβίτες. Και
καθώς οι Ισραηλίτες πήγαιναν να θάψουν ένα νεκρό, φάνηκαν από μακριά ερχόμενοι
επιδρομείς Μωαβίτες. Κατελήφθησαν από τρόμο οι Ισραηλίτες και έριξαν τον νεκρό
άνδρα στον ανοικτό τάφο του προφήτη Ελισαίου και ετράπησαν σε φυγή. Ο νεκρός
μόλις άγγιξε τα οστά του Ελισαίου, επανήλθε στη ζωή και ανορθώθηκε στα πόδια
του)»]. Διότι και αυτοί που έριξαν το νεκρό σώμα μέσα στο ανοικτό μνήμα,
όπου βρισκόταν τα οστά του προφήτη Ελισαίου, το έριξαν εκεί απλώς και ως έτυχε
και όχι από πίστη, αλλά από δειλία και επειδή φοβήθηκαν τις δοκιμασίες εάν τους
προλάβαιναν και τους αιχμαλώτιζαν οι επιδρομές Μωαβίτες, έφυγαν, και αυτόν που
είχε πεθάνει, τον έριξαν εκεί και αναστήθηκε
ο νεκρός αυτός από μόνης της δύναμης του αγίου σώματος του προφήτη Ελισαίου. Επομένως είναι φανερό ότι
στην περίπτωση αυτή του σεληνιαζόμενου νέου οι μαθητές φάνηκαν ασθενείς ως προς
την πίστη,αλλά όχι όλοι· διότι οι στύλοι [:Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης]
δεν ήταν παρόντες εκεί τότε [βρίσκονταν στο όρος της Μεταμορφώσεως μαζί με τον
Ιησού, όταν ο πατέρας αυτός είχε αρχικά φέρει τον ασθενή υιό του για θεραπεία
στους άλλους μαθητές].
Αλλά και από την άλλη πλευρά πρόσεξε την
αγνωμοσύνη του ανθρώπου αυτού, πώς πλησιάζει τον Ιησού ενώπιον του λαού και
ομιλεί εναντίον των μαθητών λέγοντας ότι «προσήνεγκα αὐτὸν
τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι (:έφερα
αυτόν προς τους μαθητές Σου με την παράκληση να τον θεραπεύσουν και αυτοί δεν μπόρεσαν
να του χαρίσουν την θεραπεία)» [Μάρκ.
9,18]. Ο Χριστός όμως απαλλάσσοντας
τους μαθητές Του από τις κατηγορίες αυτές ενώπιον του λαού, επιρρίπτει σε
εκείνον τη μεγαλύτερη ευθύνη. Διότι λέγει: «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ
διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; (:ω
γενεά που τόσα θαύματα είδες και είσαι ακόμη άπιστη, και απ΄ την κακία σου
είσαι διεστραμμένη! Έως πότε θα σας ανέχομαι;”)» [Ματθ. 17,17]· και δεν
απευθύνεται μόνο στο πρόσωπο αυτού για να μη φέρει σε δύσκολη θέση και σε
αμηχανία τον πατέρα αυτό, αλλά απευθύνεται και προς όλους τους Ιουδαίους· διότι
ήταν φυσικό να σκανδαλισθούν πολλοί από τους παρόντες και να σκεφθούν για τους
μαθητές ανάρμοστα και ανυπόστατα πράγματα. Αλλά και όταν λέγει «ἕως
πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; (:Έως πότε
θα σας ανέχομαι; Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας;)», δείχνει πάλι ότι ο
θάνατος είναι για Αυτόν κάτι το ευπρόσδεκτο και επιθυμητό και ποθητή η
αναχώρηση από αυτήν τη ζωή· και ότι είναι
βαρύ πράγμα όχι το να σταυρωθεί, αλλά το να είναι μαζί με τους απίστους και
κακοπροαίρετους αυτούς ανθρώπους.
Όμως δεν σταμάτησε στις κατηγορίες, αλλά
τι λέγει; «φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε (:Φέρετέ μου αυτόν εδώ)». Και ρωτά τον πατέρα πόσα χρόνια είναι ο γιος του ασθενής,
δικαιολογώντας έτσι και τους μαθητές Του και οδηγώντας ταυτόχρονα εκείνο τον
πατέρα στην καλή ελπίδα και στο να πιστέψει ότι θα απαλλαγεί από το κακό. Και
τον αφήνει να σπαράζει όχι προς επίδειξη (επειδή λοιπόν ο όχλος συγκεντρωνόταν,
τον επιτίμησε), αλλά εξαιτίας του πατέρα του, ώστε όταν έβλεπε το δαιμόνιο να
καταλαμβάνεται από ανησυχία και να ταράσσεται για το ότι και μόνο οδηγήθηκε
μπροστά σ’ Αυτόν, έστω και έτσι να πιστέψει στο θαύμα που επρόκειτο να γίνει.
Επειδή λοιπόν ο πατέρας εκείνος είπε ότι το δαιμόνιο είχε καταλάβει τον
γιο του «παιδιόθεν (:από την παιδική του
ηλικία)» [Μάρκ. 9,21-22: «παιδιόθεν. καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς
ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν (:Από
μικρό παιδί. Πολλές φορές μάλιστα τον έριξε και στη φωτιά και στα νερά για να
του πάρει τη ζωή)»] και ότι «εἴ τι δύνασαι(:εάν μπορείς να κάνεις κάτι)» [Μάρκ. 9,22: «ἀλλ᾿
εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς (:αλλά εάν μπορείς να κάνεις κάτι, λυπήσου
μας και βοήθησέ μας)»], ο Χριστός λέγει «πάντα
δυνατὰ τῷ πιστεύοντι (:όλα
είναι δυνατά σε όποιον πιστεύει)» [Μάρκ. 9,23: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ
τῷ πιστεύοντι (:Εσύ εάν μπορείς
να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε όποιον
πιστεύει)»], επιρρίπτοντας και πάλι σε αυτόν την κατηγορία.
Και όταν μεν έλεγε ο λεπρός, «Κύριε, ἐὰν θέλῃς δύνασαί με καθαρίσαι (:Κύριε, πιστεύω ότι, εάν θέλεις, μπορείς να
με καθαρίσεις από τη λέπρα)», ομολογώντας με τα λόγια του αυτά τη δύναμή
Του, ο Κύριος με σκοπό να τον επαινέσει και να επιβεβαιώσει τα λόγια του, έλεγε:
«Θέλω,
καθαρίσθητι (:θέλω, καθαρίσου από
τη λέπρα)» [Λουκ. 5, 12-13].Όταν
όμως αυτός ο πατέρας δεν είπε τίποτε αντάξιο της δύναμής Του, λέγοντας «εἴ
τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς (:εάν μπορείς, να κάνεις
τίποτε, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας)» [Μάρκ. 9,22], δες πώς το διορθώνει επειδή δεν ειπώθηκε με τον
πρέποντα τρόπο. Τι λέγει λοιπόν; «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι
(:εάν εσύ μπορείς να πιστέψεις,
τότε όλα είναι κατορθωτά σε όποιον έχει πίστη)» [Μάρκ.9,22-23]. Τα λόγια Του αυτά έχουν την εξής σημασία: «Τόσο μεγάλη αφθονία δυνάμεως υπάρχει σε
Εμένα, ώστε να μπορώ και άλλους να κάνω ικανούς να θαυματουργούν. Άρα λοιπόν
εάν πιστεύεις όπως πρέπει,», λέγει, «και
ο ίδιος μπορείς να θεραπεύσεις και αυτόν και πολλούς άλλους». Και αφού τα
είπε αυτά, απάλλαξε τον ασθενή από το δαιμόνιο.
Εσύ όμως μη σκέπτεσαι μόνο από αυτό την
πρόνοια και την ευεργεσία Του, αλλά και
τον χρόνο εκείνο που επέτρεψε να παραμείνει μέσα στον άνθρωπο το δαιμόνιο· καθόσον εάν και τότε δεν εκδηλωνόταν στον
άνθρωπο σε τόσο μεγάλο βαθμό η πρόνοιά Του, ίσως να είχε προ πολλού χαθεί·
καθόσον «καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν (:πολλές φορές μάλιστα τον έριξε και στη
φωτιά και στα νερά για να του πάρει τη ζωή)»
[Μάρκ. 9,22], λέγει. Εκείνον
όμως που αποτολμούσε τέτοια πράγματα, να πέφτει, δηλαδή, στη φωτιά και στα
νερά, ασφαλώς και το δαιμόνιο θα τον εξολόθρευε, εάν ο Θεός δεν του συγκρατούσε
τη μεγάλη μανία με ισχυρό χαλινάρι· όπως ακριβώς συνέβη τούτο και στην
περίπτωση εκείνων των δύο γυμνών που έτρεχαν στις ερημιές και κατέσχιζαν τα
σώματά τους με πέτρες [Ματθ.8,28: «Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν
τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι,
χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης (:και όταν ο Κύριος ήλθε στην απέναντι όχθη,
στη χώρα των Γεργεσηνών, Τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έβγαιναν από τα
μνήματα που υπήρχαν εκεί, στα οποία ευχαριστιούνταν να κατοικούν. Ήταν και οι
δύο επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι· τόσο, ώστε να μην μπορεί κανείς να περάσει
απ’ τον δρόμο εκείνο)»].
Καθόλου επίσης να μην περιεργήσεις
επειδή αποκαλεί τον νεαρό αυτό «σεληνιαζόμενο»
[ο πατέρας του απέδιδε την αλλόκοτη αυτή συμπεριφορά του στην επενέργεια της
σελήνης], διότι η ονομασία αυτή αποδόθηκε από τον πατέρα του δαιμονιζόμενου
αυτού νέου. Μα πώς λοιπόν τότε ο ευαγγελιστής λέγει ότι ο Κύριος θεράπευσε
πολλούς σεληνιαζόμενους; [Ματθ. 4,24: καὶ ἀπῆλθεν
ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εἰς ὅλην τὴν Συρίαν, καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας
ποικίλαις νόσοις καὶ βασάνοις συνεχομένους, καὶ δαιμονιζομένους καὶ
σεληνιαζομένους καὶ παραλυτικούς, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτούς (:διαδόθηκε λοιπόν η φήμη του σε όλη τη
Συρία. Κι έφεραν μπροστά Του όλους όσους υπέφεραν από διάφορες αρρώστιες και
κατέχονταν από βασανιστικές ασθένειες, δαιμονισμένους και σεληνιασμένους και παραλύτους, και τους θεράπευε όλους)»].
Τους ονομάζει έτσι στηριζόμενος στην
αντίληψη των πολλών[κατά τη λαϊκή αυτήν αντίληψη στην ασθένεια αυτή ασκούν
επίδραση οι φάσεις της σελήνης. Κάποιες μορφές της νόσου κατά την Αγία Γραφή
οφείλονται στην επενέργεια των ακαθάρτων πνευμάτων]·διότι ο διάβολος για να συκοφαντήσει το φυσικό στοιχείο, κάνει τους
δαιμονιζόμενους να καταλαμβάνονται από κρίσεις και πάλι να χαλαρώνουν ανάλογα
με τις περιστροφές και τις διάφορες φάσεις της σελήνης· όχι φυσικά επειδή εκείνη επενεργεί, μη
γένοιτο· αλλά ο διάβολος διαπράττει την
κακουργία αυτήν προς συκοφάντηση του φυσικού στοιχείου. Γι’ αυτό και
επικράτησε μεταξύ των ανοήτων η εσφαλμένη
αυτή αντίληψη, και εξαπατώμενοι να
αποκαλούν «σεληνιαζομένους» τους
δαιμονισμένους ανθρώπους· καθώς πράγματι αυτό δεν είναι αλήθεια, η σελήνη καμία επενέργεια δεν ασκεί στους
ανθρώπους.
«Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ
ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; (:τότε
οι μαθητές πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Ιησού και του είπαν: “Γιατί εμείς δεν
μπορέσαμε να βγάλουμε το δαιμόνιο αυτό;”(Και το είπαν αυτό, διότι σε άλλες
περιστάσεις είχαν εκδιώξει δαιμόνια)» [Ματθ.17,19].Έχω τη γνώμη πως αγωνιούν οι μαθητές
και φοβούνται μήπως τυχόν έχασαν τη χάρη,
την οποία τους έκρινε άξιους να τους εμπιστευτεί ο Χριστός· διότι έλαβαν
εξουσία εναντίον δαιμόνων ακαθάρτων [Ματθ. 10,8: «ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς
καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε (:και για να επιβεβαιώνεται το κήρυγμά σας,
σας δίνω εξουσία και δύναμη να θεραπεύετε ασθενείς, να καθαρίζετε λεπρούς, να
ανασταίνετε νεκρούς, να βγάζετε δαιμόνια. Τη χάρη αυτή της θαυματουργίας τη λάβατε
δωρεάν, δωρεάν δώστε την κι εσείς, χωρίς να παίρνετε χρήματα)»]. Γι’ αυτό και Τον ρωτούν, αφού Τον
πλησίασαν ιδιαιτέρως, χωρίς να ντρέπονται(διότι εφόσον συνέβη ό,τι συνέβη, και
ελέγχθηκαν, ήταν περιττό να ντρέπονται στο εξής να ομολογήσουν με τα λόγια την
αδυναμία τους), αλλά επειδή επρόκειτο να Τον ρωτήσουν για ένα απόρρητο και μεγάλο
πράγμα.
Τι λοιπόν τους λέγει ο Χριστός; «διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε
πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ
μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν (:επειδή σας λείπει η πίστη· διότι, αληθινά σας λέω, εάν έχετε πίστη
θερμή και δυνατή σαν το μικρό σπόρο του σιναπιού, θα πείτε στο βουνό αυτό,
πήγαινε από εδώ εκεί, και θα μετακινηθεί. Και τίποτε δεν θα είναι αδύνατο σε
σας)» [Ματθ. 17,20]. Εάν όμως ήθελες να φέρεις την
αντίρρησή σου, ρωτώντας σε ποια περίπτωση
μετακίνησαν ένα όρος, εκείνο έχω να σας πω, ότι πραγματοποίησαν πολύ μεγαλύτερα θαύματα, εφόσον ανέστησαν μυρίους
νεκρούς· διότι δεν είναι το ίδιο
πράγμα, το να μετακινήσεις ένα όρος και να εκδιώξεις τον θάνατο από ένα νεκρό
σώμα. Αναφέρονται μάλιστα μαζί με τους αποστόλους και κάποιοι άγιοι που
ήταν πολύ κατώτεροι στο αξίωμα από αυτούς και οι οποίοι μετακίνησαν και όρη, όταν
παρουσιάστηκε ανάγκη. Επομένως είναι φανερό ότι και οι απόστολοι θα τα μετακινούσαν εάν το απαιτούσε η περίσταση.
Εάν όμως τότε δεν προέκυψε ανάγκη για κάτι παρόμοιο, μην κατηγορείς. Εξάλλου
και ο Χριστός δεν είπε ότι «οπωσδήποτε θα
μετακινήσετε όρη», αλλά ότι «θα
μπορέσετε και αυτό να το κάνετε, αν παραστεί ανάγκη». Αν όμως δεν
μετακίνησαν, συνέβη αυτό όχι επειδή δεν
μπόρεσαν (πώς ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό, τη στιγμή που αυτοί μπόρεσαν να
επιτελέσουν και μεγαλύτερα από αυτά;), αλλά
επειδή δε θέλησαν, καθώς δεν παρέστη
ανάγκη για κάτι τέτοιο. Φυσικό βέβαια και να έχει συμβεί αυτό και να μην
έχει γραφεί· καθόσον δεν καταγράφηκαν
από τους ευαγγελιστές όλα τα θαύματα που οι απόστολοι επιτέλεσαν.
Τότε βέβαια ήταν ακόμη πολύ ατελείς
πνευματικά. Τι λοιπόν; Ούτε αυτήν την πίστη δεν είχαν τότε (σαν τον σπόρο
του σιναπιού); Ασφαλώς δεν την είχαν· διότι δεν ήσαν πάντοτε οι ίδιοι· για τον
λόγο αυτό και ο Πέτρος, για παράδειγμα, άλλοτε μακαρίζεται από τον Κύριο, και
άλλοτε επιτιμάται· όμως και οι υπόλοιποι μαθητές ελέγχονται από τον Χριστό για
πνευματική ατέλεια, όταν δεν κατανόησαν τον λόγο Του σχετικά με τη ζύμη [Ματθ. 16,6-7:«Ὁρᾶτε
καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων. οἱ δὲ διελογίζοντο ἐν
ἑαυτοῖς λέγοντες ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβομεν (:ανοίξτε τα μάτια σας και προσέχετε από την κακή επίδραση της
υποκριτικής διδασκαλίας των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, που μοιάζει με κακό
προζύμι. Αυτοί όμως άρχισαν να συλλογίζονται μέσα τους και να λένε: “Δεν πήραμε
άρτους από προζύμι καθαρό, προζύμι που δεν προέρχεται από σπίτι Φαρισαίου ή
Σαδδουκαίου”)» και Ματθ. 16,11-12:
«πῶς
οὐ νοεῖτε ὅτι οὐ περὶ ἄρτου εἶπον ὑμῖν προσέχειν ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ
Σαδδουκαίων; τότε συνῆκαν ὅτι οὐκ εἶπε προσέχειν ἀπὸ τῆς ζύμης τοῦ ἄρτου, ἀλλ᾿ ἀπὸ
τῆς διδαχῆς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων (:“Πώς δεν καταλαβαίνετε ότι δεν σας είπα για τον συνηθισμένο υλικό άρτο,
όταν σας σύστησα να προσέχετε από το προζύμι των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων;”. Τότε
κατάλαβαν ότι δεν τους είπε να φυλάγονται απ’ το προζύμι με το οποίο γίνεται ο
άρτος, αλλά απ’ τη διδασκαλία και την υποκρισία των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων)»].
Συνέβη λοιπόν και τότε να φανούν πνευματικά αδύνατοι· διότι πριν από τη
Σταύρωσή Του ήσαν πνευματικά πάρα
πολύ ατελείς.
Στην περίπτωση επίσης αυτή, «πίστη» εννοεί εκείνη με την οποία
μπορούσαν να κάνουν θαύματα και αναφέρει τον κόκκο του σιναπιού, για να φανερώσει την απερίγραπτη δύναμη της
πίστεως· διότι μολονότι το σινάπι
φαίνεται ως προς το μέγεθος μικρό, όμως έχει την πιο μεγάλη δύναμη από όλα.
Για να δείξει λοιπόν ότι και η ελάχιστη ακόμη, αλλά γνήσια πίστη, μπορεί μεγάλα
πράγματα να επιτύχει, ανέφερε το σινάπι· και δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό, αλλά
πρόσθεσε και όρη και προχώρησε ακόμη περισσότερο. Διότι, λέγει: «Τίποτα
δεν θα σας είναι αδύνατο».
Εσύ όμως θαύμασε από όλα αυτά και τον
τρόπο σκέψης τους και τη δύναμη του Πνεύματος. Τον τρόπο σκέψης τους θαύμασέ
τον επειδή δεν έκρυψαν το ελάττωμά τους, ενώ τη δύναμη του Πνεύματος, διότι τόσο πολύ ανέβασε, σιγά-σιγά, εκείνους που
δεν είχαν πίστη ούτε σαν τον κόκκο του σιναπιού, ώστε να αναβλύσουν από αυτούς
ποταμοί και πηγές πίστεως.
«Τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται
εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ (:αυτό όμως το
είδος των δαιμόνων δεν βγαίνει από τον άνθρωπο που έχει καταληφθεί από αυτό, παρά μόνο με προσευχή που συνοδεύεται και
με νηστεία, ώστε η προσευχή να γίνεται με διάνοια όσο δυνατόν ελαφρότερη και
περισσότερο προσηλωμένη στον Θεό)»
[Ματθ. 17,21], πρόσθεσε, εννοώντας όλο το γένος των δαιμόνων, όχι
μόνο αυτών που κατέχουν τους σεληνιαζομένους. Βλέπεις πώς τώρα με τα λόγια
Του αυτά τους προετοιμάζει για να ακούσουν τα σχετικά με τη νηστεία; Μη μου
αναφέρεις βέβαια τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που ορισμένοι εκδίωξαν
δαιμόνια και χωρίς νηστεία. Εάν όμως θελήσει κάποιος να το προβάλλει αυτό και
για εκείνους που επιτιμούν ένα και ενδεχομένως και δύο δαιμόνια, όμως πάραυτα είναι αδύνατο κάποιος που πάσχει και κάνει
τρυφηλή ζωή, να απαλλαγεί κάποτε από αυτή τη μανία· διότι αυτός που υποφέρει από αυτήν την ασθένεια, αυτός
κατεξοχήν έχει ανάγκη από αυτό το πράγμα, δηλαδή την προσευχή που συνοδεύεται
από νηστεία.
«Αλλά όμως», θα μπορούσε να
πει κανείς, «εάν έχουμε πίστη, τι
χρειάζεται η νηστεία;» Χρειάζεται επειδή και η νηστεία μαζί με την πίστη προσφέρει πολύ μεγάλη δύναμη.
Καθόσον προσφέρει πολλή ευσέβεια στον άνθρωπο
και τον μεταβάλλει από άνθρωπο σε άγγελο και τον κάνει να αγωνίζεται εναντίον
των ασωμάτων δυνάμεων. Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει μόνη της, αλλά χρειάζεται και προσευχή και μάλιστα η
προσευχή κατέχει την πρώτη θέση.
Πρόσεχε λοιπόν πόσα είναι τα αγαθά που
προέρχονται από αυτές τις δύο αρετές· διότι αυτός που προσεύχεται και νηστεύει
όπως πρέπει, δεν χρειάζεται πολλά
πράγματα· επομένως, αυτός που δεν χρειάζεται πολλά πράγματα, δεν θα ήταν δυνατό να γίνει ποτέ φιλοχρήματος·
και αυτός που δεν είναι φιλοχρήματος, είναι
περισσότερο πρόθυμος για ελεημοσύνη. Επιπρόσθετα, αυτός που νηστεύει είναι απαλλαγμένος από βάρη, έχει φτερά και προσεύχεται
με καθαρή καρδιά, σβήνει τις πονηρές επιθυμίες και εξευμενίζει τον Θεό και ταπεινώνει
την υπερηφανευόμενη ψυχή του. Για τον λόγο αυτόν λοιπόν και οι απόστολοι
σχεδόν πάντοτε νήστευαν.
Επίσης, αυτός που προσεύχεται και
νηστεύει έχει διπλές φτερούγες, πιο ελαφρές και από τους ίδιους τους ανέμους· διότι
δεν χασμουριέται κατά την ώρα της προσευχής, ούτε τεντώνεται, ούτε βυθίζεται σε
ύπνο, πράγμα που το παθαίνουν οι περισσότεροι, αλλά έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη φωτιά και είναι ανώτερος από τα γήινα
πράγματα. Και για τον λόγο αυτόν ο άνθρωπος αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός και πολέμιος
των δαιμόνων· καθόσον τίποτε δεν
υπάρχει πιο δυνατό από τον άνθρωπο εκείνο που η προσευχή του είναι ειλικρινής·
διότι εάν γυναίκα κατόρθωσε να κάμψει κάποιον άρχοντα που δε φοβόταν ούτε τον
Θεό ούτε και τον άνθρωπο ντρεπόταν, πολύ πιο εύκολο θα προσελκύσει τον Θεό
εκείνος που επιμένει διαρκώς στην προσευχή του προς αυτόν και εξουσιάζει την
κοιλία του και αποφεύγει την τρυφηλή ζωή.
Εάν όμως το σώμα σου είναι ασθενές, ώστε
να μην μπορείς να νηστεύεις συνεχώς, αλλά όμως
δεν είναι ασθενές για την προσευχή, ούτε ανίσχυρο για να περιφρονήσει την
κοιλιά· διότι εάν δεν μπορείς να νηστεύεις, μπορείς όμως να μην κάνεις
τρυφηλή ζωή. Δεν είναι και αυτό μικρό πράγμα. Ούτε απέχει πολύ από τη
νηστεία, αλλά είναι ικανό και αυτό να
καταβάλει την μανία του διαβόλου. Καθόσον τίποτε δεν είναι τόσο αγαπητό στον δαίμονα εκείνο, όσο η τρυφηλή ζωή
και η μέθη, διότι αυτή η ζωή είναι η πηγή και η μητέρα όλων των κακών. […]
[…]
Ας αποφύγουμε λοιπόν αυτήν την ασθένεια,
ώστε και τα αγαθά της παρούσης ζωής να
απολαύσουμε και τα μελλοντικά, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμις μαζί και στον Πατέρα
και το Άγιον Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
