Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
27. Στον Ολυμπιόδωρο
Ότι οι ειδωλολάτρες, με τα επιχειρήματα που νομίζουν ότι μειώνουν τα επιχειρήματα των Χριστιανών, με αυτά ανατρέπουν τα δικά τους.
Απορώ πως, όχι μόνο οι απαίδευτοι των Ελλήνων [των ειδωλολατρών], αλλά και αυτοί που έχουν ως επάγγελμα τη σοφία, και αυτοί που καμαρώνουν για την ευγλωττία τους και καυχώνται για την διαλεκτική τους ικανότητα, και στηρίζονται σε συλλογισμούς, και που βλέπουν βέβαια τις αντιθέσεις των λογισμών, δεν βλέπουν όμως τις αντιθέσεις των πραγμάτων, δεν αισθάνονται, ότι με αυτά που τοξεύουν το θείο κήρυγμα, με αυτά ντροπιάζουν μάλλον τους εαυτούς τους.
Γιατί προκαλεί κάποια άμιλλα στους εξουσιαζόμενους η υπεροχή αυτών που εξουσιάζουν.
Αυτοί λοιπόν ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς είναι νεκρός, για να αποδειχθεί το πλήθος των δικών τους θεών πιο αδρανές και από τον νεκρό.
Διακωμωδούν τον σταυρό, για να διακωμωδηθούν οι ίδιοι περισσότερο, πολιορκημένοι και νικημένοι ατιμωτικά από τον σταυρό.
Ειρωνεύονται την αμάθεια των αποστόλων, για να στηλιτευθούν πιο φανερά οι φημισμένοι σοφοί τους, νικημένοι από τη διδασκαλία απλοϊκών ανδρών.
Χλευάζουν τον τάφο του Χριστού που προσκυνείται, για να προκαλέσουν περισσότερα
γέλια οι περίοπτοι ναοί τους, παραχωρώντας τη θέση τους στον χλευαζόμενο τάφο.
Καταπολεμούν όλο το κήρυγμα θεωρώντας το ευτελές, ώστε να αποδειχθούν έτσι τα δικά τους περίοπτα πιο καταγέλαστα, υποκύπτοντας στη φύση των εντολών.
28. Στον σοφιστή Ασκληπιό
Για το ίδιο θέμα.
Οι Έλληνες δεν αντιλαμβάνονται, ότι με όσα λένε, ανατρέπουν τους εαυτούς τους.
Γιατί εξευτελίζουν την αγία Γραφή, επειδή είναι γραμμένη σε παραφθαρμένη γλώσσα και συντεταγμένη με κατασκευασμένες ξένες ονομασίες, και ότι με την έλλειψη των αναγκαίων συνδέσμων και με την προσθήκη περιττών διατυπώσεων διαταράσσει το νόημα αυτών πού λέγονται.
Ας μάθουν όμως από αυτά τη δύναμη της αλήθειας.
Πώς δηλαδή η Γραφή, η στερούμενη κάθε λογοτεχνικό κάλλος, έπεισε την ευγλωττία;
Ας μας πουν οι σοφοί, πώς η Γραφή, που είναι γεμάτη από βαρβαρισμούς και σολοικισμούς (συντακτικά σφάλματα), νίκησε την πλάνη της αττικίζουσας γλώσσας;
Πώς ο Πλάτων, ο κορυφαίος από τους μη Χριστιανούς φιλοσόφους, δεν νίκησε κανένα τύραννο, ενώ αυτή [η Αγ. Γραφή] πέτυχε να πείσει ξηρά και θάλασσα;
29. Στον κόμητα Ερμίνο
Για το ίδιο θέμα.
Ο σταυρός, φίλε μου, που διακωμωδείται από τους ειδωλολάτρες, σταύρωσε την πολυθεϊκή πλάνη, και το πάθος (του Χριστού) διέσυρε τους κακοποιούς δαίμονες, και ο θάνατος θανάτωσε τον θάνατο, και η νέκρωση της σάρκας νέκρωσε τις ελπίδες εκείνων που τον σταύρωσαν, και ο τάφος τον μεν διάβολο τον έθαψε, ενώ σε όλους έκανε να ξεπηδήσει μέσα τους πηγή ζωής.
Γι’ αυτό και ο θείος κήρυκας* φωνάζει· «Δεν ντρέπομαι το Ευαγγέλιο», γιατί μας φέρνει πιο ευχάριστες αγγελίες, από εκείνες που ευχόμασταν.
* Ο Απόστολος Παύλος.
Από τον τόμο Ισιδώρου Πηλουσιώτου, «Άπαντα τα έργα 4 , Επιστολές, βιβλίον δ’, (Επιστολές Α’ -ΣΑ), του εκδοτικού οίκου Ελευθερίου Μερετάκη, «Το Βυζάντιον» Θεσσαλονίκη 2000. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτη Παπαευαγγέλου δρ. Θεολογίας.
