Όχι η λογική αλλά το αίμα των μαρτύρων απέδειξε την ανάσταση του Χριστού!

          

Εάν οι απόστολοι ισχυρίζονταν την ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς και γι’ αυτό τον ισχυρισμό έπαιρναν μαρμάρινα παλάτια δίπλα στον Ηρώδη στα Ιεροσόλυμα ή το επάγγελμα του συγκλητικού στη Ρώμη, αμέσως ο ισχυρισμός τους θα έδειχνε ψεύτικος.
Όμως, το κήρυγμά τους παίρνει όψη αλήθειας από τη στιγμή, που ξεκινούν γι’ αυτό τους το κήρυγμα να θυσιάζουν τις περιουσίες τους, το χρόνο, τους φίλους, την υγεία και την ευτυχία τους.
Όταν πρώτη φορά οι απόστολοι μίλησαν περί του αναστημένου Χριστού, οι άνθρωποι γελούσαν και τους αποκαλούσαν μεθυσμένους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [:Ἐφεσ. 2,4-10] ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ




ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ [:Ἐφεσ. 2,4-10]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς,  καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ (:Ὁ Θεὸς ὅμως ποὺ εἶναι πλούσιος σὲ ἔλεος, ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀγάπης Του, μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀγάπησε, καὶ ἐνῶ ἀκόμη ἤμασταν πνευματικὰ νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν παραβάσεών μας, μᾶς ζωοποίησε πνευματικὰ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό)» [Ἐφ. 2,4-5].

«Ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει»: Ὄχι ἁπλῶς εὔσπλαχνος, ἀλλὰ πλούσιος σὲ εὐσπλαχνία, ὅπως λέγει καὶ ἀλλοῦ: «Εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ὅτι χρηστὸν τὸ ἔλεός σου· κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπίβλεψον ἐπ᾿ ἐμέ (:Ἄκουσε, Κύριε, καὶ κάμε δεκτὴ τὴν προσευχή μου, διότι εἶναι ἀγαθὸ καὶ εὐεργετικὸ τὸ ἔλεὸς Σου πρὸς ὅλους. Σύμφωνα μὲ τὴν ἄπειρη εὐσπλαχνία Σου ρῖξε ἕνα στοργικὸ βλέμμα πρὸς ἐμένα)» [Ψαλμ. 68,17]· καὶ πάλι: «Ἐλέησόν μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου (:Ἐλέησέ με, Θεέ μου, σύμφωνα πρὸς τὸ ἄπειρο ἔλεὸς Σου· καὶ σύμφωνα μὲ τὸ ἀπέραντο πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου σβῆσε ἐντελῶς τὴν παρανομία μου)» [Ψαλμ. 50,1].

«Διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς (:ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀγάπης Του, μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀγάπησε)». Ἀπὸ ποῦ μᾶς ἀγάπησε; Διότι αὐτὰ ποὺ κάναμε δὲν ἦσαν ἄξια ἀγάπης, ἀλλὰ ὀργῆς καὶ μεγίστης τιμωρίας. Καὶ αὐτὸ λοιπὸν ἀπὸ πολλὴ εὐσπλαχνία· «καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ (:καὶ ἐνῶ ἀκόμη ἤμασταν πνευματικὰ νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν παραβάσεών μας, μᾶς ζωοποίησε πνευματικὰ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό)» [Ἐφ. 2,5]. Πάλι ὁ Χριστὸς μεσάζων, καὶ συνεπῶς εἶναι ἀξιόπιστη ἡ πνευματική μας ἀνάσταση γιὰ τὴν ὁποία γίνεται λόγος ἐδῶ· διότι ἐφόσον ζεῖ ἡ Ἀπαρχή, ἄρα καὶ ἐμεῖς· ζωοποίησε καὶ Ἐκεῖνον καὶ ἐμᾶς.

0ἱ Τυφλοί τῆς Ἱεριχοῦς

                                 0ἱ Τυφλοί τῆς Ἱεριχοῦς



                                        

π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος

Ματθ. 20,29-34. Μάρκ. 10,46-52. Λουκ. 18,35-43.

Ὑπὸ τῶν Εὐαγγελιστῶν Ματθαίου καὶ Μάρκου ἡ θεραπεία τίθεται κατὰ τὴν ἔξοδον τοῦ Κυρίου ἐκ τῆς Ἱεριχοῦς. Καὶ ὁ μὲν Ματθαῖος ἀναφέρει δύο τυφλούς, ὁ δὲ Μᾶρκος ἕνα, ὁ ὁποῖος ὠνομάζετο Βαρτίμαιος. Κατὰ τὸν Λουκᾶν ὅμως ἡ θεραπεία τίθεται κατὰ τὴν εἴσοδον τοῦ Κυρίου εἰς τὴν Ἱεριχὼ καὶ ὁ θεραπευθεὶς ἦτο εἷς.

Πρὸς λύσιν τῶν διαφορῶν τούτων λέγομεν τὸ ἑξῆς : Οἱ θεραπευθέντες τυφλοὶ ἦσαν δύο. Ἐξ αὐτῶν ὁ εἷς ἐθεραπεύθη κατὰ τὴν εἴσοδον τοῦ Κυρίου εἰς τὴν Ἱεριχῶ, ὅπως ἀναφέρει ὁ Λουκᾶς, ὁ δὲ δεύτερος κατὰ τὴν ἔξοδον ἐκ τῆς Ἱεριχοῦς, ὅπως ἀναφέρει ὁ Μᾶρκος. Ὁ δὲ Ματθαῖος συντέμνων τὴν διήγησιν ἑνώνει καὶ τὰς δύο θεραπείας εἰς μίαν. Ἂς ἴδωμεν τὴν πρώτην θεραπείαν. Αὕτη ἔχει κατὰ τὸν Λουκᾶν ὡς ἑξῆς :

«Ἐν τῷ ἐγγίζειν Αὐτὸν εἰς Ἱεριχὼ ἰδοὺ τυφλὸς τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν ἐπαιτῶν». Κατὰ τὴν εἴσοδον δηλαδὴ εἰς τὴν πόλιν Ἱεριχὼ ἐκάθητο ἐπαίτης τυφλός. Οὗτος «ἀκούσας ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο, τί εἴη τοῦτο». Ἀκούσας θόρυβον ὄχλου διερχομένου ἐζήτει νὰ μάθῃ τί συμβαίνει. «Ἀπήντησαν αὐτῷ, ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται». Οἱ παρευρισκόμενοι εἶπον εἰς αὐτόν, ὅτι περνᾷ ὁ ἐκ Ναζαρὲτ Ἰησοῦς. Ὁ τυφλὸς «ἐβόησε λέγων˙ Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Ὁ ἐκ Ναζαρὲτ Ἰησοῦς εἰς τὴν πίστιν τοῦ τυφλοῦ γίνεται ὁ υἱὸς Δαυΐδ, ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός. «Πολλοὶ οἱ προάγοντες» οἱ προπορευόμενοι «ἐπετίμων αὐτῷ» ἐπέπληττον αὐτὸν «ἵνα σιωπήσῃ». Οὗτοι ἦσαν οἱ Φαρισαῖοι, διότι δὲν ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστὸν ἤ ἄλλοι τινές, διότι δὲν ἤθελον νὰ θορυβῆται ὁ Χριστὸς ἕνα τόσον ὑψηλὸν πρόσωπον. Ἴσως δὲ καὶ νὰ ἐδίδασκε τὴν στιγμὴν ταύτην ὁ Κύριος. «Ὁ δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζε υἱὲ Δαυΐδ ἐλέησόν μέ». Ὁ τυφλὸς ὅμως περισσότερον ἐκραύγαζεν ὀνομάζων τὸν Χριστὸν υἱὸν Δαυΐδ. Ὁ παρατατικὸς «ἔκραζε» δηλοῖ τὸ συνεχῶς, τὸ δὲ ρῆμα «κράζω» φανερώνει τὴν κραυγὴν τοῦ τυφλοῦ. Μὲ ἰσχυρὰν δηλαδὴ καὶ ὀξεῖαν φωνήν, ἡ ὁποία προήρχετο ἀπὸ βαθεῖαν συγκίνησιν, ἐζήτει νὰ τὸν εὐσπλαγχνισθῇ ὁ Χριστός.

Ο τυφλός του σημερινού ευαγγελίου και η σημερινή μας τυφλότητα


Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

   Διαβάζοντας τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο (ΙΔ΄ Λουκά) γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἰεριχοῦς βλέπουμε συνήθως τὴν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ, ἀλλὰ ὄχι τὶς προϋποθέσεις καὶ τὸ βαθύτερο μήνυμα —ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὁ Χριστὸς θεραπεύει τὰ πάντα, ἀρκεῖ νὰ πιστεύεις σὲ Αὐτόν— ποὺ κρύβεται σὲ αὐτὴν καὶ εἶναι ἀπίστευτα ἐπίκαιρο. Ἕνα μήνυμα ποὺ ἀποδεικνύει, ὅτι ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε ἐπίσης τυφλοί, ἀλλὰ δὲν ζητοῦμε τὴν θεραπεία μας, διότι πιστεύουμε ὅτι τυφλοὶ ὄντες βλέπουμε.

  Γράφει σχετικὰ ὁ μητροπολίτης Shourozh Ἀντώνιος Bloom (Ἐδῶ): «Ο τυφλός άνθρωπος που καθόταν μπροστά στις πύλες της Ιεριχούς ήξερε ότι είναι τυφλός. Και εμείς είμαστε τυφλοί, αλλά δεν το ξέρουμε. Εκείνος το ήξερε, γιατί όλοι γύρω του μπορούσαν να του πουν ό,τι βλέπουν. Μπορούσαν να του περιγράψουν ό,τι βλέπουν και έτσι εκείνος μπορούσε να καταλάβει τί του λείπει. Και εμείς είμαστε τυφλοί.

   Ἂν συγκριθούμε με τους ἁγίους... τότε γίνεται σαφές, πόσα δεν βλέπουμε. Πολύ άσχημο, όμως, σε αυτή την κατάσταση για μας, είναι το γεγονός, ότι υπάρχουν ανάμεσά μας πολύ λίγοι άνθρωποι που βλέπουν, αλλά ακόμα πιο άσχημο είναι, ότι πιστεύουμε, ότι αυτή η κατάσταση της πλειονότητας των ανθρώπων είναι η κανονική. Και εάν κάποιος – πολύ σπάνια! – βλέπει, ακούει, νιώθει ή καταλαβαίνει κάτι ασυνήθιστο, τότε τον θεωρούμε ανώμαλο... Γι΄αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε: Τί δεν βλέπουμε? Τότε, ίσως, θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και να ακούσουμε πιο προσεκτικά».

    Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν βλέπουμε:

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [Λουκ. 18,35-43] Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ (από το «Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον», ομιλία ΞΣΤ΄)


ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ [Λουκ. 18,35-43]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ

      (από το «Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον», ομιλία ΞΣΤ΄)

    «Καὶ ἐκπορευομένων αὐτῶν ἀπὸ Ἱεριχὼ ἠκολούθησεν αὐτῷ ὄχλος πολύς.  καὶ ἰδοὺ δύο τυφλοὶ καθήμενοι παρὰ τὴν ὁδόν, ἀκούσαντες ὅτι Ἰησοῦς παράγει, ἔκραξαν λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱὸς Δαυΐδ.  ὁ δὲ ὄχλος ἐπετίμησεν αὐτοῖς ἵνα σιωπήσωσιν· οἱ δὲ μεῖζον ἔκραζον λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱὸς Δαυΐδ (: Και ενώ αυτοί έβγαιναν από την Ιεριχώ, Τον ακολούθησε πλήθος λαού πολύ. Και ιδού δύο τυφλοί που κάθονταν κοντά στο δρόμο, όταν άκουσαν ότι ο Ιησούς περνά, άρχισαν να φωνάζουν και να λένε:  “Ελέησέ μας, Κύριε, ένδοξε απόγονε του Δαβίδ, που για σένα μίλησαν οι προφήτες”. Το πλήθος όμως του λαού τούς μάλωσε για να σιωπήσουν, για να μην ενοχληθεί ο Ιησούς με τις φωνές τους. Αυτοί όμως πιο πολύ φώναζαν και έλεγαν: “Ελέησέ μας, Κύριε, απόγονε του Δαβίδ”)»[Ματθ.20,29-34].

     Ας ακούσουμε, αδελφοί μου, τους τυφλούς αυτούς που ήταν ανώτεροι από πολλούς που βλέπουν. Πραγματικά, αν και δεν είχαν κανένα για να τους οδηγήσει, ούτε μπορούσαν να δουν τον Ιησού, εντούτοις είχαν μεγάλη προθυμία να έλθουν κοντά Του και άρχισαν να φωνάζουν με δυνατή φωνή και όσο τους εμπόδιζαν, τόσο περισσότερο φώναζαν. Έτσι είναι η καρτερική ψυχή. Ανυψώνεται από τα εμπόδια. Και ο Χριστός επέτρεπε να τους παρεμποδίζουν από το να φωνάζουν, για να αποκαλύπτεται σε μεγαλύτερο βαθμό η προθυμία τους και για να μάθεις ότι επάξια απόλαυσε τη θεραπεία του. Γι’ αυτό και ο Κύριος δεν τους ρωτά: «Πιστεύεις;», όπως ακριβώς είχε κάνει σε πολλούς άλλους, διότι η κραυγή και ο ερχομός τους εκεί, ήταν αρκετά για να αποκαλύψουν σε όλους την πίστη τους.

Ἡ Ἐκκλησία, χῶρος συναυλίας;

σσ. Εδώ όμως δεν μπορούμε να μιλούμε για το δις εξαμαρτείν, αλλά για το τρεις και πεντάκις και δεκάκις, διότι οι συναυλίες στους ναούς δεν αποτελούν μεμονωμένο, αλλά σχεδόν καθιερωμένο πια γεγονός!

 

Ἡ Ἐκκλησία, χῶρος συναυλίας;



Γράφει ἡ κ. Ἰωάννα Ἀρμύρα

Ἐρωτήματα γιὰ τὴ μετατροπὴ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ “Κοίμησης τῆς Θεοτόκου” στὸ Μαρούσι, σὲ συναυλιακὸ χῶρο κλασσικῆς μουσικῆς, τὸ Σάββατο στὶς 16 Νοεμβρίου 2024.

Ἀξιότιμε κύριε Δήμαρχε, σεβαστὲ Δέσποτα, Ἱερεῖς καὶ συμμετὲχοντες “θεατές”…, γιατί ἱεροσυλεῖτε μέσα στὸ χῶρο τοῦ Ναοῦ τοῦ Κυρίου;

Εἶναι δυνατὸν μπροστὰ στὴν Ὡραία Πύλη, ὅπου ὁ ἱερέας βγαίνει μὲ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο καὶ τὴ Θεία Μετάληψη νὰ κοινωνήσει τοὺς Πιστούς, Σῶμα καὶ Αἷμα Κυρίου, νὰ βλέπουμε καὶ ν’ ἀκοῦμε τὶς κλασσικὲς ἀοιδοὺς μὲ τὴν ὀρχήστρα νὰ ἔχουν καταλάβει τὸν ΙΕΡΟ ΧΩΡΟ;

-Ἡ κλασσικὴ μουσικὴ μᾶς ἀρέσει καὶ τὴ χαιρόμαστε-… στὸ χῶρο ὅμως ποὺ τῆς ἁρμόζει καὶ ἀναδεικνύεται. Ὁ Ἱερὸς Ναὸς εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Χριστοῦ μας! Μὲ ποιὸ δικαίωμα ἀποφασίζετε αὐτοβούλως νὰ κάνετε ἀλλαγὴ τῆς λειτουργικῆς χρήσης τοῦ χώρου; Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου φεύγει, ὅταν ὁ Οἶκος τοῦ Πατρός Του μετατρέπεται σὲ χῶρο διασκέδασης καὶ ψυχαγωγίας. Μήπως τὸ λησμονήσατε; Ὁ Χριστὸς ἐδίωξε διὰ μαστιγίου ὅσους εἶχαν κάνει τὴν οἰκία τοῦ Πατρός Του “Οἶκο ἐμπορίου”. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε… “Καὶ ἡ σκόνη ἀπ’ τὸ χαλάκι τῆς ἐκκλησίας εἶναι Ἁγιασμένη”! Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς δίδαξαν τὴν Εὐλάβεια κι ὄχι τὴν ἀσέβεια τῶν Ἱερῶν χώρων.

ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

«Καὶ παρʼ αὐτῶ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην˙ ὥρα ἧν ὡς δεκάτη» (Ίωάν. 1, 40)



                    


Μητροπ. Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ μνήμη τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέου. Διαβάστηκε τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ μιλάει γιὰ τὴν πρώτη γνωριμία τοῦ ἀποστόλου μὲ τὸν Χριστό.
Ὁ Ἀνδρέας καταγόταν ἀπὸ τὴν Βηθσαϊδά. Ἀνῆκε σὲ φτωχὴ οἰκογένεια ψαράδων. Ἀρχηγὸς τῆς οἰκογενείας ὁ Ἰωνάς. Ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ ἀδελφός του Σίμων μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους εἶχαν μιὰ ψαρόβαρκα καὶ ψάρευαν στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας. Ζοῦσαν ταπεινή, ἥσυχη ζωή. Στὸν πολὺ κόσμο ἦταν ἄγνωστοι.Τὰ δυὸ ἀδέλφια. Ἀνδρέας καὶ Πέτρος – ἔτσι ὠνομάστηκε ἀργότερα ὁ Σίμων – ἦταν εὐγενεῖς ὑπάρξεις. Τὰ ἐνδιαφέροντά τους δὲν περιωρίζονταν στὸ ἐπάγγελμά τους. Δὲν κοίταζαν μόνο πῶς θὰ ψαρέψουν, τί θὰ φᾶνε, πῶς θὰ ζήσουν. Εἶχαν καὶ ὑψηλότερα ἐνδιαφέροντα. Σὰν ἰουδαῖοι στὸ θρήσκευμα ποὺ ἦταν πίστευαν στὸν ἀληθινὸ Θεό. Πίστευαν σὲ ὅσα δίδασκε ὁ Μωϋσῆς καὶ οἱ προφῆτες. Πήγαιναν τακτικὰ στὴ συναγωγὴ καί, ἀπὸ ὅσα ἄκουγαν ἤ διάβαζαν, μέσʼ στὴν καρδιά τους εἶχε ἀναπτυχθῆ μιὰ ζωηρὴ ἐλπίδα, ὅτι πλησιάζει νὰ ἔλθη ὁ Μεσσίας Χριστός, ποὺ θὰ σώση τὸν Ἰσραὴλ καὶ τὸν κόσμο ὅλο. Μʼ αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ζοῦσαν οἱ φτωχοὶ αὐτοὶ ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας.
Γιʼ αὐτὸ, ὅταν ἄκουσαν ὅτι στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἐμφανίστηκε ὁ Ἰωάννης ὁ προφήτης, ποὺ προφήτευε ὅτι ἔρχεται ὁ Μεσσίας καὶ καλοῦσε τὸν κόσμο σὲ μετάνοια, ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Πέτρος ἔτρεξαν καὶ πῆγαν στὸν Ἰορδάνη καὶ ἔγιναν μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Πόσο εὐχαριστοῦνταν νὰ τὸν ἀκοῦνε καὶ νὰ τὸν βλέπουν!

Πλούσιοι εἰς τούς λόγους καί πτωχοί εἰς τάς πράξεις


 

Πλούσιοι εἰς τούς λόγους καί πτωχοί εἰς τάς πράξεις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Πάντα οἱ πιστοὶ ἐπιθυμοῦν οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι ἄξιοι τῆς μεγάλης τους ἀποστολῆς καὶ καθαροὶ ἀπὸ τὸ φοβερὸ πάθος τῆς ὑποκρισίας. Τοὺς θέλουν νὰ εἶναι εὐθεῖς ἀπέναντί τους καὶ νὰ μὴ τοὺς ἀπογοητεύουν μὲ τὶς πράξεις τους.

Ὅμως συχνὰ αὐτὸ δὲν συμβαίνει καὶ οἱ πιστοὶ βρίσκονται ἐνώπιον ἑνὸς ἀδιεξόδου τοῦ τί πρέπει νὰ κάνουν. Δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀνέχονται διαρκῶς καὶ νὰ σκανδαλίζονται ἀπὸ τὸ ἀρνητικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ παράδειγμά τους. Οὔτε εἶναι στὴν ἁρμοδιότητά τους νὰ τοὺς ἀλλάξουν. Ἡ εὔκολη συμβουλὴ εἶναι νὰ κάνουν ὑπακοὴ καὶ νὰ ἔχουν ὑπομονή. Ἀλλὰ μέχρι πότε; Τὸ πρόβλημα αὐτὸ τὸ γνώριζε ὁ Χριστὸς καὶ γι’ αὐτὸ ἔλεγε στὰ πλήθη τοῦ λαοῦ καὶ τοὺς μαθητές του: «Τὴ θέση τοῦ Μωυσῆ ὡς δασκάλου τὴν πῆραν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. Ὅσα λοιπὸν σᾶς λένε νὰ τὰ τηρεῖτε καὶ νὰ τὰ πράττετε· νὰ μὴ κάνετε ὅμως κατὰ τὰ ἔργα τους, γιατί λένε μόνο καὶ δὲν πράττουν. Φτιάχνουν φορτία βαριά, ποὺ δύσκολα σηκώνονται, καὶ τὰ φορτώνουν στοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν θέλουν οὔτε μὲ τὸ δάκτυλό τους νὰ τὰ κινήσουν. Ὅλα τὰ ἔργα τους τὰ πράττουν, γιὰ νὰ κάνουν καλὴ ἐντύπωση στοὺς ἀνθρώπους».

Σήμερα 29 Νοεμβρίου ή μνήμη του Αγίου ιερομάρτυρος Φιλουμένου του σφαγιασθέντος στο Φρέαρ του Ιακώβ.

Στις 16 Νοεμβρίου 1979 μ.Χ. (29 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο), φανατικοί σιωνιστές, που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους, τον κατέκοψαν την ώρα του εσπερινού

 

Από μικρός ό Άγιος Φιλούμενος αγάπησε τόν Χριστό. Σέ ηλικία δέκα ετών μαζί μέ τόν αδελφό του περίμεναν νά αποκοιμηθεί ό μεγαλύτερος τους αδελφός καί αυτοί σηκώνονταν καί προσεύχονταν κρυφά γιά ώρες.
Ό Άγιος, κατάγονταν από τό χωριό Ορούντα τής επαρχίας Μόρφου. Καλή παιδαγωγό καί δασκάλα τής ευσεβείας είχαν τή γιαγιά τους Λωξάντρα, ή οποία τούς ζητούσε νά τής διαβάζουν βίους αγίων. Διαβάζοντας ό Άγιος τού Θεού Φιλούμενος, τόν βίο τού Αγίου Ιωάννου τού Καυσοκαλυβίτου, ώς άλλος μιμητής εκείνου, έκαυσε τίς επιθυμίες τού κόσμου τούτου.
Τά δίδυμα τέκνα τής Μαγδαληνής καί Γεωργίου Ορουντιώτη, Φιλούμενος καί Ελπίδιος φλεγόμενα από θείο έρωτα, ξεκίνησαν γιά τήν παλαίφατη Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.
Εκεί παρέμειναν γιά πέντε χρόνια καί μετά ανεχωρήσαν από τή μαρτυρική γή τής Κύπρου στήν Αγία Γήν τών Ιεροσολύμων. Ό πατήρ Ελπίδιος μετά από δώδεκα έτη διακονίας στά Ιεροσόλυμα συνέχισε τόν εκκλησιαστικό του βίο σέ διάφορα μέρη τής Ορθοδοξίας καί εκοιμήθη στό Άγιο Όρός.
Ό Φιλούμενος έμεινε στήν αγία γη γιά 46 έτη διακονώντας τήν εκεί αδελφότητα τού Πατριαρχείου, ώς φύλακας αγίων τόπων, αλλά εξαιρέτως αγίων τρόπων. Τελευταίος σταθμός τής διακονίας του ήταν τό Φρέαρ τού Ιακώβ, τό οποίον έγινε τόπος τού μαρτυρίου του. Στίς 16 Νοεμβρίου 1979 μ.Χ. (29 Νοεμβρίου μέ τό νέο ημερολόγιο), φανατικοί σιωνιστές, πού διεκδικούσαν τό προσκύνημα ώς δικό τους, τόν κατέκοψαν τήν ώρα τού εσπερινού, Αγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν τό τίμιο του λείψανο έπειτα από πέντε ημέρες καί τό ενταφίασαν στήν αγία γή.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, κατά τήν κηδεία θανούντος μέλους τής αγιοταφικής αδελφότητας, ανοίχθηκε ό τάφος τού π. Φιλουμένου, γιά νά γίνει ανακομιδή τών οστών. Όλοι τότε οί παρευρισκόμενοι αντίκρυσαν ένα εξαίρετο καί θαυμαστό θέαμα. Τό σώμα τού νεκρού Αρχιμανδρίτη ήταν ανέπαφο καί ευωδίαζε. Ξανακλείσανε τόν τάφο μέχρι τά Χριστούγεννα τού 1984 μ.Χ., οπότε κατά τήν κηδεία τού αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε καί πάλι. Τό σώμα συνέχισε νά είναι αναλλοίωτο καί νά ευωδιάζει. Τό λείψανο τοποθετήθηκε μέ κάθε ευλάβεια σέ γυάλινη λειψανοθήκη στό βόρειο τμήμα τού Αγίου Βήματος στόν ιερό ναό τής Αγίας Σιών, όπου καί γίνεται αντικείμενο προσκύνησης από χιλιάδες πιστούς.


Θεολογική προσέγγιση τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν καί οἱ ἐκκλησιολογικές ἐπιπτώσεις


Παραθέτουμε τό κείμενο τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἰεροθέου στήν ἡμερίδα πού διοργάνωσε ἡ Ἱερά Σύνοδος γιά τήν καύση τῶν νεκρῶν

                                                      ***

Κατ’ ἀρχήν εὐχαριστῶ τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἀνάθεση σέ μένα αὐτοῦ του κρισίμου θέματος πού ἀπασχολεῖ τήν ἑλληνική κοινωνία αὐτόν τόν καιρό. Δέν πρόκειται νά ἐξαντλήσω τό σοβαρό αὐτό θέμα, ἀλλά θά ὑπογραμμίσω μερικές συνοπτικές ἀπόψεις γύρω ἀπό τήν θεολογία καί τήν ἐκκλησιολογία τοῦ ζητήματος, ἐνῶ ἄλλοι εἰσηγητές θά τό ἀντιμετωπίσουν ἀπό ἄλλες ἐνδιαφέρουσες πλευρές.

Εἰσαγωγικά θά ἤθελα νά ὑπογραμμίσω ὅτι σέ εἰδική μελέτη τοῦ κ. Γεωργίου Ἀντουράκη, σήμερα Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, καί μέ τίτλο: “Ταφῆ, καύση καί ἀνάσταση νεκρῶν, μηνύματα ἀπό τήν παράδοση καί τήν τέχνη”, ὑπάρχει πλούσιο ὑλικό γιά τό θέμα αὐτό. Θά ἤθελα ἐδῶ νά παρουσιάσω τρία ἐνδεικτικά σημεῖα.

Πρώτον, ὅτι ὅλοι οἱ πολιτισμένοι λαοί τῆς ἀρχαιότητας φρόντιζαν γιά τούς νεκρούς τους, περισσότερο ἀπό τούς ζωντανούς καί ἀκόμη στούς περισσότερους λαούς ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς μεταξύ ταφῆς καί καύσεως τοῦ σώματος. Θεωρεῖται ὅτι ἡ καύση προῆλθε ἤ ἀπό φόβο στούς νεκρούς ἤ γιά νά ἐξαφανίσουν τά νεκρά πτώματα τά ὁποῖα θεωροῦσαν πηγή μιάσματος. Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα, κυρίως ἀπό τούς κλασσικούς χρόνους μέχρι σήμερα, ἐπικρατεῖ ἡ παράδοση νά θάπτουν τούς νεκρούς τους4, διότι ἐπίστευαν ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἄταφου νεκροῦ δέν μπορεῖ νά εἰσέλθη στά “Ἠλύσια πεδία”, ἀλλά περιπλανᾶται, ἕως ὅτου ταφή. Ὡστόσο, στούς ὁμηρικούς χρόνους παρατηρεῖται καί τό φαινόμενο τῆς καύσης τῶν νεκρών6. Τά τελευταῖα χρόνια εἰσήχθη ἡ καύση τῶν νεκρῶν στήν Γαλλία, μετά τήν Ἐπανάσταση, μέ διάταγμα τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1789. Σήμερα σέ εὐρεία κλίμακα ἐφαρμόζεται ἡ καύση τῶν νεκρῶν σέ διάφορες Προτεσταντικές Ἐκκλησίες, στούς ἀπίστους καί τούς Ἐλευθεροτέκτονες.

ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ Η ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ...

                                        


Είναι αδιανόητο ένας ΑΛΗΘΙΝΟΣ Χριστιανός να ζητά να αποτεφρωθεί. Το σώμα του Χριστιανού είναι ιερό, είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Αποσυντίθεται όπως όρισε ο Θεός με το φυσικό τρόπο. Είναι βεβήλωση του σώματος η εκούσια αποτέφρωση! Αυτά είναι τα βασικά, τα αυτονόητα, το αλφάβητο του Χριστιανισμού. Επομένως το να πει ένας Χριστιανός: 
"Δεν με νοιάζει τι λέει ο Χριστός και η Εκκλησία Του 2000 χρόνια. Εγώ θέλω να καώ!" φανερώνει απλώς ότι :
1) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Χριστιανός, όσο και αν αυτός δηλώνει το ανάποδο, 
2) ότι είναι ένας εγωιστής & υπερήφανος, η ύψιστη δηλ. αμαρτία, που βάζει το ΕΓΩ του πάνω από το Χριστό και το Λόγο Του, για αυτό και η Εκκλησία, φυσικότατα, δεν του κάνει χριστιανική κηδεία, αφού αρνείται τη διδασκαλία του Χριστού. 

Ο Μητροπολίτης Όουλου Ηλίας νέος Αρχιεπίσκοπος της Αυτόνομης Εκκλησίας της Φινλανδίας

 

Ο από Όουλου Ηλίας εξελέγη από την Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Αυτόνομης Εκκλησίας της Φινλανδίας νέος Αρχιεπίσκοπος.  

Συνυποψήφιος ήταν ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Χάμινας κ. Σέργιος. Η εκλογική διαδικασία διεξήχθη στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Βάλαμο με μυστική ψηφοφορία αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας κ. Στεφάνου. Δικαίωμα ψήφου είχαν και τα 35 μέλη τα οποία συμμετείχαν στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση.

Ο νεοεκλεγείς Αρχιεπίσκοπος θα μεταβεί την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2024 στο Φανάρι για την επικύρωση της εκλογής του από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Ελσινκίου και πάσης Φινλανδίας θα ενθρονιστεί στον Καθεδρικό Ναό Ουσπένσκι (που είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου) στο Ελσίνκι την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024.

Η μητέρα και η σύζυγος του Αγίου έκοψαν την κοινωνία μαζί του, επειδή πρόδωσε τον Χριστό. Σήμερα όμως όλοι κοινωνούν με τους προδότες της Πίστεως και παράλληλα κατηγορούν αυτούς που αρνούνται να τους μιμηθούν.

Στον βίο του Αγίου φαίνεται ξεκάθαρα, ότι  η διακοπή κοινωνίας δεν έχει ως σκοπό μόνο να προστατεύσει από την αίρεση/προδοσία, αλλά και να οδηγήσει στην μετάνοια τον αιρετικό/προδότη.

…Ιακώβου του εκ Περσίδος ημίν αστράψαντος, δίκην αστέρος του τοις Μάγοις φανέντος...


Άγ. Ιάκωβος ο Πέρσης-Βυζαντινό Μουσείο Πάφου,12ος-13ος αιώνας

 «Ο άγιος Ιάκωβος ήταν επί των βασιλέων Ονωρίου και Αρκαδίου, χριστιανός από γονείς χριστιανούς, κατοικούσε στην πόλη Βηθλαβά, στη χώρα των Ελουζησίων, από γένος έντιμο και λαμπρό, και ετιμάτο πολύ από τον βασιλιά Ισδιγέρδο. Γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή τον αγαπούσε πολύ ο βασιλιάς των Περσών, απομακρύνθηκε από την πίστη των Χριστιανών και ακολούθησε τον βασιλιά, οδηγούμενος έτσι στην απώλεια με την άρνηση του Χριστού. 
 Όταν όμως η μητέρα του και η σύζυγός του διέκοψαν την κοινωνία τους με αυτόν, διότι προτίμησε την αγάπη του βασιλιά από την αγάπη του Χριστού, και για την πρόσκαιρη δόξα επέλεξε την αιώνια ντροπή και κατάκριση – κάτι που του το μήνυσαν με γράμματα που του έστειλαν – πληγώθηκε στην ψυχή και απομακρύνθηκε από τη μάταια θρησκεία του βασιλιά, οπότε άρχισε να κλαίει για όσα αμάρτησε, καθώς αποστάτησε από τον Χριστό. 

Ο άγ. Ειρηναίος της Λυών και ο άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων μας υπενθυμίζουν. Εμείς ακούμε;

Πως μπορούν οι σημερινοί κληρικοί να παρουσιάζουν εαυτούς ως άξιους ποιμένες, όταν αγνοούν και καταργούν συνειδητά την κρυστάλλινη διδασκαλία των Αγίων, πράττονταν και διδάσκοντας τα ακριβώς αντίθετα, αναγνωρίζοντας κι άλλες Εκκλησίες εκτός της Μίας, κι άλλα Βαπτίσματα εκτός του Ενός, κι άλλες αλήθειες εκτός της Μίας, πλανώντες και πλανώμενοι; 



ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΛΥΩΝ (+ 192 μ.Χ)

     «Υπάρχουν μερικοί που περιφρονούν την αλήθεια και προσθέτουν λόγους ψευδείς… Επιπλέον δε, με την αληθοφάνεια, που χαλκεύουν με δολιότητα, παρασύρουν τη σκέψη των απειροτέρων και τους αιχμαλωτίζουν διαστρέφοντας τα λόγια του Κυρίου και γίνονται κακοί εξηγητές των καλών λόγων. Καταστρέφουν πολλούς ανθρώπους και με την πρόφαση της «γνώσεως», τους απομακρύνουν από το Θεό… Με την πειστικότητα και τα τεχνάσματα του λόγου παρασύρουν τους ανθρώπους στο δικό τους τρόπο αναζήτησης αλλά με άχαρο τρόπο τελικά τους καταστρέφουν, επειδή τους κάνουν τέτοιους που να εκφράζουν βλάσφημη και ασεβή άποψη για το Δημιουργό τους και να μην μπορούν να διακρίνουν το ψέμα από την αλήθεια. Βεβαίως, η ίδια η πλάνη από μόνη της δεν φανερώνεται, για να μην απογυμνωθεί και γίνει ολοφάνερη. Στολίζεται πονηρά με το περίβλημα της αληθοφάνειας, ώστε με την εξωτερική της εμφάνιση να φαίνεται στους απειρότερους πιο αληθινή από την αλήθεια… Αντί για το σμαράγδι, που είναι πολύτιμος λίθος και μερικοί το ακριβοπληρώνουν, μάς εξαπατά το γυαλί, το οποίο επεξεργαζόμενο μοιάζει με το σμαράγδι, όταν δεν υπάρχει ο έμπειρος που μπορεί να το δοκιμάσει και με την τέχνη να αποκαλύψει την πονηριά που έγινε. Ή, όταν ο χαλκός ανακατευτεί με τον άργυρο, ποιος άπειρος άνθρωπος θα μπορέσει εύκολα να εξακριβώσει τη γνησιότητά του; Στόχος μας, λοιπόν, ήταν να μην αρπάζονται από δική μας αμέλεια μερικοί σαν πρόβατα από λύκους, τους οποίους αγνοούν, επειδή ύπουλα έχουν από έξω δέρμα προβάτου και από τους οποίους παράγγειλε ο Κύριος να φυλαγόμαστε, διότι λέγουν μεν τα ίδια, αλλά φρονούν διαφορετικά» (Κατά αιρέσεων 1, Προοίμιο σελ. 43 εκδ. Ostracon

   «Όλοι όσοι με οποιοδήποτε τρόπο διαφθείρουν την αλήθεια και λυμαίνονται το κήρυγμα της Εκκλησίας είναι μαθητές και διάδοχοι του Σίμωνα του μάγου από τη Σαμάρεια. Μολονότι δεν ομολογούν το όνομα του διδασκάλου τους, για να εξαπατούν τους άλλους, διδάσκουν εν τούτοις την άποψή του. Το όνομα του Ιησού Χριστού το προφέρουν ως δόλωμα, αλλά ποικιλοτρόπως εισάγουν την ασέβεια του Σίμωνα και θανατώνουν πολλούς. Με το «καλόν όνομα» διαφθείρουν τη σκέψη των ανθρώπων και μετά γλυκόλογα και τις ωραιοποιημένες λέξεις χύνουν σε αυτούς το πικρό και επιβλαβές δηλητήριο του όφεως, του αρχηγού της αποστασίας… Ο Τατιανός ήταν ακροατής του Ιουστίνου· και όσο καιρό ήταν μαζί του, δεν έδειξε τίποτα τέτοιο. Αλλά μετά το μαρτύριο εκείνου έφυγε από την Εκκλησία, υπερηφανεύτηκε και αλαζονεύθηκε με την έπαρση του διδασκάλου, ότι τάχα υπερέχει των άλλων, και διαμόρφωσε δικό του θεολογικό σύστημα» (Κατά αιρέσεων 1,27 σελ. 99 εκδ. Ostracon

     «Τα λέω εναντίον όλων των αιρετικών. Αυτούς μεν, που είναι πραότεροι και επιεικέστεροι, θα τους μεταστρέψεις και θα τους μεταπείσεις, ώστε να μη βλασφημούν το Δημιουργό… Τους αυθάδεις, όμως, τους φρικτούς και παράλογους θα τους διώχνεις μακριά σου, για να μην υφίστασαι περισσότερο τις πολυλογίες τους» (Κατά αιρέσεων 2,31 σελ. 180 εκδ. Ostracon)   

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος



                                               

Πληγεὶς νέε Στέφανε τὴν κάραν ξύλῳ,
Εὗρες πρεπόντως οὐχὶ γηράσκον στέφος.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Στεφάνου Νέου κράτα θραῦσαν.


Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλὴν παῤῥησία ἐν πίστει τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Α’ προς Τιμόθεον, γ’ 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Ὁ ἄγγελος καὶ τὸ κρεμμύδι

 


Στοὺς Ἀδελφοὺς Καραμάζωφ περιλαμβάνεται μία λαϊκὴ ἱστορία, σχετικὰ μὲ μία ἡλικιωμένη γυναίκα ποὺ δὲν ἔζησε σωστὰ καὶ μετὰ θάνατον βρέθηκε σὲ μία λίμνη ἀπὸ φωτιά. Ὁ φύλακας Ἄγγελός της προσπαθοῦσε νὰ κάνει ὅ,τι μποροῦσε, γιὰ νὰ τὴν βοηθήσει. Ἡ μόνη καλή πράξη ὅμως ποὺ θυμόταν, ὅτι ἔκανε αὐτὴ ἡ γυναίκα ὅταν ζοῦσε, ἦταν ποὺ εἶχε δώσει κάποτε ἀπὸ τὸν κῆπο της ἕνα κρεμμύδι σὲ μία ζητιάνα. Πῆρε λοιπὸν ὁ ἄγγελος τὸ κρεμμύδι, εἶπε στὴ γυναῖκα νὰ πιαστεῖ ἀπ’ αὐτὸ κι ἄρχισε νὰ τὴν τραβᾶ ἔξω ἀπὸ τὴ λίμνη.

Μέσα στὴ λίμνη, ὅμως, δὲν ἦταν μόνη της. Ὅταν οἱ ἄλλοι εἶδαν τί συνέβαινε, μαζεύτηκαν τριγύρω καὶ κρεμάστηκαν πάνω της, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ συρθοῦν κι αὐτοὶ ἔξω μαζί της. Τότε ὅμως ἡ γυναίκα, μὲ τρόμο καὶ ἀγανάκτηση, ἄρχισε νὰ τοὺς κλωτσᾶ. «Ἀφῆστε με», φώναξε. «Ἐμένα τραβᾶ ἔξω, ὄχι ἐσᾶς. Δικό μου εἶναι τὸ κρεμμύδι, ὄχι δικό σας». Τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ εἶπε αὐτό, τὸ κρεμμύδι ἔσπασε στὰ δυὸ καὶ ἡ γυναίκα ἔπεσε πίσω, μέσα στὴ λίμνη. Καὶ ἐκεῖ μέσα καίγεται μέχρι σήμερα.

Ἐὰν ἡ ἡλικιωμένη γυναίκα ἔλεγε μόνο, «αὐτὸ εἶναι τὸ κρεμμύδι μας», δὲν θὰ ἀποδεικνυόταν ἄραγε ἀρκετὰ δυνατὸ, γιὰ νὰ τοὺς τραβήξει ὅλους ἔξω ἀπὸ τὴ φωτιά; Μόλις ὅμως εἶπε «εἶναι δικό μου, ὄχι δικό σας», ἔγινε κάτι λιγότερο ἀπὸ ἄνθρωπος. Μὲ τὸ νὰ ἀρνηθεῖ τὸ μοίρασμα, ἀρνήθηκε τὴν προσωπικότητά της. Ὁ γνήσιος ἄνθρωπος, πιστὸς στὴν εἰκόνα τῆς τρισυπόστατης Θεότητας, εἶναι αὐτὸς ποὺ πάντοτε λέει, ὄχι «ἐγώ» ἀλλὰ «ἐμεῖς», ὄχι «δικό μου» ἀλλὰ «δικό μας».

Ομιλία π. Θεόδωρου Ζήση με θέμα: «Τά σωματεῖα θεολόγων (ΠΕΘ – «Καιρός») καί ἡ ὁμοφυλοφιλία».

https://youtu.be/UaPruFOZMqc?t=1 –  Katihisis

«Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, Η Ελλαδική Ορθοδοξία θύμα των οικουμενιστικών ανοιγμάτων...

    

Μὲ τίτλο «Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, Ἡ Ἑλλαδικὴ Ὀρθοδοξία θῦμα τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων τοῦ κ. Χριστόδουλου», δημοσίευσε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (14 Ἰουλίου 2006, φ. 1651, σελ. 1 καὶ 5) ἄρθρο τοῦ ἀείμνηστου Ἰωάννη Κορναράκη.
                     
                                       

Ξαναδημοσιεύουμε τὸ ἀξιόλογο ἐκεῖνο ἄρθρο, ποὺ περιέχει βαρυσήμαντες ἐπισημάνσεις, τὶς ὁποῖες, τὸ καθημερινῶς ἐπιβαρυνόμενο ἀπὸ τὸν Οἰκουμενιστικὸ ἰό ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τῶν ὀρθοδόξων, παραβλέπει!
Στὸ ἄρθρο αὐτὸ ὁ Κορναράκης, διαπιστώνει ὅτι ὁ Ἀρχιεπ. Χριστόδουλος τότε (ἕνα μεγάλο μέρος τῶν Ἐπισκόπων σήμερα) «δείχνει νὰ ἔχει ξεχασμένη τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία του», τὴν συνείδηση ὅτι «ἀνήκει στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία!».
«Λεκτικῶς βέβαια, δὲν παύει νὰ χρησιμοποιεῖ τοὺς ὅρους Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίακαὶ Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ μόνο στὶς περιπτώσεις, ποὺ εἶναι ἀνάγκη, οἱ ὅροι αὐτοί, νὰ λειτουργήσουν ὡς ἐγγύηση δῆθεν τῆς Ὀρθοδοξίας… τῶν οἰκουμενιστικῶν του ἀνοιγμάτων!
»Εἶναι γνωστὴ πλέον ἡ μέθοδος τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία, μέθοδος, μὲ ἐργαλεῖο τὴ διγλωσσία, ἀναιρεῖ μιὰ δοκιμασμένη ἀλήθεια, ἀφοῦ προηγουμένως τὴν ἐπικαλεσθεῖ καὶ τὴν τονίσει ὡς ἐπιχείρημα μιᾶς συγκεκριμένης θέσεως, γιὰ νὰ ἀκυρώσει στὴ συνέχεια μὲ τὴν “ἀλήθεια”, ποὺ ἐκείνη θέλει νὰ σερβίρει! Ὅλοι οἱ οἰκουμενιστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἐκθέτουν τὶς ἀνορθόδοξες θεωρίες τους “πλουμισμένες” μὲ τοὺς ὅρους Πατερικὴ θεολογία, Ὀρθόδοξη Παράδοση!».
Καὶ ἀναφέρει τὸ παράδειγμα τῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ ΟΛΟΥΣ τοὺς Ὀρθοδόξους Ποιμένες (πρωτίστως) τοῦ καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε. (εἴτε θεωρητικά, εἴτε στὴν πράξη), σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἐκκλησία» τὸν χρησιμοποιοῦμε πλέον γιὰ «κάθε προτεσταντικὴ ὁμάδα ἢ σωματεῖο. Μιὰ τέτοια, ὅμως, ἀναγνώριση βρίσκεται ἄραγε στὰ ὅρια τῶν Ἐκκλησιολογικῶν ὁρίων τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως; Ἀσφαλῶς ὄχι! Ἀλλὰ τότε ποῦ μετατίθεται, ἡ πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;». Ἀσφαλῶς στὸ περιθώριο τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων, δηλ. στὸ περιθώριο τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Σημαντικὴ εἶναι καὶ ἡ παρακάτω διάκριση περὶ τῆς οἰκονομίας, ποὺ πιπιλίζουν σήμερα οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ λεγόμενοι «ἀντι-Οἰκουμενιστές»!
«Ὁ ὅρος οἰκονομία εἶναι μονοσήμαντος στὸ ἐκκλησιαστικὸ λεξιλόγιο! Εἶναι ὅρος ἀποκλειστικὰ ποιμαντικὸς καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ θεολογικές-δογματικὲς μειοδοσίες πρὸς τοὺς αἱρετικούς! Ἡ κατ’ οἰκονομία θεολογία δὲν εἶναι ὀρθόδοξη θεολογία ἀλλὰ αἱρετικὸ κατασκεύασμα γιὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα!». 

Ο Όσιος Μελέτιος Γαλησιώτης περί του ερωτήματος, ποιός είναι ευσεβής ιερέας…

«Αὐτὸ εἶναι τὸ μέγα σκάνδαλο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ… οἱ ποιμένες, ὅταν ἐμφανίστηκε ἡ αἵρεση, ὑπέκυψαν καὶ προσπαθοῦν μὲ ἐκβιασμοὺς νὰ φέρουν μὲ τὸ μέρος τους αὐτοὺς ποὺ ἀντιστέκονται, διαβάλλοντάς τους μὲ ρητορικὲς ἀπάτες καὶ περιβάλλοντάς τους μὲ δεινὲς σοφιστικὲς πλεκτᾶνες καὶ πείθοντάς τους μὲ συλλογισμοὺς καὶ μάταιες συστροφές...  ὁ Θεὸς πάντως, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, δὲν θέλει κανένα, ποὺ εὐσεβεῖ κατὰ τὸ ἥμισυ»


Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ένα κύριο καὶ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα ποὺ βασανίζει τοὺς πιστοὺς στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς Παναιρέσεως εἶναι τὸ ποιός ἱερέας σήμερα εἶναι εὐσεβής, καθὼς ἡ παναίρεση κατάφερε νὰ ἀλλοιώσει καὶ νὰ διαχωρήσει τὴν πίστη ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, ὡσὰν νὰ εἶναι δυνατόν (μὲ ἁγιοπατερικὰ κριτήρια) νὰ νοεῖται Ὀρθόδοξος ποὺ νὰ ἐργάζεται τὶς ἀρετὲς καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ θεμέλια τῶν ἀρετῶν, ποὺ εἶναι ἡ ὀρθὴ Πίστη, ἡ καθημερινὴ Ὁμολογία καὶ ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ὅταν καὶ ὅπου αὐτὴ ὑπάρχει. Ἡ ἀγωνία λοιπόν, τοῦ ποιμνίου καθὼς καὶ ἡ σύγχυση στὴν ὁποία βρίσκεται —καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σοβαρὸ θέμα— αὐξάνεται ἀπὸ τὸν πειρασμὸ ἐκ δεξιῶν: Ὅτι δηλ. ὑπάρχουν ἀκόμα εὐσεβεῖς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν διακόπτουν μὲν τὴν μνημόνευση καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, πολεμώντας τους, ὅπως λένε ἐκ τῶν ἔσω καὶ παρὰ ταῦτα, παραμένουν εὐσεβεῖς. 
Ἡ θέση ὅμως αὐτὴ εἶναι ἄκρως ἀντίθετη μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν» (Λόγια τοῦ Μέγα Βασιλείου ἀπὸ ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία, CFDS, Ser. A. τόμ. Χ, fasc. II, σελ. 133). Ὁ Μ. Βασίλειος δηλαδὴ καὶ ὁ ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς λένε τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα περὶ εὐσεβείας τῶν ἱερέων ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λένε οἱ σημερινοὶ «εὐσεβεῖς», οἱ ὁποῖοι ἂν τουλάχιστον ὁμολογοῦσαν τὴν ἀδυναμία τους, ἀντὶ νὰ τὴνκρύβουν πίσω ἀπὸ τὴν εὐσέβεια, θὰ ἔβρισκαν περισσότερη κατανόηση καὶ σεβασμό. Τὸ ἴδιο φυσικὰ ἰσχύει γιὰ ὅλους μας.
Γιὰ νὰ διαπιστώσουμε ὅμως τὴν συμφωνία τῶν Ἁγίων, τὸ consensus patrum, ὥστε νὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ὀξυδερκεῖς στὴ ἀναγνώριση τῶν εὐσεβῶν ἱερέων, ἂς δοῦμε, τί λέει ἕνας γιὰ πολλοὺς ἄγνωστος Ἅγιος, ὁ ὅσ. Μελέτιος ὁ Γαλησιώτης (19 Ἰανουαρίου). Ὁ Ὅσιος ἔζησε ὡς μοναχὸς στὰ χρόνια τοῦ Μιχαὴλ Παλαιολόγου καὶ τῶν προσπαθειῶν του γιὰ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς παπικούς. Ὁ ὁσ. Μελέτιος ἄφησε τὸν τόπο τῆς μετανοίας του (Γαλήσιον ὄρος ἐξ οὗ καὶ Γαλησιώτης) παρουσιάσθηκε μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα, τὸν ἔλεγξε, ἀντιστάθηκε καὶ γι’ αὐτὸ φυλακίσθηκε, ἐξορίσθηκε, τοῦ ἔκοψαν τὴν γλώσσα, τὸν κρέμασαν σὲ ἕνα δέντρο καὶ γενικὰ τράβηξε τὰ πάνδεινα γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Γιὰ αὐτὸ τὸν λόγο ὀνομάστηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας Ὁμολογητής. 
Ὁ ὅσ. Μελέτιος ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων καὶ ἕνα ποίημα, τὴν «Ἀλφαβηταλφάβητο», ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ γύρω στοὺς 15.000 στίχους μὲ 190 κεφάλαια-βαθμίδες, ἐνῶ βρισκόταν στὴ φυλακή. Γιὰ τὸ θέμα τῆς εὐσεβείας τῶν ἱερέων σημαντικὰ εἶναι τὰ ρνγ΄ (153) «περὶ τῆς εὐσεβείας» καὶ ρνδ΄ (154) «περὶ καμμάτων εὐσεβῶν ἐκ τῶν πολλῶν σκαμμάτων» (μετάφραση στὰ νεοελληνικά). 

Άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης Επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης

       
                                  

Ο Επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης Δαμασκηνός είναι εξέχουσα μορφή αγίου Ιεράρχου όχι μόνον του 16ου αιώνος μ.Χ., αλλά όλων των χρόνων της δουλείας, και ως εκ τούτου αποτελεί πνευματικό φάρο που κατέλαμψε το τότε πνευματικό σκότος του Γένους, δοξάζοντας και την περίφημη Επισκοπή Λητής και Ρεντίνης, η οποία κατέστη παγκοσμίως γνωστή χάρις σε αυτόν.

Γεννημένος περί το 1520 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη όπου έλαβε άριστη μόρφωση, ο άγιος μας – κατά κόσμον ίσως Δημήτριος – μετέβη νέος στην Κωνσταντινούπολη, όπου πριν το 1546 μ.Χ. έγινε Μοναχός της Αδελφότητος «τῶν Στουδιτῶν», λαμβάνοντας το όνομα Δαμασκηνός και την προσωνυμία «Στουδίτης»· ήδη ως υποδιάκονος, σπουδάζοντας στην περίφημη Πατριαρχική Ακαδημία, υπήρξε και περιφανής ιεροκήρυκας της Βασιλεύουσας, σπείροντας λόγους πλήρεις ωφελείας, οι οποίοι αργότερα αποτέλεσαν το υλικό για το βιβλίο του «Θησαυρός».

Μεταξύ των ετών 1550 μ.Χ. και 1558 μ.Χ. ο Άγιος Δαμασκηνός δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή των Τρικάλων, πιθανότατα ως Διδάσκαλος της εκεί Σχολής, και πριν το 1558 μ.Χ. έλαβε την Ιερωσύνη. Στο ίδιο διάστημα μετέβη και στην Βενετία για να τυπώσει τον δημοφιλή «Θησαυρό».

Το 1560 μ.Χ. στο Ναό των Αρχαγγέλων («Ροτόντα») της Θεσσαλονίκης ο Ιερομόναχος Δαμασκηνός χειροτονήθηκε Επίσκοπος «Λητῆς καὶ Ρενδίνης» από τον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Θεωνά (τον προ του 1560 – 65 μ.Χ.· δεν πρόκειται περί του γνωστού αγίου).

Παρά το ότι ο Άγιος Δαμασκηνός ήταν μόνον Επίσκοπος, ωστόσο δεν έπαυσε να διαλάμπει με τον συνδυασμό της λαμπρής παιδείας του και της άμετρης ταπεινοφροσύνης του. Ο Γερμανός θεολόγος Στέφαν Γκέρλαχ (1546 – 1612 μ.Χ.), μολονότι εχθρικός προς την Ορθοδοξία, επιβεβαιώνει ότι ο Λητής και Ρεντίνης Δαμασκηνός ήταν ένας από τους τρείς πιο μορφωμένους Ορθοδόξους Κληρικούς της εποχής του και από αυτούς ήταν ο πιο επαινετός «λόγῳ τῆς ἰδιαιτέρας μετριοφρο-σύνης, ὀλιγαρκείας καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν του».

Οι αντικανονικώς αναγνωρισμένοι σχισματικοί και διώκτες των Ορθοδόξων στην Ουκρανία εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στον πατρ. Αλεξανδρείας για την συμμετοχή του στην αντικανονικότητα.

Κιέβου Επιφάνιος σε Πατριάρχη Αλεξανδρείας: Θα σας είμαστε πάντα ευγνώμονες


Εγκάρδιες ευχές προς τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο Β’ έστειλε ο Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ.κ. Επιφάνιος με αφορμή δύο σημαντικές επετείους τις οποίες εορτάζει σήμερα ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος.

“Με αίσθημα βαθιάς αδελφικής αγάπης και απεριόριστης ευγνωμοσύνης συγχαίρω τον Πατριάρχη Θεόδωρο με την ευκαιρία δύο σημαντικών γεγονότων της ζωής του που γιορτάστηκαν φέτος – την 70η επέτειο από τα γενέθλιά του και την 20η επέτειο από την εκλογή και ενθρόνιση του στον Αποστολικό Θρόνο του Αγίου Μάρκου ως Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής.
Από εμένα προσωπικά και από το πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας εύχομαι εγκάρδια χρόνια πολλά και ευλογημένα, υγεία, ό, τι καλύτεροεκ Θεού”, εύχεται.

“Γνωρίζουμε ότι η Ουκρανία και οι ευσεβείς άνθρωποι μας έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας. Με την ουκρανική Οδησσό, μια πόλη όπου η ιστορία του δικού μας και του ελληνικού λαού είναι για πάντα σταθερά συνυφασμένη καθώς συνδέεται με την αρχή της διακονίας σας ως Επισκόπου”, είπε.

Ένα υπέροχο παραμύθι για την ειρήνη!

                     Ἡ μηλιὰ μὲ τὰ χρυσᾶ μήλα  

Μηλιά: 11 μυστικά για την καλλιέργεια | Τα Μυστικά του Κήπου

Ἦταν ἕνας κακὸς ἄνθρωπος, μὲ λαιμὸ χοντρὸ καὶ μάτια κοντόθωρα· καὶ τὸν ἔλεγαν ἄρχοντα Σκληρόκαρδo. Ἦταν κι ἕνας ἄλλος, μὲ πιὸ λεπτὰ χείλια καὶ πιὸ μαύρη καρδιά· καὶ τὸν ἔλεγαν ἄρχοντα Στενόμυαλo. Κι ἐζοῦσαν ὁ καθένας χωριστὰ στὴ χώρα του.

Ὁ ἕνας εἶχε τὰ πιὸ ψηλὰ δέντρα καὶ τὰ πιὸ ὄμορφα λουλούδια τῆς γῆς. Χαρούμενα πεῦκα κι ἄλικα τριαντάφυλλα, καρπερὲς ἐλιές, καὶ μυρωδᾶτα γαρίφαλα, χαρὰ τ’ ἀνθρώπου καὶ μόνο νὰ τὰ βλέπει.

Κι ἀκόμα ―α! καὶ νά ‘μαστε κεί― κάτι Μεγάλα Δέντρα, π’ ἀνθίζαν καραμέλες καὶ σοκολάτες κι ὅ,τι ζαχαρωτὸ φανταστεῖς.

Ἀλίμονό σου ὅμως ἂν ἅπλωνες τὸ χέρι σου νὰ κόψεις τὸ παραμικρό.

Γιατί ὁ Σκληρόκαρδος εἶχε κάτι ψηλοὺς φύλακες, μὲ χίλια μάτια καὶ ἑκατὸ χέρια, καὶ τὸ κάθε μάτι ἄγρυπνο κοιτοῦσε μὴν κόψει κανεὶς τίποτα ἀπ’ τὰ δέντρα, καὶ μὲ τὰ μακριά τους χέρια σ’ ἀρπάζαν καὶ σ’ ἀμπαροκλείδωναν στὴν πιὸ μαύρη φυλακὴ μὲ τὰ πιὸ στενὰ παράθυρα.

Κι οὔτε τὸ φῶς ξανάβλεπες, οὔτε ξανάκουγες τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν. Γιατί τέτοια διαταγὴ εἶχε βγάλει ὁ ἄρχοντας Σκληρόκαρδος, ποὺ καθισμένος στ’ ὁλόχρυσο θρονί του τραγουδοῦσε δυνατὰ κάνοντας τάχα τὸν εὐτυχισμένον, κι ἂς ἦταν ὁ πιὸ δυστυχισμένος σ’ ὅλη τή γή, ἀφοῦ κανένας ἄνθρωπος δὲν τὸν ἀγαπoύσε.

Μὰ κι ἡ καρδιά του ἦταν πάντα γεμάτη φαρμάκι, ἀπ’ τὴ μεγάλη του ζήλια γιὰ τὰ πλούτη τοῦ γείτονά του ἄρχoντα.

Γιατί ὁ Στενόμυαλος, αὐτὸς ἦταν ὁ πιὸ πλούσιος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.

Γεμᾶτες οἱ ἀποθῆκες του χρυσάφια, διαμάντια, ρουμπίνια.

Καὶ μόλις ἔκανες νὰ σκάψεις λίγο τὸ χῶμα ―ώπ! ἀστράφτανε μπρός σου ὅλα τὰ ὄμορφα γυαλιστερὰ πετράδια τῆς γῆς…

Κόκκινα, πράσινα, βυσσινιά.

Ἀλίμονό σου ὅμως ἂν ἅπλωνες τὸ χέρι νὰ πάρεις τὸ παραμικρό.

Γιατί ὁ Στενόμυαλος εἶχε κάτι θεόρατους στρατιῶτες μ’ ἑκατὸ μάτια καὶ χίλια χέρια. Καὶ τὸ κάθε χέρι ἤτανε ἕνα σπαθὶ καὶ ―χράπ! σου ‘κοβε ἀμέσως τὸ δικό σου τὸ χεράκι· αὐτοὶ εἴχανε χίλια, βλέπεις, καὶ δὲν τοὺς ἔμελε.

Μὰ κι ὁ πλούσιος ἄρχοντας δὲ ζοῦσε εὐτυχισμένος.

Τί, φώλιαζε πάντα στὴν καρδιά του ὁ φόβος μὴ χάσει τὸ κίτρινο χρυσάφι. Kι ἡ λαχτάρα ὅλο νὰ τὸ κάνει πιὸ πολύ, ὅλο νὰ μαζεύει.

Καὶ μὲ τὸ στενὸ μυαλό του καθόταν καὶ σκεδίαζε πῶς ν’ ἁρπάξει τὴ χώρα τοῦ γείτονά του ἄρχοντα.

Μὲ χρῆμα ἢ μὲ στρατὸ ―αυτὸ δὲν τὸν ἔνοιαζε.

Ο πατριάρχης έπρεπε να είχε ρωτήσει τις συνόδους της Εκκλησίας.

Παρά τα λεγόμενα των Οικουμενιστών και του πατριάρχου, ο Παπισμός είναι αίρεση συνοδικώς καταδικασμένη

Ο πατριάρχης και όλοι οι επίσκοποι που συμπροσεύχονται με τους παπικούς έπρεπε, πριν πράξουν, ό,τι πράττουν, να ερωτήσουνε «πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι δια των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων»

Αίθουσα ακροάσεων του Πάπα

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την μνημειώδη ομολογητική εργασία του αειμνήστου αγωνιστούν και ομολογητού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως  Αμβροσίου (εδώ), που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των απαράδεκτων ανοιγμάτων  του πατριάρχου Αθηναγόρα προς τον Παπισμό. Ο Αμβρόσιος είχε διακόψει το μνημόσυνο του Αθηναγόρα επιδεικνύοντας συμφωνία λόγων και έργων (όχι όπως οι σημερινοί λάτρεις της δημοσιότητας).  

        Ο μακαριστός Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που καταδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης αναφέρει και ονόματα αγίων οι οποίοι θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως αίρεση (φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως προς αυτό). Ο μακαριστός Ιεράρχης δίνει ηχηρή απάντηση σε όσους αρνούνται συνοδική καταδίκη του αιρετικού Παπισμού.

      Έγραψε: «…Είναι λοιπόν “κατεγνωσμέναι” παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως; Ας ίδωμεν: Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: “Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω!” (αυτόθι, σελ. 263-264). Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!

Άγιος Νίκων ο Μετανοείτε: Ο φλογερός κήρυκας της μετάνοιας

                                                      

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ: Ο ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Ο ορθόδοξος μοναχισμός είναι συχνά συνδεδεμένος και με την ιεραποστολή της Εκκλησίας μας. Φλογεροί μοναχοί διέδωσαν τη σώζουσα χριστιανική διδασκαλία σε φυλές και λαούς, που δεν είχαν ακούσει το σωτήριο λόγο του Ευαγγελίου. Ένας τέτοιος φλογερός μοναχός ιεραπόστολος υπήρξε και ο άγιος Νίκων ο επονομαζόμενος «Μετανοείτε», από την προτροπή του για μετάνοια. 
Γεννήθηκε περί το 920 στην αρχαία Παφλαγονία του Πόντου, κοντά στην Τραπεζούντα, από επιφανείς, πλούσιους και ευσεβείς γονείς, τον οποίο ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Νικήτας. Ενέβαλαν δε στην τρυφερή παιδική του ψυχή την πίστη στο Χριστό και την αφοσίωση στην Εκκλησία. Ως παιδί έδειχνε πρωτοφανή ωριμότητα και σοβαρότητα, αποφεύγοντας τις διασκεδάσεις, τις τέρψεις και ζούσε με εγκράτεια και σωφροσύνη. Είχε πάρει ενωρίς δε την απόφαση να αφιερωθεί στο Θεό και την υπηρεσία της Εκκλησίας.
Οι πλούσιοι γονείς του τον προόριζαν να ζήσει μια άνετη ζωή. Όμως εκείνος αδιαφορούσε για τις υλικές απολαύσεις και επιθυμούσε την πνευματική τρυφή και ποθούσε την αιωνιότητα. Προσπαθούσε δε να βρει την κατάλληλη ευκαιρία να κοινοποιήσει στους γονείς του τα μελλοντικά του σχέδια.
Η ευκαιρία του δόθηκε κάποια μέρα στα πατρικά του κτήματα, όταν αντίκρισε τους φτωχούς καλλιεργητές, των οποίων η αθλιότητα γέμισε την ψυχή του με συμπάθεια προς αυτούς και όλους τους φτωχούς του κόσμου. Αφού έκλαψε πικρά για την ανθρώπινη κακοδαιμονία και ματαιότητα, πήρε τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να ασπασθεί τον μονήρη βίο. Εγκατέλειψε τα πλούτη, την οικογένειά του και την πατρίδα του και έφυγε μακριά, φτάνοντας στη Μονή της Χρυσής Πέτρας, όπου εκάρη μοναχός, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα Νίκων.

Η ευθύνη ιερέων και επισκόπων έναντι του παπισμού

Δεν φταίει ο Βαρθολομαίος. Αυτός παραδέχεται ανοιχτά ότι είναι εχθρός των Αγίων. Φταίνε αυτοί που παρόλα αυτά συνεχίζουν να τον μνημονεύουν.

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Είμαι και οικουμενικός και φιλοπαπικός…

ἅγ. Νεκτάριος: «Λέγοντας ὁ Πάπας πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐξόρισε ἀπὸ τὴν Δυτικὴ ᾿Εκκλησία τὸν Χριστό... Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τῦφος (ἔπαρσις) τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του γέννησε τόσες αἱρέσεις»

ἅγ. Παΐσιος: «…Τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμική αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται αγάπησε μίαν άλλη γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή. Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευαν τις σχέσεις με αιρετικό... ».

ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: "“Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού” (90η Προφητεία)."

ἅγ. Πορφύριος: «Μή φοβᾶστε. Οἱ διαθέσεις τοῦ Πάπα ἀνέκαθεν ἦταν νά ὑποτάξη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά ἔλθη ἡμέρα, πού ὁ διάλογος θά ματαιωθῆ... εἶναι φῶς φανάρι ὅτι τούς ἐνδιαφέρει νά ἀναγνωρίσουν οἱ Ὀρθόδοξοι κεφαλήν τόν Πάπα καί τίποτε περισσότερο»

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: “Τους ακούμε να φωνάζουν ότι θέλουν Πατριάρχη οικουμενικό και όχι Πατριάρχη φιλοπαπικό. Εγώ ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι και από τα δύο. Είμαι και οικουμενικός και φιλοπαπικός…..

Όπως κατέγραψε αποκλειστικά το trikalaola.gr, o κ. Βαρθολομαίος, παίρνοντας αφορμή από τις αντιδράσεις σημείωσε πως, «Λυπούμαστε για αυτούς που διαμαρτύρονται αλλά διαπνέονται από άκρατο ζηλωτισμό και οδηγήθηκαν ώστε να πιστεύουν στραβά. Πιστεύουν στο Θεό και την Εκκλησία αλλά πιστεύουν ότι η εκκλησία είναι κάτι το οποίο μπορούν να το ερμηνεύουν όπως εκείνοι θέλουν και νομίζουν και να το εφαρμόζουν στην καθημερινή τους ζωή, όπως λανθασμένα τους εδίδαξαν Γεροντάδες τους», τόνισε.

Συνάμα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης επεσήμανε πως, “Τους ακούμε να φωνάζουν ότι θέλουν Πατριάρχη οικουμενικό και όχι Πατριάρχη φιλοπαπικό. Εγώ ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι και από τα δύο. Είμαι και οικουμενικός και φιλοπαπικός. Και όταν λέω φιλοπαπικός δεν εννοώ τίποτα άλλο από το να πιστεύω στην αξία και αναγκαιότητα του διαλόγου”, κατέληξε.