«Ερώτημα»
Τοῦ Ἀριστείδη Π. Δασκαλάκη
Τόσο πολύ κόπτεται η
διοικούσα εκκλησία να κοινωνήσουμε δυο φορές το Χριστό σε μια μέρα, που δεν
είναι σίγουρη για την επενέργεια και παρουσία του Αγίου Πνεύματος στις Ιερές
Ακολουθίες, προστάζοντας για φίμωτρα, αποστάσεις και περιορισμένο αριθμό πιστών
και που η παραβίαση αυτών βρίσκει καταδότες σε ιερείς κι επισκόπους;
Δυστυχώς σε κάθε καινοτομία ή προσβολή
της πίστης που νομοθετεί η κυβέρνηση και εναγκαλίζεται με περισσή «ταπείνωση»
και «αγάπη» η διοικούσα εκκλησία, εμφανίζονται απ’ το πουθενά προς άγρα λίγης
δημοσιότητας κι εξασφάλιση προβολής, αλλά και διαπιστευτηρίων προς την ιεραρχία,
θεολόγοι και κληρικοί, έτοιμοι να προσφέρουν θεολογικά και δογματικά ερείσματα
σε κάθε στρεβλή και νοσηρή παραμόρφωση της έκφρασης της πίστεως, αλλά και της καταπάτησης
της Ιεράς Παραδόσεως.
Εμφανίζονται
λοιπόν ως κυβερνητικοί ντελάληδες, ως δεσποτικοί αντίλαλοι της πλάνης,
προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, να
θεμελιώσουν θεωρητικά, τα ψεύδη της νέας εποχής, προφέροντας άλλοθι στους έκνομους.
Έτσι διαπράττουν πενταπλό παράπτωμα.
Και δεν συνεφέρουν το μέρος της εκπεσούσας
ιεραρχίας που πλανάται πλάνην οικτρά.
Και παρασύρουν στην πλάνη τους ανήξερους
και ανυποψίαστους καλοπροαίρετους πιστούς.
Και δυσκολεύουν τον αγώνα των καλώς
αγωνισαμένων.
Και παραμένουν οι ίδιοι στην πλάνη τους.
Και πολλές φορές ξεφεύγουν ως οργίλοι
απ’ την ευπρέπεια, με ξένους για το ορθόδοξο βίωμα χαρακτηρισμούς για τους
αντιγνωμούντες. Τους δυσκολεύουν βλέπεις τη δουλειά.
Απ’ την κρίση του Κολυμπαρίου που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου (σημειώνουμε ότι το υποθαλάσσιο τμήμα ενός παγόβουνου είναι μεγαλύτερο απ΄ το εκτός θαλάσσης τμήμα) που λέγεται οικουμενισμός-πανθρησκεία (Β Βατικάνεια Σύνοδος, παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών κ.λπ.) που αποτελεί την παναίρεση (όπως την χαρακτήρισαν άγιοι της εκκλησίας μας), καθότι συσπειρώνει όλες τις αιρέσεις εναντίων της Ορθοδοξίας, περνάμε στην πλήρη αθεϊα (απότοκος του πρώτου - φίμωτρα σε ιερές ακολουθίες, μπροστά από εικονίσματα, από άγια λείψανα, απ’ τον ίδιο τον Χριστό, αποστάσεις από πετραχήλια, ματαίωση ιεράς εξομολόγησης, αναβολές μυστηρίων –γάμοι βαφτίσεις– μέχρι που ψάχνεις αν, πως και που θα θάψεις τους νεκρούς σου, ναοί που ζέχνουν από οινόπνευμα σαν νοσοκομεία –πουθενά μυρωδιά λιβανιού και θυμιάματος- πιστοί να αποκλείονται απ’ τα μυστήρια κ.ο.κ.).
Αθεϊα, γιατί έτσι εξαιρούμε από παντού
τον Παράκλητο. Το Πνεύμα της Αληθείας. Καταλήγουμε να επιβεβαιώνουμε τους
προτεστάντες που λεν πως όλα είναι συμβολισμοί. Ένα θέατρο.
Και αυτοί (κληρικοί και λαϊκοί) που
κόπτονται να δικαιολογούν τα ψεύδη και να υποκύπτουν σε κάθε ανοσιούργημα που
εφευρίσκει ενίοτε κάποιος μασόνος (όλα αυτά που είπαμε περί καινοφανών και
κενοφανών μέτρων «πανδημίας»), εντελώς μα εντελώς συμπτωματικά, είναι αυτοί που
έχουν εδώ και καιρό υποδεχτεί τον οικουμενισμό με όλα τα συμπαρομαρτούντα ως
σωτήριο κίνημα αγάπης. Ως την «οδό σωτηρίας». Τυχαίο;
Είναι αυτοί που φτάνουν ακόμα και όταν
υψώνουν το Άγιο Ποτήριο να φορούν φίμωτρο στο πρόσωπο.
Έχουν φορέσει προ πολλού φίμωτρο στην
καρδιά τους. Στην ψυχή τους.
Έτσι ως γενίτσαροι (οι γενίτσαροι την εποχή της τουρκοκρατίας ήταν πιο
αιμοβόροι απ’ τους γηγενείς οθωμανούς) της πίστεως είναι οι πρώτοι διώκτες των
αγωνιζομένων πιστών (κληρικών ή λαϊκών).
Απεναντίας οι αγωνιστές της πίστεως, που
πολέμησαν και πολεμούν το τέρας της πανθρησκείας, διωκόμενοι και λοιδορούμενοι,
μπροστά στο «φάρμακο» της Θείας Κοινωνίας αψηφούν κάθε επιβουλή της σωματικής
τους υγείας.
Οι «άλλοι» για να σώσουν το τομάρι τους,
αψηφούν τον Δημιουργό τους.
Δυστυχώς γεμίσαμε ειδικούς της πίστεως,
καθηγητάδες, θεολόγους με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, επισκόπους
σπουδαγμένους τη θύραθεν σοφία και ξένους απ’ την τη του Θεού Σοφία. Λιγόστεψαν
οι άγιοι και πλήθυναν οι άλλοι.
Λύπη προκαλεί ο διχασμός και ο «εμφύλιος»
στο σώμα της εκκλησίας.
Και ακόμη περισσότερη λύπη, όταν βλέπεις
ότι σου ‘ρχεται από κει που δεν το περιμένεις.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια θέση γνωστού κληρικού και καθηγητού του π. Νικοδήμου Σκρέτα (Δεῖτε ἐδῶ).
Πάτερ Νικόδημε ευλόγησον. Ειλικρινά μην
πάρετε όλα τα παραπάνω ως προσωπική επίθεση ή αναφορά για το πρόσωπό σας.
Με ξενίζει όμως το περιεχόμενο του
κειμένου σας αλλά και η οργή που αναδύεται μέσα απ’ τις λίγες αράδες του. Σε
ποιους απευθύνεται αυτό το μένος;
Πάτερ δεν έχω πρόθεση να σας ελέγξω. Πως
θα μπορούσα άλλωστε, ειδικά σε θέματα θεολογίας. Εσείς είστε καθηγητής. Εγώ
κοινός θνητός.
Απλώς θα χρειαζόμουν ως μέσος νους
(πιθανόν σαν «έχων ζήλον ουκ κατ’ επίγνωσιν» όπως με πόνο και πιθανόν αγάπη
αναφέρετε) κάποιες διευκρινίσεις.
Δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα, απ’ την
τοποθέτησή σας και σας παρακαλώ να με διαφωτίσετε. Ως έγκριτος θεολόγος και
«ειδικός».
Καταρχήν απευθύνετε ερωτήματα ρητορικά,
για θέματα διαφορετικής βαρύτητας (θέματα που χρίζουν διαφορετικής
αντιμετώπισης τα τσουβαλιάζετε στο ίδιο τσουβάλι) στα οποία δεν δίνονται
απαντήσεις εδραιωμένες στην Πατερική Παράδοση, σε όρους Συνόδων, σε λόγους
Πατέρων της εκκλησίας ή έστω σε προτροπές αγράμματων αγίων.
Αναφέρεστε στη δυνατότητα ή όχι τέλεσης
της Θείας Λειτουργίας απ’ τον ίδιο ιερέα δυο φορές την ίδια ημέρα. Και
αποφαίνεστε ως ειδικός ότι είναι δόκιμο.
Δόκιμο «γιατί είναι τέτοια η πανήγυρις
που η Εκκλησία θέλει οι χριστιανοί να κοινωνήσουν δυο φορές». Τραγική ειρωνεία,
ειδικά σε περίοδο που ο πιστός έχει «φάει πόρτα» στις ιερές ακολουθίες, σχεδόν
του απαγορεύεται να κοινωνήσει και ιερείς διασύρονται αν βγουν απ’ την πίσω
πόρτα κλεφτά, να κοινωνήσουν κανένα χριστιανό. Για ποια «διπλή» Θεία Κοινωνία
μιλάμε;
Τόσο πολύ κόπτεται η διοικούσα εκκλησία
να κοινωνήσουμε δυο φορές το Χριστό σε μια μέρα, που δεν είναι σίγουρη για την
επενέργεια και παρουσία του Αγίου Πνεύματος στις Ιερές Ακολουθίες, προστάζοντας
για φίμωτρα, αποστάσεις και περιορισμένο αριθμό πιστών και που η παραβίαση
αυτών βρίσκει καταδότες σε ιερείς κι επισκόπους;
Εξ επόψεως θεολογικής και
εκκλησιολογικής είναι τελείως άτοπο να ακουστεί το Χριστός Ανέστη στις 9 το
βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και εν συνεχεία να τελεστεί η Θεία Λειτουργία.
Προσκρούει αυτό στο Ιερό Πηδάλιο του
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, στον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο και στον 10ο
Κανόνα της εν Αντισιοδώρω τοπικής Συνόδου, που απαγορεύουν ρητώς την τέλεση της
Θείας Λειτουργίας την ίδια ημέρα και από τον ίδιο Λειτουργό!
Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, αναφέρει:
«Γράφω στην αξιόθεη αγάπη σας,
παρακαλώντας σας να έχετε μία πίστη, και ένα κήρυγμα, και μία Ευχαριστία. Διότι
ένα είναι το σώμα του Κυρίου Ιησού, και ένα το αίμα του που χύθηκε για μας -ένας
άρτος κομματιάστηκε για όλους, και ένα ποτήρι μοιράστηκε σε όλους- ένα
θυσιαστήριο υπάρχει για όλη την Εκκλησία και ένας επίσκοπος, μαζί με το
πρεσβυτέριο και τους διακόνους τους συνδούλους μου. Διότι και ένας αγέννητος
υπάρχει, ο Θεός και Πατέρας, και ένας μονογενής Υιός, Θεός Λόγος και άνθρωπος,
και ένας Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας· αλλά και ένα κήρυγμα, “και η πίστη
είναι μία και το βάπτισμα ένα”, και μία η Εκκλησία, που ίδρυσαν οι άγιοι
απόστολοι από την μία άκρη ως την άλλη άκρη του κόσμου με το αίμα του Χριστού,
με τον ιδρώτα και τους κόπους τους».
Είναι τελικά αυτά «ευσεβείς ανοησίες»;
Στη συνέχεια μας λέτε: «Ποιος μας είπε
ότι σώνει και καλά πρέπει να πούμε «Χριστός Ανέστη» στις 12». Το στηρίζετε
θεολογικώς με την άγνοια των «βυζαντινών παππούδων» για το «Χριστός Ανέστη» με
τα τυπικά των Σλάβων κ.ο.κ. Ποιων Σλάβων; Αυτών που βαφτίζουν με ράντισμα; Ή
κάποιων ουνιτών;
Μάλιστα φαίνεται πως για να στηρίξετε
την επαίσχυντη αλλαγή της ώρας, βάλλετε κατά της τελετής όπως λέτε της Αναστάσεως.
«Η τελετή της Αναστάσεως είναι ελληνικό εφεύρημα» λέτε. Δηλαδή; Δεν αποτελεί
κομμάτι της Παραδόσεως της εκκλησίας η Παράδοση μιας εκ των αυτοκεφάλων;
Η Παράδοση της εκκλησίας δεν είναι κάτι
σταθερό. Μεταβάλλεται. Μεταβάλλεται όμως Πατερικώς και Συνοδικώς εν Αγίω
Πνεύματι και δεν εκβιάζεται. Το εκκλησιαστικό βίωμα, η εκκλησιαστική εμπειρία
(όροι, εκφράσεις, εικόνες, γλώσσα διαμορφωμένη), αποτελεί συνέχιση της
Παραδόσεως, διαμορφώνει το τυπικό της εκκλησίας, μετουσιώνεται σε δόγμα, όταν αυτή
η εμπειρία απειλείται απ’ την αίρεση ή από Χριστομάχους και μασόνους
κυβερνήτες, κάτω απ’ την σκοτεινή σιωπή φαρισαίων κληρικών και επισκόπων.
Συνεχίζετε με τη φράση:
«Όλοι αυτοί που κόπτονται για την
«παράδοση» να μας πούνε: -πότε πρέπει να πούμε Χριστός Ανέστη στις 12 ή στις 1
τα ξημερώματα; Γιατί αν δεν θυμάστε η κανονική ώρα δεν είναι τρέχουσα αλλά η
«παλιά»!»
Κι επειδή υπάρχει η πιθανότητα να
πέσουμε έξω μια ώρα, προτείνετε τις τρεις ώρες για να είμαστε βέβαιοι ότι θα
πέσουμε έξω.
Να το τραβήξω και παραπάνω. Η κανονική
ημέρα είναι η τρέχουσα ή παλιά;
Νέου ημερολογίου ή παλαιού (πάτριου).
Και για να χρησιμοποιήσω την ορολογία σας, παρότι ανήκω και ακολουθώ το νέο
ημερολόγιο, το νέο ημερολόγιο είναι μασονικό εφεύρημα. Βλέπετε πάτερ μου με
τέτοια απερίσκεπτα ατοπήματα που οδηγούμαστε;
Η ώρα πάτερ μου δεν έχει σημασία, γι’
αυτό και δεν είναι γνωστή. Απλώς, στο ημερολόγιο που βρίσκεσαι και στο ωρολόγιο
πρόγραμμα που ακολουθείς έχει σημασία η ημέρα.
Πρέπει να συμπληρωθεί το τριήμερο. Να
«γίνει» η Ανάσταση την Κυριακή.
Ο Ματθαίος αναφέρει «Οψέ Σάββατων τη
επιφωσκούση εις μίαν σαββάτων», προσδιορίζοντάς την μέχρι την ανατολή του ηλίου,
την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, εννοώντας την Κυριακή.
Ο Λουκάς επίσης αναφέρεται στη πρώτη
ημέρα της εβδομάδας, τα βαθιά χαράματα: «Τη δε μια των σαββάτων, όρθρου βαθέως
ήλθον επί το μνήμα».
O Ιωάννης γράφει όταν πέρασε η ημέρα του
Σαββάτου, κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, όταν ήταν ακόμα σκοτάδι: «Έρχεται
πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείον».
Και ο Μάρκος, συμφωνεί ως προς την ημέρα
και προσδιορίζει το χρόνο μετά τη δύση του ηλίου. «Λίαν πρωί της μιας σαββάτων
έρχονται επί το μνημείον ανατείλαντος του ηλίου».
Είναι φανερό πως όλοι συμφωνούν ως προς
την ημέρα, Κυριακή, αλλά δίνουν διαφορετικές εκδοχές ως προς την ώρα της
Αναστάσεως. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει η ώρα αλλά θεωρούν καθοριστικής σημασίας
την επιβεβαίωση της ημέρας. Κι αυτό γιατί θέλουν να τονίσουν πως έγινε ακριβώς
όπως το είχε πει ο Ιησούς.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε δηλώσει
στους μαθητές Του, ότι θα καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά την τρίτη ημέρα θα
αναστηθεί· «αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» (Ματθ. 16, 21).
Εάν ο Κύριος μιλούσε και για ώρα, να
είστε σίγουρος ότι θα ήταν αποτυπωμένη στα Ευαγγέλια.
Τι έχετε να πείτε στον Ιωνά που έμεινε στα
σπλάχνα του πελώριου κήτους επί τρεις ημέρες προτυπώνοντας την τριήμερο ταφή και
Ανάσταση του Κυρίου; Στους Τρεις Παίδες, τους καιόμενους και μη καταφλεγόμενους,
ομοία προτύπωση κι εδώ της Αναστάσεως του Κυρίου, ο οποίος ετάφη αλλά ανέστη και
δεν τον άγγιξε ο θάνατος; Οι φλόγες που δεν έκαιαν τους παίδες είναι το Φως που
ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο, θεία χάριτι, κι επί πολλή ώρα, αμέσως μετά την αφή
Του, δεν καίει.
Θέτετε κι άλλα ερωτήματα που τα αφήνεται
αναπάντητα με μια ανεξήγητη απάντηση. Όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται.
Επίσης μπλέξατε το θέμα της ώρας, με
τους ιερείς που νοσηλεύονται, με αυτούς που νοσούν και εκδημούν, προσφέροντας
δοξολογίες στον Θεό για τους ερευνητές, τα εμβόλια και τα φάρμακα. Άσχετο αλλά
εξηγεί πολλά. Εξηγεί πολλά για τις θεολογικές κορώνες υπέρ της ενάτης βραδινής.
Συνεχίζετε με την προτροπή:
«Λοιπόν, αφήστε τις ανοησίες και «πέστε
στα γόνατα» ο Θεός να μας ελεήσει και να μας απαλλάξει από αυτή τη μάστιγα».
Κι ερωτώ ποια μάστιγα. Του κοροδοϊού;
Του οικουμενισμού; Της πανθρησκείας;
Tης αιρέσεως της «επιδημιοχριστομαχίας»;
Την μάστιγα των υποταγμένων επισκόπων και των άβουλων κληρικών; Των ολίγιστων
λαϊκών;
Κι αφού ορθοδόξως λούζετε πιστούς με
κοσμητικά επίθετα (ανόητους) κλείνετε το θεολογικό σας κείμενο.
Αλλά πριν απ’ αυτό, ως απάντηση σε όλα
τα παραπάνω, κάνετε σούμα (όπως λέει και ο απλός λαός) λύνοντάς τα όλα θεολογικώς
κι εκκλησιολογικώς με την φράση «Πρακτικοί λόγοι και λόγοι φιλανθρωπίας και
συγκατάβασης ανάγκασαν την Εκκλησία να κάνει “οικονομία”».
Ποιοι πρακτικοί λόγοι; Ανίερη υπακοή;
Υποταγή στα κελεύσματα της εξουσίας;
Προστασία απ’ τον ιό, απoφεύγοντας ή
προσβάλλοντας τον Εσταυρωμένο Υιό;
Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η
συγκατάβαση, η φιλανθρωπία, η «οικονομία»; Μια «οικονομία» που δεν αποτελεί
πλέον εξαίρεση όπως ορίζει και το νόημά της, αλλά κανόνα και δόγμα; «Τα πάντα
ρει». Προς την κατεύθυνση που ορίζει η νέα τάξη πραγμάτων.
Που μπορεί να φτάσει αυτή η «οικονομία»;
Στην ένωση των εκκλησιών;
Μη γένοιτο.
