Τὸ παράδειγμα τῶν χριστιανῶν λεγεωνάριων ὡς ἀναίρεση τῆς θέσεως, ὅτι ἡ νέα ταυτότητα ἀποτελεῖ τὸ σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ὅσοι τὴν πάρουν ἀρνοῦνται τὴν πίστη τους.

 

Ἔχει πολλάκις εἰπωθεῖ καὶ ἐπιβεβαιωθεῖ, ὅτι ζοῦμε καιροὺς τρομερῆς συγχύσεως καὶ διχόνοιας τοῦ ποιμνίου. Τὴν σύγχυση αὐτὴ καὶ τὴν διχόνοια τὴν αὔξησαν δραματικὰ ἡ κατάσταση ποὺ ἐπέφερε ὁ ἰὸς Covid-19 καὶ τὰ μέτρα «καταπολέμησής» του.

Ἀντὶ ὅμως νὰ σταματήσουν ἐκεῖ ἡ σύγχυση καὶ ἡ διχόνοια ἀυξάνονται μὲ τὴν δήλωση ἔλευσης τῶν νέων ταυτοτήτων. Γιὰ μία ἀκόμα φορὰ ἀντὶ νὰ μείνει ἡ συζήτηση στὸ θέμα τῆς καταπάτησης τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας, τῆς μετωνυμίας τῆς τυραννίας σὲ δημοκρατία, τῆς διχόνοιας, τῆς ἀντιπαλότητας, τῆς ὑποταγῆς, πολλοὶ ποιμένες κηρύττουν ἄνευ ἀποδείξεων καὶ ἁγιοπατερικῆς κατοχύρωσης, ὅτι ἦρθε ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὅτι ἡ νέα ταυτότητα ἀποτελεῖ σφράγισμα, ὄχι τύπο σφραγίσματος ἀλλὰ σφράγισμα, ἄρνηση πίστεως καὶ τσιπάρισμα μὲ χαρακτηριστικὰ σφραγίσματος.

Μὲ αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα οἱ ποιμένες αὐτοὶ καὶ ἄλλοι καταδικάζουν ἤδη πρὶν ἐμφανιστεῖ ἡ ταυτότητα, αὐτοὺς ποὺ θὰ τὴν πάρουν. Ἐδῶ ὅμως προκαλεῖται (ὅπως καὶ ἐπὶ κορονοϊοῦ) τὸ τρομερὸ παράδοξο: Αὐτοὶ ποὺ μᾶς λένε νὰ μὴν πάρουμε τὴν ταυτότητα κοινωνοῦν στὴν πλειοψηφία τους μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα καὶ ὅσους τὰ προωθοῦν. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό: Τέτοιου εἴδους ποιμένες καὶ ἐμβολιάσθηκαν καὶ ὑπάκουσαν στὰ μέτρα τῆς κυβέρνησης καὶ τῶν Ἐπισκόπων, κλείνοντας τὶς Ἐκκλησίες, βάζοντας μάσκα, ἀπολυμαίνοντας τοὺς ναούς, παραβιάζοντας τὴν ἐλευθερία τῶν πιστῶν, διώκωντάς τους κλπ.

Ἕνα τρανταχτὸ παράδειγμα τέτοιου εἴδους ποιμένος εἶναι ὁ ἀρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Ἀγγελόγλου ὁ ὁποῖος δημοσίευσε κείμενο μὲ τίτλο «Δεν κάνω κάτι κακό. Γιατί να φοβάμαι την ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ;», ὅπου λέει «Εάν, λοιπόν, εσύ αδελφέ, θέλεις οικειοθελώς την ελευθερία πού σου χάρισε ο Θεός να την εκχωρήσεις ανεπιφυλάκτως στο «θηρίο» και να το προσκυνήσεις, τότε είσαι ελεύθερος και κατά συνέπεια, δεν φοβάσαι το «θηρίο». Καὶ τὰ λέει αὐτὰ αὐτὸς ποὺ ἔλεγε ὅτι ὅποιος δὲν ἐμβολιασθεῖ εἶναι ἔνοχος θανάτου τῶν συνανθρώπων του (ἐδῶ). Χρησιμοποίησε γιὰ τὰ επιχειρήματά του ἀριθμοὺς καὶ ἀνακοινώσεις ἀπὸ ὀργανισμούς ὅπως ΠΟΥ, CDC, EMA κλπ. (ἐδῶ) δηλ. αὐτοὺς ποὺ προωθοῦν τὴν νέα ταυτότητα. Στήριξε τὰ μέτρα κατὰ τοῦ Κορονοιοῦ καὶ τὸ κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν λέγοντας «Οι επωμιζόμενοι την ευθύνη του περιορισμού της επιδημίας, είναι οι αρχές του κάθε κράτους (κυβερνητικές, υγειονομικές κ.λ.π.)· αυτές έχουν την εξουσία να λαμβάνουν μέτρα και δεν είναι αρμόδιοι ούτε οι παπάδες, ούτε οι Μητροπολίτες, ούτε… ούτε… Υπομνήουμε λοιπόν, το ρηθέν του Αποστόλου Παύλου προς τον Τίτο (κεφ.Γ΄,1): «Υπομίμνησκε αυτούς αρχαίς και εξουσίαις υποτάσσεσθαι, πειθαρχείν, προς παν έργον αγαθόν ετοίμους είναι»… (Υπομνήουμε ότι όταν ο Απόστολος εντέλλετο τα ανωτέρω, κυβερνήτες ήταν άθεοι, ειδωλολάτρες, αυτοκράτορες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που είχαν αυτο-αναγορευθεί σε θεούς και απαιτούσαν την προσκύνησή τους). Επίσης υπενθυμίζουμε και το υπό του Κυρίου λεχθέν: Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» (ἐδῶ)!!! Ἔτσι αὐτὸς ποὺ ζητοῦσε τὴν ὑποταγὴ στὴν κυβέρνηση καὶ τὰ μέτρα της, κλείνοντας Ἐκκλησίες καὶ ἀπαγορεύοντας τὴν Θεία Κοινωνία τώρα ἀποκηρύσσει ὅσα ἔλεγε. Τώρα δὲν ἰσχύει τὸ ρητὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου; Τώρα οἱ κυβερνῆτες δὲν εἶναι ἄθεοι ἢ τουλάχιστον ὑποκριτές; Καὶ ἂν ἡ νέα ταυτότητα (φυσικά) δὲν εἶναι «έργον αγαθόν», τὸ ἐμβόλιο καὶ τὰ μέτρα κατὰ τοῦ Κορονοϊοῦ, ἡ ἀπαγόρευση τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ πολλῶν χρήση πλαστικῶν καὶ ξύλινων λαβίδων στὴν Θεία Κοινωνία, ἡ χρήση μάσκας στὴν Ἐκκλησία, τὸ ἀντίδωρο σὲ πλαστικὸ σακουλάκι ἀπὸ χὲρι ἱερέως μὲ γάντια κλπ. ἦταν; Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀνάρτησαν τὸ κείμενο τοῦ π. Χριστοδούλου αὐτὰ δὲν τὰ γνώριζαν;

Τὰ ἴδια ἰσχύουν γιὰ τὸν ἀρχιμανδρίτη Νεκτάριο Μουλατσιώτη, τὸν μητρ. Μεσογαίας Νικόλαο κλπ. ποὺ ὄχι μόνο στήριξαν τὰ μέτρα τοῦ Κορονοϊοῦ ἀλλὰ κοινωνοῦν φανερὰ καὶ ὑποστηρίζουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸ οὐκρανικὸ σχίσμα καὶ ἄλλα πολλά. Καὶ ἐρωτῶ: Ὅποιος ὑποστηρίζει αἵρεση καὶ αἱρετικό, ὅποιος γράφει στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων του τὶς πατερικὲς ἐντολὲς καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, ὅποιος ἀναγνωρίζει διεστραμμένους ἀχειροτόνητους ὡς ποιμένες καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχει στρεβλὴ καὶ θολὴ ὀπτικὴ τῶν πραγμάτων καὶ γενικὰ κηρύττει ἀλλότρια τοῦ Εὐαγγελίου, αὐτὸς μπορεῖ νὰ ἔχει ὀρθὰ ἐπιχειρήματα καὶ νὰ ζητάει νὰ μὴν ὑποταχθοῦμε στὸν σατανά; Ἡ αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα δὲν ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια, ἀλλὰ ἡ ταυτότητα ὁδηγεῖ; Καὶ ἂν κάποιος δὲν ἀνήκει σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία ποιμένων, τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει τὴν ἴδια ἐπιχειρηματολογία μὲ τοὺς προδότες, δὲν τὸν ἀνησυχεῖ;

Γιὰ τὸ θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν θὰ ἀσχοληθῶ στὴν παροῦσα μελέτη. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ξεκάθαρη στὸ τί πρόκειται νὰ προηγηθεῖ πρὶν ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, πράγμα ποὺ δὲν ἔχει γίνει.

Ἡ θέση ποὺ ἐπιφέρει τρομερὴ σύγχυση καὶ γι’ αὐτὸ χρειάζεται μεγαλύτερη ἀνάλυση καὶ προσοχὴ εἶναι ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς νέας ταυτότητος ὡς σφράγισμα.

Αὐτοὶ ποὺ κηρύττουν αὐτὴ τὴν θέση δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ἁγιοπατερικὲς ἀποδείξεις γιὰ τὰ λεγόμενά τους. Τὸ μόνο ποὺ λένε καὶ ξαναλένε εἶναι τὸ γνωστὸ χωρίο ἀπὸ τὴν Ἀποκάλυψη, ὅτι τὸ σφράγισμα ἔχει τὸ 666 καὶ ὅτι χωρὶς τὸ σφράγισμα (γι’ αὐτοὺς νέα ταυτότητα) δὲν θὰ μπορεῖς νὰ ἀγοράζεις, νὰ κινεῖσαι κλπ. («ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα» Ἀποκ. 13, 17). Ὅμως ἂν δεχθοῦμε τὴν ἐπιχειρηματολογία τους, τότε κατ’ αὐτὴ τὸ νούμερο 666 ὑπάρχει στὶς τραπεζικὲς κάρτες, στὰ κινητά, στὰ κομπιοῦτερ ποὺ ἂν καὶ φέρουν σύμβολα τοῦ Ἀντιχρίστου παραδόξως οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς θέσεως αὐτῆς χρησιμοποιοῦν. Τὸ ὅτι ὁδηγοῦν σὲ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι τὸ σφράγισμα. Ἡ Ἐκκλησία ὀνόμασε ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα προετοιμασίας τοῦ πιστοῦ γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως «τύπους».

Μᾶς διδάσκει ὁ ἀείμνηστος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

«ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΜΕ ΝΑ ΜΠΕΙ Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΣ Η’ ΕΙΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ.

Γιατί ήδη προχωρούν και σκαλίζουν. Τώρα αρχή στις ταυτότητες, που δεν έχει πολλή σημασία από πλευράς σφραγίδος. Όπως σε πολλούς λέγω, το πεντοχίλιαρο έχει το 666, διανοήθηκες να το πετάξεις από την τσέπη σου; Συναλλάσσεσαι με αυτό. Αλλά έχει σημασία. Πού είναι η σημασία; Ότι γίνεται όλη η ιστορία step by step. Βήμα με βήμα. Μέθοδος «σαλάμι». Λίγο-λίγο. Ξέρετε τί θα πει μέθοδος σαλάμι, είναι σύγχρονες εκφράσεις αυτές. Παίρνουμε το σαλάμι και κόβουμε μία λεπτή φετίτσα. Και πάλι μία λεπτή φετίτσα. Και πάλι μία λεπτή φετίτσα.

Και δεν γίνεται αντιληπτό πως KOBOYME σιγά-σιγά, λίγο-λίγο, βήμα με βήμα.

Ξαναλέγω, όσα χαρτιά και να γράψουν το 666 επάνω.. οι κασέτες αγαπητοί μου επάνω… γράφουν αυτό, αυτός ο κωδικός, 666, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΙΣ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ.

Σας το λέγω να το ξέρετε. Ένας που το ξέρει θα μπορούσε να έχει την ταυτότητα αυτή, αλλά θα είναι έτοιμος να πει το ΟΧΙ, όταν θα ΄ρθει η ώρα για το μέτωπο. Αλλά οι πολλοί δεν το ξέρουν. Εκεί είναι ο κίνδυνος, γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρξουν τέτοιες ταυτότητες. Γι’ αυτό δεν πρέπει, διότι οι πολλοί δεν το ξέρουν και θα πουν κάποτε:

«Μα ξέρετε, οι ταυτότητες χάνονται ή πλαστογραφούνται, Λοιπόν. Νέα μέθοδος. Δεν θα καθίσουμε να γράψουμε επάνω σε ένα χαρτί, σε μια ζελατίνα η οποία είναι, ξέρω ‘γω, ζουληγμένη κτλ Αν μπορούμε στα μέτωπα.»

Και θα πουν οι άνθρωποι: (βήμα-βήμα είπαμε)

«Ε, ΤΙ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ, ΤΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ» (ἐδῶ).

Τὸ ἐρώτημα λοιπόν, δὲν εἶναι ἡ ταυτότητα, ἀλλὰ ἂν αὐτὸς ποὺ θὰ τὴν πάρει θὰ πεῖ μέχρις ἐδῶ. Στὸ μέτωπο ἢ στὸ χέρι ὄχι. Ὁ π. Ἀθανάσιος εἶνια ξεκάθαρος: «Ένας που το ξέρει θα μπορούσε να έχει την ταυτότητα αυτή, αλλά θα είναι έτοιμος να πει το ΟΧΙ, όταν θα ΄ρθει η ώρα για το μέτωπο». Τὸ πρόβλημα εἶναι γι’ αὐτοὺς ποὺ δὲν γνωρίζουν. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ τοὺς ἐνημερώσουμε, ἀλλὰ σωστά.

Πρέπει να ξανατονιστεῖ: Ὅπως εἶχε πεῖ καὶ ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Καψάνης, ποὺ ἦταν ἐναντίον τῶν ταυτοτήτων, τὸ 666 ἔχουν διὰ τοῦ Barcode καὶ τὰ τρόφιμα ποὺ τρῶμε καὶ οἱ τραπεζικὲς κάρτες ποὺ συνδιαλεγόμαστε. Αὐτὸ δὲν μᾶς δηλώνει ὅμως ὡς σφραγισμένους. Μάλιστα ἐνῶ δύο μοναχοί του σὲ ἕρευνά τους δήλωσαν, ὅτι βρῆκαν τὸ 666 στὶς νέες ταυτότητες (ἄγνωστο πῶς ἀφοῦ δὲν εἶχαν κυκλοφορήσει, γιὰ πολλοὺς δὲ γνῶστες τῆς ἡλεκτρονικῆς ἐπιστήμης ἡ μελέτη τους δὲν εἶχε ἐπαρκῆ στοιχεῖα) ὁ π. Γεώργιος ὡς ἐραστὴς τῆς ἀλήθειας δὲν ἱκανοποιήθηκε καὶ ζητοῦσε κι ἄλλες ἀποδείξεις φοβούμενος μήπως παρασύρει ἀδίκως ἀνθρώπους σ’ ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα (ἐδῶ). Ἔλεγε μάλιστα, ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν θὰ ὑποταχθεῖ. Ἂν ζοῦσε σήμερα, θὰ ἔφριττε μὲ τὴν πτώση τῶν μονῶν καὶ στὸ θέμα τῆς αἵρεσης καὶ σ’ αὐτὸ τῆς ἐκκοσμίκευσης.

Ὁ δὲ ἅγ. Παΐσιος εἶχε πεῖ:

«-Γέροντα, τί σχέση έχει αυτη η ταυτότητα με τό σφράγισμα;

-Η ταυτότητα δεν είναι τό σφράγισμα· είναι η εισαγωγή τού σφραγίσματος.

….Τώρα αφού ο υπουργός τους υποσχέθηκε (σσ. πρόσφατα τὸ ὑποσχέθηκε ὁ Μηταράκης στὸν Πειραιῶς Σεραφείμ) να μη βάλει το 666 στις ταυτότητες ούτε ορατώς, ούτε αοράτως, και αυτό κάτι είναι. Θα κάνουμε υπομονή, θα δείξουν τα πράγματα. Και μόνον που λένε ότι δεν βάζουν το 666, είναι κάτι. Αρνούνται και οι ίδιοι. Ας δούμε τελικά τι θα βάλουν. Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί να ‘ρθη και η οργή του Θεού.

Ύστερα, δεν είναι ότι σε είκοσι τέσσερις ώρες θα πρέπει να βγάλουν όλοι ταυτότητες. Αν βγουν οι πρώτες θα εξετασθούν και, αν βγει ψεύτης ο υπουργός, θα είναι δίκαιος ο αγώνας» (ἐδῶ).

Ἄρα σύγχρονοι Ἅγιοι (π.χ. Παΐσιος) καὶ φωτισμένοι γέροντες (π.χ. π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος) συμφωνοῦν: Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι τὸ σφράγισμα. Εἶναι ὅμως τὸ προστάδιο καὶ γι’αυτὸ θὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ μὴν τὴν πάρουμε. Δὲν σημαίνει ὅμως ὅτι ὅποιος τὴν πάρει σφραγίστηκε καὶ δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ διχαστοῦμε ὡς ποίμνιο σὲ ἔχοντες καὶ μὴ ἔχοντες ταυτότητα, ὅπως ἔγινε μὲ τὰ ἐμβόλια. Καὶ φυσικὰ πρέπει πάλι νὰ τονιστεῖ: Σφράγισμα χωρὶς Ἀντίχριστο δὲν ὑπάρχει.

Γιὰ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Χριστιανοὺς τῶν πρώτων αἰώνων Ἀντίχριστος ἦταν ὁ Νέρων, 

ὁ Δέκιος, ὁ Δομιτιανός, ὁ Διοκλητιανός κλπ. καὶ τὰ σύμβολά τους ἀκόμα καὶ τὸ ὄνομά τους ἦταν γιὰ τοὺς τότε Χριστιανοὺς τὸ 666:

«Όσοι εφαρμόζουν το εβραϊκό αλφάβητο, και αυτοί είναι οι περισσότεροι, χρησιμοποιώντας τα εβραϊκά σύμφωνα της λέξεως Nero Caesar, με την αντίστοιχη παραδοσιακή αρίθμηση, μετρούν N = 50, R = 200, W = 6, N = 50, Q = 100, S = 60, R = 200, Σύνολο 666¹.

   Όσοι πάλι εφαρμόζουν το λατινικό αλφάβητο θεωρούν ότι το 666 αποδίδει το όνομα «Διοκλητιανός» ή «Τίτος». Κατ’ άλλους, οι οποίοι δέχονται τη λανθασμένη γραφή 616 [αντί 666], που υπάρχει σε χειρόγραφα των χρόνων του Ειρηναίου, και η οποία γραφή «φαίνεται ως προϊόν μάλλον ερμηνευτικής αμηχανίας και αποδίδει το όνομα Γάιος Καίσαρ», θεωρείται ότι υπό το όνομα αυτό νοείται ο αυτοκράτωρ Καλιγούλας»².

Ἄλλοι γνωστοὶ χαρακτηρισμένοι ὡς Ἀντίχριστοι −στὴν ἐποχὴ τῶν ὁποίων δὲν μποροῦσες νὰ κινεῖσαι καὶ νὰ ἀγοράζεις ἐλεύθερα, ἡ πίστη διώχθηκε, ὑπῆρχε ὁ ἀγκυλωτὸς σταυρὸς καὶ ἄνθρωποι ἔφεραν νούμερα στὸ χέρι− ἦταν οἱ Χίτλερ, Στάλιν, Μάο Τσε Τούνκ π.χ. ὁ ἅγ. Ἀλέξανδρος Σμορέλ χαρακτήρισε τὸν Χίτλερ ως τὸν Ἀντίχριστο, ἄλλοι ὑπολόγισαν ἀριθμητικὰ καὶ μὲ βάση τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο τὸ ὄνομα HITLER καὶ κατέληξαν στὸ 666: HITLER (H = 107, I = 108, T= 119, L =111, E = 104, R = 117)³. Καὶ ὅμως τὸ Ἅγιον Ὄρος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀναγνώρισε τὸν Χίτλερ ὡς τὸν προστάτη του γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν λεηλασία καὶ τὴν βουλγαρικὴ ἀπειλή, ὕψωσαν τὴν σημαία του καὶ κρέμασαν τὸ πορτραῖτο του στὸ Πρωτάτο⁴. Ἔγιναν οἱ πατέρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, μεταξὺ αὐτῶν καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄργανα τοὺ Ἀντιχρίστου; Ὁ ἑκάστοτε τύπος δὲν εἶναι ὁ Ἀντίχριστος.

Κατὰ τὴν γνώμη μου ὅμως τὸ πιὸ τρανὸ παράδειγμα τῆς λανθασμένης, συγχυσμένης διδασκαλίας τῶν σημερινῶν ποιμένων ποὺ μιλοῦν γιὰ σφράγισμα εἶναι ἡ περίπτωση τῶν Χριστιανῶν λεγεωνάριων (θὰ ἐπαναλάβω αὐτὸ τὀ ἐπιχείρημα), μεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγονται μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἐκτὸς τοῦ γεγονότος ὅτι Χριστιανοὶ ὑπηρετοῦσαν στὸν στρατὸ ποὺ ὑπάκουγε καὶ πολεμοῦσε ὑπὲρ τῶν τότε θεωρουμένων Ἀντίχριστων, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ὡς λεγεωνάριοι οἱ Χριστιανοὶ ἔπρεπε νὰ τηροῦν κάποια καθήκοντα:

«Ένας Ρωμαίος στρατιώτης ήταν υποχρεωμένος να ορκίζεται στους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, να υπακούει εντολές ειδωλολατρών αξιωματικών, να συναναστρέφεται ειδωλολάτρες, να παρευρίσκεται (ως απλός στρατιώτης) ή να διεξάγει (ως υψηλόβαθμος αξιωματούχος) θυσίες προς τιμήν των παραδοσιακών θεών, να ζει μακριά από το σπίτι του αντιμέτωπος με πειρασμούς, να καταφεύγει στη χρήση βίας (πιθανότατα και στην ανθρωποκτονία)»⁵.

Κάθε λεγεωνάριος ἀνεξαρτήτου βαθμίδος ἔπρεπε μετὰ τὴν ἐκλογή του ὡς λεγεωνάριος «probatio» καὶ τὴν ἔγγραφή του στὶς λίστες τῶν λεγεώνων νὰ φέρει στὸν λαιμό του ἕνα «signaculum», δηλ. μία σφραγίδα ἀπὸ μόλυβδο. ἀπὸ τότε χαρακτηριζόταν «signatus», δηλ. σφραγισμένος.

Μετὰ ἔδινε τὸν στρατιωτικό του ὅρκο «sacramentum militare» ὁρκιζόμενος πίστη στὴν Ρώμη καὶ στὸν ἑκάστοτε αὐτοκράτορα⁶. Τὸν ὅρκο αὐτὸν τὸν ἔδινε ἕνας λεγεωνάριος καὶ στὴ συνέχεια ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔκαναν ἐπίσης ἕνα βῆμα μπροστὰ καὶ ὁρκίζονταν νὰ κάνουν τὸ ἴδιο «Idem in me»⁷.

Κάθε νέος αὐτοκράτορας ἀπαιτοῦσε ἀνανέωση τοῦ ὅρκου καὶ ἐπέβαλε δικά του ἔθιμα στὸ στράτευμα⁷ γιὰ νὰ ταυτοποιήσει τὸ πρόσωπό του μὲ τὸ στράτευμα⁸. Κάθε λεγεωνάριος ἔπρεπε στὰ γενέθλια τοῦ αὐτοκράτορα καθὼς καὶ σὲ κάθε σημαντικὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς του νὰ παρουσιάζεται μὲ τὴν στολή παρελάσεως καὶ νὰ ἀνανεώνει τὸν ὅρκο του «nuncupatio votorum». Ἐὰν αὐτὸ γιὰ ὑπηρεσιακοὺς λόγους δὲν ἦταν δυνατὸν τότε παρουσιάζοντας ὁ τριβοῦνος «tribunus militum» (χιλίαρχος) ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς ἑκάστοτε μονάδος. Τὸ ἴδιο γινόταν καὶ «rosaliae signorum» στὴν θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος στεφάνωση τῶν συμβόλων τῆς Λεγεώνας «signa» μετὰ ἀπὸ μία νίκη⁹.

Ὁ Τερτυλλιανὸς καταδίκαζε τὸν ὅρκο αὐτόν (Idol. 19, 2): «Δὲν ὑπάρχει τίποτα κοινὸ μεταξὺ τοῦ ὅρκου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ὅρκου τῶν ἀνθρώπων, μεταξὺ τῶν συμβόλων τῆς Πίστεως καὶ τῶν συμβόλων τοῦ Διαβόλου». Τὸ ἴδιο καταδίκαζε τὰ σύμβολα τῆς Λεγεῶνος (Coron. 11, 2): « Μπορεῖ ὁ στρατιώτης Χριστοῦ νὰ φέρει αὐτὰ τὰ σύμβολα? Καὶ μπορεῖ νὰ ἔχει πάνω του τὴν ταυτότητα τοῦ στρατηγοῦ του;». Ὅπως ὅμως θὰ δοῦμε παρακάτω ἄλλαξε τὴν στάση του καὶ ἔγινε πιὸ ἀνεκτικός.

Στοὺς μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, δηλ. τοὺς αἱῶνες ποὺ ὑπῆρχαν πολλοὶ Χριστιανοὶ λεγεωνάριοι κάθε ἀνωτέρου καὶ κατωτέρου βαθμοῦ, εἰσήχθηκε τὸ ἔθιμο τοῦ τατουάζ «punktum». Punktum σημαίνει τὸ χάραγμα μὲ μία αἰχμή. «Sed non statim punctis signorum inscribendus est tiro delectus verum ante exercitio pertemptandus, ut utrum vere tanto operi aptus sit possit agnosci. [...] Signatis itaque tironibus per cotidiana exercitia armorum est demonstranda doctrina»¹⁰. Δηλ.: Τὸ τατουὰζ αὐτὸ χαράζονταν στὸ χέρι εἴτε μὲ αἰχμηρὸ ἀντικείμενο εἴτε μὲ καυτὸ σίδερο καὶ μ’ αὐτὸ οἱ λεγεωνάριοι ἔφεραν στὸ σῶμα τους τὸ ὄνομα τοῦ στρατηγοῦ τους ἢ τὸ ὄνομα τῆς Λεγεώνας τους¹¹.

Ἐπίσης σὲ περιπτώσεις βράβευσης ἀνδρείας ὁ λεγεωνάριος (Χριστιανὸς καὶ μή) ἔπαιρνε ὡς βραβεῖο στέφανους καὶ τὰ φάλαρα (phalerae) ποὺ εἶχαν σημάδια θεῶν καὶ εἰδωλολατρικῶν συμβόλων. Τὰ φάλαρα θεωροῦνταν μεγάλη τιμὴ γιὰ ἕναν ρωμαῖο στρατιώτη. Ὅσοι Ἅγιοι, ἰδίως ἀξιωματικοί. βραβεύτηκαν ἀπὸ αὐτοκράτορες, ὅπως π.χ. ὁ Γεώργιος, σίγουρα ἔφεραν πάνω τους αὐτὰ τὰ βραβεῖα.

 

Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ἂν κάποιος Χριστιανὸς ἤθελε νὰ ὑπηρετήσει ὡς λεγεωνάριος ἔπρεπε νὰ πράξει τὰ παραπάνω, τὰ ὁποῖα ἂν ἴσχυαν σήμερα, οἱ γνωστοὶ σήμερα κηρύττοντες πατέρες θὰ τὰ ὀνόμαζαν ἀντίχριστα καὶ τοὺς Χριστιανοὺς αὐτοὺς, μεταξύ τους μάλιστα πολλοὺς Ἁγίους, θὰ τοὺς καταδίκαζαν ὡς προδότες τῆς Πίστεως.

Ἂς δοῦμε ὅμως, ποιά ἦταν ἡ ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένη στάση τῶν Χριστιανῶν λεγεωνάριων σχετικὰ μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ὑποχρεώσεις τους.

Ὰς ἀρχίσουμε μὲ τὴν ἀρνητικὴ στάση. Κάποιοι Χριστιανοὶ τὰ ἀπέρριψαν ἀμέσως καὶ γι’ αὐτὸ θανατώθηκαν/μαρτύρησαν. Παράδειγμα μίας τέτοιας στάσης ἀποτελεῖ ὁ Μάρτυρας Μαξιμιλιανὸς ἀπὸ τὴν Νουμιδία ὁ ὁποῖος μαρτύρησε στὶς 12 Μαρτίου τοῦ ἔτους 295 μ.Χ. Ὁ Μάρτυρας αὐτὸς ἀρνήθηκε νὰ φορέσει τὸ «signaculum», δηλ. τὴν σφραγίδα ἀπὸ μόλυβδο. Διαβάζουμε στὴν «Acta Maximiliani»¹² τὰ λόγια του: 

«Non accipio signaculum saeculi; et si signaveris, rumpo illud, quia nihil valet. Ego Christianus sum, non licet mihi plumbum collo portare, post signum salutare Domini mei Jesu Christi...».

Δηλ. «δὲν θὰ πάρω τὸ signaculum saeculi καὶ ἂν μοῦ τὸ δώσετε θὰ τὸ σπάσω, διότι εἶμαι Χριστιανὸς καὶ δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται νὰ φέρω τέτοια σύμβολα, ἀφοῦ βαπτίστηκα».

Ὅμως ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ συμφωνοῦν ὅτι τέτοιες περιπτώσεις ἦταν μεμονωμένες καὶ μᾶλλον ἐπρόκειτο γιὰ ἐξαναγκασμένες στρατολογήσεις. Διότι ὁ Μαξιμιλιανὸς θὰ ἔπρεπε νὰ γνώριζε −ἂν πῆγε ἐθελοντικὰ στὴν Λεγεώνα− ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ δεχθεῖ ἕνα τέτοιο σύμβολο. Ἄρα πῆγε χωρὶς τὴν θέ4λησή του καὶ γι’ αὐτὸ δὲν δέχθηκε τὸ «signaculum».

Τὴν παραπάνω ἱστορικὴ θέση ἀποδεικνύουν τὰ −ἂς τὰ ὀνομάσουμε− θετικὰ παραδείγματα Χριστιανῶν. διαβάζουμε σχετικὰ μὲ τὴν «κεραυνοβόλο Λεγεώνα», τὴν XII Fulminata. Πρώτη ἀναφορὰ γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ποὺ συνέβη μεταξὺ 171-174 μ. Χ. ἔχουμε ἀπὸ μία ἐπιστολὴ τοῦ αὐτοκράτορα Μάρκου Αὐρηλίου στὴ σύγκλητο. Αὐτὴ τὴν ἀναφορὰ γνώριζαν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς:

«Ένα τέτοιο θαυμάσιο γεγονός αναφέρεται στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου επισκόπου Καισαρείας (Βιβλ. Ε' 5, 1-7) και το οποίο παραθέτουμε σε ελεύθερη απόδοση για διευκόλυνση των αναγνωστών. Οι μαρτυρίες των συγχρόνων εκκλησιαστικών συγγραφέων, όχι μόνον δεν αμφισβητήθηκαν από τους ειδωλολάτρες αλλά επιβεβαιώθηκαν με σχετικές μαρτυρίες, το οποίο όντως αποτελεί αναμφισβήτητη απόδειξη της αληθείας. Όσοι και πάλι δεν θέλουν να πιστέψουν μπορούν να σφραγίσουν τα μάτια και τ' αυτιά τους...

                                                     ***

Βρισκόμαστε στα 172 μ.Χ. Οι Λεγεώνες του Ρωμαίου Καίσαρος Μάρκου Αυρηλίου είναι παρατεταγμένες σε μάχη εναντίων των Γερμανικών και Σαρματινών ορδών. Όμως το στράτευμά του πιέζεται σφοδρά από δίψα και ο ίδιος από βασανιστικότερη αμηχανία. Τότε οι στρατιώτες της Μελιτηνής Λεγεώνας (οι λεγεωνάριοι αυτοί δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά Χριστιανοί), των οποίων η συνοχή και ανδρεία στις μάχες ήταν ξακουστή εξ αιτίας της κοινής τους πίστης, γονάτισαν- κατά την χριστιανική συνήθεια- και επιδόθηκαν σε θερμή ικεσία προς τον Θεόν.

Αυτό το θέαμα φάνηκε παράδοξο προς τους εχθρούς όμως αμέσως πρόβαλε ένα ακόμη παραδοξότερο συμβάν. Μία σφοδρή ανεμοθύελλα κατέστρεψε τα στρατεύματά τους και τους ανάγκασε σε άτακτη φυγή. Αντίθετα μία ευεργετική βροχή έπεσε στον τόπο της Ρωμαϊκής στρατιάς- στην οποίαν ανήκαν οι ικετεύσαντες τον Κύριον- και την αναζωογόνησε την στιγμή που επρόκειτο να υποκύψει από την δίψα, όπως προαναφέραμε.

Η ιστορία αυτή καταγράφεται και από τους θύραθεν (=εκτός Εκκλησίας) ιστορικούς αλλά και από τους δικούς μας. Οι μεν πρώτοι αναφέρονται στο παράδοξο γεγονός χωρίς να ομολογούν πως αυτό συνέβη εξ αιτίας των δικών μας προσευχών. Από την άλλοι πλευρά, οι Χριστιανοί συγγραφείς, επειδή είναι φίλοι της Αληθείας, διηγούνται το γεγονός με απλότητα και ειλικρίνεια.

Ο Απολλινάριος μας παραδίδει και ακόμη μία πληροφορία σχετικά με το εν λόγω συμβάν. Λέγει πως από τότε και εξ αιτίας αυτής της θαυμαστής νίκης, ο βασιλιάς έδωσε στην λεγεώνα αυτήν την προσηγορία «Κεραυνοβόλος». Ακόμη ένας αξιόπιστος μάρτυς είναι ο Τερτυλλιανός, ο οποίος στην προς την σύγκλητο Απολογία του (υπέρ των Χριστιανών) αναφέρει το θαύμα αυτό με μεγαλύτερες και εναργέστερες αποδείξεις» ¹³.

Ἐδῶ βλέπουμε ὄχι ἕναν λεγεωνάριο ἀλλὰ μία ὁλόκληρη λεγεώνα νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ Χριστιανοὺς καὶ μάλιστα ἦταν ξακουστὴ γιὰ τὴν πολεμική της δράση. Οἱ χριστιανοὶ λεγεωνάριοι συνέχισαν νὰ εἶναι Χριστιανοί, προσευχήθηκαν μάλιστα πρὶν τὴν μάχη στὸν Θεό, εἶχαν ὅμως ἀποδεχθεῖ καὶ ἔφεραν μὲ τιμὴ ὅλα τὰ προαναφερθέντα σύμβολα τῆς λεγεώνας καὶ μάλιστα πολεμοῦσαν γιὰ ἕναν αὐτοκράτορα ποὺ ἦταν διώκτης τῶν Χριστιανῶν. Οἱ Χριστιανοὶ Ἀπολογητὲς ὑπεράσπισαν καὶ ἐπαίνεσαν τὴν στάση τους καὶ τὴν ὑποστήριξή τους στὸν Αὐτοκράτορα. Ὁ δὲ Τερτυλλιανὸς ποὺ ἦταν τόσο ἀρνητικὸς στὴν χρήση ὅρκου καὶ στρατιωτικῶν συμβόλων ἀπὸ Χριστιανοὺς γράφει (Apol. 5,5–6):

«Ἐμεῖς ἀναφέρουμε ἕναν προστάτη τῶν Χριστιανῶν, τὸν ἀξιότιμο αὐτοκράτορα (σσ. Τὸν Μᾶρκο Αὐρήλιο), ποὺ σὲ ἐπιστολή του γράφει, ὅτι στὴν ἐκστρατεία κατὰ τῶν Γερμανῶν ἡ δολοφονικὴ δίψα τῶν ἐχθρῶν ἔσβησε μὲ τὴν βροχὴ ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῶν Χριστιανῶν».

Ἐδῶ ὁ Τερτυλλιανὸς ὑμνεῖ ἕναν αὐτοκράτορα παρόλο ποὺ αὐτὸς ἐδίωξε τοὺς Χριστιανοὺς στὴν Γαλατία καὶ δὲν διαμαρτύρεται ποὺ οἱ Χριστιανοὶ στρατιῶτες ὁρκίστηκαν πίστη καὶ ἔφεραν τὰ σύμβολα τοῦ ἀυτοκράτορα αὐτοῦ.

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς στὸν «Προτρεπτικό» του (195 n.Chr.) γράφει, ὅτι ὁ στρατιώτης πρέπει νὰ ὑπακούει τὶς δίκαιες διαταγὲς τοῦ στρατηγοῦ του, ποὺ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν σχεδὸν πάντα εἰδωλολάτρης:

«Γεώργει, φαμέν, εἰ γεωργὸς εἶ, ἀλλὰ γνῶθι τὸν θεὸν γεωργῶν, καὶ πλεῖθι ὁ τῆς ναυτιλίας ἐρῶν, ἀλλὰ τὸν οὐράνιον κυβερνήτην παρακαλῶν·στρατευόμενόν σε κατείληφεν ἡ γνῶσις τοῦ δίκαια σημαίνοντος ἄκουε στρατηγοῦ».

Ἦταν λοιπόν αὐτοὶ προδότες τῆς Πίστεως ἢ σφραγισμένοι;

Διαβἀζουμε στὸν Συναξαριστὴ ὅτι ὁ ἅγ. Γεώργιος κατατάχθηκε σὲ νεαρὴ ἡλικία στὸν ρωμαϊκὸ στρατό, ὅπου καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν τόλμη καὶ τὸν ἡρωισμό του και ἔλαβε τὸ ἀξίωμα τοῦ τριβούνου, τοῦ Χιλιάρχου (ὑπενθυμίζω, ὅτι ὁ τριβοῦνος «tribunus militum» (χιλίαρχος) ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς ἑκάστοτε μονάδος ἀνανέωνε τὸν ὅρκο τῶν στρατιωτῶν). Λίγο ἀργότερα, ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανός (ὁ Ἀντίχριστος τῆς ἐποχῆς ἐκείνης) τὸν ἔκανε δούκα (διοικητή) μὲ τὸν τίτλο τοῦ κόμητος (συνταγματάρχη) στὸ τάγμα τῶν Ἀνικιώρων τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπῶς διαπρέψας τοῦ τῶν σχολῶν μετὰ ταύτα πρώτου τάγματος κόμης κατ' ἐκλογήν προεβλήθη».

Ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ ἀδαὴς δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφιβάλλει, ὅτι αὐτὰ σίγουρα δὲν θὰ γίνονταν ἂν ὁ Ἅγιος δὲν ὑπάκουε ἢ δὲν ἔδειχνε τὸν σεβασμό του στὰ σύμβολα τῆς λεγεώνας ἢ δὲν ἔφερε τὴν ταυτότητά του ἢ δὲν ὁρκιζόταν στὸν Διοκλητιανό. Μάλιστα ἔγινε ἀξιωματικὸς τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται. Τὸ μαρτύριό του ἦλθε μόνο ὅταν ἔπρεπε νὰ ὁμολογήσει ὅτι εἶναι Χριστιανός. Αὐτὸ φυσικὰ ὁ Ἅγιος δὲν τὸ ἀρνήθηκε.

Τὸ ἴδιο διαβάζουμε καὶ στὸν βίο τοῦ ἁγ. Ἀκακίου. Ὑπηρετοῦσε στὶς στρατιωτικὲς τάξεις, καὶ εἶχε διοικητὴ τὸν ἑκατόνταρχο Φρῆμο. Κάποια μέρα αὐτός, μὲ ἀνωτέρα διαταγή, ἀνέκρινε τοὺς στρατιῶτες του γιὰ νὰ ἐξακριβώσει, πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν χριστιανοί. Μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ὁμολόγησαν ἦταν καὶ ὁ Ακάκιος. Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς ἀνακρίσεως, ὁ ἑκατόνταρχος δὲν μποροῦσε νὰ ξεχωρίσει ἂν κάποιος ἦταν Χριστιανός, ποὺ σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ στρατιῶτες, καὶ οἱ Χριστιανοί, ἔκαναν τὰ καθήκοντά τους καὶ ἔφεραν τὰ σύμβολά τους, γεγονὸς ὅμως ποὺ δὲν ἐμπόδισε οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὴν ὁμολογία τους.

Ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ περίπτωση τοῦ Γαλάτη λεγεωνάριου Αὐρηλίου Γάϊου ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 3ου αιώνα. Στὴν διασωθεῖσα ἐπιτύμβια στήλη του βρίσκουμε τὴν ἔκφραση "ἕως τῆς ἀναστάσεως", ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι πρόκειται περὶ Χριστιανοῦ. Στὴν ἴδια στήλη ἀναφέρεται ὅτι ὁ Αὐρέλιος εἶχε πολυετὴ στρατιωτικὴ ὑπηρεσία σὲ τρεῖς διαφορετικὲς λεγεῶνες καὶ «πρόκοψε» στὴ στρατιωτικὴ ἱεραρχία¹⁴. Ὁ Χριστιανὸς αὐτὸς ὑπηρέτησε ἐπὶ τοῦ «Ἀντιχρίστου» Διοκλητιανοῦ καὶ φυσικά, ἐπαναλαμβάνω, δὲν θὰ πρόκοβε στὴν στρατιωτικὴ ἱεραρχία ἂν εἶχε ἀρνηθεῖ τὰ προαναφερθέντα σύμβολα καὶ τὶς σφραγίδες.

Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ τὴν περίπτωση κάποιων μεγάλων Ἁγίων: 

Ὁ ἅγιος Εὐστάθιος ὑπῆρξε πρὶν βαπτισθεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ἐπιφανεῖς καὶ ἔνδοξους στρατηγοὺς τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους καὶ ἔζησε στοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.). Ὅταν βαπτίσθηκε Χριστιανὸς ὁ Τραϊανὸς τὸν ἔδιωξε ἀπὸ τὸ στράτευμα. Ὅταν ὅμως βάρβαροι εἰσέβαλαν στὸν Δούναβη ὁ αὐτοκράτορας Τραϊανός θυμήθηκε τὸν στρατηγὸ Πλακίδα (ἔτσι ὀνομαζόταν πρὶν τὴν βάπτισή του), ἐφ’ ὅσον καὶ ὅλοι οἱ στρατιῶτες ἐκεῖνον ζητοῦσαν ὡς ἡγέτη καὶ τὸν ἀνεκήρυξε στρατηλάτη. Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος ὡς ἀρχηγός πλέον τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατεύματος κατόρθωσε νὰ κατατροπώσει τοὺς ἐχθροὺς τοῦ κράτους καὶ τοῦ αὐτοκράτορα. Μετὰ ἀκολούθησε τὸ μαρτύριο του, διότι ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε νὰ θυσιάσει στοὺς Θεοὺς καὶ διακήρυξε τὴν πίστη του.

Ἐδῶ τίθενται τὰ ἑξῆς εὔλογα ἐρωτήματα:

Θὰ ἀνακήρυττε ὁ Τραϊανὸς τὸν ἅγιο Εὐστάθιο στρατηλάτη, ἂν δεν εἶχε πρῶτα ἀνανεώσει τὸν ὅρκο του, λάβει τὴν σφραγίδα του καὶ ὁρκιστεῖ πίστη στὸν αὐτοκράτορα; Ὅποιος γνωρίζει τὴν ρωμαϊκὴ ἱστορία θὰ ἀπαντήσει φυσικὰ μὲ ἕνα ὄχι.

Θὰ ὁδηγοῦσε ὁ Ἅγιος τὰ στρατεύματα χωρὶς πρῶτα νὰ τηρήσει τὸ τυπικὸ τῆς λεγεώνας (ὅρκο ἀφοσίωσης, τιμὴ στὰ σύμβολα τῆς Λεγεώνας κλπ.) μετὰ ἀπ’ ὅσα ἔχουμε πεῖ μέχρι τώρα; Φυσικὰ ὄχι.

Καὶ πρέπει ἰδιαίτερα νὰ τονιστεῖ ὅτι ὅλοι οἱ λεγεωνάριοι, καὶ οἱ Ἅγιοι, ἔφεραν μπροστὰ ἀπὸ τὸ στράτευμα καὶ προστάτευαν τὸν ἀητὸ τῆς λεγεώνας ποὺ ἦταν ἀπεικόνιση τοῦ Διός.

Ὁ Ἅγιος καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι μαρτύρησαν, ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα καὶ γιατὶ ἀρνήθηκαν νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν πίστη τους καὶ ὄχι γιατὶ δὲν δέχθηκαν τὰ σύμβολα τῆς λεγεώνας. Τὰ ἴδια ίσχύουν π.χ ὅπως εἴδαμε καὶ γιὰ τὸν ἅγ. Γεώργιο, δοῦκα στὸν ρωμαϊκὸ στρατὸ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, γιὰ τὸν ἅγ. Ἀνδρέα τὸν Στρατηλάτη, ἀρχιστράτηγο ἐπὶ Μαξιμιανοῦ, τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στρατηλάτη, ἀρχιστράτηγο ἐπὶ Λικινίου καὶ τόσους ἄλλους. Πολλοὶ μάλιστα Χριστιανοὶ ἦταν καὶ πραιτωριανοί, δηλ. σωματοφύλακες τῶν ἄθεων καὶ ἀντίχριστων αὐτοκρατόρων: «In sacro comitatu dominorum nostrorum Diocletiani et Maximiani, Constantinii et Maximi, milites Christiani sunt et militant» (Act. Max. 2, 9).

Πρέπει νὰ ξανατονιστεῖ, διότι ἀλλιῶς κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ ὑπηρετήσει: Ὅλοι αὐτοὶ ὀρκίστηκαν τοὺς ὅρκους τῆς λεγεώνας, ἔφεραν πάνω τους τὰ σύμβολα/σφραγίδες τῆς λεγεώνας, πολέμησαν γιὰ «Ἀντίχριστους» αὐτοκράτορες τιμώντας τὸν ὅρκο καὶ τὸ ἀξίωμα τους. Δὲν πρόδωσαν ὅμως, ἀντιθέτως μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τους καὶ ἁγίασαν.

Ὁ Ὠριγένης ἔλεγε ὅτι οἱ Ἅγιοι πολεμώντας γιὰ τὴν Ρώμη καὶ παρὰ τὰ σύμβολά της πολεμοῦσαν γιὰ τὴν κάθαρσή της καὶ ἐνάντια στοὺς δαίμονες: 

«[...]Εἰ οὖν τοῦτ' εὐλόγως γίνεται, πόσῳ μᾶλλον ἄλλων στρατευομένων καὶ οὗτοι στρατεύονται ὡς ἱερεῖς τοῦ θεοῦ καὶ θεραπευταί, καθαρὰς μὲν τηροῦντες τὰς δεξιὰς ἀγωνιζόμενοι δὲ διὰ τῶν πρὸς θεὸν εὐχῶν ὑπὲρ τῶν δικαίως στρατευομένων καὶ ὑπὲρ τοῦ δικαίως βασιλεύοντος, ἵνα τὰ ἐναντία πάντα καὶ ἐχθρὰ τοῖς δικαίως πράττουσι καθαιρεθῇ; Ἡμεῖς δὲ καὶ ταῖς εὐχαῖς πάντας δαίμονας, τοὺς ἐγείροντας τὰ πολεμικὰ καὶ ὅρκους συγχέοντας καὶ τὴν εἰρήνην ταράσσοντας, καθαιροῦντες μᾶλλον βοηθοῦμεν τοῖς βασιλεύουσιν ἤπερ οἱ δοκοῦντες στρατεύεσθαι»¹⁵.

Ἀκόμα καὶ οἱ αὐστηροὶ Ἀπολογητὲς ὅπως ὁ Τερτυλλιανὸς κατάλαβαν, ὅτι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀρνηθοῦν, ὅτι Χριστιανοὶ ὡς λεγεωνάριοι ἦσαν ἀντιμέτωποι μὲ τὰ ἤθη, τὰ σύμβολα καὶ τὰ καθήκοντα τῆς Λεγεώνας.

Στὴν Ἀπολογία του (16, 8) ποὺ γράφτηκε στὸ 195, δηλ. πρὶν προσχωρήσει στὴν αἵρεση λέγει:

„»Ὁλόκληρο τὸ στρατόπεδο τιμάει καὶ προσκυνάει τὶς σημαῖες καὶ τὰ σύμβολα καὶ ὁρκίζεται σ’ αὐτά».

Γι’ αυτὸ καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὰ δικαιολογήσουν λέγοντας ὅτι ἦταν ἁπλῶς σιωπῶντες καὶ παρόντες καὶ ὄχι συμμετέχοντες, πρᾶγμα ποὺ φυσικὰ δὲν στέκει ὡς ἐπιχείρημα: «Nam aequae quiescendo confirmas maiestatem eorum, cuius causa videberis obligatus. Quid refert, deos nationum dicendo deos an audiendo confirmes, iures per idola an ab alio adiuratus adquiescas?»¹⁶.

Σὲ ὅλα τὰ παραπάνω περὶ χριστιανῶν λεγεωνάριων παρακαλῶ τὸν ἀναγνώστη νὰ προσθέσει τὰ σύγχρονα παραδείγματα χριστιανῶν ἢ κρυπτοχριστιανῶν ποὺ ὑπηρέτησαν ὴ ἀκόμα ὑπηρετοῦν σὲ κομμουνιστικὰ ἢ ἰσλαμικὰ στρατεύματα, φέροντας τὰ ἄθεα σύμβολά τους, κρατώντας ὅμως τὴν πίστη τους.

Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι τὰ ὅποια σύμβολα ἢ «σφραγίσματα» στοὺς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τύπους τοῦ «Ἀντιχρίστου» δὲν ἀποτελοῦν τὸ σφράγισμα τῆς Ἀποκαλύψεως οὔτε συνεπάγονται προδοσία τῆς Πίστεως, διότι τότε θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποκηρύξουμε τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὴν ξεχνοῦμε μάλιστα τὸ Λογγῖνο, τὸν ἐκατόνταρχο ποὺ παρὰ τὰ σύμβολα ποὺ ἔφερε, πίστεψε καὶ ἔδειξε μεγαλύτερη πίστη στὸν Κύριο ἀπὸ ὅτι ὁ ἐκλεκτὸς λαός Του. Θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει αὐτὸ ἂν ἦταν τσιπαρισμένος καὶ σφραγισμένος;

Ὁ ἀγώνας ἐναντίων τῶν νέων ταυτοτήτων εἶναι δίκαιος, διότι οἱ νέες ταυτότητες λειτουργοῦν εἰς βάρος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν δημοκρατικῶν μας δικαιωμάτων καὶ φυσικὰ ἐναντίον τῶν ἀντεκκλησιαστικῶν ἀποφάσεων (βλ. ΛΟΑΤΚΙ) καὶ τῆς ἀλλαγῆς τῆς Πίστεως. Εἶναι δίκαιος καὶ πρέπει νὰ συνεχιστεῖ, ἀλλὰ χωρὶς ἀβάσιμες προσωπικὲς γνῶμες καὶ ἀκρότητες.

Ἂν ἀποφύγουμε αὐτὲς τὶς ἀκρότητες ποὺ δυστυχῶς σήμερα προκαλοῦν τρομερὴ σύγχυση καὶ ἀντιπαλότητα, θὰ ἐπιτύχουμε τὴν ἑνότητα ποὺ τόσο λείπει στὸν ὁμολογιακὸ χῶρο, θὰ ἀποφύγουμε τὴν διχόνοια καὶ τὴν καταδίκη τῶν ἀδελφῶν μας, ποὺ ἤδη συμβαίνει καὶ θὰ μπορέσουμε καλύτερα καὶ θεάρεστα νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὰ Θεῖα καὶ τὰ δίκαια.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

 

Ὑποσημειώσεις

1.     Τὰ σχετικὰ παραδείγματα εἶναι ἀπὸ Νικολάου Βασιλειάδη: «ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου», ἐκδόσεις «ο Σωτήρ» σελ. 420-437: ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ, Απόδειξις περί Χριστού και περί Αντιχρίστου, κεφ. 1 ΒΕΠΕΣ 6, 214 [35] – 215 [3]. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ, Έλεγχος και Ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως [ ή Κατά αιρέσεων], βιβλ. V, κεφ. 30, 1 PG 7, 1203 – 1205.

2.     Εἰρηναίου, ὅ. π., PG 7, 1203 – 1205.

3.     https://www.sueddeutsche.de/wissen/verschwoerungstheorien-alles-koennte-anders-sein-1.834645-5.

4.     https://www.mixanitouxronou.gr/i-epistoli-ton-monachon-toy-agioy-oroys-ston-chitler-toy-zitoysan-na-prostatepsei-tis-mones-apo-ti-voylgariki-apeili-giati-kremasan-portraito-toy-stin-moni-agioy-panteleimonos/.

5.     Δρ. Δέσποινα Ιωσήφ, «Ένα ηθικό δίλημμα των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων». Περιοδικό «Ιστορικά Θέματα» Νο 30, Ιούνιος 2004 σελ. 8-19.

6.     Yann Le Bohec: Die römische Armee. Von Augustus zu Konstantin d. Gr. Franz Steiner, Stuttgart 1993, σελ. 80. Veg. mil. 2,5: iurant autem milites omnia se strenue facturos, quae praeceperit imperator, numquam deserturos militiam nec mortem recusaturos pro Romana republica.

7.     Manfred Clauss: „Gebt dem Kaiser, was des Kaisers ist!“ Bemerkungen zur Rolle der Christen im römischen Heer, in: Peter Kneissl (Hrsg.): Imperium Romanum: Studien zur Geschichte und Rezeption. Festschrift für Karl Christ zum 75. Geburtstag. Stuttgart, 1998, S. 94; Stoll, Integration 2001 S. 162; Heinz Lothar Barth: Die Haltung des Christentums zum Krieg. Antike Stimmen und spätere Entwicklung, in: Civitas 17/18 (2013) S. 23.

8.     Manfred Clauss: RAC XIII 1986 Sp. 1087; Oliver Stoll: Offizier und Gentleman. Der römische Offizier als Kultfunktionär, in: Oliver Stoll(Hrsg.): Römisches Heer und Gesellschaft: gesammelte Beiträge 1991 – 1999, Stuttgart, 2001, S. 96.; Stoll, Integration 2001 S. 162.

9.     Stoll, Gentleman 2001 S. 94.; Stoll, Integration 2001 S. 197; 233; Yann Le Bohec: Die römische Armee. Stuttgart, 2016 S. 275.

10. Vegetius: Epitoma Rei Militaris, hrsg. von M. D. Reeve (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis). Claredon Press, Oxford 2004, σελ. 12.

11.  Saglio Daremberg, Dictionnaire des Antiquités grecques et romains V, t. 1, Paris 1905, 105.

12.  Konrad Stauner: Das offizielle Schriftwesen des römischen Heeres von Augustus bis Gallienus (27 v. Chr.–268 n. Chr.). Eine Untersuchung zu Struktur, Funktion und Bedeutung der offiziellen militärischen Verwaltungsdokumentation und zu deren Schreibern. Dr. Rudolf Habelt, Bonn 2004, σελ. 37 ὑποσ. 90.

13. https://www.impantokratoros.gr/837BDDD5.print.el.aspx?__cf_chl_tk=K6qMi_GtPPnb6mcfCR0z_7dVGmXhRCo4f.D_95qfghI-1640686842-0-gaNycGzNCH0. Mommsen, Theodor, Das Regenwunder der Marcussäule. In: Hirschfeld, Otto (Hrsg.), Theodor Mommsen – Gesammelte Schriften IV, Berlin 1906, 498–513;)

14. Thomas Drew-Bear, “Les voyages d’ Aurelius Gaius, soldat de Diocletien”. La geographie administrative e politique d’ Alexandre a. Mahomet: Actes du Colloque de Strasbourg 1981, σελ. 97-98.

15.  Origenes contra Celsum. VIII 73, 2

16.  Tertullianus. De idololatria. 21, 1-2