«…Σκάνδαλον έρχεται»
Ἀριστείδη Δασκαλάκη
Δυστυχώς είναι σημείο των καιρών, όταν επίσκοποι άγονται και φέρονται κατά τρόπο που δε συνάδει με το αξίωμά τους και την ευθύνη που τους έχει αναθέσει το Άγιον Πνεύμα.Αντιγράφουν σε πράξεις και λόγους, πολιτικούς και μάλιστα της εκπεσούσης νέας εποχής.
Διπλωματία, γρίφοι, παρασκήνιο, κυβιστήσεις άνευ προηγουμένου.
Αυτό δεν αποτελεί εικόνα επισκόπου, αλλά καρικατούρα της νέας τάξης πραγμάτων.
Τη μια τα λένε έτσι, την άλλη αλλιώς, ανάλογα με τη δεκτικότητα, την απάθεια ή την αντίδραση των πιστών. Ο λόγος τους δεν θεμελιώνεται πάνω στο βράχο του Ευαγγελίου, αλλά στο έλος των ανθρωπίνων ορέξεων και του ορθολογισμού.
Κι όπως και ο Κύριος λέει «ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν» (Ματθ. 5,37).
Τι να περιμένουμε όταν το φρόνημα ενός επισκόπου είναι ότι, η γνώμη, πολλές φορές και του ακατήχητου λαού, προΐσταται του Ευαγγελίου; Ή όταν ακούμε ότι το Ευαγγέλιο είναι ανθρώπινη επινόηση; Όταν ο προερχόμενος από επισκόπους σκανδαλισμός είναι πλέον κανόνας;
O Κύριος προειδοποιεί για αυτούς: «πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται» (Ματθ. 18,7).
Και ο Απόστολός του συμπληρώνει: «διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέας εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» (Α Κορ. 18,13).
(Γι' αυτό εάν το φαγητό γίνεται αφορμή να κλονίσει την πίστη και τη χριστιανική ζωή του ο αδελφός μου, δεν θα φάγω ποτέ κανένα είδος κρέατος για να μη σκανδαλίσω τον αδελφό μου. -Η θυσία των δικαιωμάτων αποτελεί καθήκον, όταν δι' αυτής προλαμβάνουμε το σκάνδαλο, υποβοηθούμε δε στην αρετή).
Εδώ βέβαια γίνεται λόγος για πράξεις και λόγους που δεν είναι εφάμαρτα ως προς τον Θεό, αλλά τα αποφεύγουμε για να μην σκανδαλίσουμε αδελφούς.
Άρα ο σκανδαλισμός των αδελφών αποτελεί όρο που στενεύει τα όρια συμπεριφοράς.
Πόσο μάλλον εάν αυτό που λέω ή πράττω πέρα από σκανδαλιστικό, αποκλίνει και απ’ το λόγο του Κυρίου και σίγουρα πληγώνει την εθνική συνείδηση των Ελλήνων.
Ο σεβασμιότατος Αλεξανδρουπόλεως, συχνά προκαλεί και
σκανδαλίζει με το λόγο του.
Πρόσφατα στην «επική» του ομιλία-κήρυγμα την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Πρόσφατα στην «επική» του ομιλία-κήρυγμα την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Παρουσίασε ως αναπόφευκτο αλλά και απόλυτα δικαιολογημένο γεγονός, την εξαφάνιση του Ελληνισμού. Ορθολογιστικά μοιρολατρεί, καθ’ ότι κάθε γεγονός που είναι παγκόσμιο είναι κατά την άποψή του και αναπόφευκτο. Καλά θα κάνουμε να το δεχτούμε. Άλλα τέτοια είναι η Μασονία, η μιαρή ένωση των «εκκλησιών», η κοινωνία των σχισματικών κ.ο.κ. Μας είπε και το ακατανόητο, ότι η σωστή αξιοποίησή του (του μεταναστευτικού), θα φέρει καλά αποτελέσματα. Για ποιους; Για τους υπό εξαφάνιση Έλληνες ή για το Ισλάμ που θα επεκτείνει τα όριά του; Είπε επίσης ότι τα παιδιά τους θα νιώσουν τη γη μας πατρίδα τους. Φυσικό είναι, καθ’ ότι η γη μας θα γίνει πατρίδα τους, ως κράτος υπό κατοχή (βλέπε Σουηδία).
Και συνεχίζει ακάθεκτος. Τα παιδιά τους θα νυμφευθούν τα παιδιά μας. Με το μυστήριο του ορθόδοξου γάμου ἠ είναι στα σκαριά κάποιο άλλο πανθρησκειακό μυστήριο;
Θα συνεισφέρουν στις ελληνικές συντάξεις ενός έθνους, που θα έχει εξαφανιστεί πλέον.
Θα συμβάλλουν στην τόνωση του πληθυσμού (όπως είπε κι ένας κατακαημένος άθεος πρώην υπουργός). Και κάποιοι Βαλκάνιοι θα αποκτήσουν «ειρηνικά» έξοδο στο Αιγαίο, καθ’ ότι θα έχουν φαντάζομαι, προσαρτήσει κάποια εδάφη μας, με άνομες συμφωνίες και καταπιεστικά μνημόνια. Τα νησιά θα λύσουν το δημογραφικό, με εποικισμό των ισλαμιστών …και ίσως και οι εκκλησιές τους γίνουν και τζαμιά. Και όλοι αυτοί οι «τουρίστες» έποικοι, θα χαίρονται μαζί με τους μειοψηφούντες Έλληνες σε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα αγαστής συνεργασίας και συμβίωσης, το εύκρατο κλίμα, τις παραλίες μας, την κτηνοτροφία και γεωργία μας, την όλη παραγωγή και τον πλούτο της χώρας, το θαλερό χορτάρι της υπαίθρου και άλλα πολλά ευτράπελα και φληναφήματα ολκής.
Η ιστορία, η γλώσσα, οι εθνικές εορτές, οι θρησκευτικές αργίες, τα σύμβολα (μάλλον και ο ζωοποιός Σταυρός) όλα που θυμίζουν Ελλάδα και Ορθοδοξία θα τροποποιηθούν …ή θα εξαφανιστούν.
Αυτό εννοούσατε δέσποτα ως «σωστή αξιοποίηση» του μεταναστευτικού;
Μιλήσατε επίσης για «ευκολοχώνευτες» αλλαγές αφού θα γίνονται με τη μέθοδο της νέας τάξης πραγμάτων, με τη «σαλαμοποίηση» φαντάζομαι.
Και μετά γίνεται λόγος για διατήρηση Ορθόδοξης κι Ελληνικής συνείδησης όταν δεν θα υπάρχει έθνος, μετά από διασταύρωση φυλών και κουλτούρας, αλλά ούτε και Ορθοδοξία, στα χώματα, που κάποιοι ξένοι προς όλα αυτά, θα χαίρονται ανέμελα το εύκρατο κλίμα και το θαλερό χορταράκι.
Κάτι ακούστηκε και για αποφασιστικότητα, αλλά στο να δεχθούμε αβρόχοις ποσίν όλα αυτά τα τρομακτικά και όχι στο να τα αρνηθούμε, καθ’ότι τα επιβάλλει κάποια υπερεθνική ελίτ.
Επίσης θα σεβαστούν την πνευματική μας παράδοση, αυτοί που χαστουκίζουν ανυποψίαστους που «σταυρώνουν εαυτούς» μπροστά από εκκλησιές, που καταστρέφουν παρεκκλήσια και πυρπολούν ναούς.
Τι παραλήρημα Θεέ μου!
Απ’ το ύφος και τη βεβαιότητα των επικείμενων γεγονότων, σου δημιουργείται η αίσθηση ὀτι ο επίσκοπος επιχαίρει με τα μελλούμενα και τους κινδύνους που εγκυμονούν.
Διορθώστε με σεβασμιότατε εάν λόγω νοημοσύνης ή μειωμένης αντίληψης, δεν κατανόησα κάποια υψηλά νοήματα και αλληγορίες των λόγων σας.
Σε επεξήγηση επί του σκανδαλιστικού αυτού λόγου που γέννησε πολλές αντιδράσεις, ο σεβασμιότατος υποστηρίζει ότι ο στόχος ήταν η ενημέρωση (σαν ο λαός να μη ζει και να μην αντιλαμβάνεται τι γίνεται στη χώρα του), η παρότρυνση και ο προβληματισμός.
Ακούσαμε να παροτρύνει ανερυθρίαστα τον πιστό λαό, να δεχθεί κάθε αλλαγή που επιβουλεύεται πατρίδα και πίστη.
Και ο προβληματισμός σίγουρα που προκλήθηκε απ’ το λαό, είναι για τον περίεργο, σκανδαλιστικό και γεμάτο ερωτηματικά λόγο του σεβασμιότατου. Για το ποια συμφέροντα εξυπηρετεί, έστω και πιθανόν ασυνείδητα.
Κάτι ακούστηκε για το «άλας» που μπορεί να τσούξει εάν μπει σε πληγή. Αυτό το ρόλο είχε το κήρυγμά σας σεβασμιότατε; Ήταν άλας που προοριζόταν για πληγές; Για ποιες πληγές Ελληνορθόδοξων μιλάτε;
Η καταπίεση, η δήμευση της περιουσίας του, το ροκάνισμα του εισοδήματός του, η ανέχεια που δεν τον αφήνει να χαρεί το θαλερό χορταράκι και τον οδηγεί σε αυτοκτονίες, ο αποχριστιανισμός και αφελληνισμός της εκπαίδευσης, η αλλοίωση της πίστης, αυτά είναι σίγουρα πληγές.
Και σε αυτές τις πληγές χρειάζεται φάρμακο, φροντίδα, χάδι , λόγος παρακλητικός. Όχι αλάτι. Όχι άλλο βασανιστήριο και μάλιστα από επίσκοπο.
Όταν ο Κύριος έλεγε στους μαθητές:
«Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ. 5,13).
(Σεις οι μαθηταί μου είσθε το αλάτι της γης (επειδή με το παράδειγμα και την διδασκαλία σας έχετε την δυνατότητα να νοστιμίζετε τη ζωή των ανθρώπων και να προλαμβάνετε την ηθική σαπίλα). Αλλά εάν το αλάτι χάσει αυτήν την ιδιότητά του, με τι άλλο θα αλατισθεί, ώστε να αποκτήσει πάλι την ουσία και δύναμή του; Δεν έχει πλέον καμία αξία και εις τίποτε άλλο δεν χρειάζεται, παρά να πεταχτεί στο δρόμο και να καταπατάται από τους ανθρώπους)
αυτό εννοούσε;
Με τη διδασκαλία τους να σκανδαλίσουν, να προκαλέσουν, να οργίσουν… για να προβληματίσουν;
Έχω τη γνώμη ότι το αλάτι στη ρήση του Κυρίου, αφορά υλικό όχι βασανιστηρίου αλλά
παρακλητικού και σωτηριώδους λόγου.
Η αξία του αλατιού έγκειται στην ιδιότητά του να συντηρεί. Και όταν ο Θεός δίνει αυτόν τον τίτλο στα παιδιά Του, θέλει να τα διδάξει ότι με το να τα καθιστά αντικείμενα της χάρης Του, σκοπεύει να τα κάνει όργανά Του για τη σωτηρία των άλλων. Κατά τον τρόπο αυτό οι Χριστιανοί, εξαγνισμένοι με την αλήθεια, κατέχουν τις ίδιες του αλατιού συντηρητικές ιδιότητες, που προφυλάγουν τον κόσμο από το τέλειο ηθικό ξεχαρβάλωμα, όπως το αλάτι τις τροφές να σαπίζουν.
Το αλάτι πρέπει να αναμιχθεί με την ουσία στην οποία προστίθεται. Πρέπει να διεισδύσει σ’ αυτήν και να την εμποτίσει για να μπορέσει να τη συντηρήσει.
Και συνεχίζει ακάθεκτος. Τα παιδιά τους θα νυμφευθούν τα παιδιά μας. Με το μυστήριο του ορθόδοξου γάμου ἠ είναι στα σκαριά κάποιο άλλο πανθρησκειακό μυστήριο;
Θα συνεισφέρουν στις ελληνικές συντάξεις ενός έθνους, που θα έχει εξαφανιστεί πλέον.
Θα συμβάλλουν στην τόνωση του πληθυσμού (όπως είπε κι ένας κατακαημένος άθεος πρώην υπουργός). Και κάποιοι Βαλκάνιοι θα αποκτήσουν «ειρηνικά» έξοδο στο Αιγαίο, καθ’ ότι θα έχουν φαντάζομαι, προσαρτήσει κάποια εδάφη μας, με άνομες συμφωνίες και καταπιεστικά μνημόνια. Τα νησιά θα λύσουν το δημογραφικό, με εποικισμό των ισλαμιστών …και ίσως και οι εκκλησιές τους γίνουν και τζαμιά. Και όλοι αυτοί οι «τουρίστες» έποικοι, θα χαίρονται μαζί με τους μειοψηφούντες Έλληνες σε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα αγαστής συνεργασίας και συμβίωσης, το εύκρατο κλίμα, τις παραλίες μας, την κτηνοτροφία και γεωργία μας, την όλη παραγωγή και τον πλούτο της χώρας, το θαλερό χορτάρι της υπαίθρου και άλλα πολλά ευτράπελα και φληναφήματα ολκής.
Η ιστορία, η γλώσσα, οι εθνικές εορτές, οι θρησκευτικές αργίες, τα σύμβολα (μάλλον και ο ζωοποιός Σταυρός) όλα που θυμίζουν Ελλάδα και Ορθοδοξία θα τροποποιηθούν …ή θα εξαφανιστούν.
Αυτό εννοούσατε δέσποτα ως «σωστή αξιοποίηση» του μεταναστευτικού;
Μιλήσατε επίσης για «ευκολοχώνευτες» αλλαγές αφού θα γίνονται με τη μέθοδο της νέας τάξης πραγμάτων, με τη «σαλαμοποίηση» φαντάζομαι.
Και μετά γίνεται λόγος για διατήρηση Ορθόδοξης κι Ελληνικής συνείδησης όταν δεν θα υπάρχει έθνος, μετά από διασταύρωση φυλών και κουλτούρας, αλλά ούτε και Ορθοδοξία, στα χώματα, που κάποιοι ξένοι προς όλα αυτά, θα χαίρονται ανέμελα το εύκρατο κλίμα και το θαλερό χορταράκι.
Κάτι ακούστηκε και για αποφασιστικότητα, αλλά στο να δεχθούμε αβρόχοις ποσίν όλα αυτά τα τρομακτικά και όχι στο να τα αρνηθούμε, καθ’ότι τα επιβάλλει κάποια υπερεθνική ελίτ.
Επίσης θα σεβαστούν την πνευματική μας παράδοση, αυτοί που χαστουκίζουν ανυποψίαστους που «σταυρώνουν εαυτούς» μπροστά από εκκλησιές, που καταστρέφουν παρεκκλήσια και πυρπολούν ναούς.
Τι παραλήρημα Θεέ μου!
Απ’ το ύφος και τη βεβαιότητα των επικείμενων γεγονότων, σου δημιουργείται η αίσθηση ὀτι ο επίσκοπος επιχαίρει με τα μελλούμενα και τους κινδύνους που εγκυμονούν.
Διορθώστε με σεβασμιότατε εάν λόγω νοημοσύνης ή μειωμένης αντίληψης, δεν κατανόησα κάποια υψηλά νοήματα και αλληγορίες των λόγων σας.
Σε επεξήγηση επί του σκανδαλιστικού αυτού λόγου που γέννησε πολλές αντιδράσεις, ο σεβασμιότατος υποστηρίζει ότι ο στόχος ήταν η ενημέρωση (σαν ο λαός να μη ζει και να μην αντιλαμβάνεται τι γίνεται στη χώρα του), η παρότρυνση και ο προβληματισμός.
Ακούσαμε να παροτρύνει ανερυθρίαστα τον πιστό λαό, να δεχθεί κάθε αλλαγή που επιβουλεύεται πατρίδα και πίστη.
Και ο προβληματισμός σίγουρα που προκλήθηκε απ’ το λαό, είναι για τον περίεργο, σκανδαλιστικό και γεμάτο ερωτηματικά λόγο του σεβασμιότατου. Για το ποια συμφέροντα εξυπηρετεί, έστω και πιθανόν ασυνείδητα.
Κάτι ακούστηκε για το «άλας» που μπορεί να τσούξει εάν μπει σε πληγή. Αυτό το ρόλο είχε το κήρυγμά σας σεβασμιότατε; Ήταν άλας που προοριζόταν για πληγές; Για ποιες πληγές Ελληνορθόδοξων μιλάτε;
Η καταπίεση, η δήμευση της περιουσίας του, το ροκάνισμα του εισοδήματός του, η ανέχεια που δεν τον αφήνει να χαρεί το θαλερό χορταράκι και τον οδηγεί σε αυτοκτονίες, ο αποχριστιανισμός και αφελληνισμός της εκπαίδευσης, η αλλοίωση της πίστης, αυτά είναι σίγουρα πληγές.
Και σε αυτές τις πληγές χρειάζεται φάρμακο, φροντίδα, χάδι , λόγος παρακλητικός. Όχι αλάτι. Όχι άλλο βασανιστήριο και μάλιστα από επίσκοπο.
Όταν ο Κύριος έλεγε στους μαθητές:
«Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ. 5,13).
(Σεις οι μαθηταί μου είσθε το αλάτι της γης (επειδή με το παράδειγμα και την διδασκαλία σας έχετε την δυνατότητα να νοστιμίζετε τη ζωή των ανθρώπων και να προλαμβάνετε την ηθική σαπίλα). Αλλά εάν το αλάτι χάσει αυτήν την ιδιότητά του, με τι άλλο θα αλατισθεί, ώστε να αποκτήσει πάλι την ουσία και δύναμή του; Δεν έχει πλέον καμία αξία και εις τίποτε άλλο δεν χρειάζεται, παρά να πεταχτεί στο δρόμο και να καταπατάται από τους ανθρώπους)
αυτό εννοούσε;
Με τη διδασκαλία τους να σκανδαλίσουν, να προκαλέσουν, να οργίσουν… για να προβληματίσουν;
Έχω τη γνώμη ότι το αλάτι στη ρήση του Κυρίου, αφορά υλικό όχι βασανιστηρίου αλλά
παρακλητικού και σωτηριώδους λόγου.
Η αξία του αλατιού έγκειται στην ιδιότητά του να συντηρεί. Και όταν ο Θεός δίνει αυτόν τον τίτλο στα παιδιά Του, θέλει να τα διδάξει ότι με το να τα καθιστά αντικείμενα της χάρης Του, σκοπεύει να τα κάνει όργανά Του για τη σωτηρία των άλλων. Κατά τον τρόπο αυτό οι Χριστιανοί, εξαγνισμένοι με την αλήθεια, κατέχουν τις ίδιες του αλατιού συντηρητικές ιδιότητες, που προφυλάγουν τον κόσμο από το τέλειο ηθικό ξεχαρβάλωμα, όπως το αλάτι τις τροφές να σαπίζουν.
Το αλάτι πρέπει να αναμιχθεί με την ουσία στην οποία προστίθεται. Πρέπει να διεισδύσει σ’ αυτήν και να την εμποτίσει για να μπορέσει να τη συντηρήσει.
Η γεύση δε του αλατιού (που νοστιμίζει την τροφή) συμβολίζει τη ζωτική δύναμη του Χριστιανού—την αγάπη του Ιησού στην καρδιά, τη δικαιοσύνη του Χριστού που εμποτίζει τη ζωή. Νοστιμίζει τη ζωή ο λόγος του Ευαγγελίου και οι διδαχές του Σωτήρα Χριστού, οι υποσχέσεις , οι Mακαρισμοί ,το παράδειγμά Του.
Ο Ιησούς πρόσθεσε την ακόλουθη σοβαρή προειδοποίηση: «ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων»
Ήταν μια κατάλληλη Απεικόνιση τής κατάστασης των Φαρισαίων και των συνεπειών τής θρησκευτικότητάς τους πάνω στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα παριστάνει τη ζωή κάθε ψυχής από την οποία ή χάρη τού Θεού έχει απομακρυνθεί και η οποία έχει καταντήσει ψυχρή, χωρίς τον Χριστό μέσα της. Όποια και αν είναι η ομολογία της πίστης του, ένα τέτοιο άτομο υποβλέπεται τόσο από ανθρώπους όσο και από αγγέλους σαν κάτι το άγευστο και αποκρουστικό. Σ’ αυτά τα άτομα απευθυνόμενος ό Χριστός λέγει: «οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός» (Αποκ. 3,15).
(Γνωρίζω καλά τα έργα σου, τα ολίγα, τα ατελή και χλιαρά. Αυτά και μαρτυρούν, ότι ούτε ψυχρός είσαι ως προς την πίστη, ούτε θερμός. Είθε να ήσουν ψυχρός (διότι υπήρχε ελπίδα να μετανοήσεις και θερμανθείς) ή να ήσουν ζεστός και θερμός).
«οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Αποκ. 3,16).
(Έτσι επειδή είσαι χλιαρός και δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, πρόκειται να σε εμέσω από το στόμα μου, (να σε αποδοκιμάσω και σε αποκόψω από την Εκκλησία μου).
Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει ότι «αν το αλάτι ριχθεί στο σάπιο δεν μπορεί να το επαναφέρει στην αρχική κατάσταση. Τα αλάτι διατηρεί την ανθηρότητα του βίου. Σίγουρα δεν κολακεύει αλλά καυτηριάζει. (Βέβαια ο καυτηριασμός πρέπει να λαμβάνει χώρα σε αυτούς που προσβάλλουν την πίστη, σκανδαλίζουν, υβρίζουν με λόγους και με έργα.) Πολλοί άνθρωποι που αμαρτάνουν μπορούν να συγχωρεθούν απ’ το Θεό, ενώ ο διδάσκαλος θα είναι αναπολόγητος εάν το «άλας του μωρανθεί». Θα υποστεί μεγαλυτέρα τιμωρία». Προσέξτε σεβασμιότατε.
Η έκφραση «αν το άλας μωρανθεί» σημαίνει «αν το αλάτι χαλάσει, αν χάσει τις ιδιότητές του, αν μπαγιατέψει, αν γίνει άνοστο και χάσει τη γεύση του» και νομίζω λέγεται και μεταφορικά για κάποιον που χάνει συν τω χρόνω τα μυαλά του, την «σπιρτάδα» του, ξεμωραίνεται, χάνει τις παλιές διανοητικές και ηθικές του δυνάμεις, «φυραίνει» ο νους του.
Μην περιπέσετε σε αυτή την κατηγορία σεβασμιότατε. Ακόμα κι αν ο λόγος σας παρασύρει κάποιους «κακόβουλους» να σας κατατάξουν στην παραπάνω συνομοταξία.
Παρακάτω υποτιμάτε τους ακροατές λέγοντας: «Κατανοώ αυτούς που ενδεχομένως δεν το κατάλαβαν καλά, γιατί δεν είναι τύποι που, όταν το διαβάζουν το κατανοούν καλύτερα». Πιο λεπτή έκφραση για τους πιστούς σεβασμιότατε θα ήταν «αδελφοί», «πιστοί», «άνθρωποι» …αλλά σίγουρα όχι «τύποι». Εκτός κι αν πιστεύετε ότι οι χαμηλότερης αντίληψης πιστοί, που δεν κατανοούν τέτοια «υψηλά νοήματα», οφείλουν να χαρακτηρίζονται υποτιμητικά. Και μάλιστα απ’τον ποιμενάρχη τους.
Και συμπληρώνετε με αυτή την απάντησή σας, στην πρότερη παρότρυνση υποδοχής των «κατακτητών» και αποδοχής αλλαγών των πάντων στη ζωή μας, την παρότρυνση να μείνουμε «σταθεροί, ακλόνητοι, εδραίοι πάνω στην παράδοσή μας, στην πίστη μας» ασχέτως εάν σύμβολα , εορτές , αργίες θα καταργηθούν με δική μας ανοχή.
Και συνεχίζετε σεβασμιότατε: «Τώρα βέβαια αν φτάσει κάποιος στο σημείο να πει ότι δεν είναι χριστιανικό το κήρυγμα που λέει ένας Επίσκοπος ή ότι δεν είναι εθνικό, που το λέει ένας Έλληνας, ε τότε εντάξει»
Σύ είπας!
Λέτε ότι έκανε καλή δουλειά το κήρυγμα. Δηλαδή ο σκοπός ήταν να λυπήσετε και να απογοητεύσετε τον πληγωμένο λαό;
Μη με παρεξηγείτε σεβασμιότατε αλλά παρακινούμενος απ’τον Απόστολο Παύλο που λέει στην προς Εφεσίους επιστολή του:
«δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ»( Εφ. 5,10). (Να ερευνάτε και να διακρίνετε πάντοτε, τι είναι ευάρεστον ενώπιον του Κυρίου),
«καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε»( Εφ. 5,11) (και να μη συμμετέχετε εις τα έργα του σκότους, που είναι άκαρπα και επιβλαβή. Ούτε καν και να τα ανέχεσθε, αλλά μάλλον να τα ελέγχετε και να τα παρουσιάζετε στα μάτια όλων επιβλαβή και ολέθρια).
Χρέος είναι, ο δημόσιος έλεγχος σε σκάνδαλα δημόσια, πίστεως και συνειδήσεως, δημοσίων προσώπων.
Η σιωπή είναι προδοσία.
Κάποτε οφείλουμε να σιωπούμε. Κάποτε όχι.
«Σφραγίζου τους μεν λόγους σιγή, την δε σιγήν καιρώ» (Σόλων: Να βάζεις σφραγίδα στα λόγια με σιωπή και στη σιωπή να βάζεις σφραγίδα την κατάλληλη χρονική στιγμή).
Τώρα είναι αυτή!
Ο Ιησούς πρόσθεσε την ακόλουθη σοβαρή προειδοποίηση: «ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων»
Ήταν μια κατάλληλη Απεικόνιση τής κατάστασης των Φαρισαίων και των συνεπειών τής θρησκευτικότητάς τους πάνω στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα παριστάνει τη ζωή κάθε ψυχής από την οποία ή χάρη τού Θεού έχει απομακρυνθεί και η οποία έχει καταντήσει ψυχρή, χωρίς τον Χριστό μέσα της. Όποια και αν είναι η ομολογία της πίστης του, ένα τέτοιο άτομο υποβλέπεται τόσο από ανθρώπους όσο και από αγγέλους σαν κάτι το άγευστο και αποκρουστικό. Σ’ αυτά τα άτομα απευθυνόμενος ό Χριστός λέγει: «οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός» (Αποκ. 3,15).
(Γνωρίζω καλά τα έργα σου, τα ολίγα, τα ατελή και χλιαρά. Αυτά και μαρτυρούν, ότι ούτε ψυχρός είσαι ως προς την πίστη, ούτε θερμός. Είθε να ήσουν ψυχρός (διότι υπήρχε ελπίδα να μετανοήσεις και θερμανθείς) ή να ήσουν ζεστός και θερμός).
«οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Αποκ. 3,16).
(Έτσι επειδή είσαι χλιαρός και δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, πρόκειται να σε εμέσω από το στόμα μου, (να σε αποδοκιμάσω και σε αποκόψω από την Εκκλησία μου).
Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει ότι «αν το αλάτι ριχθεί στο σάπιο δεν μπορεί να το επαναφέρει στην αρχική κατάσταση. Τα αλάτι διατηρεί την ανθηρότητα του βίου. Σίγουρα δεν κολακεύει αλλά καυτηριάζει. (Βέβαια ο καυτηριασμός πρέπει να λαμβάνει χώρα σε αυτούς που προσβάλλουν την πίστη, σκανδαλίζουν, υβρίζουν με λόγους και με έργα.) Πολλοί άνθρωποι που αμαρτάνουν μπορούν να συγχωρεθούν απ’ το Θεό, ενώ ο διδάσκαλος θα είναι αναπολόγητος εάν το «άλας του μωρανθεί». Θα υποστεί μεγαλυτέρα τιμωρία». Προσέξτε σεβασμιότατε.
Η έκφραση «αν το άλας μωρανθεί» σημαίνει «αν το αλάτι χαλάσει, αν χάσει τις ιδιότητές του, αν μπαγιατέψει, αν γίνει άνοστο και χάσει τη γεύση του» και νομίζω λέγεται και μεταφορικά για κάποιον που χάνει συν τω χρόνω τα μυαλά του, την «σπιρτάδα» του, ξεμωραίνεται, χάνει τις παλιές διανοητικές και ηθικές του δυνάμεις, «φυραίνει» ο νους του.
Μην περιπέσετε σε αυτή την κατηγορία σεβασμιότατε. Ακόμα κι αν ο λόγος σας παρασύρει κάποιους «κακόβουλους» να σας κατατάξουν στην παραπάνω συνομοταξία.
Παρακάτω υποτιμάτε τους ακροατές λέγοντας: «Κατανοώ αυτούς που ενδεχομένως δεν το κατάλαβαν καλά, γιατί δεν είναι τύποι που, όταν το διαβάζουν το κατανοούν καλύτερα». Πιο λεπτή έκφραση για τους πιστούς σεβασμιότατε θα ήταν «αδελφοί», «πιστοί», «άνθρωποι» …αλλά σίγουρα όχι «τύποι». Εκτός κι αν πιστεύετε ότι οι χαμηλότερης αντίληψης πιστοί, που δεν κατανοούν τέτοια «υψηλά νοήματα», οφείλουν να χαρακτηρίζονται υποτιμητικά. Και μάλιστα απ’τον ποιμενάρχη τους.
Και συμπληρώνετε με αυτή την απάντησή σας, στην πρότερη παρότρυνση υποδοχής των «κατακτητών» και αποδοχής αλλαγών των πάντων στη ζωή μας, την παρότρυνση να μείνουμε «σταθεροί, ακλόνητοι, εδραίοι πάνω στην παράδοσή μας, στην πίστη μας» ασχέτως εάν σύμβολα , εορτές , αργίες θα καταργηθούν με δική μας ανοχή.
Και συνεχίζετε σεβασμιότατε: «Τώρα βέβαια αν φτάσει κάποιος στο σημείο να πει ότι δεν είναι χριστιανικό το κήρυγμα που λέει ένας Επίσκοπος ή ότι δεν είναι εθνικό, που το λέει ένας Έλληνας, ε τότε εντάξει»
Σύ είπας!
Λέτε ότι έκανε καλή δουλειά το κήρυγμα. Δηλαδή ο σκοπός ήταν να λυπήσετε και να απογοητεύσετε τον πληγωμένο λαό;
Μη με παρεξηγείτε σεβασμιότατε αλλά παρακινούμενος απ’τον Απόστολο Παύλο που λέει στην προς Εφεσίους επιστολή του:
«δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ»( Εφ. 5,10). (Να ερευνάτε και να διακρίνετε πάντοτε, τι είναι ευάρεστον ενώπιον του Κυρίου),
«καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε»( Εφ. 5,11) (και να μη συμμετέχετε εις τα έργα του σκότους, που είναι άκαρπα και επιβλαβή. Ούτε καν και να τα ανέχεσθε, αλλά μάλλον να τα ελέγχετε και να τα παρουσιάζετε στα μάτια όλων επιβλαβή και ολέθρια).
Χρέος είναι, ο δημόσιος έλεγχος σε σκάνδαλα δημόσια, πίστεως και συνειδήσεως, δημοσίων προσώπων.
Η σιωπή είναι προδοσία.
Κάποτε οφείλουμε να σιωπούμε. Κάποτε όχι.
«Σφραγίζου τους μεν λόγους σιγή, την δε σιγήν καιρώ» (Σόλων: Να βάζεις σφραγίδα στα λόγια με σιωπή και στη σιωπή να βάζεις σφραγίδα την κατάλληλη χρονική στιγμή).
Τώρα είναι αυτή!
