Η σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας καθεύδει τον νήδυμον ύπνο και
λειτουργεί, ως θεραπαινίδα της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Η απονεύρωση της Εκκλησίας μας και η μετάπτωσή της εις έναν τυπικό οργανισμό ή ένα αποστειρωμένο σωματείο, ουδέν γόνιμο κομίζει εις την πορεία και εξέλιξη τοσούτον του έθνους αλλά και της οντολογίας της ανθρωπίνης πορείας.
Η δικαιολογημένη αγανάκτηση της κοινής γνώμης από την «συλλογική» απόφαση περί της μη συγκλήσεως της συνόδου ένεκεν του ιού, ερείδεται εις το γεγονός ότι η σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας καθεύδει τον νήδυμον ύπνο και λειτουργεί, ως θεραπαινίδα της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας.
Δίδει την εντύπωση ότι η Εκκλησία κατ’ ουσίαν, συνιστά αμιγώς έναν κοσμικό θεσμό, ο οποίος άγεται και φέρεται ή άλλως ποδηγετείται, υπό την εκάστοτε εξουσία με αποκλειστικό γνώμονα ότι, δια της στάσεως της εν γένει, διευκολύνει το «έργο» της εκάστοτε εξουσίας, απεμπολώντας τόσο την αυτονομίας της αλλά κυρίως αμβλύνει το εξ ορισμό ανανηπτικό μήνυμα προς την κοινωνία.
Η αδρανής και η εν συνόλω, παθητική στάση της ως προς τον απαράδεκτο εγκλεισμό μας, το παρελθόν Πάσχα, η ανηλεή επίθεση κατά των Αχράντων μυστηρίων, οι λυσσώδεις επιθέσεις κατά του Χριστιανισμού, δια των κατάπτυστων ιταμώς προκλητικών εγχειριδίων θρησκευτικών, τα οποία αντιβαίνουν θρασύτατα προς τις εκδοθείσες δικαστικές αποφάσεις, συνιστούν ανυπερθέτως, μία ζοφερή πραγματικότητα, η οποία αφενός απαγοητεύει του πολίτες και εξ ετέρου, τους ξενίζει, διότι η συνθηκολόγηση από την Ιεραρχία καθίσταται προδήλως ασυμβίβαστη με το θυσιαστικό πνεύμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και το πύρινο και εξ ορισμού ανατρεπτικό του λόγο.
Ο απλός κόσμος, ακουμπάει εις την Εκκλησία, προσβλέπων προς την εξανάσταση του και εντός των κόλπων της κοινωνίας και ουχί μόνον εσχατολογικώς, διότι ο Θεός μας υφίσταται και δρα αποκαλυπτικά εις την καθημερινότητα μας και ο Ορθόδοξος πολιτισμός συνιστά μία πρόταση ζωής εις την καθημερινή πολιτική και κοινωνική πρακτική του βίου, δίχως ουδόλως να συνιστά απλώς ένα περιθωριακό φιλοσοφικό θεσμό, εξ αυτού του λόγου, αυτονοήτως, δεν πρέπει να υποτάσσεται εις τα κελεύσματα της ως άνω εξουσίας, δέον όπως να αποτελεί αείποτε έναν φωτεινό φάρο όπου θα μεταλαμπαδεύει την ζείδωρη ελπίδα και το ζώπυρο φως της Αναστάσεως εις τις καρδιές αλλά και την διάνοια των πολιτών.
Περαιτέρω, η Ιεραρχία της Εκκλησίας δεν πρέπει να ταυτίζεται με το κατεστημένο, να συνιστά ένα άβουλο ανδράποδο της πολιτείας το οποίος πειθήνια υπακούει εις τις νουθετήσεις της Πολιτείας χάριν εξυπηρετήσεως αλλότριων συμφερόντων, αφισταμένη παρασάγγας, από αυτά δια τα οποία έχει καταστατικώς ταχθεί.
Συνελόντι ειπείν η Εκκλησία δεν είναι Κοινοβούλιο, διότι εάν εκπέσει ως προς την κατεύθυνση αυτή, ο Θεός να βάλει το Χέρι του δια το μέλλον του τόπου, διότι κονιορτοποιείται αυθωρεί και παραχρήμα παν ψήγμα ελπίδας.
Στώμεν καλώς Στώμεν μετά Φόβου.
Πηγή.
