Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος παρέχει τὴν πληροφορία ὅτι ὁ ἅγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλοὺς ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μαρκίωνος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Διηγεῖται μάλιστα καὶ ἕνα καθοδηγητικὸ γεγονὸς ποὺ ἀναφέρεται στὴ στάση τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου ἔναντι τοῦ αἱρετικοῦ Μαρκίωνος. Ὅταν ὁ αἱρεσιάρχης Μαρκίων τὸν πλησίασε κάποτε καὶ τοῦ ἀπηύθυνε τὴν παράκληση: «ἐπεγίνωσκε ἡμᾶς», δηλαδὴ ἀναγνώρισέ μας, ὁ Ἅγιος ἀπάντησε: «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σὲ τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ».
Αὐτὴ ἡ στάση τοῦ Ἁγίου, συμφωνεῖ ἀπόλυτα μὲ τὴν διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος (ὅπως ἐδιηγεῖτο ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Πολύκαρπος) ὅταν ὁ «Ἰωάννης ὁ τοῦ κυρίου μαθητὴς ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι» εἶδε μέσα στὸ λουτρό (βαλανεῖον) τὸν αἱρετικὸ Κήρινθο, βγῆκε ἀπὸ τὸ λουτρὸ «μὴ λουσάμενος, ἀλλ' ἐπειπών· φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ».
Δυστυχῶς, οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι καὶ Πατριάρχες, ποὺ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους διαδόχους τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων, ὄχι μόνο συνυπάρχουν στὶς διάφορες Ἡμερίδες, Κρουαζιέρες, Συνέδρια μὲ τοὺς αἱρετικούς, «ἔνδον ὄντων» Παπικῶν καὶ ἄλλων αἱρετικῶν, ἀμετανόητων «ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας», ἀλλὰ τολμοῦν νὰ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ αἱρετικοὺς καὶ νὰ συνιερουργοῦν μετ’ αὐτῶν!
Καὶ οἱ σιγονταρο-οικουμενιστὲς μὲ τὴ σειρά τους, κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀκοινώνητους Οἰκουμενιστές, ἀρνούμενοι νὰ ἀκολουθήσουν τοὺς Ἁγίους, γιατὶ λένε -οἱ ἀγαθοί- ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων εἶναι δυνητικὴ κι ὄχι ὑποχρεωτική!
Ἀσφαλῶς, σεβαστοὶ Πατέρες. Ἀλλὰ καὶ νὰ εἶστε χριστιανοὶ δυνητικὸ εἶναι. Ἐφ’ ὅσον ὅμως θέλετε νὰ εἶστε Χριστιανοὶ Πατέρες, εἶστε ὑποχρεωμένοι νὰ μιμεῖσθε τοὺς Ἁγίους!
Καὶ γνωρίζετε πολὺ καλά: ἡ ταπείνωση καὶ ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων (κι ὄχι ἡ μίμηση ὅσων τοὺς μιμοῦνται, αὐτοὺς ἀφῆστε τους στὴν ἄκρη τους) γίνεται ἀφορμὴ χαρᾶς: «χαρὰ ἔσται ἐν τῷ ούρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»!
Καλὴ μίμηση τῶν Ἁγίων! Καλὴ Μετάνοια γιὰ ὅλους μας!
Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Εὐσεβίου:
«Καὶ Πολύκαρπος δὲ οὐ μόνον ὑπὸ ἀποστόλων μαθητευθεὶς καὶ συναναστραφεὶς πολλοῖς τοῖς τὸν κύριον ἑορακόσιν, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ ἀποστόλων κατασταθεὶς εἰς τὴν Ἀσίαν ἐν τῇ ἐν Σμύρνῃ ἐκκλησίᾳ ἐπίσκοπος, ὃν καὶ ἡμεῖς ἑοράκαμεν ἐν τῇ πρώτῃ ἡμῶν ἡλικίᾳ (ἐπὶ πολὺ γὰρ παρέμεινεν καὶ πάνυ γηραλέος ἐνδόξως καὶ ἐπιφανέστατα μαρτυρήσας, ἐξῆλθεν τοῦ βίου), ταῦτα διδάξας ἀεὶ ἃ καὶ παρὰ τῶν ἀποστόλων ἔμαθεν, ἃ καὶ ἡ ἐκκλησία παραδίδωσιν, ἃ καὶ μόνα ἐστὶν ἀληθῆ. ...Ὃς καὶ ἐπὶ Ἀνικήτου ἐπιδημήσας τῇ Ῥώμῃ, πολλοὺς ἀπὸ τῶν προειρημένων αἱρετικῶν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ, μίαν καὶ μόνην ταύτην ἀλήθειαν κηρύξας ὑπὸ τῶν ἀποστόλων παρειληφέναι τὴν ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας παραδεδομένην. καὶ εἰσὶν οἱ ἀκηκοότες αὐτοῦ ὅτι Ἰωάννης ὁ τοῦ κυρίου μαθητὴς ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι καὶ ἰδὼν ἔσω Κήρινθον ἐξήλατο τοῦ βαλανείου μὴ λουσάμενος, ἀλλ' ἐπειπών· φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ. καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Πολύκαρπος Μαρκίωνί ποτε εἰς ὄψιν αὐτῷ ἐλθόντι καὶ φήσαντι· ἐπιγίνωσκε ἡμᾶς, ἀπεκρίθη· ἐπιγινώσκω ἐπιγινώσκω τὸν πρωτότοκον τοῦ σατανᾶ. τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινὶ τῶν παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν, ὡς καὶ Παῦλος ἔφησεν· αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ἔστιν δὲ καὶ ἐπιστολὴ Πολυκάρπου πρὸς Φιλιππησίους γεγραμμένη ἱκανωτάτη, ἐξ ἧς καὶ τὸν χαρακτῆρα τῆς πίστεως αὐτοῦ καὶ τὸ κήρυγμα τῆς ἀληθείας οἱ βουλόμενοι καὶ φροντίζοντες τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας δύνανται μαθεῖν».
