Δημοσιεύθηκε στὸ ἱστολόγιο "τας θύρας" (ἐδῶ) βίντεο (ἀκολουθεῖ στὸ τέλος)μὲ τὸν ἀκόλουθο τίτλο καὶ σχόλιο:
"Μήπως πίσω από την απόλυτη άρνηση ότι κάπου υπάρχει έστω ένας Ορθόδοξος Ιεράρχης κρύβεται εγωισμός και απιστία; Ένας αδελφός θέτει στον Γέροντα Δοσίθεο το ερώτημα εάν σήμερα υπάρχει έστω ένας ιεράρχης που θα μπορούσε να μας καθοδηγήσει. Ο Γέροντας με κατανόηση για την οργή και την απογοήτευσή του, του εξηγεί ότι σε κάθε εποχή ο Χριστός έχει τους δικούς Του ανθρώπους. Ο αδελφός όμως φαίνεται είναι σίγουρος και επιμένει ότι αυτό σήμερα δεν συμβαίνει, κάνοντας τον Γέροντα Δοσίθεο να κοπανίσει το χέρι του στο τραπέζι! Ας παρακολουθήσουμε την συμπεριφορά του αδελφού. Μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίσει. Να μην χάνουμε την ελπίδα μας στον Χριστό".
Φυσικὰ δὲν πρέπει να χάνουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν Χριστό πολὺ περισσότερο, ὅταν γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι ἡ Ἐκκλησία του δὲν θὰ νικηθεῖ ποτέ. Ὄμως τὸ νὰ διαπομπεύουμε δημοσίως τὸν ἀδελφὸ ποὺ κατασκανδαλισμένος εἶπε, ὅτι δὲν ὑπάρχει σήμερα κανείς ἱεράρχης, χωρὶς ἀπολύτωως καμία πατερικὴ ἀπόδειξη ἀλλὰ μόνο διὰ ὄχλου βοῆς, νὰ τοῦ καταλογίζουμε ἐγωισμὸ καὶ ἀπιστία καὶ δι' αὐτοῦ νὰ ἀνυψώνουμε τὸν γέροντα ποὺ ἔφτασε στὸ σημεῖο, ἄκουσον ἄκουσον, νὰ κοπανίσει το χέρι του στο τραπέζι! πάει πολύ. Ἡ δὲ δημόσια διαπόμπευση "ἐγωϊστῆ καὶ ἀπίστου" ἀδελφοῦ ἀπὸ τῶν "γεμάτων διάκριση καὶ εὐσέβεια" ἀδελφῶν φθάνει τόσο μακρυά, ὥστε νὰ στέλνουν σχόλια καὶ ἡ "Φαίη" νὰ τὰ δημοσιεύει τοῦ εἴδους "αρρωστημένος ζηλωτισμος... αλάδωτο μπιφτέκι!".
Καὶ ἐμεῖς ἐρωτοῦμε. Ἦταν ἄπιστος καὶ ἐγωιστὴς ὁ Δαβὶδ καὶ ὁ Παῦλος ποὺ εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπανέλαβε τὰ λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ στὸν 52ο ψαλμό "πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός" μτφρ. Τρεμπέλα: ὁ Θεὸς εἶδεν ὅτι ὅλοι ἐξετράπησαν ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν καὶ ὅλοι κατήντησαν εἰς ἐξαχρείωσιν καὶ διαφθοράν. Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ πράττῃ τὸ ἀγαθόν· δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἀντιλέγει στὸν ἑαυτό του (ὃ μὴ γένοιτο); Δηλαδὴ τότε δὲν ὑπῆρχαν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ; Λέει ψέμματα ὁ ψαλμωδὸς ποὺ μάλιστα εἶνιαι διαχρονικὸς καὶ ὄχι μόνο γιὰ μία ἐποχή; Θὰ τοὺς χτυποῦσε ὁ γέροντας τὸ χέρι στὸ τραπέζι, ἂν τὸ ἔλεγαν σήμερα ;
Ἦταν ἄπιστος καὶ ἐγωιστὴς ὁ φωτισμένος καὶ μέγας κατηχητὴς καὶ ὁμολογητὴς ἐπίσκοπος Κερκίνης καὶ Καλαβρύτων Ἡλίας Μηνιάτης ὅταν ἔγραφε (μάλιστα σὲ ἐποχὴ ποὺ οἱ Χριστιανοὶ δὲν εἶχαν τὰ χάλια τὰ δικά μας):
"Σ' έναν καιρό που σαν μεσημέρι λάμπει η Ορθοδοξία, ανάπτω κι εγώ τoν λύχνον του ευαγγελικού κηρύγματος, έρχομαι σε μίαν Εκκλησία γεμάτην από χριστιανούς και ζητώ χριστιανόν, ζητώ χριστιανόν.... ζητώ έναν σε μίαν πολυάριθμον πολιτεία των χριστιανών, και δεν τoν ευρίσκω. Ζητώ χριστιανόν, ζητώ χριστιανόν.... Τον ζητώ στις αγορές μεταξύ των αρχόντων, και βλέπω μίαν υψηλόφρονα υπερηφάνειαν. Δεν τoν ευρίσκω. Τον ζητώ στα παζάρια, μεταξύ των πραγματευτών, και εδώ βλέπω μίαν αχόρταγον φιλαργυρίαν. Δεν τον ευρίσκω. Τον ζητώ στους δρόμους, μέσα στην νεότητα, και εδώ βλέπω μίαν μεγάλην ασωτία. Δεν τον ευρίσκω. Αφήνω την πολιτεία και τoν ζητώ μεταξύ των χωρικών, και εδώ βλέπω του κόσμου τα ψεύματα. Δεν τον ευρίσκω. Περνώ στο μέρος της θαλάσσης, τoν ζητώ μεταξύ των ναυτικών, και εδώ βλέπω τις πλέον φοβερές βλασφημίες. Δεν τoν ευρίσκω. Διαβαίνω στα στρατεύματα, τον ζητώ μεταξύ των στρατιωτικών, και εδώ βλέπω την τελείαν απώλειαν. Δεν τoν ευρίσκω. Εισέρχομαι στις οικίες, τoν ζητώ μεταξύ των γυναικών, και εδώ τι βλέπω; Βλέπω υπανδρευμένες, χωρισμένες από τους άνδρες τους, να χαίρωνται με τους μοιχούς. Βλέπω ανύπανδρες να ζουν με τον μισθόν της πορνείας. Βλέπω τιμημένες να μη φαντάζωνται άλλο παρά στολισμόν και ματαιότητα. Δεν ευρίσκω μίαν χριστιανήν. Ήθελα να ανεβώ και επάνω στα παλάτια των μεγιστάνων και των εξουσιαστών, να ιδώ και εκεί αν υπάρχη κάποιος χριστιανός. Αλλά δεν τολμώ, φοβούμαι. Είναι η κολακεία, που φυλάγει και δεν αφήνει να έμβη η αλήθεια. Όθεν έρχομαι στην Εκκλησίαν, έως μέσα στο Θυσιαστήριον. Εδώ ελπίζω να εύρω τoν χριστιανόν που ζητώ, μεταξύ τόσων Αρχιερέων, ιερέων, τόσων μοναχών, τόσων κληρικών, οι οποίοι αποτελούν το έθνος το άγιον, το βασίλειον ιεράτευμα, τους διαδόχους των Αποστόλων, είναι έμψυχοι εικόνες του Χριστού. Ελπίζω ότι θα εύρω τον χριστιανόν, και μάλιστα έναν άγιον, έναν ασκητήν, έναν θαυματουργόν, έναν διδάσκαλον, έναν Ιωάννην Χρυσόστομον, ή έναν μεγάλον φωστήρα της Εκκλησίας. Ζητώ, εξετάζω, στοχάζομαι, αλλοίμονον όμως, τι βλέπω; Εδώ βλέπω στην έπαρσιν Εωσφόρους, στην φιλαργυρίαν Ιουδαίους, στα σαρκικά Επικούρους, στην αμάθειαν ζώα, στην πονηρίαν δαίμονες. Δεν ευρίσκω ούτε άγιον ούτε ασκητήν ούτε θαυματουργόν ούτε διδάσκαλον. Δεν ευρίσκω τoν χριστιανόν που ζητώ. Μά, πατέρες άγιοι! Αγαπητοί αδελφοί! Αυτό το αγγελικόν σχήμα που φορούμε, αυτά τα μαύρα ρούχα που μας σκεπάζουν, τι είναι; Είναι ενδύματα φαρισαϊκά, τα φορούμεν υποκριτικώς για να παραπλανούμεν τους ανθρώπους; Αυτό το Θείον χαρακτηριστικόν της ιερωσύνης, το οποίον έχουμε, τι είναι; Το έχουμε αντί επιχειρήσεως, για να κερδίσωμε χρήματα; Αλλά αυτά τα άχραντα Μυστήρια, τα οποία ιερουργούμε, τι είναι; Ή δεν τα γνωρίζουμε ή δεν τα πιστεύουμε. Ω μεγάλη εντροπή της πίστεως! Μεγίστη καταδίκη των χριστιανών!... ζητώ και δεν ευρίσκω τον αληθινόν χριστιανό; «Πάντες εξέκλιναν άμα ηχρειώθησαν, ουκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός». Όλοι, ιερωμένοι και λαϊκοί, άρχοντες και πτωχοί, άνδρες και γυναίκες, παιδιά, νέοι και γέροντες, παρεξέκλιναν από την πίστιν, ηχρειώθησαν στην ζωή. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να ζη όπως πιστεύει. Χριστιανοί, το ακούετε και δεν κλαίετε; Και αν δεν θέλετε να κλαύσετε από κατάνυξιν, κλαύσετε τουλάχιστον από εντροπήν." (ἐδῶ)
Ἔλεος, Χριστιανοί! Ποῦ βλέπετε στὰ παραπάνω λόγια νὰ ὑπάρχει ἔστω κι ἕνας Χριστιανός; Τὶ παραπάνω εἶπε ὁ κατασκανδαλισμένος ἀδελφὸς καὶ τὸν διαπομπεύετε δημοσίως κατηγορώντας τον ὡς ἐγωιστὴ μὲ ἔπαρση κι ἐπαινώντας τὸ χτύπημα τοῦ χεριοῦ τοῦ γέροντος; Πῶς θὰ ἀποφύγετε τὴν κατηγορία, ὅτι ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἠλίας Μηνιάτης θὰ τὸν ὀνομάζατε κι αὐτὸν "ἀρρωστημένο ζηλωτή" καὶ ὁ γέροντας θὰ τοῦ χτυποῦσε τὸ χέρι στὸ τραπέζι, διότι εἶπε καὶ μάλιστα μὲ πιὸ δραματικὸ τρόπο ἀπὸ τὸν λαϊκό, ὅτι πουθενὰ δὲν βρῆκε ἕναν Χριστιανό οὔτε κἂν στὸ Θυσιαστήριο καὶ στὴν Ἐκκλησία;
Ἦταν ἄπιστος καὶ ἐγωιστὴς ὁ φωτισμένος καὶ ἀναγνωρισμένος κατηχητὴς π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ποὺ σὲ ἀντίθεση μὲ ἐσᾶς καὶ τὸν γέροντα δὲν θὰ χτυποῦσε τὸ χέρι στὸ τραπέζι οὔτε θὰ ὀνόμαζε τὸν ἀδελφὸ ἐγωιστή, ἀλλὰ εἶπε μὲ ἀληθινὸ πόνο ψυχῆς:
"Δυστυχώς, δεν είναι σήμερα εκείνοι οι ταγοί της Εκκλησίας μας σε θέση να βοηθήσουν το ποίμνιο και το αφήνουν να κατασπαράζεται. Αυτό είναι το θλιβερό! Τι να σας πω άλλο! Τι να σας πω άλλο! Πολλές φορές βλέπομε να δρουν οι εχθροί της Πίστεως, οι εχθροί της Εκκλησίας και να εισαγάγουν νέες θεότητες και λατρείες και να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Σε ποιον να πας να το πεις; Σε ποιον να πας να το καταγγείλεις; Ποιος θα σε ακούσει; Αυτό είναι το δυστύχημα!
Το λέγω άλλη μια φορά. Αγαπητοί μου, πονάει η ψυχή μου που σας το λέω αυτό το πράγμα, πονάει η ψυχή μου. Έρχονται άνθρωποι και μου λένε: “Πάτερ, αυτό, πάτερ εκείνο, τι να κάνουμε;” και δεν έχω τον τρόπο να τους βοηθήσω, να τους πω πηγαίνετε… Πού να πάτε; Σε ποιον; Πού; Δυστυχώς δεν είναι σε θέση οι εφημέριοι μας και εκείνοι οι οποίοι είναι από τον Χριστόν τεταγμένοι να βοηθήσουν το ποίμνιον, δεν είναι εις θέση να βοηθήσουν. Πείτε από άγνοια; Πείτε από αδιαφορία; Πείτε διότι και αυτοί παρασύρονται κάποτε; Ακούει κανείς γνώμες γύρω από τέτοια θέματα που να τραβάει τα μαλλιά του!
Θα πω κάτι που σας το έχω πει και πέρυσι. Αγαπητό ποίμνιον, βοηθήστε εσείς τον εαυτό σας. Μελετάτε το λόγον του Θεού και βοηθήσατε εσείς τον εαυτό σας. Εμείς, δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε. Και όχι μόνον αυτό, αλλά κάποτε σας ρίπτομε και εμείς -είτε το καταλαβαίνουμε είτε δεν το καταλαβαίνουμε- σας ρίχνουμε και εμείς εις τα χέρια των εχθρών. Ναι, γιατί και εμείς ως ταγοί, ως κληρικοί έχουμε γίνει θύματα αυτών των καταστάσεων."(Πηγή κι ἐδῶ).
Εὐτυχῶς ποὺ δὲν ἦταν στὴν συζήτηση ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος, διότι τί θὰ τοῦ εἴχατε σύρει; Τί χτυπήματα θὰ εἶχαν κοπανίσει τὸ τραπέζι; Τὶ "ἀλάδωτα μπιφτέκια" θὰ ἀνακάλυπταν οἱ σχολιαστές;
Δυστυχῶς δὲν ἔχει γίνει κατανοητὸ ὅτι ἡ ὑπερβολὴ ὡς σχῆμα λόγου δείχνει τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας. Δείχνει τὸ μέγεθος τοῦ σκανδαλισμοῦ. Δείχνει τὸ μέγεθος τῆς λύπης τῶν Χριστιανῶν ποὺ δὲν ἔχουν ποὺ νὰ βροῦν καταφύγιο. Δείχνει ὅτι λείπουν οἱ πράξεις, ἐνῶ τὰ λόγια περισσεύουν. Δείχνει ὅτι ἀντὶ νὰ διαπομπεύουμε δημοσίως, νὰ κατηγοροῦμε τάχα γιὰ ζηλωτισμὸ καὶ νὰ χτυποῦμε χέρια στὰ τραπέζια, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀναλάβουμε πρῶτοι τὶς δικές μας εὐθῦνες. Σαρακοστὴ πλησιάζει, ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά. Ὁ ἀναγνώστης ἂς δεῖ τὸ βίντεο καὶ ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
