Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, Θεολόγος
Ὅταν στὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 80΄ τοῦ περασμένου αἰώνα διαλύθηκε ἡ πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση, ὁ Πολωνὸς Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄ μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ διέθετε μέσῳ τῆς διπλωματίας τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, προσπάθησε νὰ ἐπιβάλει τὴν ἀναβίωση τῆς Οὐνίας. Τὴν καμουφλάρισε μὲ τὸν ὅρο «ἐπανευαγγελισμὸς τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης». Γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὁ Παπισμὸς φανέρωνε τὸ ἀληθινό του πρόσωπο, καὶ μάλιστα μετὰ τὴν Β΄ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ ποὺ ἐννοεῖται ὅτι προέβαλε ἕνα φιλελεύθερο πλέον πρόσωπο τοῦ Παπισμοῦ. Ἰδιαίτερα πετυχημένα ἀπέδωσε αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα μία γελοιογραφία τοῦ Ἕλληνα σκιτσογράφου Κύρ. Ἀπεικόνιζε τὸν τότε Πολωνὸ Πάπα Ἰωάννη-Παῦλο Β΄ νὰ γονατίζει ἐπάνω στὸν χάρτη τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ νὰ ἀπαγγέλλει τὸ «Πάτερ Ἡμῶν», ἀλλὰ σὲ παραλλαγμένη μορφή. Ἀντὶ νὰ αἰτεῖται: «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία ΣΟΥ», οἱ λέξεις ποὺ ἐξέρχονται ἀπὸ τὸ στόμα του καὶ ἐκφράζουν προφανῶς τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς του εἶναι: «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία ΜΟΥ», νὰ ἀναστηθεῖ δηλαδὴ πάλι ἡ Οὐνία, ὁ Δούρειος Ἵππος τοῦ Βατικανοῦ κατὰ τὸν μακαριστὸ π. Γεώργιο Μεταλληνό.
Μὲ δόλο ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ Παπισμὸς ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 13ου αἰώνα εἶχε δημιουργήσει τὴν Οὐνία ὡς μορφὴ ἕνωσης τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς. Εἶχαν τὴ δυνατότητα οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ διατηρήσουν τὸ τρόπο τῆς λατρείας τους, τὶς εἰκόνες καὶ τὰ λειτουργικά τους κείμενα. Ἀρκοῦσε νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Πάπα ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας τους. Σὲ βάρος τῶν τοπικῶν Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν, κυρίως τῆς Οὐκρανίας, Ρουθηνίας, Σλοβακίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Οὑγγαρίας καὶ Βουλγαρίας εἶχε δημιουργηθεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς οὐνιτικῶν ἐνοριῶν, οἱ ὁποῖες μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Κομμουνισμοῦ ἀναγκάστηκαν νὰ διαλέξουν ἀνάμεσα στὸν Παπισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὅλες σχεδὸν ἐπέλεξαν τὴν Ὀρθοδοξία.
Ὅταν ἔπεσε ὁ Κομμουνισμός, ὁ Πολωνὸς Πάπας φρόντισε νὰ μὴ χαθεῖ αὐτὴ ἡ ἱστορικὴ εὐκαιρία καὶ διεκδίκησε τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ τὶς περιουσίες τῶν πρώην Οὐνιτῶν. Ἰδίως μετὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Προέδρου τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως Μιχαὴλ Γκορμπατσὸφ στὸ Βατικανὸ τὴν 1η Δεκεμβρίου τοῦ 1989 καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεων τῶν δύο κρατῶν ἀκολούθησε πληθώρα καταλήψεων ὀρθοδόξων ναῶν ἀπὸ ἐλάχιστους ἀριθμητικὰ Οὐνίτες, ὅπως ἐπίσης βιαιοπραγίες καὶ τραυματισμοὶ σὲ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων, ἀκόμα καὶ θάνατοι. Οἱ τοπικὲς ἀρχὲς ἢ ἔπαιρναν τὴ θέση τῶν Οὐνιτῶν ἢ τηροῦσαν στάση παθητική. Τὸ ἀποτέλεσμα: Ἄδειοι Ἱεροὶ Ναοί, ἐπειδὴ οἱ πιστοὶ παρέμειναν Ὀρθόδοξοι. Βρέθηκαν ὅμως χωρὶς Ἱεροὺς Ναούς. Στὴ Ρουμανία π.χ., ἐνῶ μέχρι τὸ 1990 ὑπῆρξαν δύο μόνο ρωμαιοκαθολικοὶ ἐπίσκοποι, ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος Β΄ προέβη στὶς 15 Μαρτίου τοῦ 1990 σὲ χειροτονία 12 ἐπισκόπων, 7 λατινόρυθμων καὶ 5 ἑλληνόρυθμων μὲ ἀποτέλεσμα, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐπισκόπων σχεδὸν νὰ ὑπερβαίνει τὸν ἀριθμὸ τῶν πιστῶν. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἀκολούθησαν βίαια ἐπεισόδια ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων μὲ καταλήψεις ναῶν κ.ἄ. Αὐτὰ συνέβησαν πρὶν ἀπὸ περίπου 35 χρόνια.«Habemus papam»
Μέχρι σήμερα κατὰ καιροὺς ἀκοῦμε τὸ «habemus papam – ἔχουμε πάπα». Ἔτσι καὶ στὶς 8 Μαΐου 2025 στὶς 6 καὶ 7 λεπτὰ τὸ ἀπόγευμα τὸ μεγάλο ἀνθρώπινο πλῆθος ποὺ βρισκόταν στὴν πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὴ Ρώμη εἶδε νὰ ἀνεβαίνει λευκὸς καπνὸς ἀπὸ τὴν καμινάδα τῆς Καπέλα Σιξτίνα. Λίγο ἀργότερα ἀκούστηκε ἡ εἴδηση «habemus papam – ἔχουμε πάπα». Γι’ αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀφορᾶ αὐτὸς ὁ πληθυντικὸς τὸ «habemus-ἔχουμε», τοὺς περίπου 1,4 δισεκατομμύρια Ρωμαιοκαθολικοὺς ἀνὰ τὸν κόσμο, ἦταν πολὺ χαρμόσυνη εἴδηση. Τὸ δεῖγμα αὐτῆς τῆς χαρᾶς φάνηκε στὰ πρόσωπα καὶ τὶς ἐκδηλώσσεις τῶν συγκεντρωμένων. 18 μέρες μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, τὴν Δευτέρα τοῦ Πάσχα, οἱ 133 πρίγκιπες τοῦ Βατικανοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀνάμεσα στοὺς περίπου 250 καρδιναλίους εἶχαν δικαίωμα ψήφου λόγῳ τῆς ἡλικίας τους (κάτω τῶν 80 ἐτῶν), ἐξέλεξαν τὸν 69χρονο Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ, γεννημένο στὴ νότια πλευρὰ τοῦ Σικάγο, ὡς τὸν 267ο Ρωμαῖο Ποντίφικα.
Μία ὥρα ἀργότερα ἔκανε τὴν πρώτη του ἐμφάνιση στὸν κόσμο ὡς Πάπας Λέων ΙΔ΄. Ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση: ἡ σιωπὴ του ἐπὶ πολὺ ὥρα. Προφανῶς βαθιὰ συγκινημένος, καθὼς τὸ πλῆθος χειροκροτοῦσε ἀσταμάτητα. «Εἰρήνη σὲ ὅλους σας!» ἦταν τὰ πρῶτα του λόγια, γιὰ νὰ ἐξηγήσει στὴ συνέχεια, ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ ἦταν ὁ πρῶτος χαιρετισμὸς τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ τελευταῖος τοῦ προκατόχου του. Μὲ τὴν «ἀδύναμη», ὅπως εἶπε, «ἀλλὰ πάντα γενναία φωνὴ του ὁ Πάπας Φραγκίσκος εὐλόγησε τὴ Ρώμη, ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸν κόσμο ἐκείνη τὴν ἡμέρα, τὸ πρωὶ τοῦ Πάσχα. Ἐπιτρέψτε μου νὰ συνεχίσω τὴν ἴδια εὐλογία».
Πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, ὅτι αὐτὰ τὰ λόγια γιὰ τὴν εἰρήνη, τὰ εἶπε ὁ νέος Πάπας στὶς 8 Μαΐου 2025, 80 χρόνια μετὰ τὴ λήξη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ ἡ ἀναφορά του στὸν Πάπα Φραγκίσκο. Ἤθελε προφανῶς νὰ ὑπογραμμίσει, ὅτι θεωρεῖ τὸ δικό του ἔργο ὡς συνέχεια τοῦ ἔργου τοῦ προκατόχου του. Ἄλλωστε ὁ Πάπας αὐτὸς τὸ 2023 τὸν εἶχε ἐντάξει στὸ σῶμα τῶν Καρδιναλίων καὶ τὸν εἶχε τοποθετήσει ὡς πρόεδρο στὴν πολὺ νευραλγικὴ ὑπηρεσία τῆς Ἁγίας Ἕδρας (στὴ γλώσσα τοῦ Βατικανοῦ ὀνομάζεται δικαστήριο) ποὺ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν ἐπίβλεψη καὶ ἐπιλογὴ τῶν ἐπισκόπων τοῦ Παπισμοῦ ἀνὰ τὸν κόσμο.
Παρὰ τὶς ἀμερικανικὲς ρίζες του, ὁ 69χρονος ποντίφικας, γεννημένος στὸ Σικάγο, ὑπηρέτησε γιὰ δύο δεκαετίες στὸ Περού. Συγκεκριμένα, ἀπὸ τὸ 1985 ἕως τὸ 1986 καὶ ἀπὸ τὸ 1988 ἕως τὸ 1998 ὡς ἐνοριακὸς πάστορας καὶ καθηγητὴς θεολογικῆς σχολῆς. Στὴ συνέχεια ἐπέστρεψε στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ὑπηρετώντας ὡς στρατηγὸς τοῦ Τάγματος τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου ἀπὸ τὸ 2001 ἕως τὸ 2013, ἐνῶ ἀπὸ τὸ 2015 ἕως τὸ 2023 διετέλεσε Ἐπίσκοπος Τσικλάγιο στὸ Περού.
Ὁ Πρέβοστ θεωρεῖται ὡς συμβιβασμὸς ἀνάμεσα στὶς συντηρητικὲς καὶ τὶς προοδευτικὲς δυνάμεις στὸν Παπισμό. Στὸ προκονκλάβιο, δηλ. στὶς συναντήσεις τῶν Καρδιναλίων πρὶν ξεκινήσει ἡ ἐκλογικὴ διαδικασία, εἶχε ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὸν πολὺ συντηρητικὸ Καρδινάλιο Ρέιμοντ Μπέρκ, ἐπίσης Ἀμερικανό, ὁ ὁποῖος εἶχε συγκρουστεῖ πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο γιὰ τὶς νεωτεριστικὲς του θέσεις. Αὐτὸς ὁ συντηρητικὸς Καρδινάλιος πείστηκε γιὰ τὴν ὀρθοδοξία τοῦ Πρέβοστ κατὰ τὴ διάρκεια μίας συνάντησης μαζί του, προφανῶς προκειμένου νὰ στηρίξει τὴν ὑποψηφιότητά του. Ὁ Πρέβοστ μπῆκε στὴν κούρσα τῆς διαδοχῆς ὡς ὑποψήφιος ἀπὸ ἐκπροσώπους ὅλων τῶν ὁμάδων τῶν Καρδιναλίων εὐθὺς ἐξαρχῆς. Περαιτέρω ὑποστήριξη γιὰ τὸν Πρέβοστ ἦλθε ἀπὸ τὸν ἐπίσης συντηρητικὸ Καρδινάλιο τῆς Νέας Ὑόρκης Τίμοθι Ντόλαν. Διασφάλισε καὶ μεταξὺ τῶν ἄλλων Καρδιναλίων τοῦ συντηρητικοῦ στρατοπέδου, ὅτι ὁ Πρέβοστ θεωρεῖτο ἕνας ὑποψήφιος, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλῶς ἀντιπροσώπευε τὴ συνέχεια τοῦ Φραγκίσκου (ὡς ἱεραπόστολος μεταξὺ τῶν πτωχῶν στὸ Περού), ἀλλὰ ἦταν ἐπίσης μᾶλλον συντηρητικὸς σὲ ἠθικὸ-θεολογικὰ καὶ κανονικοῦ δικαίου ζητήματα. Ἔτσι ἀναγνωρίστηκε πλέον ὡς φάρος ἐλπίδας: Ἐπικράτησε ἡ πεποίθηση, ὅτι μὲ ἐκεῖνον ὡς Πάπα τὸ Βατικανὸ θὰ ἐπιστρέψει στὴν κανονικότητα σὲ δογματικά, λειτουργικὰ καὶ κανονικοῦ δικαίου ζητήματα μετὰ τὴν ἀναστάτωση ποὺ εἶχε προκαλέσει τὸ διακυβερνητικὸ στὺλ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου. Μία τέτοια ἐπιστροφὴ εἶχε ζητηθεῖ ἔντονα ἀπὸ ἀρκετοὺς ὁμιλητὲς ἀνάμεσα στοὺς Καρδιναλίους εἰδικὰ τὴν τελευταία ἡμέρα πρὶν ξεκινήσει ἡ ἐκλογικὴ διαδικασία. Τὰ παράπονα γιὰ τὴν ἀπρόβλεπτη συμπεριφορὰ τοῦ ἐκλιπόντος Πάπα καὶ ἡ τάση του νὰ λαμβάνει μόνος του ἀποφάσεις χωρὶς ἐπαρκῆ προηγούμενη διαβούλευση εἶχαν, ὅπως εἶπαν οἱ συμμετέχοντες, ὁδηγήσει σχεδὸν σὲ μία μεταθανάτια «ἐπίθεση κατὰ τοῦ Φραγκίσκου».
Χαρακτηριστικὲς εἶναι οἱ δηλώσεις τοῦ ἀρχιεπισκόπου Γεωργίου Γκένσβαϊν, ὁ ὁποῖος ἐπὶ χρόνια ἦταν γραμματέας τοῦ παραιτηθέντος τὸ 2013 Γερμανοῦ Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄. Ὁ Γκένσβαϊν χαιρέτισε τὴν ἐκλογὴ τοῦ Λέοντα ΙΔ΄. Σὲ συνέντευξή του στὴν καθημερινὴ ἐφημερίδα «Corriere della Sera» (5 Μαΐου), εἶπε ὅτι μία φάση αὐθαιρεσίας πλησιάζει πλέον στὸ τέλος της καὶ ὅτι τὸ μπερδεμένο, μερικὲς φορές, παρελθὸν πρέπει νὰ ξεπεραστεῖ. Στὴ συνέχεια ἀποστασιοποιήθηκε γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἀπὸ τὶς σχέσεις τοῦ προηγούμενου Πάπα μὲ τὴ Ρωμαϊκὴ Κούρια. Ἀναφερόμενος σὲ ἕνα ὑποτιμητικὸ σχόλιο τοῦ Φραγκίσκου σχετικὰ μὲ τὸν μηχανισμὸ τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Γκένσβαϊν ἐπεσήμανε: «Οἱ θεσμοὶ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀποτελοῦν οὔτε λέπρα οὔτε ἀπειλή γιὰ τὸν Πάπα. Εἶναι ἐκεῖ, γιὰ νὰ βοηθοῦν τοὺς Πάπες καὶ ἐκεῖνοι πρέπει νὰ δέχονται αὐτὴ τὴ βοήθεια. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ κυβερνᾶ μόνος του καὶ νὰ μὴ ἐμπιστεύεται τοὺς δικούς του θεσμούς». Ἀναφερόμενος στὶς ἔντονες ἐντάσεις στὴν Ἐκκλησία σήμερα καὶ τὶς τρομερὲς συγκρούσεις στὸν κόσμο, τόνισε, ὅτι «αὐτὸ ποὺ χρειάζεται τώρα εἶναι σαφήνεια στὸ δόγμα».
Ὄντως, ὅταν ἀναδείχθηκε ὁ Πάπας Φραγκίσκος τὸ 2013 ἀνέλαβε μία μεγάλη ἀποστολή: Ἐρχόμενος ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου ὁδήγησε τοὺς περίπου 1,4 δισεκατομμύρια πιστοὺς τοῦ Παπισμοῦ στὴν ἀποδοχὴ τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Προώθησε σὲ ὕψιστο βαθμὸ γιὰ Ρωμαῖο ποντίφικα τὴν παγκοσμιοποίηση. Ἀναδείχθηκε σὲ ἐκείνη τὴ «φωτισμένη» μορφή, ἡ ὁποία μὲ δυναμισμὸ προωθοῦσε τὴ ρηχὴ ἀλήθεια τοῦ κόσμου. Τῆς παρεῖχε, ἐνισχύοντάς την μὲ τὸ κῦρος του ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ, τὴ χροιὰ τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἔντονη ἀντίδραση ποὺ ἔδειξε τὸ Βατικανὸ στὴν ἔκκληση, στὴν ὁποία εἶχαν προβεῖ ὁ Ἀποστολικὸς Νούντσιος Ἀρχιεπίσκοπος Κάρλο Μαρία Βιγκάνο (ὡς ἀνακινητὴς) καὶ ὁ Καρδινάλιος τῆς Κουρίας Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλλερ καὶ ἡ ὁποία εἶχε ὑπογραφτεῖ ἀπὸ πολλοὺς κληρικούς, διανοούμενους, ἰατροὺς πολλῶν εἰδικοτήτων, ἐρευνητάς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, καθηγητάς κ.ἄ. (50.000 ὑπογραφές). Αὐτὴ ἡ ἔκκληση στὴν Ἐκκλησία καὶ στὸν κόσμο ποὺ δημοσιοποιήθηκε στὶς 8 Μαΐου 2020 μὲ τὸ σύνθημα «Veritas liberabit vos – Ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. 8,32), προειδοποιοῦσε γιὰ τοὺς ἀληθινοὺς σκοποὺς καὶ τὶς ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις τῶν μέτρων ἐναντίον τοῦ Κορωνοϊοῦ. Οἱ συγγραφεῖς τῆς ἔκκλησης ἐπεσήμαιναν, ὅτι ἡ δημόσια ὑγεία δὲν πρέπει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει δικαιολογία γιὰ τὸν περιορισμὸ τῶν δικαιωμάτων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνει πρόσχημα γιὰ τὴ δημιουργία μίας παγκόσμιας κυβέρνησης, ἡ ὁποία θὰ ξεφύγει ἀπὸ κάθε ἔλεγχο. Μὲ τὸν πανικὸ ποὺ προκαλεῖται στὸν παγκόσμιο πληθυσμὸ γίνεται πλέον ὁρατὴ μία σατανικὴ «ἀποτρόπαια τεχνοκρατικὴ τυραννία τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων». Εἰδικὰ γιὰ τὰ ἐμβόλια τόνιζαν ὡς ποιμένες, ὅτι γιὰ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς πιστοὺς εἶναι ἠθικὰ ἀπαράδεκτη ἡ ἐπιβολὴ ἐμβολίων, γιὰ τὴν παραγωγὴ τῶν ὁποίων χρησιμοποιεῖται ὑλικὸ ἀπὸ ἔμβρυα, προερχόμενα ἀπὸ ἐκτρώσεις.
Ἀντίθετα ὁ Πάπας Φραγκίσκος, ἔχοντας υἱοθετήσει τὴ νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, προωθοῦσε μία παγκόσμια νομική, πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ τάξη, δηλ. ὑποστήριξε τὴν καθιέρωση παγκόσμιας κυβέρνησης. Μὲ τὴν πρόφαση τῆς ἀλληλεγγύης εὐλόγησε τὰ ἐμβόλια λέγοντας, ὅτι πρόκειται γιὰ πράξη εὐθύνης καὶ ἀλτρουισμοῦ, μὲ τὴν ὁποία προστατεύουμε τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ καὶ τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Ἐπίσης ἐκθείαζε τὴν ἀτζέντα 2030 τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιὰ τὴ βιώσιμη ἀνάπτυξη καὶ τὴν πολιτικὴ τῶν μηδενικῶν ρύπων ὥς τὸ 2030. Ἡ σύγκρουση τοῦ Βιγκάνο μὲ τὸν Ρωμαῖο ποντίφικα ἔφθασε τελικὰ στὸ σημεῖο νὰ ἀφοριστεῖ ὁ Βιγκάνο τὸν Ἰούνιο τοῦ 2024.
Ἅγιοι καὶ σημερινὴ ὀρθόδοξος ἡγεσία: Χαοτικὴ ἀπόστασις εἰς τὴν θεώρησιν τοῦ Παπισμοῦ
Ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδοξίας ὁ Πάπας Φραγκίσκος εἶχε βρεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη Κων/πόλεως Βαρθολομαίου ἕνα ἔνθερμο ὑποστηρικτή. Σὲ δήλωσή του μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τὸν χαρακτήρισε ὡς «πολύτιμο ἐν Χριστῷ ἀδελφό», ὡς «πιστὸ φίλο, συνοδοιπόρο καὶ συμπαραστάτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, γνήσιο φίλο τῆς Ὀρθοδοξίας, γνήσιο φίλο τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου», τὸν ὁποῖο θὰ ἐνθυμᾶται πάντοτε, καὶ ὡς «παράδειγμα γνησίας ταπεινώσεως καὶ ἀδελφικῆς ἀγάπης». Καὶ κλείνει τὴ δήλωσή του μὲ τὴν εὐχή, ὁ Κύριος «νὰ ἀναδείξει ἐπὶ τοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Πέτρου ἕναν ἄξιο διάδοχό του, ὁ ὁποῖος θὰ ἐγκολπωθεῖ, θὰ ἐνστερνιστεῖ τὰ ὁράματα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ θὰ συνεχίσει τὸ πολύτιμο ἔργο του γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν Χριστιανοσύνη, καὶ ἀκόμη εἰδικότερα γιὰ τὴν προσέγγιση τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας μὲ ἀπώτερον στόχον τὴν πλήρη ἐν τῷ κοινῷ Ποτηρίω συνάντησή των. Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀδελφὲ Πάπα Φραγκίσκο».
Πόσο ὅμως διαφορετικὲς εἶναι οἱ ἐκτιμήσεις τῶν ἁγίων μας, ὄχι φυσικὰ γιὰ τὸν συγκεκριμένο Πάπα, ὁ ὁποῖος ἰδίως γιὰ τοὺς συντηρητικούς τοῦ Παπισμοῦ δὲν ἄφησε τίποτε ὄρθιο στὸν Ρωμαιοκαθολικισμό, ἀλλὰ γενικὰ γιὰ τὸν παπικὸ θεσμὸ καὶ τοὺς ἑκάστοτε ἐκφραστές του:
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔχοντας πλήρη συνείδηση τῶν διαλυτικῶν συνεπειῶν τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ καὶ τοῦ ὅλου “πολιτισμοῦ” ποὺ παρήγαγε, καλεῖ καὶ ἐμᾶς μὲ τὴ διαχρονική του φωνὴ νὰ καταριόμαστε τὸν Πάπα καὶ προφανῶς ἐν γένει τὸν ἀλάθητο δυτικὸ ἄνθρωπο, στὸν ὁποῖο ἔδωσε ἱστορικὴ ὑπόσταση. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ ἔλθει τὸ «ποθούμενο», γιὰ τὸ ὁποῖο μιλάει τόσο συχνὰ στὶς προφητεῖες του, ὁ ἀναβαπτισμὸς ὅλης τῆς ζωῆς μέσα στὸν Χριστό. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ Ρωμαίικο, ἡ ἀνασύσταση ἐκείνου τοῦ πλαισίου τῆς ζωῆς ποὺ ταυτίζεται μὲ τὸ διὰ τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα, τὴ χριστιανικὴ βασιλεία, τὴν ὁποία ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος θεμελίωσε στὴν Ἱστορία καὶ ἡ ὁποία διακόπηκε μὲ τὴν πτώση τῆς Πόλεως.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐπικαλούμενος τόσο τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δοσίθεο ὅσο καὶ τὸν ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου, θεωρεῖ αὐτονόητο, ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί.
Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, κατ’ ἐξοχὴν πολέμιος τῆς αὐτούσιας μεταφορᾶς τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ – ἀθέου πνεύματος τῆς Εὐρώπης στὸν τόπο του – μάλιστα κάτω ἀπὸ τὸ μανδύα τῆς ἐπιστήμης –, βλέπει ξεκάθαρα τὸν Παπισμὸ ὡς αἰτία τῆς διαμόρφωσης αὐτοῦ τοῦ πνεύματος. Ὁ Πάπας, ὅπως ἐπισημαίνει στὸ ἔργο του «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (Βίος ἀξιοθαύμαστος) καὶ ὁ Ἀντίπαπας…», μὲ τὴ δαιμονικὴ ἔπαρσή του, μὲ τὸν «ἀντίχριστο», «ἀλαζόνα» καὶ «ἰσόθεο» χαρακτήρα του δημιούργησε τὸν ἀλλοτριωμένο δυτικὸ χριστιανισμὸ καὶ ἔτσι στὸ πρόσωπό του προδιαγράφεται ἡ πορεία τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴ σατανικὴ οἴηση ἔναντι τοῦ Θεοῦ.
Γλαφυρὰ εἶναι καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως ποὺ ἐπιλέγει στὸν πρῶτο τόμο τοῦ ἔργου του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ Σχίσματος», προκειμένου νὰ περιγράψει τὸ ἦθος τῶν Παπικῶν στὴν προσπάθειά τους νὰ ἐπιβάλουν τὴν παπικὴ ἐξουσία στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή: «… αἱ ἠθικαὶ ἀρχαὶ περὶ ἁμαρτίας καὶ δικαιοσύνης ἀνετράπησαν· αἱ ἁμαρτίαι ἐχαρατηρίζοντο οὐχὶ ἐκ τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀλλ’ ἐκ τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ παπικοῦ προγράμματος… τὴν εὐλάβειαν πρὸς τὸν Θεὸν ἀντικατέστησεν ἡ πρὸς τὸν Πάπαν εὐλάβεια, ὁ δ’ εὐλαβούμενος τὸν Πάπαν ηὐλαβεῖτο καὶ τὰ θεῖα· …ἡ τοῦ Πάπα ἀναγνώρισις ὑπερεῖχε τῆς τοῦ Θεοῦ γνώσεως… διότι τὶς ἡ χρεία τῆς γνώσεως τοῦ Οἰκοδεσπότου, ὅταν ἡ ἁπλή τοῦ ἀντιπροσώπου αὐτοῦ γνωριμία εἰσάγει ἡμᾶς εἰς τὸν Παράδεισον; Ὅταν ὁ ἀντιπρόσωπος κρατῆ τὰς κλεῖς τοῦ Παραδείσου καὶ εἰσάγη τὸν θεράποντά του; Τὶς ἡ χρεία τῆς γνώσεως τῶν θείων ἐντολῶν;».
Μὲ τὸν πλέον ξεκάθαρο τρόπο θέτει τὸ ζήτημα τοῦ Παπισμοῦ καὶ ὁ Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Στὶς «Σκέψεις περὶ τοῦ „ΑΛΑΘΗΤΟΥ“ τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου» κατατάσσει τὸν Πάπα ἀνάμεσα στὶς τρεῖς κυρίως πτώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Οἱ ἄλλες δύο εἶναι τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Ἰούδα. Τὸ θεμελιώνει μὲ τὸ δόγμα περὶ τοῦ Ἀλαθήτου τοῦ Πάπα τῆς Α΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Μὲ τὸ δόγμα αὐτό, ὅπως ἀποφαίνεται διεισδυτικὰ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος, «ὁ ἄνθρωπος ἀνεκηρύχθη ὑπέρτατη θεότης, πανθεότης», δηλ. θεμελιώθηκε δογματικὰ πλέον ὁ εὐρωπαϊκὸς εἰδωλολατρικὸς οὑμανισμός, ὁ ὁποῖος ἔχοντας ὡς ἀφετηρία τὸν Παπισμὸ περικλείει ἔπειτα τὸν Προτεσταντισμὸ καὶ κάθε ἄλλη μορφὴ οὑμανισμοῦ καὶ ἀθεΐας στὴ Δύση. Γενικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀνακηρύσσεται ἀλάθητος. Δικαιώνεται ἀπόλυτα ὁ Νίτσε μὲ ρήση του, τὴν Umwertung aller Werte (ἀνατροπὴ ὅλων τῶν ἀξιῶν), ἀφοῦ παντοῦ ὁ ἄνθρωπος παίρνει τὴν θέση τοῦ Θεανθρώπου. Τὸ δόγμα αὐτὸ ξεπερνάει κάθε ἄλλη αἵρεση, εἶναι «παναίρεσις», ἐπειδὴ ἐκφράζει «μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ», ἀποτελεῖ «νέα προδοσία τοῦ Χριστοῦ», εἶναι «νέα σταύρωσις τοῦ Κυρίου».
Ὅταν στὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ Παπισμὸς παρουσιάζεται ὡς ἐκκλησία, καὶ ὁ Πάπας ὡς καθήμενος ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, αὐτὸ προφανῶς δὲν συνάδει μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν Ἁγίων μας. Ἀλλὰ τί μιλοῦμε γιὰ ἐκκλησιολογία; Ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὴν ἁπλὴ λογικὴ τῶν Ἁγίων μας, ἡ ὁποία λειτουργεῖ μὲ βάση τὸν Θεὸ Λόγο. Δὲν πρόκειται φυσικὰ γιὰ μία συναισθηματικὴ λογικὴ οὔτε πολὺ περισσότερο γιὰ μία λογικὴ ποὺ λειτουργεῖ μέσα στὸ πλαίσιο ἐξουσιαστικῶν παιχνιδιῶν, ἀλλὰ γιὰ τὴν λογική τῆς ἀπαλλαγμένης ἀπὸ τὰ πάθη καρδιᾶς. Καὶ αὐτὴ ἡ λογικὴ εἶναι ἁπλή, ὄχι περίπλοκη. Ἁπλή, ὅπως εἶναι, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ διαπιστώνει, ὅτι μὲ τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ πρὸ πάντων μὲ τὸ δόγμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα (ἂς ἀφήσουμε πρὸς στιγμὴν ὅλες τὶς ἄλλες διαστρεβλώσεις τῆς πίστης καὶ τὰ ἐγκλήματα ποὺ ἔχουν διαπραχθεῖ στὸ ὄνομα τοῦ Πάπα), ἡ συνέχεια τοῦ θρόνου τοῦ Ἀπ. Πέτρου ἔχει διακοπεῖ καὶ ὁ Παπισμὸς ἔχει μεταβληθεῖ σὲ παναίρεση, ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος.
Χαρακτηριστικὸ εἶναι, ὅτι παρ’ ὅλες τὶς φιλίες, συνοδοιπορίες, συμπαραστάσεις, ταπεινώσεις καὶ ἀδελφικὲς ἀγάπες ποὺ ἀναφέρει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, πουθενὰ δὲν ἔχει φανεῖ οὔτε ἡ ἐλάχιστη προθυμία γιὰ τὴν ἀναίρεση τοῦ πρωτείου ἐξουσίας καὶ τοῦ ἀλαθήτου. Σήμερα βέβαια, στὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ χρησιμοποιοῦνται ἄλλοι ὅροι. Ἡ δαιμονικὴ ἔπαρση κρύβεται ἔντεχνα πίσω ἀπὸ ὅρους, ὅπως τὴ συνοδικότητα, τὴ παγκόσμια σύνοδο, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει μετάνοια. Ἡ οὐσία, ἡ ἀλαζονεία ποὺ φανερώνεται καὶ μόνο μὲ τὸν χαρακτηρισμὸ «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ» δὲν θίγεται. Καὶ δὲν θίγεται, ἐπειδὴ ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τοῦ ἀλάθητου δυτικοῦ ἀνθρώπου καὶ πολιτισμοῦ.
Ἡ διαχρονικὴ ἀντιμετώπισις τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν Παπισμὸν
Καὶ μὴ ξεχάσουμε τὴ διαχρονικὴ δράση τοῦ Παπισμοῦ ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν διαβάζει καὶ ἐνημερώνεται ἕνας ὀρθόδοξος πιστὸς σχετικὰ μὲ τὶς πλεκτάνες ποὺ ἔστησε ὁ Παπισμὸς γιὰ τὴν παγκόσμια ἐπιβολὴ καὶ κυριαρχία ὄντως ἀναρωτιέται: Ὑπάρχει ἔστω κάτι κοινὸ ἀνάμεσα στὸν Παπισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία; Ὁ Παπισμὸς ποὺ διψάει γιὰ τὴ κυριάρχηση ὅλου τοῦ κόσμου ἔχει μία ἀντίληψη γιὰ τὴν ἐξουσία, ποὺ οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὴν «πᾶσα ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ», στὴν ὁποία οἱ Ἅγιοι ὄντως μετέχουν, ἀφοῦ μέσα τους ζεῖ ὁ Χριστὸς σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς» (Γαλ. 2,20). Ὡς Χριστοφόροι, ὡς Θεοφόροι μαρτυροῦν καὶ ἐκφράζουν καὶ θὰ ἐκφράζουν μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων αὐτὴ τὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀναφαίρετο στοιχεῖο τῆς ἁγιότητάς τους.
Ἐντελῶς ἀντίθετα ὁ Παπισμός: Στὴν προσπάθειά του νὰ ἁρπάξει τὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ, δὲν διστάζει νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ ὁποιοδήποτε μέσο, τὴν ἐξαπάτηση, τὸ ψεῦδος, βία, βασανιστήρια, πολεμικὲς ἐκστρατεῖες κ.ἄ. Μὲ ἄλλα λόγια, χρησιμοποιεῖ ὅλες ἐκεῖνες τὶς τεχνικὲς καὶ τὰ μέσα ποὺ δίδαξε καὶ διδάσκει ὁ ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος Διάβολος. Στὰ χέρια του οἱ τεχνικὲς αὐτὲς καὶ τὰ μέσα αὐτὰ μετατρέπονται σὲ ἱερὲς τεχνικὲς καὶ ἱερὰ μέσα. Θυμίζουμε μόνο τὸν ἱερὸ πόλεμο τῶν Σταυροφοριῶν, τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση κ.ἄ., πού ὑπηρετοῦσαν τοὺς «ἱεροὺς» σκοποὺς τοῦ Παπισμοῦ. Ἐνδιαφέρον εἶναι, ὅτι ἡ ἰδέα τῆς Οὐνίας, μὲ τὴν ὁποία ξεκινήσαμε τὸ ἄρθρο μας, συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση. Ἐμφανίζονται τὴν ἴδια περίοδο καὶ ἐμπνευστὴς τους εἶναι ὁ ἴδιος Πάπας, ὁ Ἰννοκέντιος Γ΄. Ἡ μὲν Οὐνία ἀποβλέπει στὴν ἐπιβολὴ τοῦ παπικοῦ θρόνου στὴν ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ καὶ θεμελιώνεται μὲ τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα, ἡ δὲ Ἱερὰ Ἐξέταση στοχεύει στὴν ὁλοκληρωτικὴ ἄσκηση τῆς ἐξουσίας του στὴ Δύση καὶ ἐρείδεται στὸ παπικὸ ἀλάθητο.
Ὑπῆρξαν ὅμως καὶ ἄλλου εἴδους προσπάθειες τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Παπισμοῦ στὴν ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Ἕνα πρόσφατο πολὺ χαρακτηριστικὸ δεῖγμα τῆς ἄκρως περιφρονητικῆς καὶ ταυτόχρονα ἀπάνθρωπης ἀντιμετώπισης τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ εἶναι ἡ περίπτωση τῆς ἁγιοποίησης τοῦ Κροάτη Καρδιναλίου Ἄλοϊζ Στέπινατς. Πρόκειται γιὰ τὸν ρωμαιοκαθολικὸ Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ζάγκρεμπ, ὁ ὁποῖος ὡς ἡγετικὴ ἐκκλησιαστικὴ μορφὴ τῆς Κροατίας κατὰ τὰ χρόνια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1941-1945) ἀπὸ πλευρᾶς Ἐκκλησίας ἔφερε τὴν κύρια εὐθύνη γιὰ τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Σέρβων στὸ τότε φασιστικὸ κράτος τῶν Οὐστάσι τῆς Κροατίας. Ἀπὸ τὰ περίπου 2.000.000 ὀρθοδόξων Σέρβων, τὸ 30% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Κροατίας, περίπου οἱ 850.000 ὁδηγήθηκαν σὲ φρικτὸ μαρτύριο, ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ προσηλυτιστοῦν στὸν Παπισμό, περίπου 400.000 ἐκδιώχθηκαν καὶ περίπου 300.000 ἔγιναν θύματα βίαιου ἐκλατινισμοῦ. Ἑπομένως ἡ μακαριοποίηση (προστάδιο ἁγιοποίησης) τοῦ Καρδιναλίου Στέπινατς, τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου τῆς Γενοκτονίας» ποὺ μισοῦσε τοὺς Ὀρθοδόξους, ἀπὸ τὸν Πολωνὸ Πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β΄ στὶς 3 Ὀκτωβρίου τοῦ 1998 ἀπετέλεσε τὴν κορύφωση τῆς πρόκλησης ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν 5η Ἰουνίου 2011 ὁ διάδοχός του Πάπας Βενέδικτος 16ος προσκύνησε στὸ Ζάγκρεμπ τὴ σαρκοφάγο του, τιμώντας τον ὡς «μεγάλο ἱερωμένο» καὶ «ὑποδειγματικὴ μορφὴ ἀνθρωπισμοῦ». Καὶ τὸ 2014 μὲ τὴν ὁμόφωνη πρόταση γιὰ ἁγιοποίηση ἀπὸ τὴν Congregatio de Causis Sanctorum (πρόκειται γιὰ διοικητικὸ ὄργανο τῆς ρωμαιοκαθολικῆς Κούριας μὲ ἀντικείμενο τὴν ἁγιοποίηση) ὅλα πλέον ἦταν ἕτοιμα γιὰ τὴν ἐπίσημη διακήρυξη τῆς ἁγιότητάς του ἀπὸ τὸν Πάπα. Αὐτὴ ὅμως ἔχει καθυστερήσει λόγῳ τῶν ἐνστάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας. Ὡστόσο στὸν ἀνάποδο κόσμο τῆς τόσο «δημοκρατικῆς» ΕΕ ἔχουν γίνει ἀπὸ τὸ κράτος τῆς Κροατίας δύο προσπάθειες ἐμπέδωσης τοῦ Στέπινατς ὡς ἥρωα καὶ ἁγίου: Τὸ 2016 τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο φιλοξένησε μία ἔκθεση ὑπὸ τὸν τίτλο «Καρδινάλιος Στέπινατς, ὁ Κροάτης Ἅγιος» καὶ τὸ 2023 μία ἐκδήλωση ὑπὸ τὸν συγκινητικὸ τίτλο «Ὁ Εὐλογημένος Στέπινατς – Μαρτυρία πίστης, ἐπιμονῆς καὶ ἐλπίδας». Καὶ τὶς δύο φορὲς ὑπῆρξε διαμαρτυρία καὶ ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση τοῦ ΥΠΕΞ τῆς Σερβίας Ἴβιτσα Ντάτσιτς.
Γενικὰ οἱ πρακτικές τοῦ Παπισμοῦ στὴν ἱστορία λειτούργησαν ὡς πρότυπο τοῦ ἀπολυταρχισμοῦ. Τὸ παράδειγμά του ζήλεψαν πολλοί, ὅπως λ.χ. οἱ θιασῶτες τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας ἰδίως στὴν περίοδο τῆς τρομοκρατίας τοῦ Ροβεσπιέρου, ὁ Κομμουνισμός, ὁ Ναζισμός, ἀλλὰ καὶ ἡ νέα τάξη πραγμάτων, ἀποβλέποντας στὴν ἀπόλυτη ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπου.
