Ευλογημένε άνθρωπε, εσύ που καταλαβαίνεις, γιατί "ησυχάζεις", συνεχίζοντας να κοινωνείς με αυτούς;

«… τὰ τοσαῦτα κακὰ εἰρήνην προσαγορεύουσιν»! (Σοφ. Σολ. 14,22)

Ζιγαβηνός: «δεί πρώτον αποκοπήναι το ανιάτως έχον, είτα το λοιπόν ειρηνεύσαι προς τε εαυτό και προς τον Θεόν».

Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος Κιλκίς

       Τοιαύτα και τοσαύτα κακά ενεργούνται επί των ημερών μας από την αίρεση του οικουμενισμού στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας, ων αριθμός ουκ έστιν. Τα πάντα δε ουχί κρυφίως και εν παραβύστω, αλλά έμπροσθεν των οφθαλμών της υφηλίου απάσης και γυμνή τη κεφαλή πλέον. Η εκκλησιαστική ιστορία σημαδεύεται από γεγονότα, τα οποία γράφονται ανεξίτηλα στις σκοτεινές σελίδες της. Παρ' όλα αυτά, φαίνεται πως επικρατεί παντού ησυχία! Φαίνεται! Ησυχία, μέχρι φοβερής ανησυχίας! Ως να μην συμβαίνει τίποτε το ιδιαίτερο, τίποτε το φοβερό και καταστροφικό. Κλήρος και λαός συνεχίζει την πορεία του, ως να μην διακυβεύεται τίποτε ζωτικό από την ιερή Ιστορία του, από την αγία Πίστη του.

     Ποιος ο λόγος όμως και η αιτία αυτής της ηχηρής σιωπής; Προφανώς η «pax Fanariana» και το διαχρονικό καταστροφικό εργαλείο της: «Διαίρει και βασίλευε»! Δηλαδή, επί το λαϊκότερον: «Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη»! Αυτή είναι, δυστυχώς,  η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Είναι ο παντί τρόπω διασπειρόμενος και επιβαλλόμενος φόβος στις καρδιές των πιστών. Η σκοπίμως δημιουργηθείσα σύγχυση στα εκκλησιαστικά και δογματικά θέματα και οι άμεσες ή έμμεσες απειλές και εκφοβισμοί, αποδυνάμωσαν την αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των πιστών και έφεραν  σε δύσκολη θέση  ακόμη και ένιους ορθοφρονούντες ποιμένες, ώστε να μην έχουν την άνεση, το θάρρος  και την ελευθερία να συμπνευματιστούν και να προχωρήσουν, του λαού συνεργούντος, στις αναγκαίες εν Αγίω Πνεύματι αντιρρήσεις. [σ.σ.: Δάσκαλε, δεν έμαθες ότι σε όλα τα άλλα θέματα διαμαρτυρόμαστε, μα στα δογματικά (δηλ. τα θέματα πίστεως), αποτειχιζόμεαστε;].

   Είναι βέβαια η σιωπή αυτή μια μορφή δειλίας και δεν απέχει της αληθείας, καθώς η ζωή και τα μαρτύρια των αγίων επιβεβαιώνουν καθ’ υπερβολήν την άποψη αυτή. Πόσοι επίσκοποι  παραδοσιακοί,  μεταπήδησαν εν μια νυκτί  στην απέναντι όχθη και «έγιναν θέατρο» ενώπιον Θεού και ανθρώπων! Πώς λοιπόν «ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης έσται μεθ᾿ ημών»; (Β Κορ. 13,11).      

     Παρεμπιπτόντως, εντύπωση προκάλεσε ο πρωτοφανής αριθμός επισκέψεων του Αμερικανού πρέσβη σε  Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας, μέσα σε ελάχιστο χρόνο και ενώ το ουκρανικό ζήτημα βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή! Σαν τι να σήμαινε αυτή η κίνηση; Ο αγαθός λογισμός μάς λέει πως ο άνθρωπος συγκινήθηκε από την ορθόδοξη πίστη και αναζητούσε να την γνωρίσει, για να την ασπαστεί! Αλλά έρχεται και ο άλλος, ο πονηρός, και αντιλέγει: «Τι γυρεύει η αλεπού στo κοτέτσι»;

     Μην απατώμεθα. Οι ρυθμιστές της νέας Τάξης Πραγμάτων «… τὰ τοσαῦτα κακὰ εἰρήνην προσαγορεύουσιν»! Μια νέα ουνιτίζουσα ψευδοεκκλησία κατασκευάζεται. Αμέτοχη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και κατά συνέπεια έξω του βίου και της διδασκαλίας των Πατέρων και των εντολών του Ευαγγελίου. Προχωρούν ακάθεκτοι οι οικουμενιστές, αφού έχουν προετοιμάσει πεδίο δράσεως, με την βοήθεια ισχυρών και πονηρών δυνάμεων στην ένωση με τους αιρετικούς. Μετά δε και την δήλωση του πατριάρχη, ότι η ένωση με τους παπικούς είναι αναπόφευκτη, διότι οι διαφορές μας είναι περισσότερο ιστορικές παρά δογματικές (spzh.news), έχουν ανοίξει οι δρόμοι της αυθαιρεσίας στην ανά την οικουμένη Ορθοδοξία. Δυστυχώς, «…τὰ τοσαῦτα κακὰ εἰρήνην προσαγορεύουσιν» οι οικουμενιστές!

     Λέγει όμως ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας:
    «Λέγομεν ουν ως ου πάσα ειρήνη άψογος και καλή, αλλ' έστιν επισφαλής πολλάκις και πόρρω της θείας αγάπης βάλλουσα· οίον όταν ειρηνεύωμεν και συμφωνώμεν επί καταλύσει της αληθείας. Ταυτήν ουν την ειρήνην ουκ ήλθε δούναι Χριστός. Τουναντίον μεν ουν βούλεται ημάς διαφέρεσθαι προς αλλήλους υπέρ του καλού, ό και εν τω διωγμώ γέγονε».
     Ελεύθερη απόδοση: «Σας λέγω λοιπόν πως οποιαδήποτε ειρήνη δεν είναι καθαρή και καλή, αλλά μπορεί να καθίσταται πολλές φορές ασταθής και αβέβαιη και να μας οδηγεί μακριά από την θεϊκή αγάπη, όπως όταν ειρηνεύουμε και συμφωνούμε, αγνοώντας και απορρίπτοντας την αλήθεια. Ο Χριστός λοιπόν δεν ενανθρώπισε, για να μας προσφέρει αυτήν την ειρήνη. Αντιθέτως, επιθυμεί να διαχωρίζουμε τη θέση μας με τους άλλους, όταν πρόκειται να υποστηρίξουμε το καλό, κάτι το οποίο έγινε και με τους διωγμούς».

     Ο άγιος Χρυσόστομος στον στίχο (Ματθ. 10,34) ερμηνεύει: «Ου πανταχού ομόνοια καλόν. Και επί του πύργου εκείνου (της Βαβέλ) την κακήν ειρήνην η καλή διαφωνία έλυσε και εποίησεν ειρήνην». Ελεύθερη απόδοση: «Δεν είναι πάντοτε καλή η ομόνοια. Διότι και στην περίπτωση του πύργου της Βαβέλ την κακή ειρήνη την διέλυσε η καλή διαφωνία και έφερε την πραγματική ειρήνη».

     Ο δε Ζιγαβηνός: «δεί πρώτον αποκοπήναι το ανιάτως έχον, είτα το λοιπόν ειρηνεύσαι προς τε εαυτό και προς τον Θεόν». Ελεύθερη απόδοση: «πρέπει πρώτα να αποκοπεί το μέλος που είναι ανίατο, έπειτα να ειρηνεύσει το λήμμα και ως προς τον εαυτό του και προς τον Θεό».

     Πλέον τούτων πάντων, όμως, είναι ανάγκη να ενημερώνεται ο λαός και να μένει ενωμένος εν τω αυτώ πνεύματι και ο Θεός θα δώσει την απάντηση, που αυτός γνωρίζει!

Σάββας Ηλιάδης,  Δάσκαλος, Κιλκίς, 12-12-2019

(Μνήμη του αγίου Σπυρίδωνος, του κατατροπώσαντος τον αιρετικό Άρειο κατά την Α΄Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ) στην Νίκαια της Βιθυνίας).

Πηγή