Ένα από τα περιστατικά που ανέβασαν στα πνευματικά
ύψη της διακρίσεως τον Άγιο Πορφύριο κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος, ήταν
η κατά Θεία παραχώρηση κατανυκτική και μυστική παρακολούθηση του Γερο-Δημά, ενός
Καυσοκαλυβίτη ασκητή σχεδόν αιωνόβιου, που ζούσε με τον υποτακτικό του στην
ξηροκαλύβη του Τιμίου Προδρόμου, και ησχολείτο με την ωρολογοποιΐα, την ώρα που
ο Γερο-Δημάς, νομίζοντας ότι είναι μόνος του, ύψωσε τα χέρια του στον πρόναο
του κεντρικού Ναού των Καυσοκαλυβίων και προσευχόταν στον Θεό.
Ο Γερο-Δημάς, παρά την ηλικία του και το γεγονός
ότι ή καλύβη του ευρισκόταν πολύ ψηλά, δεν έχανε καμμία από τις Θείες
Λειτουργίες, που ετελούντο στο Κυριακό.
Τον Γερο-Δημά, τον είδε ο (17χρονος τότε μοναχός
Νικήτας) Άγιος Πορφύριος, να προσεύχεται στον εξωνάρθηκα του Κυριακού της Αγίας
Τριάδας, του κεντρικού Ναού της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων. Ήταν μία ήμερα εορτής
του 1923, ξημερώματα, και το Κυριακό ήταν ακόμα κλειστό. Ο νεαρός τότε Άγιος
Πορφύριος, αφού είχε τελειώσει όλες τις εργασίες που του είχαν αναθέσει οι
Πατέρες, κατέβηκε στο Κυριακό και στάθηκε σε μιά απόμερη γωνιά του εξωνάρθηκα,
περιμένοντας να κτυπήσουν οι καμπάνες και ν' ανοίξει ο Ναός.
Ξαφνικά μπήκε στον εξωνάρθηκα ο Γερο-Δημάς. Εν
συνεχεία, αφήνουμε τον ίδιο τον Άγιο Πορφύριο να μας εξιστορήσει την
συγκλονιστική εμπειρία του:
«Ο Γερο-Δημάς, κοίταξε δεξιά-αριστερά, δεν είδε κανένα. Τότε
λοιπόν, κρατώντας ένα μεγάλο κομποσχοίνι, άρχισε τις μετάνοιες τις στρωτές,
πολλές και γρήγορες, και έλεγε συνεχώς: “Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησόν με... Υπεραγία
Θεοτόκε, σώσον ημάς”. Σε λίγο έπεσε σε έκσταση... Τον είδα να στέκεται, να ανοίγει
τα χέρια του όρθιος, σε σχήμα Σταυρού, όπως έκανε ο Μωϋσής στην θάλασσα. Τι
ήταν αυτό; Ήταν μέσα στην Χάρι. Έλαμπε μέσα
στο φως. Αυτό ήταν! Αμέσως μπήκα στην δική του ατμόσφαιρα. Συγκινήθηκα και
άρχισα να κλαίω. Πώς να σας το πω; Ήλθε σ' έμενα τον ταπεινό και ανάξιο η Χάρις
του Θεού. Η Χάρις που είχε εκείνος ο Άγιος, ακτινοβόλησε και στην δική μου
ψυχή. Μου μετέδωσε τα χαρίσματά του τα πνευματικά. Μου μετέδωσε το χάρισμα της
ευχής και το διορατικό, την ώρα που ο ίδιος προσευχόταν στον νάρθηκα της Αγίας
Τριάδος, του Κυριακού των Καυσοκαλυβίων. Αυτό που έπαθα, ποτέ δεν το είχα σκεφθή,
ούτε το είχα επιθυμήσει, ούτε το περίμενα. Οι Γέροντες, δεν μου είχαν μιλήσει
ποτέ γι' αυτά τα χαρίσματα. Αυτήν την παράδοση είχαν. Δεν με δίδασκαν με λόγια.
Μόνο με την στάση τους. Διαβάζοντας τους βίους των Αγίων, έβλεπα τα χαρίσματα που
τους έδιδε ο Θεός. Οι Πατέρες δεν έκαναν εκβιασμούς, δεν ζητούσαν σημεία, ούτε
χαρίσματα».
Μετά την Θεία Λειτουργία και την Θεία Μετάληψη, η
ψυχή του Αγίου Πορφυρίου γέμισε με απερίγραπτα αισθήματα χαράς και ενθουσιασμού.
Ένας νέος κόσμος ανοίχθηκε μπροστά του, καθώς ένοιωσε την Θεία Χάρι να τον
πλημμυρίζει.
Όταν λίγο αργότερα άναβε τα καντήλια στο
παρεκκλήσι της Καλύβης του, διείδε από μεγάλη απόσταση τους Γεροντάδες του, που
επέστρεφαν, ενώ ανθρωπίνως δεν ήταν ορατοί. Και εβεβαίωνε ο ίδιος με έμφαση: «Από τότε που αισθάνθηκα
την Χάρι του Θεού, όλα τα χαρίσματα πολλαπλασιάσθηκαν… 'Ο,τι έβλεπα, το έκανα
προσευχή»!
