Τοῦ κ. Χριστοδούλου Β. Βασιλειάδη
(Α) Τί εἶναι ὁ Νικολαϊτισμὸς
Ὁ
Νικολαϊτισμὸς ἀποτελεῖ τὴν πρώτην ἀνεγνωρισμένην ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν
αἵρεσι. Περιελάμβανε ἐξ ἀρχῆς εὐάριθμον σύνολο ὀπαδῶν μὲ κοινὸ “πιστεύω”, διάφορο ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ Πίστη τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας.
Χαρακτηριστικὸ
γνώρισμα τῆς αἱρέσεως αὐτῆς εἶναι ἡ παραθεώρηση, ἀμνήστευση καὶ
καταπάτηση τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ γιὰ ἠθικὴ καθαρότητα καὶ γιὰ ἀνόθευτη
Λατρεία τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Κατέφασκαν
οἱ ὀπαδοὶ τῆς αἱρέσεως αὐτῆς, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τὴν πορνείαν, ὑπὸ τὴν
εὐρείαν ἔννοια τοῦ ὅρου, δηλαδὴ ὡς ἐπικροτοῦσαν, τὶς ποικίλες ἐκφάνσεις
τῶν “σαρκικῶν ἁμαρτημάτων”, θεωρουμένων ἐνίοτε καὶ ὡς τάχα “ὁδῶν προσεγγίσεως τοῦ θείου”, καὶ ἀφ᾽ ἐτέρου τὴν εἰδωλολατρίαν, ὑπὸ τὴν εὐρείαν καὶ πάλιν ἔννοια τοῦ ὅρου, δηλαδὴ ἀπεδέχοντο τάσεις “συγκρητιστικὲς”
(= συγκερασμοῦ τῶν διαφόρων θρησκευμάτων) καὶ τὴν ἀπαξίωση τῶν
θεοπνεύστων Δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπεδέχοντο δηλαδὴ παραθεώρηση
καὶ διαστρέβλωση τῆς Ἀποκεκαλυμμένης ὑπὸ τοῦ Θεοῦ σώζουσας Ἀληθείας.
Ὅπως συμβαίνει κατὰ κανόνα μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις, πηγὴ τῆς “γνωστικῆς”
αὐτῆς αἱρέσεως εἶναι ὁ ὑπερφίαλλος ἐγωϊσμὸς ἐκείνων, ποὺ τὴν
ἐνεπνεύστηκαν, τὴν διεμόρφωσαν, τὴν διεκήρυξαν καὶ τὴν καθιέρωσαν.
Κατέφασκαν τὴν ἀπολυτοποίηση τῆς “γνώσεως”. Τοὺς διακατεῖχε ὁ παραπλανητικὸς ἰσχυρισμὸς ὅτι ἀπέκτησαν γνῶσιν τῶν “βαθέων τῆς θεότητος”, ποὺ στὴν οὐσία ὅμως κατέφασκαν, παραπλανόμενοι οἰκτρῶς, ἑκόντες-ἄκοντες, τὰ “βαθέα τοῦ σατανᾶ”
(Ἀποκ. β´, 24)! Ἄρα ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ αἵρεση, προδρομικὴν κατάσταση
πλήθους μυστικιστικῶν πλανῶν (π.χ. θεοσοφίας, μασωνίας, μαγείας, κ.λπ.).
Ἐφ᾽ ὅσον ἡ “γνωστικὴ”
αὐτὴ αἵρεση ὑποτιμᾷ τὰ θεόπνευστα ἀποκεκαλυμμένα Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας,
κατ᾽ ἀναπόδραστον συνέπεια, ὑποτιμᾷ καὶ τὸ εὐλογημένο καὶ ἅγιο Ἦθος,
ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία! Καὶ ἀντιστρόφως: Ἐφ᾽ ὅσον ὑποτιμᾷ τὸ
Εὐαγγελικὸν Ἦθος, ἄρα ὑποτιμᾷ καὶ τὰ θεόπνευστα Δόγματα! Ἐφ᾽ ὅσον
μάλιστα εἶναι “τοῖς σωφρονοῦσιν” γνωστὸ καὶ δεδομένο ὅτι: Δόγμα καὶ Ἦθος εἶναι ἀναποσπάστως ἀλληλένδετα καὶ ἀμφιδρόμως ἀλληλοεξαρτόμενα!
Στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τὸ τελευταῖο δηλαδὴ Βιβλίο τοῦ «Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης»,
ὁ Κύριος, Αὐτὸς οὗτος ὁ Ἴδιος, μιλᾶ μὲ ἔντονα ἐλεκτικὸ λόγο γιὰ τοὺς
αἱρετικοὺς Νικολαΐτες! Γιὰ παράδειγμα, ἀπευθυνόμενος ὁ Κύριος ἡμῶν
Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου, τοῦ λέγει ὅτι μισεῖ (ὁ Κύριος) τὶς
ἐννοούμενες βδελυρὲς καὶ σαρκικὲς παρεκτροπὲς τῶν Νικολαϊτῶν (Ἀποκ. β´,
6). Περαιτέρω, ἀπευθυνόμενος ὁ Κύριος στὸν ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Περγάμου, τοῦ λέγει ὅτι, παρὰ τῶν πολλῶν ἐπισκοπικῶν του προτερημάτων,
ἐντούτοις ὅμως ὁ θεάνθρωπος Χριστὸς ἔχει ἐναντίον του καὶ ὀλίγα
παράπονα: Διότι ὑπάρχουν στὴν ἐπισκοπή του, (ποὺ ὅμως ὁ ἐπίσκοπος τοὺς
ἀνέχεται), μερικοί, ποὺ τηροῦν τὴ διδασκαλία τοῦ ἐθνικοῦ μάντη Βαλαάμ, ὁ
ὁποῖος δίδασκε στὸν Βαλάκ, τὸν βασιλιᾶ τῶν Μωαβιτῶν, νὰ βάλῃ σκάνδαλο
στοὺς Ἰσραηλῖτες γιὰ νὰ τοὺς παρασύρῃ νὰ φᾶνε ἀφενὸς μὲν εἰδωλόθυτα καὶ
ἀφετέρου, ἐν συνεχείᾳ, νὰ πορνεύσουν. Ἐλέγχει δηλαδὴ ὁ Κύριος τὸν ἐν
λόγῳ ἐπίσκοπο γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει (καὶ τοὺς ἀνέχεται) μερικοὺς στὴν
ἐπισκοπή του, ποὺ προσομοιάζουν μὲ τοὺς Ἰουδαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης,
τῆς ἐποχῆς δηλαδὴ ἐκείνης τοῦ Βαλαάμ (Ἀποκ. β´, 14-15). Αὐτὸ τὸ γεγονὸς
δηλοῖ ἑπομένως καὶ μιὰ ἄλλην ὄψη τῆς πλάνης τῶν Νικολαϊτῶν, ποὺ
ἀνεφάνησαν κατὰ τὴν Ἀποστολικὴν ἐποχὴ καὶ ποὺ τοὺς συνδέει μὲ γεγονότα
τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
(Β) Ποιοὶ εἶναι οἱ Νεο-Νικολαΐτες
Νεο-νικολαΐτες
εἶναι ὅσοι σύγχρονοι ἄνθρωποι, θεολόγοι καὶ μή, ἀκολουθοῦν τὴ
διδασκαλία τῶν κατὰ τὰ πρῶτα Χριστιανικὰ χρόνια Νικολαϊτῶν.
Ὁ μακαριστὸς
μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης ἐπισημαίνει ἕνα φιλελεύθερο,
ἀντιπατερικό, (μετονομασθὲν ἀργότερα καὶ “νεοπατερικό” ἢ “μεταπατερικό”),
ἀντιπαραδοσιακὸ στὴν οὐσία του καὶ ἄρα αἱρετικὸ ῥεῦμα μέσα στὴν
Ἐκκλησία σήμερα, ποὺ ὀφείλεται σὺν τοῖς ἄλλοις στοὺς ἀνήσυχους καὶ
φιλοπαίγμονες καιρούς μας[1]. Ἕνα χαρακτηριστικὸ τοῦ σύγχρονου
Νικολαϊτισμοῦ εἶναι ὁ ἀπολλιναρισμὸς τοῦ ἤθους[2], ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία
δὲν πρέπει π.χ. νὰ φροντίζῃ καὶ ἐνασχολῆται μὲ τὶς σχέσεις τοῦ
ἀνδρογύνου[3]. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ὁ Κύριος, ὡς Θεός, εἶναι πανταχοῦ παρών,
ἄρα καὶ τὸ σῶμα Του, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι παροῦσα σὲ ὅλες τὶς
ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ κάθε πιστοῦ ὄχι μόνον τοῦ ἀγάμου, ἀλλὰ ἀσφαλῶς
καὶ τοῦ ἐγγάμου.
(Γ) Nεονικολαϊτισμὸς καὶ προϋποθέσεις Ὀρθοδόξου Θεολογίας
Γιὰ
νὰ γίνῃ κάποιος καλὸς ἐπιστήμονας, χρειάζεται νὰ διαθέτῃ, σὺν τοῖς
ἄλλοις, καὶ γερὸ μυαλό. Ὅμως γιὰ νὰ γίνῃ θεολόγος δὲν εἶναι κατ’ ἀνάγκην
ἀπαραίτητο τὸ μυαλὸ καὶ ἡ μάθηση, ποὺ βεβαίως δὲν ἀποκλείεται νὰ
ὑφίστανται καὶ αὐτά, ἀλλὰ χρειάζεται ὁπωσδήποτε τὸ ἐν Χριστῷ βίωμα,
δηλαδὴ ἡ ἁγιοπνευματικὴ ἄσκηση καὶ ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς
ζωῆς[4]. Δυστυχῶς οἱ προεξάρχοντες τῶν σύγχρονων Νεονικολαϊτῶν διαθέτουν
ἴσως κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς εὐφυΐα, ἀλλὰ ἀπουσιάζει ὅπως ἀποδεικνύεται ἡ
γνήσια ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι δὲν πρέπει νὰ
μιλᾶμε μὲ τὸ μυαλό. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γέροντα πρέπει νὰ μιλᾶμε μὲ τὴν
ἐν Κυρίῳ ἐμπειρία καὶ τὸ μυαλὸ νὰ ὑποτάσσεται σ’ αὐτήν.
Ὑπάρχουν
βαρύγδουπα ὀνόματα καλουμένων θεολόγων, ποὺ ἀσπάζονται ἀνάλογες
αἱρετικὲς δοξασίες σύγχρονου Νικολαϊτισμοῦ, καὶ δυστυχῶς, πολλοὶ ἄλλοι,
καθίστανται ὀπαδοί τους καὶ τοὺς ἀκολουθοῦν[5].
Σύγχρονος
θεολόγος, ἐκφράζοντας καὶ αὐτὸς νεονικολαϊτικὲς σκέψεις καὶ ἀπόψεις, σὲ
ὁμιλία του στὴν Κύπρο ἀνέφερε ὅτι ὁ γάμος δὲν εἶναι μυστήριο ἀλλὰ ἁπλῶς
μιὰ τελετή, κατὰ τὴν ὁποία τάχα δύο ἄνθρωποι γίνονται δεκτοὶ σὰν
συζευγμένοι μέσα στὴν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ὅμως ἦταν ἔτσι τὰ
πράγματα καὶ ἦταν τάχα σωστὴ ἡ ἄποψη τοῦ ἐν λόγῳ θεολόγου, τότε δὲν θὰ
ὑπῆρχε λόγος νὰ συνδυάζεται χρονικὰ μὲ τὴν συνοίκηση τοῦ ἀνδρογύνου,
ἀλλὰ ἡ «τελετὴ» θὰ μποροῦσε νὰ τελεστῇ μετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια[6]!
Αὐτὸ ὅμως, ἔστω καὶ ἂν λύνῃ μικροπρόθεσμα προβλήματα, σὲ βάθος χρόνου
ἀποτελεῖ δυστυχῶς ὡρολογιακὴ βόμβα στὰ πνευματικὰ θεμέλια τοῦ θεσμοῦ τῆς
οἰκογένειας καὶ τοῦ θεοσύστατου μυστηρίου τοῦ γάμου!
(Δ) Γάμος: Μυστήριο ἢ τελετή;
Ὁ γάμος δὲν εἶναι μιὰ ἁπλὴ τελετή, ὅπως διατείνονται οἱ Νεονικολαΐτες, τάχα καὶ “θεολόγοι”.
Ἂν θὰ ἦταν μιὰ ἁπλὴ τελετή, τότε δὲν θὰ χρειαζόταν ἰδιαίτερη Ἀκολουθία
(μιᾶς περίπου ὥρας), μὲ εἰδικὲς Εὐχὲς καὶ μὲ μετάδοση εἰδικῆς Χάρης τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος. Μιὰ ἁπλὴ γραφειοκρατικὴ διαδικασία θὰ ἦταν ἀρκετὴ γιὰ «νὰ γίνουν δεκτοὶ δύο ἄνθρωποι σὰν συζευγμένοι μέσα στὴν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας»[7], ὅπως ἐντελῶς ἀντιεκκλησιαστικῶς καὶ σαφῶς ἀντορθοδόξως διατείνονται οἱ Νεονικολαΐτες.
Ὁ
γάμος ὅμως στὴν οὐσία του, εἶναι Ἱερὸ Μυστήριο, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ
προηγῆται καὶ νομιμοποιῇ ἐν Κυρίῳ τὶς σχέσεις δύο ἀνθρώπων. Οἱ
πνευματικὲς διαστάσεις τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου ἅπτονται ἄμεσα καὶ τοῦ
θέματος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνδρογύνου καὶ τῆς οἰκογενείας του.
Τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μεταβάλλουν πράγματα, ἀλλοιώνουν καταστάσεις,
μεταμορφώνουν γεγονότα, καθιστοῦν τὸν ἁμαρτωλὸν ἅγιον, τὸ ἀπαγορευμένο
εὐλογημένο. Ἑπομένως πέντε λεπτὰ παραδείγματος χάριν πρὶν ἀπὸ τὴν τέλεση
τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου ἡ σαρκικὴ σχέση τοῦ ζευγαριοῦ εἶναι ἁμαρτία,
ἐνῶ π.χ. ἔστω καὶ πέντε λεπτὰ μετὰ τὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου, ἡ σαρκικὴ
σχέση δὲν εἶναι ἁμαρτία, διότι ἔχει ἤδη πραγματοποιηθῆ τὸ μυστήριο[8].
Ὅπως ἀτυχέστατα ἀναφέρει ἐπώνυμο καὶ βαρύγδουπο ὄνομα στοὺς κύκλους τῶν ἱερέων ὅτι «οἱ ἀπαγορεύσεις τῶν προγαμιαίων ἐρωτικῶν σχέσεων εἶναι γιὰ …νευρωτικούς»[9]. Ἐὰν οἱ σαρκικὲς σχέσεις πρὸ τοῦ γάμου, ὅπου ὑπάρχει «ἀγάπη» δὲν εἶναι ἁμαρτία, τότε μποροῦν ἐλεύθερα τα ζευγάρια πρῶτα νὰ «ἀγαποῦν»,
ἀργότερα νὰ χωρίζουν, μετὰ νὰ ξαναδημιουργοῦν καινούργιους δεσμούς,
ἀργότερα νὰ ξαναχωρίζουν καὶ ἡ κατάσταση αὐτὴ νὰ διαιωνίζεται… Αὐτὸ ὅμως
δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸν ἐλεύθερο ἔρωτα, σαρκολατρεία καὶ «δωρεὰν πορνεία»[10].
Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι τέτοιες καὶ παρόμοιες τοποθετήσεις δὲν εἶναι
τίποτα ἄλλο παρὰ ὁ διάβολος ἐπερχόμενος πρὸς ἡμᾶς ὡς ἄγγελος φωτός[11].
(Ε) Οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶναι πορνεία
Ἡ
λέξη πορνεία στὴν κυριολεξία σημαίνει τὴν ἱκανοποίηση τῶν σαρκικῶν
ὀρέξεων πληρώνοντας χρήματα[12]. Εἶναι ὅμως γνωστὸ ὅτι κάθε λέξη ἐκτὸς
ἀπὸ τὴν κύρια σημασία της ἔχει καὶ δευτερεύουσες[13]. Καὶ ἡ λέξη πορνεία
ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κύρια σημασία της εἶχε καὶ τὴ σημασία ἁπλὰ τῆς σαρκικῆς
σχέσης μεταξὺ δύο ἑτεροφύλων προσώπων[14].
Ἔχουμε
πολλὰ παραδείγματα τόσο στὴν Καινὴ Διαθήκη ὅσο καὶ στοὺς Πατέρες τῆς
Ἐκκλησίας, ὅπου ἀποδεικνύεται ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν Γραφὴν καὶ τοὺς ἁγίους
Πατέρες, οἱ σαρκικὲς σχέσεις πρὸ τοῦ γάμου εἶναι πορνεία.
Ὁ
Κύριος ἐλέγχει τὴν Σαμαρείτιδα, ὅτι ἤδη εἶχε προηγουμένως πέντε ἄνδρες
καὶ ὅτι αὐτὸς ποὺ εἶχε τότε δὲν ἦταν ἄνδρας της. Ἀσφαλῶς ἡ Σαμαρείτιδα
δὲν εἶχε παντρευτῇ καὶ τοὺς πέντε ἄνδρες. Ἀσφαλῶς καὶ ὑπῆρχε «ἀγάπη»
μεταξὺ τῆς Σαμαρείτιδας καὶ τῶν ἑκάστοτε ἐρωμένων της. Ὁ Κύριος ὅμως
δὲν νομιμοποιεῖ τὶς σχέσεις της, ἀλλὰ ἐλέγχωντάς την, τῆς τονίζει ὅτι
καὶ αὐτός, μὲ τὸν ὁποῖο συζοῦσε, δὲν ἦταν ἄνδρας της. Ἡ Σαμαρείτιδα
ἀναμφίβολα δὲν ἔπαιρνε χρήματα γιὰ τὶς σαρκικές της σχέσεις μὲ τὸν ἄντρα
ἐκεῖνο. Συζοῦσε «ἐξ ἀγάπης». Ὁ Κύριος ὅμως δὲν ἀναγνωρίζει οὔτε
ἀποδέχεται τὴν τέτοιου εἴδους συζυγία. Ἐφ’ ὅσον δὲν ἐτελέσθηκε γάμος, ὁ
Ἰησοῦς θεωρεῖ ἀθέμιτη τὴν ἕνωση αὐτή: «Καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ»
(Ἰω. δ´, 18). Δὲν εἶναι αὐτὸς ἄνδρας τῆς Σαμαρείτιδας σύμφωνα μὲ τὴν
τάξη, ποὺ καθώρισε ὁ Θεὸς ἀπ’ ἀρχῆς, μὲ τὸ νὰ θεσπίσῃ τὸν γάμο σὰν
φυσικὸ δεσμό, μέχρις ὅτου στὴν Νέα Οἰκονομία τὸν ἀνυψώσῃ σὲ ἱερώτατο
μυστήριο[15]. Ἑπομένως ὁ Κύριος διδάσκει ὅτι εἶναι ἀδιανόητη
χριστιανικῶς ἡ σαρκικὴ σχέση ἐκτὸς τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου.
Στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἡ ἐκτὸς τοῦ γάμου σχέση κατονομάζεται ὡς πορνεία, ἀσχέτως ἂν γίνεται μὲ χρήματα ἢ «ἐξ ἀγάπης». Ὁ Κύριος ἀναφέρει· «ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναίκα αὐτοῦ παρεκτὸς λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτὴν μοιχάσθαι» (Ματθ. ε´, 32). Ἐδῶ μὲ τὴ λέξη πορνεία χαρακτηρίζεται ἡ παράνομη σαρκικὴ σχέση, ἄσχετα ἂν γίνεται μὲ χρήματα ἢ ὄχι[16].
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπίσης λέγει: «Ὅλως ἀκούεται ἐν ὑμῖν πορνεία, καὶ τοιαύτη πορνεία, ἥτις οὐδὲ ἐν τοῖς ἔθνεσιν ὀνομάζεται, ὥστε γυναῖκά τινα τοῦ πατρὸς ἔχειν» (Α´ Κορ. ε´, 1 κ.ἑ). Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς συζοῦσε μὲ τὴν μητρυιά του καὶ σαφῶς ὁ δεσμὸς αὐτὸς δὲν ἦταν μὲ χρήματα ἀλλὰ «ἐξ ἀγάπης». Δὲν συζῇ κάποιος μόνο δίνοντας χρήματα! Ὅμως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει ξεκάθαρα αὐτὴ τὴ σαρκικὴ σχέση πορνεία!
Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος ἀκόμη θεωρεῖ μόνη νόμιμη σχέση τὴν ἐντὸς τοῦ γάμου σχέση: «Λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις, καλὸν αὐτοῖς ἐστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ. Εἰ δὲ οὐκ ἐγκρατεύονται, γαμησάτωσαν»,
δηλαδὴ ἂς ἔλθουν σὲ κοινωνία γάμου. Ἑπομένως, ἐὰν δὲν μποροῦν νὰ
ἐπιβληθοῦν στὶς ὁρμὲς τῆς σάρκας, τότε ἂς ἔρχωνται σὲ κοινωνία γάμου.
Ἆρα ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν διανοεῖται τὴν εὔκολη λύση τῆς «ἐξ ἀγάπης» σχέσης γιὰ ὅσους δὲν μποροῦν νὰ ἐγκρατευτοῦν. Κάθε ἄλλη «λύση» εἶναι νεονικολαϊτικὸ ἐπινόημα καὶ ἀντιχριστιανικὸ κατασκεύασμα!
Οἱ
Ἱεροὶ Κανόνες θεωροῦν σαφέστατα κώλυμα ἱερωσύνης, δηλαδὴ βαριὰ ἁμαρτία
τὴ σαρκικὴ σχέση κάποιου μὲ τὴν ἀρραβωνιαστικιά του[17], σὲ βαθμὸ
μάλιστα ποὺ ἐὰν αὐτὸ συμβῇ, αὐτὸς ποὺ διέπραξε αὐτὴ τὴν ἁμαρτία ἐπ’
οὐδενὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθῃ στὶς τάξεις τῆς ἱερωσύνης. Καὶ ἐὰν κάποιοι
παραβαίνουν τὴν ἐντολὴ αὐτή, ἀντιβαίνουν σὲ θεοπνεύστους Ἱεροὺς Κανόνες
τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιβαίνουν μάλιστα ἐκείνους τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, σύμφωνα
μὲ τοὺς ὁποίους δὲν χωρεῖ “οἰκονομία”!
(Στ) Ἀπὸ τὸ Νικολαϊτισμὸ τῶν πρώτων αἰώνων στὸ Νεονικολαϊτισμὸ τῶν ἐσχάτων καιρῶν
Ὁ
Νικολαϊτισμὸς σὰν ἀντίχριστο σύστημα, ἐμπεριέχεται καὶ αὐτὸς δυναμικὰ
μέσα στὴν προφητικὴ ἔννοια τοῦ ἀντιχρίστου θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, τὸ
ὁποῖο «ἦν καὶ οὐκ ἔστιν, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου»
(ὑπῆρξε στὴν ἀρχή, καὶ τώρα δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ πρόκειται νὰ ξανααναδυθῇ
μέσα ἀπὸ τὴν ἄβυσσο, τὸν καιρὸ ποὺ ἐπίκειται νὰ ἐμφανισθῇ ὁ Τελικὸς
Ἀντίχριστος, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ) (Ἀποκ. ιζ΄
8). Δηλαδὴ ὁ Νικολαϊτισμὸς ὑπῆρχε στὴν ἀρχὴ τῆς ἐξάπλωσης τοῦ
χριστιανισμοῦ, ἀκολούθως ἀδράνησε ἡ ἰσχύς του, μὲ ποικίλες διακυμάνσεις
καὶ “ἀνεβοκατεβάσματα”, γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, καὶ κατὰ τὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων θὰ ξαναεμφανισθῇ δριμύτατα μέσα στὴν Ἱστορία ὡς «τέρας τῆς ἀβύσσου»!
Πράγματι «ἦν»
(ὑπῆρξε) στὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἐξάπλωσης τῆς Πίστεως. Ἦταν στὰ
πρωτοχριστιανικὰ χρόνια μιὰ τόσο φοβερὴ αἵρεση (μποροῦμε νὰ τὴν
ὀνομάσουμε κάλλιστα Παναίρεση), ὥστε Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς
Χριστός, αὐτοπροσώπως, τὴν κατακεραυνώνει, γράφοντας στοὺς ἐπισκόπους
τῶν Ἐκκλησίων τῆς Ἐφέσου, τῆς Περγάμου καὶ (κατὰ πιὸ ἔμμεσο τρόπο) στὸν
ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων, ὅπως καταθέσαμε προηγουμένως σ’
αὐτό μας τὸ κείμενο!
Εἶναι πολὺ ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι:
Οὐδέποτε
ὁ Κύριος δὲν καυτηρίασε ἀπροκαλύπτως καὶ μὲ τέτοια ὄντως ἰδιάζουσα
προσωπική του δυναμική παρέμβαση ὁποιαδήποτε ἄλλη αἵρεση μέσα στοὺς
αἰῶνες, ὅσο στηλίτευσε ἐν προκειμένῳ, μέσα στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως,
τὴν αἵρεση τοῦ Νικολαϊτισμοῦ!!!
Εἶναι λοιπὸν ἐντονώτατα ἀπεχθὴς αὐτὴ αἵρεση στὰ μάτια τοῦ Κυρίου μας καὶ ἑπομένως στὰ μάτια τῶν Ἁγίων Του!
Τὴν
αἵρεση τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐὰν τὴν προσέξουμε σὲ βάθος, εὔκολα μποροῦμε
νὰ δοῦμε ὅτι συνυπάρχει ἐν πλήρει διαπλοκῇ μὲ τὴν αἵρεση τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ!
Μᾶς παρουσιάζονται αὐτὲς οἱ δύο συμπεπλεγμένες παναιρέσεις ὡς «ἄγγελος φωτὸς» (Β΄ Κορ. ια΄ 14) γιὰ νὰ ἐξαγγελθῇ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ»
αὐτὸ τὸ ἐξωφρενικό: Ὅτι δηλαδὴ θὰ μποροῦσε κάποιος πιστὸς νὰ συνδυάσῃ
ταυτόχρονα ἀφενὸς μὲν τὴν ἀμετανόητη διάπραξη σοβαρῶν σαρκικῶν
παρεκτροπῶν, καὶ ἀφετέρου, αὐτὸς ποὺ πράττει αὐτά, νὰ αἰσθάνεται καὶ
τάχα… σωστὸς Χριστιανός! Νὰ μπορῇ μάλιστα αὐτὸς νὰ ἰσχυρίζεται τὴν
τελείως σατανικὴ ἄποψη, ὅτι μὲ τὸ να διαπράττῃ αὐτὰ τὰ βδελυκτά, μπορεῖ
νὰ αἰσθάνεται... μέχρι καὶ ὑπερήφανος(!).Ὦ τῆς τοιαύτης και τοσαύτης ἐντελῶς ἀντιχρίστου βλασφημίας!
Καὶ τοῦτο τὸ θηρίο τῆς Ἀποκάλυψης «ἦν καὶ οὐκ ἔστιν» καθόσον μετὰ τὴν πρώτη ἀκμή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀκολούθως «οὐκ ἔστι», διότι τὸ ἐξαφάνισε ἡ ἀκαταμάχητη καὶ μέχρι θανάτου (Ἀποκ. β΄ 10), Πίστη τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!
Ὅμως,
καθὼς συνεχίζει τὸ κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως, αὐτὸ τὸ θηρίο (ὁ
Νικολαϊτισμός, σὲ ἀλληλένδετη συμπλοκὴ καὶ συνύπαρξη μὲ τὸν
Οἰκουμενισμό), «μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου», ἐννοῶντας τὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων ὅπου «δεῖ αὐτὸν (τὸν Διάβολον) λυθῆναι...». (Ἀποκ. κ´, 3).
Ἤδη
στὶς ἔσχατες μέρες, ποὺ ζοῦμε σήμερα ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐπανεμφανίζεται
δριμύτερος καὶ αἰσχρότερος. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπανεμφάνισή του ὀνομάστηκε
προσφυῶς «Νεονικολαϊτισμός», σύμφωνα μὲ τὶς ἐκφράσεις ποὺ
πρωτοκατέθεσαν οἱ σύγχρονοι μακαριστοὶ ἅγιοι Γέροντες τῆς Ἐκκλησίας μας
Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Θεόκλητος Διονυσιάτης καὶ ἐν συνεχείᾳ πολλοὶ
ἄλλοι σύγχρονοι συνεχιστὲς τῆς ἁγίας Διδαχῆς τους! Μιᾶς Διδαχῆς, ποὺ
ἐκφράζει σαφέστατα καὶ στὶς ἡμέρες μας τὸ διαχρονικό, φωτεινότατο καὶ
σωτήριο δίδαγμα καὶ πρόσταγμα τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ φοβερὸ τῆς παναίρεσης τοῦ «Νικολαϊτισμοῦ - Νεονικολαϊτισμοῦ»
ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀμνηστεύει ἀπροκάλυπτα θανάσιμα σαρκικὰ
ἁμαρτήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀποφαίνεται (αὐτὴ ἡ Παναίρεση) ὅτι γι’ αὐτὰ δὲν
χρειάζεται οὔτε μετάνοια, οὔτε δάκρυα, οὔτε συντριβή, οὔτε ἐξομολόγηση,
οὔτε ἀγώνας γιὰ διόρθωση καὶ ἀνόρθωση, διότι τάχα ὅλα αὐτὰ δὲν
ἀποτελοῦν… ἁμαρτήματα!
Ἄρα οἱ ἄνθρωποι μποροῦν, σύμφωνα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς σύγχρονης αὐτῆς παναίρεσης τοῦ «Νικολαϊτισμοῦ - Νεονικολαϊτισμοῦ»
νὰ διαπράττουν ἐλεύθερα τὰ ἁμαρτήματα αὐτά, πνίγοντας τὴ φωνὴ τῆς
ὑγιοῦς συνείδησης. ’Ισχυρίζονται ἀκόμα ὅτι, ὄχι μόνο δὲν ἀπαιτεῖται
μετάνοια, ἀλλὰ ἀπεναντίας μᾶλλον καὶ μέχρι «παρελάσεις ὑπερηφανείας» δύνανται νὰ τὰ συνοδεύουν!!!
(Ζ) Τελικὰ συμπεράσματα
Τὰ βδελυκτὰ ἁμαρτήματα τοῦ «Νικολαϊτισμοῦ - Νεονικολαϊτισμοῦ» εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς συνεργείας ἀφενὸς μὲν τοῦ διαβόλου, ποὺ θέλει τὴν ἀπώλεια τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀφετέρου τῆς δηλητηριώδους «ἐκκοσμικεύσεως» δηλαδὴ τοῦ ἐφάμαρτου “βολέματος”, ποὺ καταποντίζει αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ παρασύρωνται.
Συμπερασματικὰ
ἂς μᾶς ἐπιτραπῇ νὰ ἀναφέρουμε μερικὲς μόνο χαρακτηριστικὲς σύγχρονες
πτυχὲς καὶ ἐκδηλώσεις τοῦ ἐπανεμφανισθέντος στὶς ἡμέρες μας
Νικολαϊτισμοῦ, ὡς σύγχρονος πλέον Νεονικολαϊτισμός:
• Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ἡ ἀντίχριστη ἄποψη ὅτι τάχα δὲν ἀποτελοῦν θανάσιμο ἁμάρτημα οἱ προγαμιαῖες σχέσεις.
•
Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ἡ προσπάθεια ἀμνήστευσης στὴν ψυχὴ καὶ τὴν καρδιὰ
τῶν πιστῶν τῶν φοβερῶν ἁμαρτημάτων τῆς πορνείας, μοιχείας,
ὁμοφυλοφιλίας, ἀσελγείας, καὶ πάσης φύσεως σαρκικῶν διαστροφῶν, μὲ στόχο
νὰ ἀπαμβλύνεται, ἑως καὶ νὰ φονεύεται ἡ πάλαι ποτὲ ἀθώα συνείδηση τῶν
πιστῶν ἀνθρώπων.
•
Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ἡ ἀντιευαγγελικὴ τακτική, ποὺ ἐπεκράτησε κατὰ τὰ
τελευταῖα χρόνια, νὰ συζοῦν οἱ ἀρραβωνιασμένοι κάτω ἀπὸ τὴν ἰδία στέγη,
ἔχοντες σαρκικὲς σχέσεις, καὶ μάλιστα πλειστάκις μὲ τὴ συγκατάθεση
γονέων, φίλων, γνωστῶν καὶ συγγενῶν, καθιστάμενοι καὶ οἱ εἰς τὰ τοιαῦτα
συνευδοκοῦντες συνένοχοι τοῦ ἁμαρτήματος, τὸ ὁποῖο ἀποδέχονται ὡς...
φυσιολογικό!
• Νεονικολαϊτισμὸ ἀποτελοῦν ὅλα τὰ ἐκκολαπτόμενα καὶ λεγόμενα «σύμφωνα συμβιώσεως»,
τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα πρὸς τοὺς νόμους καὶ τὴν ὁμόφωνη διδασκαλία τῆς
Ἁγίας Γραφὴς καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ἂς μὴν ἀναζητοῦμε στὴ συνέχεια ἄλλες
αἰτίες γιὰ τὰ ἐπακολουθοῦντα ἐπερχόμενα ποικίλα δεινὰ τῶν τέτοιων
παραβάσεων.
•
Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ἡ ἄποψη ὅτι τάχα δὲν ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα ἡ
σύναψη πολλαπλῶν, ἐναλλασσομένων, παράλληλων, καὶ ποικίλων ἄλλων «σχέσεων» καὶ «δεσμῶν».
• Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι οἱ πάσης φύσεως ἢ καὶ παραφύσεως προγαμιαῖες ἢ καὶ ἐξωγαμιαῖες σχέσεις καὶ δεσμοί.
•
Νεονικολαϊτισμὸ ἀποτελοῦν τὰ αἰσχρὰ θεάματα, ποὺ ἔγιναν πλέον καθεστώς,
ὑποβοηθούσης καὶ τῆς κακῆς χρήσεως, τῆς καταχρήσεως καὶ παραχρήσεως τῆς
τεχνολογίας, ἡ ὁποία ἐξελίσσεται ραγδαία, συμπαρασύρουσα (μαζὶ μὲ τὰ
ὅποια καὶ ὅσα καλὰ ἀσφαλῶς ἔχει), σὲ κατρακυλίσματα πρὸς ἀπώλεια καὶ
καταστροφή. Ὅλα αὐτὰ ἀπεργάζονται βαθμιαία τὴν κατασκευὴ πνευματικῆς
φύσεως “ὑδρογονοβόμβας”, ἑτοίμης νὰ ἐκραγῇ στὰ θεμέλια τῆς Κοινωνίας.
•
Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ὅλες οἱ αἱρετικὲς διδασκαλίες, ἄσχετα μὲ τὸ
ποιὸς τὶς ἐκφράζει αὐτές, ποὺ ἀμφισβητοῦν βασικότατα Δόγματα τῆς
Ἐκκλησίας μας, ὅπως π.χ. ὅτι ἡ ἔναρξη τῆς ἀνθρώπινης Ὕπαρξης ἀρχίζει
ἀμέσως ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς «σύλληψης», δηλαδὴ ἀπὸ τὴν
πρωταρχικὴ στιγμὴ τῆς ἑνώσεως ἀνδρικοῦ σπέρματος καὶ γυναικείου ᾠαρίου.
Αὐτοὶ ποὺ διακηρύσσουν τέτοια φοβερὴ καὶ σαφέστατα ἀντίχριστη πλάνη,
ἠκούσθηκαν δυστυχῶς νὰ ἐκφράζωνται καὶ μὲ “εἰρωνικοὺς καγχασμούς”,
φορτισμένους μὲ ἑωσφορικὴ αὐτοπεποίθηση καὶ προπαντῶς μὲ ἀμετανόητο
ὕφος (καθ᾽ ὅσον ὅσα αἱρετικὰ μετὰ παρρησίας δημοσίως ἐξέφρασαν, οὐδέποτε
ἠκούσθησαν καὶ πάλιν δημοσίως νὰ τὰ ἀποκηρύξουν ὥστε νὰ ἐκφράσουν τὴν
δέουσαν δημόσιάν τους μεταμέλειαν), συμπαρασύροντες, ἑκόντες-ἄκοντες,
καὶ εὐκολοπίστους, καλοπροαιρέτους κάποιους ὀπαδούς τους, ἐλαφρᾷ τῇ
καρδίᾳ, σὲ δολοφονίες ἐμβρύων!!! Τέτοιες ἀντιεκκλησιαστικὲς καὶ
αἱρετικὲς θεωρίες καθίστανται πιθανῶς (ὡς μὴ ὤφειλαν), εὔκολες ἀφορμὲς
καὶ εὔκολος δρόμος γιὰ φόνους ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων. Γιὰ ὅσους μάλιστα
ἐπιζητοῦν τὸ εὔκολο “ἄλλοθι”, κρυβόμενοι πίσω ἀπὸ λόγους τάχα καταξιωμένων “γερόντων”.
Ἐννοοῦμε δηλαδὴ κάποιους ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ προχωροῦν ἐπιπολαίως σὲ
τέτοια ἐγκλήματα, βασιζόμενοι στὶς θεωρίες θεωρουμένων ἴσως καὶ “ἐκκλησιαστικῶν προσώπων”,
τὰ ὁποῖα ὅμως πρόσωπα, δυστυχῶς, καὶ στὸ προκείμενο θέμα ἔχουν
σαφέστατα αἱρετικὲς ἀπόψεις. Ὑπενθυμίζουμε τὸ φοβερὸ χωρίο τοῦ Ἀποστόλου
Παύλου «ἐὰν κανεὶς κηρύττῃ σὲ σᾶς εὐαγγέλιο διαφορετικὸ ἀπὸ ἐκεῖνο
ποὺ σᾶς κηρύττω καὶ τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ τὸ μόνιμο καὶ διαχρονικὸ
θεόπνευστο φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας, ἂς εἶναι ἀναθεματισμένος καὶ
χωρισμένος ἀπὸ τὸ Χριστό» (Γαλ. α΄ 8-9).
•
Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ἡ σήμερα ἐπιδιωκόμενη διδασκαλία, ἀκόμα καὶ πρὸς
ἀθῶα παιδιά, λεπτομερειῶν τῆς γενετήσιας πράξης, παραβλεπομένης βάναυσα
τῆς συνολικῆς θεώρησης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς ἑνιαίας
ψυχοπνευματικοσωματικῆς ἀδιαχώριστης ἑνότητας.
• Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ἡ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ παρατηρούμενη στὶς μέρες μας πρόσδοση «συμμαρτυριῶν ἱερωσύνης»
σὲ πρόσωπα ἀκατάλληλα καὶ μάλιστα ἔχοντα σὲ βάρος τους σοβαρὰ,
ἀδιαμφισβήτητα καὶ συχνάκις πανθομολογούμενα ὁλοφάνερα καὶ ἀμετάκλητα
(σύμφωνα μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας) κωλύματα ἱερωσύνης,
ἁπτόμενα καὶ σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, γιὰ τὰ ὁποῖα οἱ θεόπνευστοι Ἱεροὶ
Κανόνες εἶναι ἀδιαμφισβητήτως ἀντίθετοι.
• Νεονικολαϊτισμὸς εἶναι ἡ ἀπολυτοποίηση, μέχρι καὶ «θεοποίηση»
τῆς γενετήσιας λειτουργίας καὶ ὅλων τῶν συναφῶν μὲ αυτὴ παραμέτρων,
παραβλέποντας τὸ σύνολο τῆς ψυχοσωματικοπνευματικῆς Δημιουργίας τοῦ
ἑνιαίου ἀνθρωπίνου προσώπου.
• Νεονικολαϊτισμὸς ἀπαρτίζει καὶ συγκροτεῖ σαφέστατα καὶ τὸ ἐν ἐσχάτοις χρόνοις ἀναφανὲν “καινὸν καὶ σάπιον φροῦτο” τῆς λεγομένης “Νεοπατερικῆς” ἢ “Μεταπατερικῆς” “θεολογίας” (;;;)!
Ἂς
μὴ ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι ὁ ἀδιάψευστος Λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ἀναφερόμενος
στὴν ἐπανεμφάνιση κατὰ τοὺς Ἔσχατους Χρόνους, τοῦ θηρίου τῆς Παναιρέσεως
τοῦ “διδύμου” Νικολαϊτισμός-Οἰκουμενισμός, εἶναι καὶ πάλιν σαφέστατος: Τελικῶς καὶ ἀμετακλήτως, «αὐτὸ τὸ θηρίο (τῆς συμπαιγνίας Νικολαϊτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ), εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει» (Ἀποκ. ιζ΄ 8).
Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ «οὐ δέδεται»
καὶ ἂς τὸ ἀκούσουν ὅσοι εἰσάγουν ἢ ὑποβοηθοῦν μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο καὶ
σὲ ὁποιονδήποτε βαθμὸ τὴν ἐπανεισβολὴ τῆς φοβερῆς αὐτῆς διδύμου
Παναίρεσης ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Ἐκκλησίας!
Ὁ κάθε πιστὸς καὶ μάλιστα οἱ ἐντεταλμένοι ἐπὶ τούτου Ποιμένες, ἂς ἀναλάβωμεν ὁ καθένας μας, ἀπὸ τὸ ὅποιο “πόστο” εὐρισκόμεθα τὶς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εὐθύνες μας!
Πηγή: Ἀπὸ τὴν περιοδικὴ ἔκδοσιν "Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ" τῆς ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ, Ἀρ. Τεύχους: 132-141, Δεκέμβριος 2019,
chrvassiliades.blogspot.com
[1]
Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ
νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα
2002, σ. 25.
[2] Ὁ
Ἀπολιναρισμὸς ἦταν αἵρεση τοῦ 4ου αἰώνα, ποὺ ἰσχυριζόταν ὅτι ἡ
ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου δὲν περιεῖχε σὰν συστατικὸ μέρος τῆς ψυχῆς της
τὴ «λογική», ἀλλὰ τὴ θέση τῆς λογικῆς εἶχε δῆθεν λάβει ὁ Θεὸς
Λόγος. Ὁ Ἀπολινάριος, εἰσηγητὴς τῆς αἱρέσεως, ὑπῆρξε ἐπίσκοπος
Λαοδίκειας καὶ πολέμησε μὲν τὸν ἀρειανισμὸ ἀλλὰ ἔπεσε ὅμως σὲ ἄλλη
αἵρεση. Ὁ ἀπολιναρισμὸς καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Β´ οἰκουμενικὴ σύνοδο.
[3]
Βλ. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ
νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα
2002, σ. 218.
[4]
Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ
νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα
2002, σ. 27.
[5] Ὅπως ἀναφέρει ὁ μακαριστὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης «ὁ
κ. (τάδε) ἀνήκει εἰς τὴν “Νέαν σχολὴν” καὶ εἶναι διαποτισμένος μὲ
ἄφθονον ρασιοναλισμὸν καὶ μὲ τάσεις ἀντιπαραδοσιακὰς καὶ ἑπομένως
ἀντιπατερικάς-ἀντιασκητικάς. Μὲ ἕνα λόγον ἐλευθεριάζων». Μοναχοῦ
Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ
νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα
2002, σ. 20.
[6]
Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις, πολιτικὸς γάμος,
ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σσ. 12-13.
[7]
Αὐτὰ τὰ λόγια εἶπε, ὡς προαναφέραμε, σύγχρονος θεολόγος σὲ ὁμιλία του
στὴν Κύπρο. Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις,
πολιτικὸς γάμος, ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σσ. 11-12.
Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Ἄρθρα, Μελέται, Ἐπιστολαί, τόμος Α΄, Ἀθήνα
1986, σσ. 273-274.
[8]
Ὅπως ἀναφέρει ὁ μακαριστὸς ἅγιος Γέροντας π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος,
πέντε λεπτὰ πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων, ἔχουμε ψωμὶ καὶ
κρασί, ἐνῶ ἕνα δευτερόλεπτο μετά, ἔχουμε αὐτὸ τοῦτο τὸ θεωμένο Σῶμα καὶ
Αἷμα τοῦ Κυρίου! Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις,
πολιτικὸς γάμος, ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σ. 13.
[9] «Ἡ
σύγχρονη ἀντίληψη περὶ πορνείας, ποὺ περιλαμβάνει κάθε ἐρωτικὴ ἐπαφὴ
ἐκτὸς γάμου, εἶναι ἀνακριβής. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἀφοροῦσε τὴν
ἐπίσκεψη ἑνὸς ἄντρα σὲ κάποιο οἶκο ἀνοχῆς. Μόνο οἱ παπάδες χρησιμοποιοῦν
στὶς ἡμέρες μας τὸν ὅρο “προγαμιαῖες σχέσεις”. Δὲν σημαίνει τίποτα,
παρὰ μόνο γιὰ κάποια νευρωτικὰ ἄτομα, τὰ ὁποῖα ἔχουν δυσκολία μὲ τὸν
ἔρωτα καὶ λένε “δὲν μπορῶ νὰ ἔχω ἐρωτικὲς ἐπαφές, διότι τὸ ἀπαγορεύει ὁ
παπᾶς”».
(http://www.tovima.gr/world/article/?aid=370115#ixzz16ZsS5PU1)
[10]
Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις, πολιτικὸς γάμος,
ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σσ. 13-14.
[11] «αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός». Β΄ Κορ. 11, 14.
[12] Ἡ
λέξη πορνεία προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα πέρνημι, δηλαδὴ περνάω, ποὺ
σημαίνει ἐξάγω πρὸς πώληση, δηλαδὴ πωλῶ. Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου,
Προγαμιαῖαι σχέσεις, πολιτικὸς γάμος, ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος,
Ἀθήνα 1986, σσ. 20.
[13]
Βλ. τὴ λέξη σώζω. Μόνο ὁ Κύριος μπορεῖ νὰ σώσῃ ὄντως τὸν ἄνθρωπο. Ὅμως ὁ
ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ τὴν λέξη σώζω μὲ τὴ δευτερεύουσα ἔννοιά
της: «Τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω». Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουμε στὴν λειτουργικὴ χρήση τὴν προσευχὴ πρὸς τὴν Παναγία «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς».
[14]
Βλ. τὸν δ΄ κανόνα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσηης, ὁ ὁποῖος ἐπικυρώθηκε ἀπὸ
τὴν Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἑπομένως ἐκφράζει ἐπίσημα καὶ
αὐθεντικὰ τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας: «Τῶν δὲ δι’ ἐπιθυμίαν καὶ ἡδονὴν
γινομένων ἁμαρτημάτων τοιαύτη ἐστὶν ἡ διαίρεσις. Τὸ μὲν γὰρ καλεῖται
μοιχεία, τὸ δὲ πορνεία... διότι μία ἐστὶν ἡ νόμιμος συζυγία, καὶ
γυναικὸς πρὸς ἄνδρα καὶ ἀνδρὸς πρὸς γυναῖκα... τῷ γὰρ ἀνθρώπῳ μία
δέδοται παρὰ τοῦ Θεοῦ βοηθός, καὶ τῇ γυναικὶ μία ἐφήρμοσται κεφαλή...
Πλὴν ἀλλ’ ἐπεὶ τοῖς ἀσθενεστέροις ἐγένετό τις παρὰ τῶν πατέρων
συμπεριφορά, διεκρίθη τὸ πλημμέλημα τῇ γενικῇ διαιρέσει ταύτῃ, ὡς
πορνείαν μὲν λέγεσθαι τὴν χωρὶς ἀδικίας ἑτέρου γινομένην τινὶ τῆς
ἐπιθυμίας ἐκπλήρωσιν». Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι κάθε τι ποὺ γίνεται ἐκτὸς τῆς «νομίμου συζυγίας»,
δηλαδὴ ἐκτὸς τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, χαρακτηρίζεται σὰν πορνεία ἢ σὰν
μοιχεία. Δὲν γίνεται καμιὰ διάκριση ἂν ἡ πράξη γίνεται ἀπὸ «ἀγάπη» ἢ μὲ
χρήματα! Βλ. Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις,
πολιτικὸς γάμος, ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σσ. 21-22.
[15]
Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις, πολιτικὸς γάμος,
ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σσ. 27-28.
[16]
Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γέροντας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἐὰν ἡ λέξη
πορνεία ἐσήμαινε (ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο) τὴν σαρκικὴ σχέση μὲ χρήματα,
τότε καταλήγουμε σὲ συμπέρασμα τερατῶδες: Ὁ Κύριος ἐπιτρέπει τὸ διαζύγιο
ὑπὸ ἕνα ὅρο: Ὅτι ἡ ἄπιστη σύζυγος ἔλαβε χρήματα ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ εἶχε
σαρκικὲς σχέσεις. Ἂν δὲν ἔλαβε χρήματα καὶ εἶχε σαρκικὴ σχέση ἐξ ἀγάπης,
τότε δὲν ἔχουμε πορνεία. Ἆρα ὁ ἀδικούμενος σύζυγος πρέπει νὰ συνεχίζῃ
ὑποχρεωτικὰ τὴ σχέση μὲ τὴν μοιχαλίδα σύζυγό του καὶ νὰ ἀνέχεται καὶ
αὐτὴν καὶ τὶς ἀπιστίες της, ἀφοῦ οἱ τελευταῖες δὲν ἔχουν κίνητρο τὰ
χρήματα ἀλλὰ μόνο τὴν «ἀγάπη». Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις, πολιτικὸς γάμος, ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σ. 23.
[17] Μ. Βασιλείου, κανόνας ξθ΄.
Πηγή: Εδώ.
