Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η δυσπιστία των πολιτών ως προς την αξιοπιστία των εμβολίων δεν ανάγεται σε μία θεωρία συνωμοσιολογίας αλλά εκπηγάζει από την αποτυχία της στάσεως της κυβερνήσεως να πείσει ουσιαστικά την κοινή γνώμη περί του ανιδιοτελούς ενδιαφέροντος της προς την προάσπιση αμιγώς της υγείας των πολιτών.
Είναι πρόδηλο όταν διώκεται απηνώς ο εκφράζων διάφορη γνώμη περί του ιού και ακολούθως στιγματίζεται ως αντιφρονών, ή όταν οι εκάστοτε πληττόμενες επαγγελματικές ομάδες, δεν ενισχύονται οικονομικά, καίτοι τίθεται σε αναστολή, ένεκεν της υγειονομικής κρίσης, η απρόσκοπτη άσκηση της δραστηριότητας τους, αντιλαμβάνεστε, ότι λίαν ευλόγως και απολύτως θεμιτώς, οι πολίτες διατηρούν ρητές επιφυλάξεις περί των αγαθών προθέσεων της Πολιτείας.
Πώς είναι δυνατόν να παίνονται οι ως άνω επαγγελματικές ομάδες και η κυβέρνηση να στρουθοκαμηλίζει παραλείποντας να στέρξει αμελλητί προς την οικονομική αρωγή τους, ως εκ τούτου λοιπόν, εις τον αντίποδα, η ίδια αμείλικτη, άτεγκτη και αδιάφορη κυβέρνηση δια το ως άνω καίριο ζήτημα, αίφνης να ενδιαφέρεται δια την δήθεν καταπολέμηση της πανδημίας δια του εμβολίου, προστατεύοντας την υγεία των πολιτών.
Είναι πρόδηλο ότι στατιστικά ανά έτος αποβιώνουν, εκ των παρεμπιπτόντων ενδο-νοσοκομειακών λοιμώξεων, σωρεία συνανθρώπων μας, οι οποίοι όμως αρχικώς διακομίσθηκαν εις τα δημόσια Θεραπευτήρια υπό άλλη αιτία, δια ποιο λόγο λοιπόν δεν κινητοποιείται τελεσφόρως η Πολιτεία δια το ακανθώδες, καίριο και μείζον τούτο διαχρονικό κοινωνικό ζήτημα, ενώ τουναντίον, απολυτοποιεί την ενεστώσα πανδημία, δια της στρατηγικής του «δόγματος σοκ», ασκώντας πλύση εγκεφάλου εις την κοινωνία.
Τα ως άνω φυόμενα ερωτήματα τιτρώσκουν την φερεγγυότητα της κυβερνήσεως, όπως και η εφαρμογή «των δύο μέτρων και των δύο σταθμών», ως προς την εφαρμογή προφύλαξης ως προς τους πολίτες, ωσεί ο ιός να διαφοροποιεί την στάση και την συμπεριφορά του αναλόγως με τις πολιτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων.
Ωσαύτως ένα πρόσθετο ζήτημα καθίσταται η φαιά προπαγάνδα των εξωνημένων Μ.Μ.Ε καθώς και ορισμένων έμμισθων φερέφωνων, τελούντων σε διατεταγμένη υπηρεσία των υπερεθνικών διευθυντηρίων, τα οποία λοιδορούν την Εκκλησία, εξαπολύοντας συλλήβδην μύδρους κατά των πιστών.
Η πρακτική δηλαδή του στιγματισμού των Χριστιανών Ορθοδόξων ή της συλλογικής τους κατασυκοφάντησης ίνα επιβληθεί στανικά η καθεστωτική αντίληψη η οποία παραπέμπει σε πρωτόγνωρες ολοκληρωτικής επίνευσης πρακτικές, οι οποίες απολύτως δικαιολογημένα ξενίζουν τους πολίτες.
Οι εξωμότες αυτοί της Δημοκρατίας, οι διαπρύσιοι κήρυκες του συσκοτισμού της αλήθειας, φωτίζουν μία πτυχή της πραγματικότητας, παρασιωπώντας συγχρόνως και τεχνηέντως το σύνολο αυτής καθ’ αυτήν, ούτως ώστε να πειθαναγκάσουν την υπνώττουσα μάζα.
Εν τω πλαισίω αυτώ, ημείς καλούμεθα περί των εμβολίων, έχοντας ένα Κράτος εξ ορισμού ανθελληνικό, πρόδηλα αντιλαϊκό, το οποίο αφενός κραυγάζει περί του ιού ενώ την ίδια ώρα ψηφίζει εξοντωτικά και δη νύκτωρ, τον πτωχευτικό κώδικα, εις βάρος των δανειστών.
Εν άλλοις λόγοις, βιώνουμε έναν νεοπαγή πόλεμο με ειρηνικά μέσα, με μοναδικό στόχο την επιβίωσή μας, ψυχική, σωματική και οικονομική, έναν όμως επίμοχθο αγώνα, παντελώς μοναχικό με ένα εχθρικό και αδηφάγο κράτος, το οποίο σφετερίζεται την άγνοια του κόσμου και επιβουλεύεται την ελλιπή εκπαίδευση του.
Εν κατακλείδι, ενόψει των εφετινών Χριστουγέννων, όπου πλέον έχει εκλείψει η εν λόγω φράσις, μολονότι η προμετωπίδα του Συντάγματος αναφέρεται ευθαρσώς και ανυπερθέτως εις τον Τριαδικό Θεό, όπως και ο χαρακτήρας του εν ισχύ Συντάγματος μας καθίσταται μέχρι σήμερον, αμιγώς Ορθόδοξα Χριστιανικός, λόγω ότι αμαυρώνει τα σχέδια των σύγχρονων παγκοσμιοποιητών και δη των οραματιστών του εγκαθιδρυθησομένου ουδετεροεθνούς και ουδετερόθρησκου Κράτους.
Συνελόντι ειπείν εις πείσμα των ως άνω, κύπτουμε εν μετανοία το γόνυ προς τον κατά Σάρκα Γεννηθέντα Θεάνθρωπο Ημών, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστόν, εκζητώντας ίλεω προς τις αμαρτίες μας και ψηλαφώντας δια της Αναστάσεως Του, την οντολογική μας Ελευθερία.
Πηγη.
