ΚΑΤΑΔΙΚΑΙ ΔΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΝ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΑΙ ΔΙΑ ΗΘΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
“Μοιχεπιβάτης” στήν Χαλκηδόνα ὁ κ. Ἐμμανουήλ
Τοῦ κ. Γεωργίου Παππᾶ
[Περί ποινῆς τοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος]
Ἐδημοσιεύθη εἰς τὸν Τύπον ὅτι ὁ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος δὲν ἐκλήθη νὰ ἀπολογηθῆ εἰς τὴν Σύνοδον τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Τοῦ ἐπεβλήθη δέ ἡ ποινή, τῆς ἐκπτώσεως.
Δὲν γνωρίζουμε τὸ θέμα, ἀλλὰ δὲν ἀνεγνώσαμε ποῖα ἦσαν τὰ παραπτώματα καὶ τὰ ὀλισθήματα ἢ ἡ συγκεκριμένη κατηγορία ἐναντίον τοῦ Ἐπισκόπου. Δὲν γνωρίζουμε ἂν συμπλέκωνται καὶ θέματα ὑγείας ἢ ἄλλα ζητήματα μικρᾶς ἢ μεγάλης σημασίας.
Θέλουμε ὅμως νὰ διατυπώσουμε τὴν ἄποψι ὅτι στὴν Ἐκκλησία ἐπιβάλλεται νὰ ἐπικρατεῖ ὄχι μόνο ἡ ἀνθρωπίνη καὶ λογικὴ δικαιοσύνη, ἀλλὰ καὶ ἡ Θεία καὶ Οὐρανία Δικαιοσύνη
[Δέν ὑφίσταται ποινή ἄνευ δίκης]
Μά τί ποινή εἶναι αὐτή πού ἐπεβλήθη εἰς τόν Μητροπολίτην Χαλκηδόνος; Εἶναι δυνατόν νά ὑφίσταται ποινή ἄνευ δικαστηρίου καί δίκης; Ἀσφαλῶς καί δέν ὑπάρχει πουθενά στόν πολιτισμένο κόσμο ποινή ἄνευ δίκης Πρωτοβαθμίου καί Δευτεροβαθμίου, παρά μόνον στά ἀνελεύθερα καθεστῶτα κάθε μορφῆς καί εἴδους.
Ἄς ὑπενθυμίσουμε ἕνα περιστατικό ἀπό τήν πλούσια Πατερική μας Παράδοσι. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Σασίμων πιεζόμενος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Γρηγόριο, τόν πατέρα του, καί τόν καρδιακό του φίλο καί Ἐπίσκοπο Ἅγ. Βασίλειο.
«Δεμένο, λέγει, μ’ ἔφεραν ἐνώπιόν σας, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ὅμως μέ τή θέλησί μου. Μ’ ἔδεσαν τά γηρατειά τοῦ σεβαστοῦ πατέρα καί ἡ φιλία τοῦ ἀγαπητοῦ Βασιλείου... Εἶναι τρομερό πού τό σκέπτομαι... ὁ ἴδιος ἐγώ βρίσκομαι στό θυσιαστήριο, ἕτοιμος νά μέ θυσιάσουν πατέρας καί φίλος» (Λόγος Γρ. Θεολόγου κατά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία του ἀπό τόν Ἐπίσκοπο πατέρα του καί τόν Ἅγιο Βασίλειο).
Ἀπό τήν Ἐπισκοπή του ἀνεχώρησε σχεδόν ἀμέσως, καί, γρήγορα ἐχειροτονήθη ἄλλος γιά τήν θέσι του. Ἐκεῖνος ἐπέλεξε τήν φιλτάτη ἀσκητική του ἡσυχία, ἕως ὅτου 5-6 εὐσεβεῖς Μοναχοί καί λαϊκοί τόν παρεκάλεσαν νά μεταβῆ καί νά βοηθήσῃ τήν Κωνσταντινούπολι, ὅπου ὅλοι οἱ Ναοί εἶχαν καταληφθῆ ἀπό τούς αἱρετικούς. Ἐκεῖ “ἐκαθάρισε” τήν Πόλι, κατέστη Ἀρχιεπίσκοπος αὐτῆς, καί Πρόεδρος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381 μ.Χ.), ἕως ὅτου καί πάλι πῆρε τό δρόμο τοῦ ἥλιου, τῆς ἀσκήσεως καί τῆς προσευχῆς.
Ὁ Ἅγιος δέν ὑπέστη ποινή, οὔτε μέ τήν ἀναχώρησί του ἀπό τήν Ἐπισκοπή Σασίμων, οὔτε ἀπό τόν Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀντιθέτως μάλιστα, ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία καταγράφει αὐτή τήν πρᾶξι του σάν τήν πιό ἡρωϊκή πρᾶξι τῶν δύο χιλιάδων χρόνων Χριστιανισμοῦ.
[Βασικοὶ Ὅροι Δικαίου]
Ἐπιθυμοῦμε νὰ καταθέσουμε μία οὐσιαστικὴ τοποθέτησι γιὰ τὰ ζητήματα Δικαίου καὶ μάλιστα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ καὶ Κανονικοῦ Δικαίου. Δὲν θὰ προβοῦμε σὲ βαθυστόχαστες ἀναλύσεις, μά θὰ τονίσουμε τὰ ζητήματα, εἰς τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη χωλαίνει ἢ εἶναι προβληματική.
Στὴν περίπτωσι ὀλισθημάτων κληρικῶν πρέπει νὰ τηρῆται ἡ ἑξῆς κλίμακα ἐνεργειῶν:
Νὰ ὑπάρχῃ ἄμεσος καὶ σαφὴς ἀπαγγελία κατηγορίας βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων κατὰ νόμιμον τρόπον. Γιὰ «βαριὰ» παραπτώματα (ἠθικά, οἰκονομικὰ κ.λ.π.), ἐπιβάλλεται ἄμεσος ἀπομάκρυνσις τοῦ κληρικοῦ ἀπὸ τὰ καθήκοντά του, ἕως τὴ δίκη. Τί ἴδιο πράττουν ὅλες οἱ σοβαρὲς Ὑπηρεσίες, ἀφοῦ θέτουν ἀμέσως εἰς «διαθεσιμότητα» τοὺς ἀξιωματούχους, γιὰ τοὺς ὁποίους ἀποκαλύπτονται «βαριὰ» ἐγκλήματα καὶ κακουργήματα.
[Νὰ ὑπάρχῃ Νόμιμος καὶ Κανονικὴ ἀνάκρισις κατὰ τὶς κείμενες διατάξεις]
Νὰ ὑπάρχῃ Κανονικὴ καὶ Νόμιμος ἀπολογία, ὅπου ὁ κατηγορούμενος νὰ γνωρίζῃ σαφῶς τὶς κατηγορίες ποὺ τὸν βαρύνουν κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Νὰ ὑπάρχῃ δὲ ὁ λογικὸς χρόνος γιὰ τὴν ὀργάνωσι τῆς ἀπολογίας του.
Σὲ περίπτωσι παραπομπῆς τῆς ὑποθέσεως σὲ δίκη, νὰ ὑπάρχῃ Κανονικὴ καὶ Νόμιμος δικαία δίκη. Ἀνοικτὴ καὶ δημοσία, ὅπου ὅμως οἱ δικαστὲς δὲν θὰ εἶναι συνάμα καί οἱ κατήγοροι.
Εἰς τήν περίπτωσι καταδίκης τοῦ κληρικοῦ νὰ ὑπάρχῃ ἀπόλυτο δικαίωμα προσφυγῆς σὲ Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, τὸ ὁποῖον νὰ ἔχῃ ἐντελῶς διαφορετικὴ σύνθεσι Δικαστῶν.
Ἡ ἀπόφασις ὀφείλει νὰ εἶναι Κανονική, δηλαδὴ σύμφωνος μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῶν Ἱερῶν Συνόδων, καὶ Νόμιμος βάσει τῶν Νόμων τῆς Πολιτείας.
Κατά συνέπειαν, πρέπει νά ὑπάρχῃ νομικός ἔλεγχος μέ δυνατότητα προσφυγῆς στό Ἀνώτατο Ἀκυρωτικό Δικαστήριο, τό Σ.τ.Ε..
Ἐμεῖς δυστυχῶς, τὰ τελευταῖα χρόνια δὲν ἠκούσαμε ποτέ, ἴσως μᾶς διέφυγε, νὰ ὑπῆρξε ὁποιαδήποτε δευτεροβάθμιος δικαστικὴ ἀπόφασις στὰ χειμαζόμενα Πατριαρχεῖα μας, στὴν Κωνσταντινούπολι, στὴν Ἀλεξάνδρεια, στὰ Ἱεροσόλυμα κ.λ.π..
Ὑπῆρξαν καθαιρέσεις χωρὶς, νὰ ἀκούσουμε ποτέ γιὰ Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο διαφορετικῆς συνθέσεως καὶ κατεγράφησαν ἐκπώσεις Ἀρχιεπισκόπων, χωρὶς ἤ δίκες, ἤ ἐφέσεις ἤ ἄλλο τι λογικό καί νόμιμο.
Καὶ βέβαια, ὑπενθυμίζουμε καὶ καταδίκες Ἁγίων, χωρὶς τὶς ἀνωτέρω προϋποθέσεις, ὅπως γιὰ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
[Καταδίκαι μόνον διὰ Ἀνυπακοὴν]
Μᾶς ἔλεγαν μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς δύο πνευματικοὶ καὶ ἀξιόλογοι Μητροπολίτες (ὁ ἕνας λίαν ἀσκητικὸς ἐκ Δυτικῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ ἕτερος πραγματικός ἀγλάϊσμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας) εἰς διαφορετικοὺς χρόνους τὸ ἴδιο φοβερὸ πρᾶγμα:
«Δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία μας, σχεδὸν ὅλες οἱ ποινὲς καὶ κυρίως οἱ καθαιρέσεις εἶναι γιὰ ΑΝΥΠΑΚΟΗ στοὺς Ἐπισκόπους ἢ δῆθεν στὴν Ἐκκλησία καὶ ἐλάχιστες γιὰ μεγάλα ἠθικὰ καὶ οἰκονομικὰ σκάνδαλα, τὰ ὁποῖα καλύπτονται δεόντως».
Εἶναι προφανές ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ μία ἀνοικτὴ πληγὴ τῆς Ἐκκλησίας μας.
[Διαβόητοι Ἐπικαλύψεις]
Νομίζουμε ὅτι ἐνδεχομένως δὲν χρειάζονται πολλὰ εἰδικά τεκμήρια καὶ ἀποδείξεις, ἀλλὰ πρὸς θεραπείαν τῆς λογικῆς καὶ διακονία τῆς ἀληθείας θὰ ἀποτυπώσουμε ἕνα μόνο φωτογραφικὸ στιγμιότυπο μέ τὰ ἐπώδυνα σκάνδαλα, ποὺ προέκυψαν τὸ 2005 στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτήν.
α) Ἕνας Πατριάρχης ἀπεπέμφθη. Ἐρωτῶμεν, ἐάν ἐτηρήθησαν τὰ δίκαια; Ὑπῆρξε Πρωτοβάθμιος καὶ Δευτεροβάθμιος δίκη; Ἐμπόνως σιωπῶμεν.
β) Ἐσείετο ὁ τόπος στὴν Ἑλλάδα μὲ τά ἠθικὰ σκάνδαλα Ἐπισκόπων, ἀλλὰ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ὑπέστη ἐκκλησιαστικὴ ποινὴ καὶ καταδίκη.
γ) Ἕνας Ἐπίσκοπος ἠθωώθη ἐκκλησιαστικῶς, ἀλλὰ ἔχασε τὴ θέσι του.
δ) Ἕτερος, ἐπίσης ἠθωώθη ἐκκλησιαστικῶς, ἀλλὰ δὲν κατάφερε νὰ σωθῇ στὸ θρόνο του.
ε) Τρίτος, φυσικὰ καὶ αὐτὸς ἠθωώθη ἐκκλησιαστικῶς, ὄχι ὅμως καὶ ἀπὸ τὴν ποινικὴ Δικαιοσύνη. Αὐτὸς καθηρέθη ἀργότερα, ἀναγκαστικῶς, διότι κατεδικάσθη γιὰ ἀτιμωτικὰ παραπτώματα περισσότερο ἀπὸ πέντε ἔτη φυλακίσεως.
Τὸ στρεβλόν τῆς ὅλης αὐτῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι συνεκροτήθη καί μία περίφημη «Ἐπιτροπὴ Διερευνήσεως τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σκανδάλων», ἐξ Ἐπισκόπων μὲ Πρόεδρο ... λίαν … Φυσικά δέν προέκυψε καμία ἐνέργεια καί δέν ὑπῆρξε τό παραμικρό ἀποτέλεσμα. Διῆλθε ἀπὸ τότε ἕως σήμερα, ὁ «ἐλάχιστος» χρόνος τῶν δεκαέξι ἐτῶν.
Τὴν ἴδια περίοδο συνετάχθηκε ἕνα ἀπαράδεκτο Συνοδικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔγγραφο, ποὺ ὠνομάσθη «Αἴτησις Θεραπείας». Σ’ αὐτό, ἡ Σύνοδος ἀποφαίνεται ὅτι, οἱ Ἐπίσκοποι δὲν εἶναι δημόσια πρόσωπα, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δημοσιοποιοῦνται τὰ σκάνδαλά τους καὶ ὅτι, ἄκουσον ἄκουσον, τὰ παρά φύσιν ἐπισκοπικὰ παραπτώματα δὲν ἐμποδίζουν τὰ καθήκοντά τους.
[Τέσσερις δεκαετίαι Ἀντικανονικότης]
Θὰ εἶναι ἐγκληματικὴ παράλειψις νὰ μὴ ἀναφερθοῦμε στὸν ἄδικο διωγμὸ τῶν 12 δικαίων καὶ ἐναρέτων Μητροπολιτῶν, πού ἔμειναν ἐπὶ 4 δεκαετίες καὶ πλέον, χωρὶς ἐκκλησιαστικὴ κατηγορία, ἀπολογία ἢ δίκη. Ὑπῆρξε, ὄχι μόνο ἀνύπαρκτος Ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη, ἀλλὰ καὶ παρέμβασις πρὸς τὴν Πολιτειακὴ Ἐξουσία, ὥστε νὰ ἐπιβληθῆ ἕνας φοβερὸς δικτατορικὸς νόμος, ποὺ ἀπηγόρευε τὴν προσφυγὴ στὸ Σ.τ.Ε..
Ἡ συνέχεια πιὸ αἰσχρή ἀπό τήν ἀρχική, ἀφοῦ μὲ τὴν «δημοκρατικὴ» διατήρησι τοῦ ἀπαγορευτικοῦ νόμου, ἐπὶ δέκα ἑπτὰ ἔτη ἕως τό 1990, ἀπηγορεύετο ὁποιαδήποτε δικαστική προσφυγή. Εὐτυχῶς ὅμως, ὁ λίαν εὐσεβὴς ὑπουργὸς κ. Ἰ. Παλαιοκρασᾶς ἐπέτυχε νὰ ψηφίσῃ νόμο, ὥστε νά ἐπιτραπῆ ἡ προσφυγὴ στὸ Σ.τ.Ε., κάτι ποὺ ἐπέφερε 27 δικαιώσεις στούς διωκομένους ἐναρέτους Ἐπισκόπους.
Ἀλλὰ, καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς δικαιώσεις μὲ ἕνα νέο ἀντικανονικὸ ἀνύπαρκτο τέχνασμα καί ἐφεύρημα, τὴ λεγομένη «ἀκοινωνησία», ὁ ἄδικος διωγμὸς συνεχίζεται, χωρὶς ἠθικὴ ἔστω μετὰ θάνατον ἀποκατάστασι (ἀκόμα καὶ ἀφοῦ ἐκοιμήθη καί ὁ τελευταῖος ἐκ τῶν 12 Μητροπολιτῶν, ὁ μακαριστός Σταγῶν καί Μετεώρων κυρός Σεραφείμ).
Τί νὰ πρωτοθαυμάσῃ κανεὶς ἀπὸ μιὰ τέτοια Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη; Πάντως, ὀφείλουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι, ὑπάρχουν ἀκόμη ἐν ζωῇ σήμερα, ἐκ τῶν “μοιχεπιβατῶν” ποὺ κατέλαβαν τὶς θέσεις τῶν μακαριστῶν πλέον παναξίων ἐκείνων Ἱεραρχῶν, τρεῖς (3) γιά τὴν Ἀττική, δύο (2) γιά τὴ Θεσσαλία, ἕνας (1) γιά τὴν Ἤπειρο καὶ ἕνας (1) γιά τὴ Βόρειο Ἑλλάδα, δηλαδὴ σύνολον ἑπτά (7) ὑπάρχουν “ζῶντες μοιχεπιβάτες”. Μά ζῆ Κύριος ὁ Θεός...
Κάποτε, ἐπεσκέφθη ἕνας “μοιχεπιβάτης” τὸν θνήσκοντα Μητροπολίτη, τοῦ ὁποίου κατέλαβε τὸ θρόνο, γιὰ νὰ συμφιλιωθῇ δῆθεν μαζί του. Τοῦ ἔλεγε διάφορα εὐσεβοφανῆ πνευματικὰ καὶ ταπεινὰ λόγια. Ὁ λαμπρὸς Ἐπίσκοπος ὅμως μέ γαλήνια φωνή τὸν ἐσταμάτησε δεόντως:
-Ἄστα αὐτὰ τώρα πάτερ Τάδε. Τώρα τά θυμήθηκες αὐτά τά λογια; Αὐτὰ πλέον θὰ τὰ βροῦμε ἐκεῖ ἐπάνω στὸν Οὐρανό.
Ἕτερος “μοιχεπιβάτης” μετέβη πρὸς τὸν προκάτοχό του, ποὺ εἶχε ἀσθενήσει ἀπὸ ἄνοια, καὶ προσεπάθησε δολίως νὰ τὸν βάλῃ νὰ ὑπογράψῃ ἕνα χαρτὶ «παραιτήσεως καὶ ἀναγνωρίσεώς του». Ἀλλά, ἐκείνη τὴ στιγμή, ἐκ Θεοῦ, ὁ θρυλικὸς ἐκεῖνος Ἀρχιερεὺς ἐδέχθη μία ἔκλαμψι καὶ μὲ πλήρη νηφαλιότητα καὶ διαύγεια, ἐφώναξε πρὸς τὸν πονηρὸ ὑποκλοπέα:
- Ὄχι, ὄχι, ... Αὐτὸ δὲν θὰ γίνῃ ποτέ. Φῦγε- φῦγε!…
Εἶναι προφανές ὅτι, καταπατῶντας κάθε ἀρχή ἐλαχίστου δικαίου:
Οἱ “μοιχεπιβάτες” ἐξεδίωξαν τοὺς Οὐρανοβάτες.
Οἱ καταβάτες ἔσπρωξαν τούς Ἀναβάτες.
Οἱ γλοιώδεις τῆς δόξης κυνήγησαν τοὺς Λέοντες.
Καὶ οἱ ἀνάξιοι ἐξετόπισαν τούς ἀληθινούς Ἐκκλησιαστικούς Ἥρωες καὶ Ἐθνικούς Θρύλους.
Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, δυστυχῶς, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά ἐπαληθεύθη ἡ λαϊκὴ θυμοσοφία, πού ὑπογραμμίζει ὅτι, «ἐκεῖ ποὺ οἱ κλέφτες κρεμοῦσαν τὰ σπαθιά τους, // κρεμοῦν τώρα οἱ γύφτοι τὰ σκουτιά τους».
[Ἀνυπόστατος ἡ ποινή τοῦ μακαριστοῦ ἀγωνιστοῦ Θεολόγου, Νικολάου Σωτηροπούλου]
Τί νά πρωτοθυμηθοῦμε ἀπό τίς μεγάλες ἀδικίες καί τίς ἀνύπαρκτες δίκες;
Νά προσθέσουμε ἕνα ἄλλο σκοτεινό κεφάλαιο στά Ἐκκλησιαστικά μας θέματα. Ἀφοῦ δέν ὑφίσταται ποινή ἄνευ δίκης, ἄρα δέν ὑφίστατο καί ἡ ποινή ἡ ἐπιβληθεῖσα εἰς τόν μακαριστόν ἀγωνιστήν θεολόγον Νικόλαον Σωτηρόπουλον ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.
Ἀκόμη δέ, δέν εἴδαμε τήν διόρθωσι τῶν ἡμαρτημένων πράξεων, ἔστω μετά τόν θάνατο τοῦ δυναμικοῦ ἐκείνου ἀνδρός.
Ἡ συνέχεια ἐδῶ.
