Ἡ μεγάλη ἀπορία κάθε καλοπροαίρετου πιστοῦ:
Ἀφοῦ ὑπάρχει ἐπὶ δεκαετίες ἡ αἵρεση, ἀφοῦ πάνω-κάτω εἶναι γνωστὰ τὰ ὀνόματα τῶν αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων ἱεραρχῶν, ἀφοῦ ὑπάρχουν τόσες πιὰ ἀδιαμφισβήτητες ἀποδείξεις, γιατί ἀνεχόμαστε, Ποιμένες καὶ Ποίμνιο, τὴν ἐγκαθίδρυση καὶ ἐξάπλωση τῆς ἀνίερης διδασκαλίας τους στὸ πανάγιο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας; Γιατί (ἐπι)κοινωνοῦμε μαζί τους σὰν νὰ ἦταν πραγματικοὶ ποιμένες; Γιατί φτάσαμε στὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀνοησίας, νὰ ἐμπιστευόμαστε στὰ ἄτομα αὐτά (τοὺς «βαρεῖς καὶ λοιμώδεις λύκους», σύμφωνα μὲ τὸ παρακάτω τροπάριο) τὴν λύση τῶν ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων καὶ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ τῶν παιδιῶν μας, ὅταν αὐτοὶ ὄχι μόνο δὲν λύνουν, ἀλλὰ αὐξάνουν τὰ προβλήματα, καταργώντας σιγὰ σιγὰ ἀλλὰ σταθερὰ πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν; γιατὶ δὲν ὑπακοῦμε στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ δὲν θεωροῦμε τὸν Οἰκουμενισμό, τὸ πρῶτο καὶ ἐπεῖγον θέμα Πίστεως τοῦ αἰῶνα μας;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς νὰ καταδικάσουν τὴν αἵρεση ποὺ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι διδάσκουν, προωθοῦν καὶ ὑποβοηθοῦν; Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένουμε νὰ καταδικάσουν τὴν αἵρεση αὐτοὶ οἱ ὑποτιθέμενοι "εὐσεβεῖς", ποὺ ναὶ μὲν τὴν ἀναφέρουν καὶ τὴν καταδεικνύουν ἀναφέροντας τοὺς ἐνόχους, ἀλλὰ μετὰ συγκοινωνοῦν καὶ συνεορτάζουν μὲ αὐτούς, τοὺς μνημονεύουν ὡς ὀρθοτομοῦντες (Θεὸς γνωρίζει γιατί), διευκολύνοντας ἔτσι τὸ ἀνίερο ἔργο τους καὶ τὴν ἀπώλεια τόσων ψυχῶν;
Ὁ ἅγ. Φλαβιανὸς καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου –καὶ κάθε Συνόδου– μᾶς δείχνουν τὸ δρόμο. Μὲ ὁδηγὸ κι ἐμεῖς τὸ φωτεινὸ παράδειγμά τους ποὺ φωτισμένοι ἀπὸ τὸ Θεὸ μᾶς ἄφησαν κληρονομιά, μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση κατὰ τῶν σημερινῶν “ὀλετήρων” καὶ “προβατόσχημων λύκων”, ἂς τοὺς ἐκσφενδονήσουμε μακρυὰ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας «τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος». Ἂς παύσουμε νὰ (ἐπι)κοινωνοῦμε μαζί τους, ὥστε ἔτσι νὰ ἀπομονώσουμε τὴν πηγὴ τῆς πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς μολύνσεως, νὰ συσπειρώσουμε τὶς ὀρθόδοξες δυνάμεις καὶ νὰ προκαλέσουμε μία ὀρθόδοξη σύνοδο ποὺ θὰ καταδικάσει τοὺς Οἰκουμενιστές.
Ἐκτὸς πιά, ἂν δὲν πιστεύουμε ὅτι μαζί μας θὰ ἔχουμε τὴν πανσθενῆ βοήθεια τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος· ἐκτὸς ἂν περιμένουμε (ὅπως κάποιοι ἀντιΟἰκουμενιστὲς πατέρες μᾶς προτρέπουν) νὰ ἐνεργήσει ἀπὸ μόνος του ὁ Θεός, ἀρνούμενοι καὶ τὸ δόγμα τῆς συνεργίας!
Α.Τ.
Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι.
