Πόσες φορές έχω σταθεί μπροστά στην εικόνα
Της, το κερί, και δεν είχα απολύτως τίποτα να της πω. Άδειο, τίποτα, μόνο
μάτια, μόνο δάκρυα...
Δεν βγήκαν λόγια από τα ξεραμένα χείλη
μου. Ούτε μια λέξη από το ταραγμένο μυαλό μου.
Όπως όταν σε κλείνει ο πόνος, όταν σε
παγώνει στον πιο σκληρό χειμώνα της καρδιάς σου.
Σιωπή, κενό βλέμμα, παράλυτη καρδιά.
Όταν πονάς, δεν μιλάς, σιωπάς και τα κλάματα σου είναι τόσο δυνατά που δεν ακούγονται.
Είδα χείλη που δονούνταν αλλά δεν
μιλούσαν. Φωνές βραχνές αλλά χωρίς να πουν λέξη. Όλος ο άνθρωπος γίνεται μόνο
μάτια, όλο το σώμα μια κραυγή, μια άφωνη κραυγή.
Σιωπή, το σώμα σε στάση προσευχής, σε
κατάσταση προσδοκίας...
Πόσες φορές δεν έχω
προσευχηθεί σε αυτή την κατάσταση απόλυτης σιωπής. Αυτές τις κρύες νύχτες της
μοναξιάς, σε φαινομενικά ατελείωτες νύχτες.
Η μόνη συντροφιά, η
εικόνα της Θεοτόκου, μια αγκαλιά, ένα μητρικό χάδι, μια ζεστή αγκαλιά και ένας
ήχος στο αυτί «σσσσσστ, όλα θα πάνε καλά...»
Αυτή είναι η Μητέρα
του Θεού που ακούει τις προσευχές των σιωπηλών, που αν και δεν μιλάς, ξέρει τι
λες, που χωρίς να εξηγεί ξέρει τι νιώθεις και σε καταλαβαίνει.
Προσευχήθηκα σε αυτή
τη μητέρα της σιωπής και σήμερα, προσευχηθήκαμε όλοι, ακόμα και όσοι δεν πάνε
στην Εκκλησία.
Άκουσε τις σιωπές
μας, ένιωσε τις λαχτάρες και τις ανάγκες μας. Οι λύπες και οι αγωνίες μας, οι
φόβοι και οι πανικοί μας, οι ματαιοδοξίες και οι απελπισίες μας.
Και να είσαι σίγουρος
για ένα πράγμα, όσο κι αν σε σταυρώνουν οι άνθρωποι, ο Θεός θα σε αναστήσει.
Όσο σε πληγώνουν οι
άνθρωποι, ο Χριστός θα είναι κοντά, όσο οι άνθρωποι καταστρέφουν τα όνειρά σου,
η Μητέρα του Θεού θα γίνει αυτή που θα γεμίσει την καρδιά σου και στην πλατιά
της αγκαλιά θα χωρέσουμε όλοι, προδότες και προδομένοι...
Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής
