«Όποιος χωρίζεται από την Εκκλησία συνδέεται με μοιχαλίδα… Αυτός που δεν έχει την Εκκλησία ως Μητέρα του, ούτε τον Θεό μπορεί να έχει ως Πατέρα του. Όσο μπόρεσε να σωθεί από τον κατακλυσμό όποιος ήταν έξω από την κιβωτό, άλλο τόσο μπορεί να σωθεί όποιος είναι έξω από την Εκκλησία… Αυτός που μετέχει σε συνάξεις σε ξένους τόπους και όχι στην Εκκλησία, διασπά την Εκκλησία του Χριστού… Αυτός που δεν τηρεί αυτήν την ενότητα… δεν κατέχει την ζωή και τη σωτηρία» (άγιος Κυπριανός, Περί της ενότητος,κεφ. 6).
«Νομίζουν, ότι είναι ο Χριστός μαζί τους, στις συνάξεις τους εκείνοι, οι οποίοι συναθροίζονται εκτός της Εκκλησίας του Χριστού; Και αν υποστούν και μαρτυρικό θάνατο αυτοί οι άνθρωποι για την ομολογία του ονόματος του Χριστού, όμως η κηλίδα αυτή (αίρεση, σχίσμα) ούτε με το αίμα δεν εξαλείφεται. Ασυγχώρητη και βαρειά είναι η ενοχή της διαίρεσης, και ούτε με το μαρτύριο δεν εξαγνίζεται. Δεν μπορεί να είναι μάρτυρας εκείνος, ο οποίος δεν βρίσκεται εντός της Εκκλησίας. Δεν θα μπει στη Βασιλεία, αυτός που εγκαταλείπει εκείνην, η οποία θα βασιλεύει εκεί» (άγιος Κυπριανός, Περί της ενότητος… κεφ 13-14).
«Δεν μπορεί να είναι μάρτυρας εκείνος ο οποίος δεν ανήκει στην Εκκλησία (Κυπριανός, Περι της ενότητος…14).
«Ούτε το βάπτισμα της δημόσιας ομολογίας (μαρτύριο) μπορεί να ωφελήσει κάποιον αιρετικό παρέχοντας σε αυτόν την σωτηρία, επειδή καμία σωτηρία δεν υπάρχει έξω από την Εκκλησία» (Κυπριανός επιστολή 73,21).
«Η σωτηρία δεν είναι δυνατή σε κανέναν, παρά μόνο στην Εκκλησία» (Κυπριανός,PL 4,371).
