Όποιος επίσκοπος συλλειτουργεί ή μνημονεύει τους παρακάτω επισκόπους της Ι. Συνόδου και δεν τους καταδικάζει, καλώντας παράλληλα το ποίμνιο προς αντίσταση και αντίδραση θεωρείται ευσεβής; Δεν γνώριζαν οι "ευσεβείς" εν Ελλάδι επίσκοποι για το συμπόσιο αυτό; γιατί δεν αντιστάθηκαν; Που η καταδίκη του; Ή θα το κάνουν για το θεαθήναι μετά από μέρες ή μήνες;
«Ἕνα συμπόσιο ὁρόσημο γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ στὴν Ἑλλάδα»
«Ἕνα συμπόσιο ὁρόσημο γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ στὴν Ἑλλάδα»
Tὸ συμπόσιον ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Σεβ. Περιστερίου χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς παπικοὺς ὡς ὁρόσημον! Αὐτὴ εἶναι ἡ προσφορὰ τοῦ Σεβ. Γρηγορίου! Προσυπογράφει καὶ «τὰ συμπεράσματα… πὼς μεταξὺ τῶν δύο παραγόντων δὲν ὑφίστανται ἀντιφατικὲς διαφορές»; Παραθέτομεν ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρον τῆς ἐφημερίδος «Καθολικὴ» τῆς 15ης Σεπτεμβρίου 2022:
Ἀπὸ τὶς 26 ἕως τὶς 28 Αὐγούστου πραγματοποιήθηκε τὸ 16ο Διαχριστιανικὸ Συμπόσιο, φιλοξενούμενο ἀπὸ τὸν ἀγαπητό, νέο Μητροπολίτη Περιστερίου κύριο Γρηγόριο στὴ Μητρόπολή του. Ἡ φιλοξενία του ἦταν πέρα ἀπὸ κάθε προσμονὴ θετική, πλούσια, γενναιόδωρη καὶ ἀδελφικὴ καὶ τοῦ ὀφείλουμε ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ.
Τὸ συμπόσιο αὐτὸ πραγματοποιεῖται ἤδη ἀπὸ 30 χρόνια καὶ ἔχει οἰκουμενικὸ καὶ ἀκαδημαϊκὸ χαρακτῆρα. Φορεῖς αὐτοῦ τοῦ Συμποσίου εἶναι ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) καὶ αὐτὴ τοῦ Ἰνστιτούτου Πνευματικότητας τοῦ Πανεπιστημίου «Antonianum» τῆς Ρώμης. Πραγματοποιεῖται κάθε δύο χρόνια, ἐναλλάξ, μία φορά στὴν Ἰταλία καὶ μία φορά στὴ Ἑλλάδα καὶ στὴ χώρα μας φιλοξενεῖται ἀπὸ κάποιον ὀρθόδοξο μητροπολίτη.
Τὸ συμπόσιο αὐτό, μαζὶ μὲ τὴν Βιβλικὴ Ἑταιρεία, ἀποτελοῦν τὶς δύο κύριες οἰκουμενικὲς πρωτοβουλίες στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι τόσα σπουδαία ἡ οἰκουμενικὴ αὐτὴ προσπάθεια ὥστε, ὅταν ὁ Πάπας Φραγκίσκος, κατὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμο, στὴν προσφώνησή του σὲ αὐτὸν εἶπε: «Θὰ ἤθελα ἐπίσης νὰ ὑπενθυμίσω (…) τὴ σημασία τῶν διαχριστιανικῶν συμποσίων, ποὺ προωθεῖ ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης σὲ συνεργασία μὲ τὸ Ποντιφικὸ Πανεπιστήμιο Antonianum τῆς Ρώμης»…
…Τὰ Συμπόσια αὐτὰ ἐξελίσσονται, συνήθως, ὡς ἑξῆς: Τὸ θέμα ποὺ κάθε φορά ἐπιλέγεται ἀναφέρεται στὸν τομέα τῆς πνευματικότητας καὶ ὄχι τῆς δογματικῆς (προσευχή, μοναχισμός, χριστιανικὴ μαρτυρία…). Τὸ ἴδιο κατὰ μέρους θέμα ἀναλύεται διαδοχικὰ ἀπὸ ἕνα ὀρθόδοξο καὶ ἀπὸ ἕνα καθολικὸ θεολόγο. Κάθε φορά ἡ ἐμπειρία καὶ τὰ συμπεράσματα, μᾶς εἶναι εὐχάριστα καταπληκτικά. Ἀντιλαμβανόμαστε πὼς μεταξὺ τῶν δύο παραδόσεων δὲν ὑφίστανται ἀντιφατικὲς διαφορές, ἀλλὰ συμπληρωματικές. Πρόκειται γιὰ ἕνα κοινὸ πλοῦτο, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν κοινή μας κληρονομία: τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς κοινοὺς Πατέρες καὶ Ἁγίους τῆς πρώτης χριστιανικῆς χιλιετίας.
Ορθόδοξος Τύπος
