Γράφει ο Μέτοικος
Ο επίσκοπος Μεσσηνίας Χρυσόστομος, από τις πετυχημένες χειροτονίες του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, τίποτα το ξεχωριστό δεν είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Όμως, ως υπότροφος και απόφοιτος των κολεγίων της Ρωμαιοκαθολικής αίρεσης, είναι σημαντικός παράγοντας στον «Επίσημο Θεολογικό Διάλογο μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιο-καθολικής Εκκλησίας».
Επιπρόσθετα, ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ως κάτοχος της «χωρίς πνεύμα και ψυχή», κατά τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως Ρωμαιο-καθολικής κουλτούρας, συμμετέχει στο Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ) στο τμήμα «Πίστης και Τάξης» που, βεβαίως, στο επίπεδο της υποκρισίας ανταγωνίζεται το αξίωμα του Αυλωνίτη «Πίστης και ηθική»!
Το προβληματικό αυτό τμήμα του Π.Σ.Ε καμία σχέση δεν έχει με την «Ορθόδοξη Πίστη», διότι αυτή την Πίστη δεν την κατέχουν οι αιρετικοί προτεστάντες κάθε αποχρώσεως, μα μήτε και με την «ηθική Τάξη» οι Ρωμαιοκαθολικοί αφού, μόλις προχθές, ο Αρχιαιρεσιάρχης Ρώμης Φραγκίσκος συναντήθηκε για επικοινωνιακούς λόγους, με αντιπροσωπία μικρών παιδιών, από τα εκατοντάδες θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από καθολικούς κληρικούς.
Ο επίσκοπος Μεσσηνίας Χρυσόστομος ανάλογα με τον καιρό υποστηρίζει «θεολογικά» την επικαιρότητα.
Προχθές και, με αφορμή Συνοδική Εγκύκλιο για τις αμβλώσεις, υποστήριξε σύμφωνα με τον Ιερέα Στυλιανό Καρπαθίου ότι «οἱ θέσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῆς διαχρονικῆς συμφωνίας τῶν ἁγίων Πατέρων, εἶναι ἀναχρονιστικές»! ενώ, χθες, που ο Αθηνών Ιερώνυμος με την «ιστορική Συμφωνία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας» ή αλλιώς γνωστή και ως «συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου» που υπονόμευε αμέσως τα δίκαια των Ορθοδόξων κληρικών, από τη δίκαιη οργή του παραμορφώθηκε και, ως ταύρος εν υαλοπωλείο, αναστάτωσε την Ιερά Σύνοδο αποχωρώντας επιδεικτικά από τις εργασίες της, γεγονός, όμως, που ο «άγιος» Αθηνών ως βέρος αρβανίτης δεν ξεχνά όταν βλέπει κατά το «Δελφινάριο»…
Σήμερα που, η «εποχή μας απαιτεί επικοινωνία, ενημέρωση και διαρκή πληροφόρηση», με αφορμή το «θλιβερό γεγονός της βεβήλωσης και της προσβολής ιερών βιβλίων συγκεκριμένης θρησκευτικής κοινότητας» την οποία ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος για άγνωστους λόγους δεν έχει το θάρρος να κατονομάσει, με άρθρο του εκφράζει την ανησυχία και τον έντονο προβληματισμό του «επειδή με τις ενέργειες αυτές αμαυρώνεται ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των πολιτών και ναρκοθετείται η ειρηνική συνύπαρξη στο πλαίσιο της θρησκευτικής διαφορετικότητας σε μία μάλιστα κοινωνία πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική», πιθανότατα, όπως η Ελληνική.
Πάντως, για να διαμαρτύρεται αρθρογραφώντας ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος για «την κατάργηση των άρθρων 198, 199 και 201 του Π. Κ. με τα οποία η Πολιτεία κάποτε εξεδήλωνε το ενδιαφέρον της για την προστασία της θρησκευτικής ετερότητας», σημαίνει ότι, κατ’ αρχάς, επιθυμεί την επαναφορά τους καθιστώντας την ελληνική κοινωνία πολιτικά άκρως συντηρητική και στη συνέχεια ότι, στα όρια της επισκοπής του, διαπίστωσε μια ανησυχητική αλλαγή στο «ήθος» της τοπικής κοινωνίας που υποδεικνύει την κατάρρευση της ανεκτικότητας των Ορθοδόξων χριστιανών και, συνακόλουθα, την εξάντληση της ανοχής και σεβασμού του χριστεπώνυμου πληρώματος στους αλλόδοξους και … διαφορετικούς.
«Βέβαια (τονίζει ο επίσκοπος Μεσσηνίας)… η ανεκτικότητα της θρησκευτικής ετερότητας είναι (και)… ζήτημα ποιοτικής στάσης, δηλαδή έκφραση αποδοχής και σεβασμού της ιερότητας κάθε μορφής θρησκευτικότητας και διαφορετικότητας», γιαυτό ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος διδάσκει με το άρθρο του κάτι Γιανναρικές και Ζηζιούλιες αμπελοφιλοσοφίες πως και, τάχα μου «Για την αυθεντική έννοια της ανεκτικότητας (στους ετεροδόξους και… διαφορετικούς) ο έτερος καθίσταται η απαραίτητη συνέπεια για τον άλλον και ο άλλος μοναδικός και ανεπανάληπτος παράγοντας για την ύπαρξη του έτερου, σύμφωνα προς το «μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α΄Κορ. 10, 23-24).
Κοντολογίς, ο σπουδαγμένος στις όχθες του Τίβερη επίσκοπος Χρυσόστομος Σαββάτος λέει, και στους χριστιανούς της επισκοπής Μεσσηνίας, ότι ο Απόστολος Παύλος ζητούσε από τους Κορινθίους με αυτό «το… ζητείτω το του ετέρου έκαστος» να είναι ανεκτικοί όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τους ιουδαίους, τους ειδωλολάτρες και… διαφορετικούς, με ότι μπορεί να περιλαμβάνεται σε αυτόν τον όρο.
Και, το ακόμη σπουδαιότερο, αυτός! Ο επίσκοπος Μεσσηνίας Χρυσόστομος που δεν ανέχθηκε σχόλια, κρίσεις και επικρίσεις από τους φίλους του Μητροπολίτη Σπάρτης Ευστάθιου και, επιφυλάχθηκε «διά την άσκησιν οποιουδήποτε ένδικου μέσου, προκειμένου να διαφυλάξει την αξιοπρέπειάν [του] και την υστεροφημίαν [του]» προτρέπει το χριστεπώνυμο πλήρωμα να «ανεχόμεθα διωκόμενοι (Α΄Κορ. 4, 12), να συγχωρούμε ανεχόμενοι (Κολ. 3, 13)» χωρίς, μάλιστα, να διαφεύγει από τους χριστιανούς ότι η πραγματική αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής» (Κορ. 13, 5)»!!!
«Όλα αυτά [βεβαίως, τα λόγια τα μεγάλα, περί ανοχής και συγχώρεσης] δεν αφορούν (κατά τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο) μόνο τους Χριστιανούς αλλά όλους και τον καθένα…». Αλήθεια, με αυτό το «όλους» ποιους τάχα εννοεί ο επίσκοπος; Μήπως τους Ιουδαίους; Μη τάχα τους Μουσουλμάνους, ως «εν τω ενί θεώ» αδελφούς του π.Βαρθολομαίου; Μήπως τους… διαφορετικούς; Και τι φοβάται ο λαλίστατος επίσκοπος και δεν κατονομάζει τους «άλλους» παρά μόνο τους χριστιανούς;
Και αυτό τον «καθένα» συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του;
Με λίγα λόγια, ο επίσκοπος Μεσσηνίας Χρυσόστομος ως υπόδειγμα ανοχής και κατανόησης, ζητά να μη «μάθουμε μόνο αλλήλους να ανεχώμεθα» όπως αυτός έδειξε περίτρανα και λαμπρά με το παράδειγμά του απέναντι στους υποστηρικτές του «οπισθοδρομικού» όπως τον χαρακτήρισε Μητροπολίτη Σπάρτης Ευστάθιο, και στον Ιερέα Στυλιανό Καρπαθίου που τον μήνυσε στα Συνοδικά Δικαστήρια, «αλλά και υπέρ εαυτούς αλλήλων κήδεσθαι [θεϊκῶς]» κατά την προτροπή του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή!
Από την παρανάγνωση και διαστρέβλωση των λόγων του, που, οι αγαπούληδες επίσκοποι κάνουν, θα τρίζουν τα κόκκαλα του Αγίου Μαξίμου.
Ο Άγιος Μάξιμος στην «πέμπτη εκατοντάδα των θείων κεφαλαίων» περιγράφει «τῆς χάριτος [το] νόμο, [που] ἀμέσως διδάσκει τοὺς ἀγομένους μιμεῖσθαι τὸν Θεόν [που τόσο μας αγάπησε] ὥστε καὶ εἰς τὴν καθ᾿ ἡμᾶς οὐσίαν ἐλθεῖν ἀτρέπτως, ὑπὲρ πᾶσαν οὐσίαν ὄντα· καὶ φύσιν ὑπερουσίως καταδέξασθαι καὶ ἄνθρωπον γενέσθαι, […] καὶ τοσοῦτον ἡμᾶς θεῶσαι κατὰ χάριν, ὅσον κατ᾿ οἰκονομίαν αὐτὸς γέγονεν ἄνθρωπος· ἵνα μὴ μόνον μάθωμεν ἀλλήλων ἀντέχεσθαι φυσικῶς, καὶ ὡς ἑαυτοὺς ἀλλήλους ἀγαπᾷν πνευματικῶς, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ ἑαυτοὺς ἀλλήλων κήδεσθαι θεϊκῶς…».
Αυτό το κεφαλαιώδους σημασίας «θεϊκῶς» οι αγαπούληδες επίσκοποι, με πρώτο και καλύτερο τον μακαρίτη Ιωάννη Ζηζιούλα το σβήνουν, επειδή δεν βοηθά στην εξαγωγή ιδιοτελών συμπερασμάτων.
Τέλος, πόσο ωραία και εύστοχα είπε ο Κύριος Της Δόξης στους όχλους : «ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου».
