Γραμμένα πριν 50 χρονια
…Εάν κοιτάξουμε το θέμα με τρόπο ρεαλιστικό, τί είναι αύτη η «αλλαγή», ό «νέος άνθρωπος»; Είναι ό έκριζος άνθρωπος, αυτός πού βρίσκεται σε ασυνέχεια με το παρελθόν πού κατέστρεψε ό Μηδενισμός, η πρώτη ύλη του ονείρου κάθε δημαγωγού. Ο «ελευθέρως σκεπτόμενος» και σκεπτικός, πού αποκλείει την αλήθεια αλλά είναι «δεκτικός» σε κάθε νέο λόγιο ρεύμα, επειδή ό ίδιος δεν διαθέτει τέτοια θεμέλια. Ό «τυχοδιώκτης» κάποιας «νέας αποκάλυψης», έτοιμος να πιστέψει κάθε τι καινούριο, διότι ή αληθινή πίστη του έχει εξαλειφθεί. Ο σχεδιάζων και πειραματιζόμενος, πού λατρεύει το «γεγονός», διότι έχει εγκαταλείψει την αλήθεια, καθώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα ευρύ εργαστήριο στο όποιο είναι ελεύθερος να προσδιορίσει τί είναι «δυνατόν». Ο αυτόνομος άνθρωπος, πού προσποιείται ότι είναι μετριόφρων μόνον επειδή ζητά τα «δικαιώματά» του, ενώ είναι γεμάτος από την υπερηφάνεια πού του υπόσχεται ότι κάθε τι πρέπει να του προσφέρεται σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθορισμένες από τις αρχές απαγορεύσεις. Ο άνθρωπος της στιγμής, χωρίς συνείδηση ή αξίες, και κατά συνέπεια στο έλεος του ισχυρότερου «ερεθίσματος». Ο «επαναστάτης», πού μισεί κάθε πίεση και εξουσία, διότι ό ίδιος ό εαυτός του είναι ό μοναδικός και μόνος θεός του. Ο «άνθρωπος της μάζας», αυτός ό νέος βάρβαρος, ό τελείως «υποβιβασμένος» και «απλοποιημένος» και ικανός για τις πλέον στοιχειώδεις ιδέες και από την άλλη πλευρά εκείνος πού απεχθάνεται κάθε έναν πού αναδεικνύει υψηλότερα πράγματα ή την αληθινή πολυπλοκότητα της ζωής.
…Η νέα εποχή, την οποία πολλοί ονομάζουν «μετα-χριστιανική» εποχή, είναι ταυτοχρόνως μια εποχή «πέραν του Μηδενισμού» - μια φράση που εκφράζει γεγονός και ελπίδα. Το γεγονός πού εκφράζει είναι ότι ό Μηδενισμός, αρνητικός στην ουσία του, όσο θετικός κι αν θεωρηθεί ότι είναι στις βλέψεις του, οφείλοντας όλη την ενέργεια του στο πάθος για καταστροφή της χριστιανικής αλήθειας, φθάνει στο τέλος του προγράμματος του με την παραγωγή μιας μηχανοποιημένης «νέας γης» και ενός απανθρωποιημένου «νέου ανθρώπου». Αφού ή χριστιανική επιρροή στον άνθρωπο και την κοινωνία παύθηκε με τρόπο αποτελεσματικό, ό Μηδενισμός πρέπει να αποσυρθεί και να παραχωρήσει τη θέση του σε ένα καινούριο, περισσότερο «κονστρουκτιβιστικό» κίνημα, το όποιο μπορεί να δρα με αυτόνομα και θετικά κίνητρα. Αυτό το κίνημα, το οποίο θα περιγράψουμε στο επόμενο κεφάλαιο δίνοντας του το όνομα 'Αναρχία, αναλαμβάνει την Επανάσταση στο σημείο όπου ό Μηδενισμός εγκαταλείπει και προσπαθεί να ολοκληρώσει λογικά το κίνημα του…
…Η «νέα εποχή», καθώς είναι σε μεγάλο βαθμό έργο του Μηδενισμού, θα αποτελέσει, στην ουσία της, παρόμοια εποχή με αυτήν πού ήδη γνωρίζουμε. Κάποιος πού επιθυμεί να μην το πιστέψει αυτό, να αναζητήσει τη σωτηρία σε κάποια νέα «ανάπτυξη», είτε αυτή προέρχεται από τις αναπόφευκτες δυνάμεις της «προόδου» ή της «εξέλιξης» ή κάποιας ρομαντικής «διαλεκτικής», είτε από το θησαυροφυλάκιο τον μυστηριώδους «μέλλοντος» μπροστά στο οποίο ό άνθρωπος στέκεται με δεισιδαίμον δέος, δεν θα είναι παρά το θύμα μιας θηριώδους ουτοπίας. Ο Μηδενισμός, πιο βαθειά, είναι πνευματική αποδιοργάνωση και μπορεί να προσπερασθεί μόνον με πνευματικά μέσα, για τα όποια δεν γίνεται σήμερα κάποια προσπάθεια. Η Μηδενιστική ασθένεια φαίνεται πώς αφήνεται να «αναπτυχθεί» έως τέλους. Ο στόχος της επανάστασης, αρχικώς ή παραίσθηση λίγων παθιασμένων νόων, έγινε στόχος της ίδιας της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι εξαντλήθηκαν. Το Βασίλειο του Θεού είναι τόσο απόμακρο, ή οδός της ορθόδοξης Χριστιανικής ζωής είναι πολύ στενή και απαιτητική. Η επανάσταση κατέκτησε το «πνεύμα της εποχής» και ή πορεία αντίθετα σε αυτό το δυναμικό ρεύμα απαιτεί περισσότερα από αυτά πού μπορεί να κάνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι. Απαιτεί συγκεκριμένα εκείνα τα δύο πράγματα πού εξαφανίσθηκαν από το Μηδενισμό: Αλήθεια και Πίστη…
…Ακόμη και σήμερα, που οι άνθρωποι φαίνονται αδύναμοι να αντιμετωπίσουν την αλήθεια, δεν υπάρχει ανάγκη να αποδυναμωθούν οι πραγματικότητες της άλλης ζωής. Είτε πρόκειται για Μηδενιστές είτε για μετριοπαθέστερους ουμανιστές, οι οποίοι εικάζουν ότι θα μετρήσουν τη Θέληση του Ζώντος Θεού και θα Τον κρίνουν για την «αγριότητα» Του, κάποιος μπορεί να τους απαντήσει με την αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα σε κάτι στο όποιο οι περισσότεροι από αυτούς ισχυρίζονται ότι πιστεύουν: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ό Θεός μας κάλεσε στην πλήρη και θεϊκή δόξα των τέκνων Του και όχι στο σύγχρονο «παράδεισο» της χαλάρωσης και του ύπνου. Εάν εμείς, για τους οποίους ό Θεός μας πιστεύει ότι είμαστε άξιοι του δώρου, το αρνηθούμε, τότε είναι καλύτερη ή πυρά της Κόλασης, τα βάσανα αύτης της τελευταίας και επίπονης απόδειξης της υψηλής κλίσης του ανθρώπου και της αναντίρρητης Αγάπης του Θεού για όλους τους ανθρώπους, από το μηδέν πού επιδιώκουν άνθρωποι με περιορισμένη πίστη και ό σύγχρονος Μηδενισμός. Εάν ό άνθρωπος δεν αξίζει τον Παράδεισο, τότε αξίζει τουλάχιστον την Κόλαση.
Αυτά ήσαν μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο «ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ» του π. Ρόουζ. Ας σημειωθεί ότι ο π. Σεραφείμ, κοιμήθηκε το 1982.
http://skinious.blogspot.gr/2008/04/blog-post_06.html
