Διχασμένη Ὀρθοδοξία
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Λέοντος ΙΔ΄ στὴν Τουρκία καὶ ἡ συνάντησή του μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο σφράγισε τὴν εἰδησεογραφία τῶν τοπικῶν ἀλλὰ καὶ τῶν διεθνῶν μέσων ἐνημερώσεως τὶς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ Νοεμβρίου.
Κορυφαία στιγμὴ τῆς ἐπισκέψεώς του ἦταν ἡ συνάντηση στὴ Νίκαια, μὲ ἀφορμὴ τὰ 1.700 χρόνια ἀπὸ τὴ σύγκληση τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ ἔτος 325 στὴν πόλη αὐτή. Ἔγινε μιὰ τελετὴ ἐντυπωσιακὴ καὶ ὡς τέτοια προβλήθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἰδιαίτερα ἐντυπωσίασε ἡ κοινὴ ἀνάγνωση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως («Πιστεύω») ἀπὸ τὸν Πατριάρχη καὶ τὸν Πάπα στὴν Ἀγγλική, χωρὶς τὸ «Filioque» (τὴν φράση «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» ποὺ ἔχουν προσθέσει στὸ «Σύμβολο» οἱ Παπικοί).
Ὅμως ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδοξίας τὸ θέαμα ἦταν ἀποκαρδιωτικό. Ἀπὸ τὴ μιὰ πλευρὰ ὁ Πάπας καὶ τὸ ἐπιτελεῖο του, ἐπίσης πάνω ἀπὸ εἴκοσι ἐκπρόσωποι διάφορων δογμάτων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μία γυναίκα… καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη… ἡ Ὀρθοδοξία.
Ποιά Ὀρθοδοξία ὅμως; Σχεδὸν ἀπούσα, ἀφοῦ μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη μόνο ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ἦταν παρὼν ἀπὸ τὰ πρεσβυγενὴ λεγόμενα Πατριαρχεῖα, μολονότι αὐτὰ εἶχαν προσκληθεῖ ἰδιαίτερα ὡς ἔχοντα μετάσχει στὶς ἐργασίες τῆς μεγάλης Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὴ Νίκαια. Οἱ Προκαθήμενοι Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ἀπουσίαζαν, λόγῳ τοῦ προβλήματος ποὺ ταλανίζει τὰ τελευταῖα χρόνια τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ποιά Ὀρθοδοξία ἦταν ἐκεῖ λοιπόν; Μιὰ κατακερματισμένη, βαθιὰ διχασμένη Ὀρθοδοξία.
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Πάπα, τὸν προσφώνησε μὲ τὴ θερμὴ ἔκφραση: «Ἁγιώτατε, Ἀγαπημένε Ἀδελφὲ ἐν Χριστῷ, Πάπα Λέοντα». Καὶ ὅλη ἡ ὁμιλία του, κατὰ τὴ θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Πατριαρχείου τῆς 30ῆς Νοεμβρίου, ἦταν ἕνας ὕμνος στὴν ἀχαλίνωτη οἰκουμενιστικὴ τάση τῶν τελευταίων δεκαετιῶν γιὰ ἕνωση μὲ τὸ ἀντιευαγγελικὸ μόρφωμα τοῦ Παπισμοῦ.
Θέαμα θλιβερό! Ἐναγκαλισμοὶ μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, ἀλλὰ παταγώδης ἀποτυχία στὸ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἔστω στοιχειώδης ἐπικοινωνία μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους ἡγέτες τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν. Δὲν ἔχει σημασία ποιός φταίει περισσότερο ἢ λιγότερο, τὸ ζήτημα εἶναι ποιές προσπάθειες καταβάλλονται γιὰ τὴ διόρθωση τοῦ προβλήματος.
Τὸ θλιβερότερο στὴν ὅλη αὐτὴ παράσταση εἶναι ὅτι δὲν ἀποφεύχθηκαν οἱ ἐκτροχιασμοὶ παλαιότερων συναντήσεων, λόγῳ τῶν γνωστῶν λειτουργικῶν ἀσπασμῶν μὲ τὸν Πάπα.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, παρήγορο εἶναι τὸ ὅτι ἡ σχεδιαζόμενη μὲ τὸν προηγούμενο Πάπα καθιέρωση κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μὲ τὸν παπισμό, παραπέμφθηκε στὸ μέλλον, πρὸς μεγάλη ἀπογοήτευση τῶν μέσων ἐνημερώσεως τῆς πατρίδας μας, ποὺ τὸ τελευταῖο διάστημα προπαγάνδιζαν ἐπίμονα τὴν προοπτικὴ αὐτή, συκοφαντώντας μάλιστα ὡς ἀκραίους φανατικοὺς τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀντιδροῦν σ᾿ αὐτό. Φαίνεται ὅτι ὁ νέος Πάπας ξανασκέφθηκε τοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ προηγούμενου Πάπα Φραγκίσκου καὶ πρὸς τὸ παρὸν διστάζει νὰ τοὺς ὑλοποιήσει.
Στὴν κοινή τους Δήλωση στὸ Φανάρι ὁ Πατριάρχης καὶ ὁ Πάπας ἔκαναν λόγο καὶγιὰ τὴν ἀνάγκη νὰ συνεχισθεῖ ὁ Θεολογικὸς Διάλογος τῶν δύο μερῶν.
Ἀλλὰ εἶναι βαθιὰ ὑποκριτικὸ νὰ γίνεται λόγος γιὰ σοβαρὸ Θεολογικὸ Διάλογο, τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία αὐτὸς ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο. Κάτι ποὺ ἐμμέσως ἀναγνώρισαν καὶ οἱ ἴδιοι, βεβαιώνοντας ὅτι ἡ Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ Διαλόγου «κατὰ τὴν παρούσα φάση ἐξετάζει ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἱστορικὰ θεωρηθεῖ διχαστικά». Ἄρα τί; Θὰ ἐπιδιώξουν στὸ ἑξῆς νὰ παρακάμψουν τὰ θεολογικὰ ἐμπόδια καὶ νὰ δώσουν τὴ θέση τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου στὸν Διάλογο τῆς Ἀγάπης ποὺ εἶχε ἀρχίσει ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ ἀνέκοψε ὁ Πατριάρχης Δημήτριος; Θέλουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι δὲν πρόκειται κάτι τέτοιο νὰ συμβεῖ.
Ἕνα ἄλλο θλιβερὸ συμπέρασμα αὐτῆς τῆς ἐκδηλώσεως εἶναι ἡ φανέρωση τοῦμεγέθους τῆς διαβρώσεως ποὺ ἡ οἰκουμενιστικὴ πλάνη ἔχει ἐπιφέρει στὶςσυνειδήσεις τῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν. Ἀπὸ τὶς Θεολογικὲς Σχολὲς μέχρι τὶς ἐνοριακὲς ἐκδηλώσεις ἡ θολὴ θεολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξαπλώνεται ὡς δηλητηριώδης ζύμη καὶ ἀμβλύνει τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο κληρικῶν καὶ λαϊκῶν. Στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει ἀκόμη ἱκανὴ ἀντίδραση σ᾿ αὐτὸ τὸ πλανεμένο πνεῦμα, ἀλλὰ μέχρι πότε ἀκόμη;
Πάντως Διάλογος τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Παπισμό, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἴδια ἡ Ὀρθοδοξίαεἶναι διχασμένη, εἶναι σχεδὸν ἀστεῖο καὶ νὰ λέγεται. Τελικὰ τὸ μεγάλο καὶ ἀπρόσμενο κέρδος αὐτοῦ τοῦ σκανδαλώδους διχασμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἴσως τὸ ὅτι ἀνέκοψε τὸν ἀλλόφρονα καλπασμὸ προηγούμενων ἐτῶν πρὸς ἕνωση μὲ τοὺς Παπικοὺς μὲ βάση αὐτὴ τὴν ψευδεπίγραφη Θεολογία τῆς Ἀγάπης.
Οἱ ἄνθρωποι ἐνεργοῦν μὲ βάση τὶς δικές τους ἀντιλήψεις, κάποιοι ἴσως καὶ ἐξ ἀγαθῆς διαθέσεως, νομίζοντας ὅτι κάνουν τὸ σωστό, ὅμως ὁ Θεὸς προστατεύει τὴν Ὀρθοδοξία του. Καὶ θὰ ἐξακολουθήσει νὰ τὴν προστατεύει σ᾿ αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς καιρούς, μάλιστα ὅσο περισσότερο οἱ πιστοὶ μένουμε ἀταλάντευτοι στὴν πίστη τῶν Πατέρων μας καὶ ἀγωνιζόμαστε χωρὶς συμβιβασμοὺς ζωῆς σ᾿ ἕνα βαριὰ ἀρρωστημένο κόσμο.
Ορθόδοξο Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»
