Πολλοί αυτόκλητοι ειδήμονες και
αυτοαποκαλούμενοι εμπειρογνώμονες, κάποιοι με αγαθή προαίρεση, άλλοι δε με
εωσφορική έπαρση και περιγελαστική περικεφαλαία του Θεολογικά
"φτασμένου", διακατεχόμενοι μάλιστα από "κόμπλεξ
ανωτερότητος" διατείνονται και αποφαίνονται για Eρμηνεία Ιερών Κανόνων
χωρίς να είναι, όχι Κανονολόγοι αλλ' ούτε καν Θεολόγοι.
Είναι σα να έχω το θράσος
να παραστώ αυτόκλητος σε Παγκόσμιο Συνέδριο Αυθεντιών της
Νευροχειρουργικής δίχως να ξέρω "γρι" για αυτή την επιστήμη και
κρατώντας ένα σουγιά τσέπης να τους αναλύσω τα βαθέα του κλάδου τους και να
λύσω τα εγχειρητικά τους προβλήματα.
Λέω "παγκόσμιο"
διότι και το Διαδίκτυο παγκόσμιο είναι. Εάν σκεφτεί ο καθένας που γράφει ότι
γράφει, πρίν το τελικά το γράψει, ότι ακροατήριό μου είναι ολόκληρη η γη, με
βλέπουν Διακεκριμένοι επιστήμονες και με διαβάζουν Καθηγητές ανεγνωρισμένοι, θα
ήταν τότε πιό συγκρατημένοι στις «επιστημονικές τους απόψεις». Και εάν ήταν
συνεπείς και αξιοπρεπείς με τον εαυτό τους και τους άλλους, θα το έπρατταν
πάντοτε Επωνύμως.
Είσαι Θεολόγος; Είναι ο κλάδος
σου; Είσαι Επώνυμος και υπεύθυνος; Μιλάς ως εξουσίαν έχων, με απόλυτη συνέπεια
και ευθύνη των λεγομένων; Με ποιό δικαίωμα και ποιά ιδιότητα παρουσιάζεσαι
ως αυθεντία; Όχι κ. ανώνυμε, δεν σου επιτρέπεται να θεολογείς, αθεολόγητος ων
και να συσχετίζεις τους Κανόνες στα μέτρα σου, τελείως άσχετος ων.
Λίγοι γνωρίζουν, πως οι
Θεολόγοι (όχοι οι «Ακαδημαϊκοί», οι Νικολαΐτες
Γιανναρικοί και οι λοιποί παρακατιανοί της «Βίλας των οργίων» αλλ’ εννοείται οι
κατά Θεόν, οι συνειδητοί και πιστοί, οι Ορθόδοξοι και Αγιογραφικοί που ζουν
πνευματική ζωή,) έχουν δικαίωμα να αποφαίνονται και ειδική εξουσία να μιλούν.
Έχουν υπευθυνότητα και βαρύτητα να εξηγούν. Έχουν υποχρέωση να ευαγγελίζονται
και να θεολογούν. Να επικαλούνται το «θεολογούμενο» και να πραγματώνουν τα
δικαιώματα του Πτυχίου τους.
Δεν θα κάνω εγώ τον μηχανικό
και τον έξυπνο, τον "εξπείρειο" και γνώστη, σε ένα σπουδαγμένο
Μηχανικό, απλά επειδή έμαθα να αλλάζω ένα λάστιχο. Δεν θα κάνω εγώ τον Μουσικό,
σε Άρχοντα Πρωτοψάλτη και Καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής, επειδή έμαθα πως
ψάλλονται δύο-τρία Προσόμοια και να του κάνω ανάλυση της αρχαίας Βυζαντινής
Σημειογραφίας!
Δηλαδή, με απλά λόγια, αφήστε
τα θέματα αυτά να τα λύσουν οι υπεύθυνοι, όχι να μου βγαίνει ο κάθε ανώνυμος
ψωροσχολιαστής "να το παίζει" αυθεντία και να προβαίνει ανερυθρίαστα
σε θεολογία και ερμηνεία Κανόνων και Θεολογικών θεμάτων.
Και τώρα επί του ΙΕ' Κανόνα
της ΑΒ΄ Συνόδου περί της τόσο παρεξηγημένης Διακοπής Μμνημοσύνου και θεαρέστου
Αποτειχίσεως.
Σαφέστατα αναφέρεται σε
Κληρικούς. Αλλ' όχι μόνο. Σαφέστατα επιβάλλεται, κατά δύναμιν.
Θέλει δύναμη ψυχής, τόλμη και ανδρεία η κατά Χριστόν Ομολογία. Σαφέστατα ΔΕΝ
συνιστά «σχίσμα» και αυτή η κατηγορία αποτελεί πολύ ύπουλη και ανήθικη
συκοφάντιση του Θεόσδοτου και αναφαίρετου αυτού Συνοδικού δικαιώματος. Ακόμη
και ο πιό διακριτικός, χαρισματούχος και φωτισμένος Γέροντας ή Έγκριτος
Θεολόγος, δεν ενεργεί πάντοτε, αδιαλλείπτως ως αλάθητος και αναμάρτητος
(τουλάχιατον με την έννοια της αστοχίας) και εν ονόματι των χαρισμάτων δεν
αίρεται η προσωπική βούληση ούτε καταργείται το αυτεξούσιον.
Τα λέγω αυτά, όχι απο ασέβεια
προς το πανσέβαστο πρόσωπό τους, αλλά για να καταδείξω το ευρύτατο και
«αποτελεσματικότατο» φάσμα αυτής της εωσφοροφώτιστης συκοφαντίας ότι «ο παύων
το Μνημόσυνον και είτα Αποτειχιζόμενος ποιεί σχίσμα!». Ακόμη και ο πιό σοφός
Γέροντας, Ηγούμενος και Αρχιμανδρίτης τρέμει στην ιδέα και μόνο (με το δίκιο
του) της δημιουργίας σχίσματος, έστω και ακούσια. Ακόμη και ο ίδιος που τα
γράφω αυτά, γενικώς φοβούμαι και πτοούμαι το ενδεχόμενο οποιουδήποτε σχίσματος
του άραφου Χιτώνος του Χριστού. Μη γένοιτο!
Αλλά στην προκειμένη
περίπτωση, μας καθησυχάζουν, μας καλύπτουν και μας επισφραγίζουν οι Άγιοι
Πατέρες οι οποίοι κατόπιν επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος, κατόπιν
Θεοπνευστίας εθέσπισαν τον παρόντα Κανόνα. Αυτοί εγκρίνουν και επαυξάνουν! Δεν
χρειάζεται άλλη «ευλογία» ούτε ιδιαίτερη ερμηνεία και αποκάλυψη. Το επεξηγούν
ολοκάθαρα, σαφέστατα και απλούστατα προς αποφυγή κάθε παρερμηνείας και
απόκρουση συκοφαντίας. «ΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΙ την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον,
αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι!». ΔΕΝ
ΚΟΜΜΑΤΙΑΖΟΥΝ την ενότητα της Εκκλησίας διά σχίσματος! ΟΧΙ!
·
ΜΗ τους κατηγορείτε
ΑΔΙΚΑ.
·
ΜΗ βλάπτεπε την φήμη
του Αγίου Πνεύματος που επεφοίτησε προσωπικώς και κατ΄ ιδίαν στους Θεοφόρους
αυτούς Αγίους Πατέρες να συντάξουν τον παρόντα Κανόνα.
·
ΜΗ βλασφημείτε τους
Πατέρας της Εκκλησίας μας οι οποίοι προφητικώς προείδον τα έσχατα του
Οικουμενισμού. Εάν προέβλεπαν σχίσμα, δεν θα προέβαινον τόσο εύκολα σε τέτοια
Θεϊκή, Αγία Προτροπή της Ιεράς Αποτειχίσεως.
·
Ας μην ακυρώνουμε τα όπλα
τους.
·
Ας μην καταργούμε τη
σοφία τους.
·
Ας ΜΗ γινόμαστε
Μεταπατερική αλλά Αγιοπατερικοί.
· Αυτό μας αρκεί. Αυτοί μας φτάνουν,
μας ικανοποιούν και μας εκφράζουν.
·
Εισακούσατέ τους.
Αγαπητοί μας Πατέρες, ΜΗ φοβείσθε,
ΔΕΝ θα κάνετε σχίσμα, εάν επισήμως καταδικάσετε τον Οικουμενισμό και δημοσίως
προειδοποιήσετε τον Οικουμενιστή Πατριάρχη με την Θεαρχική Απειλή της Διακοπής
του Μνημοσύνου. ΔΕΝ σας το λέγω εγώ. Σας το διαβεβαιώνουν οι Θεοφόροι Άγιοι
Πατέρες, τους οποίους επικαλείσθε σε κάθε σας προσευχή, σε κάθε κατακλείδα: «Δι΄ευχών
των Αγίων Πατέρων ημών!» Όχι «δι΄ευχών του αμαρτωλού Πανταζή...»
Λοιπόν, ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ αυτών των Αγίων
Πατέρων ημών, βάλτε «Ευλογητός», κάνετε το Σταυρό σας και διακόψατε το
Μνημόσυνον του Οικουμενιστού Πατριάρχου Βαρθολομαίου ο οποίος εισήγαγε τον
Αιρεσιάρχη Πάπα εντός του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου
και τέλεσε κανονική Επισκοπική Μνημόνευση υπέρ του Πάπα. Δείξατε τη δύναμη της
διακοπής του Μνημοσύνου και υψώσατε κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων διά Θεαρέστου
Αποτειχίσεως! ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΣΧΙΣΜΑ! Θα «σώσετε» (με σχετική έννοια) την
Εκκλησία από σχίσμα! Τί βαρειά λέξη, «ρύσασθαι»... «Την Εκκλησίαν εσπούδασαν
ΡΥΣΑΣΘΑΙ!» Την Εκκλησία που σώζει ημάς διά των σωστικών της Μυστηρίων θα
«σώσουμε» τώρα εμείς οι αμαρτωλοί; ΝΑΙ, Πατέρες μου αγαπητοί! Θα γλυτώσετε την
Εκκλησία από το φρικτό ΣΧΙΣΜΑ της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Το Σχίσμα που
προκάλεσαν τα ανεπίτρεπτα και αντορθόδοξα ανοίγματα του Οικουμενιστού
Πατριάρχου Βαρθολομαίου! Θα σας ενισχύσει ο Τριαδικός μας Θεός! Θα σας στηρίξει
ο Λαός του Θεού! Θα σας αναγνωρίσει το Ποίμνιό σας και θα εισακούσει της φωνής
σας!
Προστατέψτε την Μάνδρα σας. Η
Αποτείχιση συνεπάγεται απότομη αποκοπή, αποστασιοποίηση και αποπομπή
διά στησίματος προστατευτικών τειχών γύρω από την Πίστη. Γράφω
"αποπομπή" διότι δανείζομαι τον βαρύτατο όρο από τον Άγιο Συμεών τον
Νέο Θεολόγο. Είναι φρικτό ότι απευθύνεται ΣΕ ΛΑΪΚΟ για Πνευματικό Πατέρα
που τυχόν διδάσκει πλάνη και λέγει: τούτον "διακρίνειν" (διαχωρίζω,
αποξενώνω) και "αποπέμπεσθαι" (αποκόβω και εκδιώκω μακρυά).
Πλανώνται λοιπόν πλάνην
οικτράν, όσοι νομίζουν και "θεολογούν" πως σύμφωνα με τον Κανόνα
μόνον ο Κληρικός δικαιούται να αποκοπεί για λόγους Πίστεως. Πλάνη ύπουλη οποίος
πιστεύει πως ο Κληρικός ενεργεί αυτόβουλα, αυτόνομα και ανεξάρτητα από τους
Λαϊκούς.
Ο κάθε ιερέας (αλλά και ψάλτης), εκπροσωπεί
πρωτίστως το Λαό. Δέεται υπέρ των του Λαού αγνοημάτων. Εκφωνεί εκ
μέρους του Λαού, εκφράζει τη συνείδηση του Λαού και δηλώνει την Πίστη των
Λαϊκών. Στον κλάδο της Νομικής, τι λέγουν οι Δικηγόροι και οι Νομικοί
Εκπρόσωποι για τον πελάτη τους; "Ο Εντολέας μου!" Αλοίμονο, βέβαια,
εάν οι κληρικοί, μας βλέπουν κάποτε σα "πελάτες" τους, κι' αυτό,
πιστέψτε με, πολύ συχνά ισχύει, μα δεν είναι του παρόντος...
Νομοκανονικός λοιπόν και
Κυρίαρχος "Εντολέας" του Ιερέα είναι ο Λαϊκός. Το Μνημόνευση
του ονόματος του Αρχιερέως στην ουσία την τελεί, την εντέλλεται διά μέσου του
Ιερέως, ο Λαϊκός. Θέλει τον Κληρικό του να δηλώνει επισήμως εν λατρεία σε ποιόν
έχει την αναφορά του και ποιός είναι αυτός ο Ηγούμενος που υποτίθεται
επαγρυπνεί νυχθημερόν για την σωτηρία μας. Εάν όμως δεν ενδιαφέρεται, δεν
αγρυπνεί αλλά πυρετωδώς επιχειρεί και παρακαλεί να ενωθεί με τον Αιρεσιάρχη
Πάπα, τότε τα πρόβατα δεν το ακολουθούν. Δεν αναγνωρίζουν τη φωνή του και δεν
θέλουν ούτε καν να μνημονεύεται το όνομά του. Αποτειχίζονται απ΄ αυτόν και
οικειοποιούνται αληθώς και επαξίως το Μαντρί, καθιστώντας αυτόν «εκτός
Νυμφώνος».
Όταν ένας Πιστός και Θεοσεβής
Κληρικός (πόσο μάλλον ένας Μητροπολίτης) διακόψει το Μνημόσυνο και προχωρήσει
με παρρησία Χριστού στην εντεταλμένη Αποτείχιση, τί νομίζετε, δεν θα έχει
αυτομάτως χιλιάδες πιστούς Λαϊκούς να τον ακολουθήσουν και να Αποτειχιστούν
μαζί του;
Ο Πιστός Λαός του Θεού, δεν
αγνοεί και δεν πρέπει να αγνοεί καθόλου πως το Μνημόσυνο του ονόματος του
Αρχιερέα αλλά ακόμη και αυτή καθεαυτή η Φήμη, δεν αποτελούν ψιλή φιλοφρόνηση
και κολακεία ή απλή έκφραση ευχής για "ετη πολλά". Το πομπώδες και
«μεγαλειώδες» επαναλαμβανόμενο και παρατεταμένο «Εις πολλά έτη Δέσποτα» είναι
παντελώς παρείσακτο και επιπρόσθετο στοιχείο κοσμικοποίησης της Μεταβυζαντινής
περιόδου.
Η Μνημόνευση του ονόματος αποτελεί
προφορική Υπεύθυνη Δήλωση της Ορθοδόξου Πίστεως του Λαού. Επίσημη Εξουσιοδότηση
των Λαϊκών προς τους Κληρικούς. Σήμα κατατεθέν της Αληθείας. Περιφρούριση των
προαινίων και απαρασαλεύτων Δογμάτων. Ο Λαϊκός, ως «Εντολέας» των Κληρικών,
τοποθετεί τον ιερέα ενώπιον της Αγίας Τραπέζης να ομολογήσει προφορικώς εκ
μέρους του Λαού το Σύμβολο της Πίστεως και να δηλώσει επακριβώς το όνομα του προεδρεύοντος
Αρχιερέως που υποτίθεται διασφαλίζει αυτή την Ορθόδοξη Πίστη και αποδέχεται όλα
τα δόγματα και τις αμετακίνητες Αποφάσεις των Συνόδων και των Αγίων Πατέρων.
Ο Λειτουργός λειτουργεί και
υπηρετεί το Λαού του Θεού. Εκπροσωπεί την Πίστη και το Ήθος του Λαϊκού. Ακόμη
και η ίδια η λέξη «Λειτουργία» σημαίνει ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και
Συγγραφέας της Θείας Λειτουργίας σαφώς προσδιόρισε τις επικλήσεις:
–Ιερεύς....
–Λαός (ή Χορός).... (όχι Ψάλτης,
διότι το ακραιφνές Ορθόδοξο ποτέ δεν ήταν μονωδία αλλά Χορωδία!)
–Ιερεύς....
–Λαός...
Ο Κληρικός εκπροσωπεί αποκλειστικά
το Λαό όταν κάνει την Μνημόνευση του Αρχιερέως. Ο Πιστός Λαός απαιτεί (κι' έχει
κάθε Νομικό δικαίωμα) από τον μνημονευόμενο Αρχιερέα απαραιτήτως "ΝΑ
ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ τον λόγο της Σης αληθείας". Ο Πιστός Λαός δεν διανέμει τόσο
εύκολα Πιστοποιητικό Ορθοπραξίας σε κανένα μεγαλοσχήμονα και ασχημονούντα
Δεσπότη. Άπαντες οι Αρχιερείς υπόκεινται στην κρίση του Ποιμνίου που υπηρετούν.
Εάν ο Μητροπολίτης δεν ορθοδοξεί, τότε πάλι ο Πιστός Λαός απαιτεί από τον ιερέα
που τον εκπροσωπεί, να διακόψει το μνημόσυνο του κάθε αιρετίζοντος και πλάνην
διδάσκοντος Αρχιερέως.
Έχει σκοπίμως αποσιωπηθεί πως η
Διακοπή του Μνημοσύνου είναι το μόνο αποτελεσματικό μέτρο για την καταπολέμηση
της οποιασδήποτε Αρχιερατικής υπερηφανείας και πλάνης. Κυριολεκτικά «σπάει
κόκκαλα». Τσακίζει το εγώ. Η καρέκλα του Δεσποτικού θρόνου αρχίζει και τρίζει
διότι γνωρίζει πως ενδέχεται να καταδικαστεί Συνοδικώς και ακόμη να διωχθεί
οριστικώς από τη θέση του. Και επειδή ο κάθε Αρχιερέας γνωρίζει πολύ καλά
την τρομακτική δύναμη της Διακοπής του Μνημοσύνου που συνεπάγεται την Αγία
Αποτείχιση η οποία με τη σειρά της επιφέρει την Επίσημη Συνοδική Καταδίκη, φροντίζει
πολύ μαεστερικά να παγειώσει ένα πνεύμα απειλής και φοβίας, μελετά συστηματικά
να δημιουργήσει μία πλανεμένη διδασκαλία περί αποφυγής σχίσματος «για λόγους
διακρίσεως» και έτσι στιγματίζει τους Αγωνιστές και Ομολογητές της Πίστεως ως
«Σχισματικούς». Και το κόλπο «πιάνει» καλά και σκορπά απέραντο και αθεράπευτο
πανικό στους κόλπους της Εκκλησίας.
Για παράδειγμα:
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς
Σεραφείμ, κάποτε, θεία όντως δυνάμει και επιφοιτήσει, διά διστόμου μαχαίρας του
Παναγίου Πνεύματος, προέβη σε μεγάλη ομολογία Χριστού. Ύψωσε ενδόξως κέρας
Χριστιανών Ορθοδόξων, διαβάζοντας τα Ιστορικά Αναθέματα (τα οποία ήρθησαν εκ
του Βλασφήμου, Αρχιοικουμενιστού Αθηναγόρα για χάρι και γούστο του απαιτούντος
αυτό Πάπα), αθεματίζοντας και καταδικάζοντας τη Μασονία, το Χιλιασμό, τον
Οικουμενισμό!
Τέτοιες ανατριχιαστικές στιγμές
θριάμβου της Αληθείας, σπανίως εμπειρεύτηκε η Εκκλησία μας, από την εποχή του
Μεγάλου, Αγίου, Πατρός και Ομολογητού της Πίστεως πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου!
ΞΑΦΝΙΚΑ, ως κεραυνός εν
αιθρία, μία απλή επιστολή (και όχι μόνο-ακολούθησαν και άλλα παρασκηνιακά) του
Οικουμενιστού Πατριάρχου, ΦΙΜΩΣΕ οριστικώς τον Πειραιώς και μετέτρεψε
τον Λέοντα πυρ-πνεόντα σε κουταβάκι πενιχρό με γαύγισμα ισχνό. Τί νομίζετε
συνέβη;;
Έπιασε καλά το σιχαμερό
κόλπο-γκρόσο «για λόγους διακρίσεως καί αποφυγής προκλήσεως σχίσματος...»
Έτσι λοιπόν ο κάθε ιερέας,
είτε για λόγους σκοπιμότητος, απειλής, φοβίας και δειλείας, δεν βρίσκει τη
δύναμη να τελέσει την εντεταλμένη πάρα των Αγίων Πατέρων Διακοπή του Μνημοσύνου
και Αποτείχιση αλλά προτιμά την σιωπηλή, εφησυχαστική και ασφαλή οδό –διότι έτσι
βολεύει– της αρνήσεως της Διακοπής Μνημοσύνου «για λόγους διακρίσεως προς
αποφυγήν σχισμάτων».
Ενω το λέγει ξεκάθαρα, απλούστατα
και σαφέστατα η Αποστολική Σύνοδος για όσους Αποτειχίζονται: «ΟΥ σχίσματι
την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν
εσπούδασαν ρύσασθαι".
Και φθάνουμε στη δυσάρεστη σημερινή
μας κατάσταση.
Μη υπάρχοντος κανενός άλλου
κληρικού, πλην του αγιασμένου Ομολογητού π. Ευθυμίου, αναγκάζεται τότε ο ίδιος
αυτοπροσώπως ο Λαός και αποσύρεται, Αποτειχίζεται και ακυρώνει την πρώην
εξουσιοδότηση. Δεν θέλει πλέον να εκπροσωπείται από Κληρικό «προσκυνημένο»,
δουλοπρεπή, δειλό που προδίδει το Λαό και παραδίδεται αμαχητή στον
Αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη. Διακόπτει το μνημόσυνο εμμέσως πλην σαφώς, ο ΙΔΙΟΣ
ο Εντολέας, ο Πιστός Λαός, εκτάκτως, ευπρεπώς, θεοπρεπώς και εμπράκτως.
Αρνείται να κοινωνεί με τους κοινωνούντας μετά των ακοινωνήτων αιρετικών και
βλασφήμων.
Αυτή η άρνηση κοινωνίας και απάρνηση
της αιρέσεως είναι η Αποτείχιση. Αυτήν την άρνηση διδάσκει η Θεόπνευστος
Γραφή, αυτήν και οι Άγιοι Πατέρες. Η Αποτείχιση είναι και πρέπει να είναι
πρωτίστως ΤΟΠΙΚΗ και έπειτα προφορική. "Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και
αφορίσθητε, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ", όχι ο Πανταζής... Φύγετε από
ανάμεσά τους, διακόψτε κάθε κοινωνία και επαφή, κάθε μνημόνευση και σχέση
διαπροσωπική, κάθε κοινωνία Λειτουργική μαζί τους. Αφορίζομαι σημαίνει
ξεχωρίζομαι. Αυτός ο αφορισμός, ο διαχωρισμός δηλαδή του Πιστού Λαού, εν σχέσει
με τον κόσμο, είναι τροπικός. Εν σχέσει δε με τους αιρετικούς, είτε είναι
λαϊκοί, είτε είναι Πατριάρχες, είναι απολύτως τοπικός, ιδίως όταν
κηρρύσεται "γυμνή τη κεφαλή" δημοσίως αλλά και εν ευκτηρίω Οίκω του
Θεού, η Παναίρεση του Οικουμενισμού.
Ο Οίκος του Πατρός, δια του
Οικουμενισμού μετατρέπεται εις Οίκον Εμπορίου όπου εμπορεύεται η Αληθινή
Πίστη του Χριστού και παζαρεύονται οι πανθρησκειακές πλάνες. Ο Οίκος του
Πατρός, μετατρέπεται εις Οίκον Ανοχής όπου ανέχονται ανερυθριάστως οι
Εκκλησιαστικοί μας Ηγέτες μας να κάθηται εντός του Πανσέπτου Πατριαρχικού Ναού
το όνομα το οποίον γέμει βλασφημιών. Το μαστίγιο λοιπόν που πήρε στα
χέρια του ο Χριστός για να εκδιώξει τους Φαρισαίους ανατρέποντας τις τράπεζες
με κραυγή και οργή μάλιστα, επεκτείνεται και σήμερα δια του Σώματος του
Χριστού, διά της Αποτειχίσεως των πιστών. Το Σώμα του Χριστού είναι ο Πιστός
Λαός. Ο Χριστός παρατείνεται εις τους αιώνες και παίρνει πάλι στα χέρια Του
μαστίγιο νοητό δια του Λαού Του να εκδιώξει εκ του Ναού τους Ψευδοποιμένες και
Λυκοποιμένες.
Εμείς βέβαια,
δεν βιαιοπραγούμε.
Δεν χειροδικούμε
και δεν αυτοδικούμε.
Πιάνουμε τη μάστιγα και
δίστομη μάχαιρα του Λόγου. Διακόπτουμε τη δήλωση πίστεως, την προφορά
επικλήσεως και Μνημονεύσεως. Στήνουμε και υψώνουμε Απόρθητα Τείχη δίχως να
αφήσουμε καμία «κερκόπορτα» ανοιχτή περί δήθεν «αποφυγής σχίσματος».
Ξέρετε τι μέγιστο μαστίγιο, άκρως
επώδυνο και λίαν οδυνηρό για τους Οικουμενιστές είναι η Αποτείχιση των Λαϊκών; Θα σας το εξηγήσω.
Το έχουμε ξαναπεί, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
να τελεστεί Θεία Λειτουργία, ΧΩΡΙΣ την απαραίτητη ουσιαστική παρουσία ΕΝΟΣ
τουλάχιστο ΛΑΙΚΟΥ. Όλοι δηλαδή οι χρυσένδυτοι Δεσποτάδες και Μητρομανείς
Μητροπολίτες να μαζευτούν, όλοι οι Αρχιγλύφτες Αρχιμανδρήτες και Πρωτοκλασάτοι
Πρωτοπρεσβύτεροι να συναχθούν, εάν δεν υπάρχει εντός του Ναού ένας και μόνο
ένας ΛΑΙΚΟΣ, δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΑ. Χωρίς εμάς τους Λαϊκούς, οι Ιερείς δεν είναι
τίποτε και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, ούτε να Λειτουργήσουν, ούτε να
βαπτίσουν, ούτε να παντρέψουν, ούτε να κηδέψουν...
Για σκεφτείτε, για φανταστείτε,
αγαπητοί μου, μια καλή πρωϊα, να μπουν οι Αρχιερείς με αυτοκρατορικές πομπές
και τυμπανοκρουσίες, με μακρόσυρτες εδαφιαίες στολές και κολακευτικές
επευφημίες, σε ένα Ναό ΑΔΕΙΟ, τελείως άδειο, απελπιστικά άδειο,
με ούτε ένα Λαϊκό! Χειρότερη κατάντεια, ταπείνωση, ντροπή και
εκδίκηση δεν υπάρχει! Καλύτερα να τους καταπιεί η γη αυτοστιγμή, παρά να
αντικρίσουν τέτοιο αισχρό θέαμα αγγέλοις και ανθρώποις! Και ο Λαός το έχει
διαπράξει αυτό στο παρελθόν, όταν για πρώτη φορά τόλμησε να πατήσει παπικό πόδι
και να μολύνει τον Ένδοξο Ναό της του Θεού Σοφίας. Και είδαμε και πάθαμε το τραγικό
αποτελέσμα της Αλώσεως.
Τώρα, ο Πάπας
·
πάτησε πόδι στον
Πατριαρχικό Ναό με επίκληση Λειτουργική, με τέλεση Μνημοσύνου κανονική ενώπιον
του φρικτού Θυσιαστηρίου, με Φήμη και πολυχρονισμό, με Επισκοπική Αναγνώριση
και Μακαρισμό.
·
Πάτησε πόδι στην Ελλάδα
και βλέπουμε τη κατάρα επέφερε η επάρατη υποδοχή του. Θα δούμε ακόμη μεγάλες
τιμωρίες εκ Θεού και τραγικές καταστροφἐς
στην Πατρίδα μας.
·
Ο Πάπας πάτησε πόδι και
στη Κύπρο μας, και βλέπουμε σε τι απρόσμενο χάλι την έρριξε πλέον ο Παπόφιλος
Αρχιεπίσκοπός της, ο οποίος αποκάλεσε τον Πάπα «Κανονικό Επίσκοπο» της
Εκκλησίας!
·
Και οι Οικουμενιστές
δεν λένε να σταματήσουν. Με τον υπερταχύ τους κατήφορο, θα χτυπήσουν πάτο!
·
Θα δούμε χειρότερα
κακά, αν δεν μετανοήσουν και συγγνώμη δεν ζητήσουν από τον Πιστό Λαό του Θεού,
διότι με τα έργα τους αυτά επιφέρουν την δικαία οργή του Θεού...
Σε αυτόν τον Λαό έχουν την αναφορά
τους οι Κληρικοί, και έπειτα προς τον «Πρόεδρο». Εκ μέρους αυτών των Λαϊκών
τελούν την Θεία Λειτουργία.
Μετά την «Ευλογημένη Βασιλεία», από
την πρώτη κιόλας ευχή του Α΄ Αντιφώνου, διαφαίνεται το κύρος του Λαού:
«Επίβλεψον εφ΄ ημάς και επί τον άγιον οίκον τούτον και ποίησον μεθ’ ημών και
των συνευχομένων ημίν». Οι Λαϊκοί είναι οι συνευχόμενοι, οι «συλλειτουργούντες»
μετά του ιερέως. Είναι πολύ μεγάλη αστοχία και αφέλεια να θεωρείται το
«Εκκλησίασμα» ως «ακροατήριο» αμέτοχο και αδιάφορο. Δεν είναι παράσταση
θεατρική η Λατρευτική μας Σύναξη. Ο Λαός λαμβάνει ενεργό μέρος ως μέλος
Χριστού. Προσφέρει Συμμετοχική και Λογική Λατρεία. Προσφέρει το «Πρόσφορο».
Προσφέρει τη Πρεσβυτέρα.
Αμέσως πάλι, στην Ευχή του
Β΄Αντιφώνου, πρώτο και κύριο μέλημα του ιερέως είναι όχι μόνο να εύχεται απλά
για μας, αλλά να μας σώσει, ιδίως από τις αιρέσεις απωλείας. «Σώσον τον Λαόν
Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν
του Οίκου Σου, Συ αυτούς αντιδόξασον!»
Η «κληρονομία» είναι η Αληθινή
Πίστη, το κλητό και συνάμα εκλεκτό Ποίμνιο που την ασπάζεται. «Ευπρέπεια», δεν
είναι απλώς η νοικοκυρωσύνη και καθαριότητα του Ναού, και πολύ κακώς
ερμηνεύεται έτσι. Αυτό είναι το υποδεέστερο. Το πρώτο και κύριο είναι
Λατρευτική ευ-πρέπεια της Πίστεως, όπως πρέπει τοις Αγίοις Πατράσι, η διατήρηση
της Ορθής Δόξης, για αυτό ακριβώς και λέγει «αντιδόξασον». - «Αυτούς, Κύριε, που
σε δοξάζουν αληθώς και κρατούν την πίστη ευπρεπώς, αδιάφθορη απο την παραφθορά
της πλάνης, τον κίνδυνο της διαστρεβλώσεως και την πώρωση της αιρέσεως, δόξασέ
τους και Εσύ πίσω». Όπως ακριβώς και το «ύψωσον κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων», το
κέρας εδώ σημαίνει τη δύναμη και δόξα της Αληθούς Πίστεως. Με τον όρο
Χριστιανών «Ορθοδόξων» γίνεται σαφής διαχωρισμός με εκείνους που δεν είναι
Ορθόδοξοι και δεν έχουν αυτή τη δόξα και ευπρέπεια Λατρείας.
Στην Ευχή του Γ’ Αντιφώνου προχωρεί
πάλι ο ιερέας στην από κοινού δήλωση γιά
«κοινάς ταύτας και συμφώνους ημίν χαρισάμενος προσευχάς, ο και δυσί και τρισί
συμφωνούσιν επί τω ονόματί Σου... χορηγών ημίν εν τω παρόντι αιώνι την
επίγνωσιν της Σης Αληθείας!» Η όλη έμφαση και ουσία είναι στο ρήμα
«συμφωνούσιν».
Ιδού το κύριο και κρίσιμο συστατικό
της Ορθής και ευπροσδέκτου Λατρείας:
Η Συμφωνία των Κληρικών μετά των
Λαϊκών στην Πίστη.
Όταν το Πιστεύω των Ιερέων ή
Αρχιερέων δεν ταυτίζεται με το Πιστεύω των Λαϊκών, την Διδαχή των Αποστόλων και
τη διαχρονική συμφωνία των Αγίων Πατέρων, τότε δεν υπάρχει Ορθή και Λογική
Λατρεία, δεν υφίσταται «επίγνωση της Σης Αληθείας». Για αυτό ακριβώς δεν λέγει
«γνώση» αλλ΄«επίγνωση». Πολλή καλή και ολοκληρωτική, σφαιρική και στερεή,
βέβαιη και βαθειά Γνώση της Ορθοδοξίας. Η Ασυμφωνία περί την Πίστη επιτάσσει τη
φανέρωση των δοκίμων και δοκιμασμένων. Η αίρεση, αν και απολύτως καταδικαστέα,
έχει αναπόφευκτα κι’ ένα καλό στοιχείο. "Δει (πρέπει) γαρ και αιρέσεις εν
υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται!" (Α' Κορ. 11, 19) Οι δόκιμοι
της Ορθοδόξου Πίστεως στην «αναμπουμπούλα» φαίνονται και ξεπροβάλλουν
θριαμβευτικά και τρανότατα στις ταραχές της πλάνης.
Στην Ευχή της Μικράς Εισόδου, ο
Ιερεύς ομολογεί πως η είσοδος γίνεται εκ μέρους των Λαϊκών: «Ποίησον τη εισόδω
ημών...» και αμέσως μετά «ευλογημένη η είσοδος των αγίων Σου» δεν λέγει η
Είσοδος η δική μου... Στην Αγία Γραφή, οι πρώτοι πιστοί, οι Λαϊκοί αναφέρονται
ως άγιοι, λόγω κατοχής και διαφυλάξεως της Αγίας Πίστεως αλλά και λόγω του ότι
η κάθαρση, ο αγιασμός ήταν καθημερινό τους μέλημα και σκοπός. Δεν είναι τυχαίο,
ότι στην Ευχή προ του Τρισαγίου, ο ιερεύς πάλι λέγει: «Ο Θεός ο Άγιος, ο εν
αγίοις (εν Λαϊκοίς) αναπαυόμενος». Χαρακτηριστικό πάντως είναι πως μετά την
Δέηση των Κατηχουμένων, ακολουθεί η «Λειτουργία των Πιστών» όπου γίνεται «υπέρ
παντός του Λαού» (των Λαϊκών) και ικάνωσον ημάς... ακαταγνώστως και
απροσκόπτως, εν καθαρώ τω μαρτυρίω της συνειδήσεως ημών,
επικαλείσθαι Σε...» Αυτή η καθαρότητα της συνειδήσεως, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον
Χρυσόστομο αναφαίρεται στη πίστη και όχι στην ηθική. Όταν επικαλείσαι το Θεό
και έχεις διεφθαρμένο δόγμα, δεν γίνεται αυτό εισακουστό, άκυρες οι ευχές σου.
Εάν υπάρχει αποδοχή κατεγνωσμένης
Αιρέσεως, αυτό αποτελεί πρόσκομμα για τη συνέχιση και τέλεση της Θείας
Λειτουργίας. Στην πασίγνωστη Ευχή «πάλιν και πολλάκις Σοι προσπίπτομεν...»
παρακαλείται ο Θεός να μας καθαρίσει από μολυσμού σακρός (ευνόητο και λογικό
αυτό) και πνεύματος. Ο μολυσμός του πνεύματος είναι ο μαγαρισμός της Πίστεως.
Οι Οικουμενιστές Αρχιερείς δεν έχουν καθαρό το Μαρτύριο της συνειδήσεώς
διότι εμόλυναν την Πίστη και πρόδοσαν τον όρκο της χειροτονίας τους.
Η ψυχολογία του ενόχου Οικουμενιστού
Αρχιερέως έγκειται στα πρόθυρα της προδοσίας. Οι τύψεις τείνουν σε απωθημένα.
Τα ενοχικά συμπλέγματα γεννούν αισθήματα ηττοπαθείας. Η άρνηση διαδέχεται την
προδοσία η οποία μεταστρέφεται σταδιακώς σε πώρωση καρδίας. Η υποβόσκουσα
υπερηφάνεια αναδύεται στην επιφάνεια και ο εγωϊσμός ενδύεται το Δεσποτισμό της
τυρρανίας. Ο οίστρος της Δεσποτομανίας και το κράτος της αυταρχίας δημιουργούν
τον επιτυχέστατο όρο «Δεσποτοκρατία». Η Εκκλησιαστική τυρρανία απορρίπτει κάθε
ένσταση, φιμώνει κάθε διαφωνία και απαγορεύει οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας.
Όσοι ταράζουν τους Αρχιερατικούς κύκλους και ύπνους, πρέπει να εξουδετερώνονται
πάραυτα.
Εάν ο καθένας μας προσπαθήσει,
όσο δύσκολο κι΄ οδυνηρό και εάν ακούγεται αυτό, να υποδηθεί το ρόλο του ενόχου
Οικουμενιστή Αρχιερέα, δύσκολα θα βρούμε τον εαυτό μας να αντιδρά στα άδικα και
σκοτεινά μέτρα των σημερινών ηγετών και προδοτών της Πίστεως.
Δηλαδή, εάν ήμουν (μη γένοιτο!)
Οικουμενιστής Αρχιερεύς, και μου έκοβε το Μνημόσυνο ένας π. Ευθύμιος, θα έλεγα:
«Εφ΄ όσον του έδωσα δικαίωμα
και του το επιβάλλουν οι Θεοφόροι Αγιοι Πατέρες, τότε πολύ καλά έκανε, δικαίωμά
του, αποτελεί αίτημα του Πιστού Λαού τον οποίο εκπροσωπεί, είναι απαίτηση των
Πιστών Λαϊκών υπέρ των οποίων το Μνημόσυνο του ονόματός μου τελεί, ως μαρτυρία
Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας. Αμέσως θα αναρωτιώμουν: «Τίνα με λέγουσι το ποίμνιό
μου είναι...» Εφ΄ όσον παρέβηκα το νόμο, θα αντιμετωπίσω τις ποινές... Αμέσως
θα είχα τύψεις και θα αναλογιζόμουν τι παράβαση έκανα, τί προδοσία επετέλεσα
και πως θα το επανόρθωνα. Δεν θα έκανα Δίκη να τον καθαιρέσω σα κακούργο και να
τον σταυρώσω που «τόλμησε» να με κρίνει. Δεν θα τον κατεδίκαζα επειδή
πειθάρχησε στο Θεό παρά σε μένα. Δεν θα κήρρυττα ισοθεϊα ούτε θα παρίστανα τον
Αλάθητο.
Απορώ πως ενεργούν έτσι αυτοί οι
Αρχιερείς που καθήρεσαν τον Ακαθαίρετο Πύργο της Ορθοδοξίας μας, τον π. Ευθύμιο
Τρικαμηνά. Απορώ πως σκέπτονται σαν άνθρωποι του υποκόσμου:
–«Τι ΕΜΕΝΑ ρε;; Τολμάς εσύ το
σκουλίκι να διακόψεις το κατά πάντα «τίμιο» Μνημόσυνο του Αρχιερατικού Ονόματός
ΜΟΥ! Τολμάς και διαφωνείς με ΜΕΝΑ το ΔΕΣΠΟΤΗ! Τολμάς, απάνθρωπε να με κρίνεις
και θίγεις ολόκληρο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ; Θα σε τσακίσω! Θα σε καθαιρέσω! Θα σε εκδιώξω!»
Τί εωσφορική νοοτροπία, Θεέ
μου...
Εάν το καλοσκεφτούν ταπεινά οι
Αρχιερείς μας, θα καλέσουν επείγουσα Σύνοδο να ανακαλέσουν και να ακυρώσουν την
άδικη και ανυπόστατη καθαίρεση του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, μια αδικία που
επιστρέφει στις κεφαλές τους σα τιμωρία και κατάρα. Εφ’ όσον η Αποτείχισή του
στηρίζεται στην Αγία Γραφή, στην Ιερά Παράδοση και σε ολόκληρη Αποστολική
Σύνοδο εκ της οποίας, πλειάδα, εκατοντάδα Αγίων Πατέρων τον τιμούν και ευλογούν
ιδιαιτέρως, τότε πολύ κακώς του επέβαλαν «επιτίμιο» και πρέπει από ευαισθησία
ψυχής, αδελφοσύνης χρέος, από Χριστιανική Αγάπη και αρχιερατικής τους τιμή, όχι
μόνο να επανορθώσουν αλλά και να τον μιμηθούν και να προχωρήσει ολόκληρη η
Ιεραρχία της Ελλάδος σε Διαρκή Ιερά Αποτείχιση προς προστασία των πιστών
και περιφρούριση της Ορθοδόξου Πίστεως από της Παναιρέσεως του καλπάζοντος
Οικουμενισμού.
Αγαπητοί μας Αρχιερείς, μην
εξουσιάζετε όπως οι εθνικοί και μη καταδυναστεύετε το ποίμνιον. Είδατε τα
φρικτά αποτελέσματα του σχίσματος το 1924 με την ύπουλη και επάρατη αλλαγή του
Ημερολογίου προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Οικουμενισμού και σταδιακής
υποταγής εις τον Πάπα. ΜΗΝ επιτρέψετε να επαναληφθεί άλλα ένσταση του Λαού
διότι αυτή τη φορά θα υποστείτε ήττα αισχρή και εξευτελιστική. Τότε ήταν θέμα
μόνο ημερολογίου ως απλό και ανακριβές εργαλείο μετρήσεως χρόνου. Τώρα το θέμα
είναι η Φιλτάτη, Ανωτάτη ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ του Χριστού, το Σώμα του Χριστού,
η ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Χριστού και η αμαρτωλή συμπόρευσή της, η καταδικαστέα ένωσή της
με το ψέμα, την αίρεση και την πλάνη. Δεν θα νικήσει ο Οικουμενισμός. Θα
νικήσει ο Χριστός. Και ο Πιστός Λαός του Θεού θα υψώσει πάλι το Λάβαρο της
Εκκλησιαστικής «Επαναστάσεως» που λέγεται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ.
Και σας ρωτώ, όλους εσάς του
αντιφρονούντες και πολεμούντες τους Αποτειχισμένους αδερφούς σας.
·
Τί κακό σας κάναμε;
·
Πού σας φταίξαμε;
·
Σε τί σας αδικήσαμε;
·
Τι δικό σας αρπάξαμε;
·
Δεν σας κολάσαμε.
·
Δεν σας καταδικάσαμε.
Τον Ίδιο Χριστό αγαπούμε και
λατρεύουμε, τον Ίδιο Κύριο υπηρετούμε. Δεν υπηρετούμε ανθρώπους, ούτε
λαυτρεύουμε πρόσωπα θνητά. Δεν εναποθέτουμε την ελπίδα της σωτηρίας μας σε
Εκκλησιαστικούς Ηγέτες Προδότες που θέλουν να μας ενώσουν με τον Πάπα, χωρίς να
μας ρωτήσουν.
Και σας ρωτώ ευθέως:
Εφ’ όσον ακριβώς διά
την παρά των Πατέρων κατεγνωσμένην παναίρεσιν του Οικουμενισμού, ο π. Ευθύμιιος
διέστειλλε τον εαυτό του, την κοινωνία του με τον πρόεδρό του, ξεκαθάρισε ορθώς
και Ορθοδόξως τη θέση του,
·
ΓΙΑΤΙ τη κανονική
επιτιμήσει υπόκειται;
·
Διατί καθίσταται και
αξιούται παραλήπτης της πρεπούσης τιμής μόνον παρά τοις Ορθοδόξοις Πιστοίς και
ουχί παρά των Ψευδαδέλφων Ψευδοεπισκόπων και όλης της Ιεραρχίας;
Εφ΄όσον ΟΥ σχίσματι
την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμε αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν
σπουδάζει ρύσασθαι,
·
ΔΙΑΤΙ σχισματικόν αυτόν
αποκαλείτε;
·
Γιατί αδίκως και
βαναύσως τον συκοφανετείτε;
·
Θεόν ΔΕΝ εντρέπεστε;
·
ΚΟΛΑΣΙΝ ΔΕ φοβείσθε;
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ
ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΙΕΡΕΙΣ, ΑΔΙΚΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΜΩΤΑΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ!!!
ΟΛΟΙ εσείς που διατείνεστε πως ο
Κανόνας αφορά μόνο Κληρικούς, ιδού ο άνθρωπος, σβήσε Διογένη το Φακό, ιδού ο
Κληρικός σου, «ΙΔΟΥ η Ρόδος», ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΙΤΕ και συνδεθείτε μετά του Δικαίου
αυτού Κληρικού και αδίκως καθηρημένου διά ομολογίας Χριστού, του π. Ευθυμίου
Τρικαμηνά. Τί άλλο θέλετε; Τί άλλο περιμένετε;
Οσο κοινωνείτε με Ιερείς που
μνημονεύουν Οικουμενιστές Αρχιερείς, είστε το ΙΔΙΟ ΕΝΟΧΟΙ και ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
διότι αυτοί οι ένοχοι Κληρικοί εσάς εκπροσωπούν και τη δική σας πίστη εκφράζουν
όταν τελούν το καθιερωμενο Μνημόσυνο τον ονόματος του Βαρθολομαίου, του
Ιερωνύμου και οποιουδήποτε άλλου Αρχιεπισκόπου. Εσείς τους το επιτρέπετε και
δεν διαχωρίζετε τη θέση σας. Όπως ακριβώς σε μία Χειροτονία, ο κάθε πιστός
Λαϊκός, εάν γνωρίζει κάτι μεμπτό για τον υποψήφιο, δικαιούται και επιβάλλεται
να διαμαρτυρηθεί εντόνως και να φωνάξει εντός του Ναού, πριν ακριβώς ψαλλεί το
τριπλό «Άξιος» και τότε σταματά αποτόμως η Χειροτονία, έτσι και σε κάθε Θεία
Λειτουργία, ο κάθε πιστός επιβάλλεται να διαχωρίσει τη θέση του σε ποιόν
κληρικό θα επιτρέπει να τον εκπροσωπεί και ποίου ονόματος Αρχιερέως για χάρι
του, εκ μέρους του, το μνημόσυνο θα επιτελεί!
Εάν η πίστη του
μνημονευθέντος Αρχιερέως δεν εκφράζει τον Πιστό Λαϊκό, τότε ο Λαϊκός
Αποτειχίζεται και προσκολλά σε ήδη Αποτειχισμένο Κληρικό που δεν μνημονεύει
όνομα αιρετικού Οικουμενιστή. Εάν πάλι Αποτειχισμένος κληρικός δεν υπάρχει,
τότε προχωρεί ο Λαϊκός στην Αποτείχιση μόνος του, «ου εισί δύο ή τρεις
συνηγμένοι» εις το του Χριστού όνομα, άχρι καιρού, έως ότου στείλει ο Θεός
Θεοσεβή, Ομολογητή, Αποτειχίζοντα Κληρικό να εκπροσωπήσει ευπρεπώς τον Πιστό
Λαό. Και δεν αργεί, δε λησμονεί ο Κύριος το Λαό Του. Υπάρχει, δόξα τω Θεώ, ο π.
Ευθύμιος! Υπάρχει, δόξα τω Θεώ, ο Επίσκοπος Αρτέμιος! ΕΝΑΣ ακόμη Επίσκοπος να
βρεθεί, συν Θεώ, να Αποτειχιστεί, και ΤΟΤΕ, ώ τότε αρχίζουν ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ!
·
Τότε συγκαλούνται ΑΙ
ΣΥΝΟΔΟΙ και ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ Ενόχοι.
·
Τότε καθαιρούνται,
αφορίζονται και εκδιώκονται κακήν κακώς από τη θέση τους!
·
Τότε ακυρώνονται
πανηγυρικώς οι από Θεού ΗΔΗ ΑΚΥΡΟΙ αφορισμοί των Τετιμημένων Θεολόγων εκ των
υποτιθεμένων «Υπερτελείων Συνόδων»...
Η
Κωνσταντινούπολις θα μας ξαναδοθεί ακριβώς λόγω της ευπροσδέκτου τω Θεώ
Αποτειχίσεως και η Θεία Λειτουργία θε συντελεσθεί από Αποτειχισμένους
Επισκόπους. Δεν είμαι προφήτης και δεν το «παίζω» προφήτης. Απλά μεταφέρω
πληροφορία... Ας την κρίνει ο Πιστός Λαός.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας,
πριν απολύσει ο Ιερεύς τους πιστούς, λέγει:
«Ο ευλογών τους ευλογούντας Σε,
Κύριε... σώσον τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου. Το ΠΛΗΡΩΜΑ της
Εκκλησίας Σου φύλαξον!» Το ευσεβές αυτό Πλήρωμα της Εκκλησίας είναι οι Πιστοί
Λαϊκοί. Στην ίδια αυτή Ευχή της Απολύσεως, ως αποδέκτες της Ειρήνης του Χριστού
αναφέρονται πρώτοι οι Λαϊκοί, έπειτα οι ιερείς, ο στρατός κλπ.
Θα μπορούσαμε ταπεινώς να πούμε και
να ψάλλουμε:
«Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και
ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις Αποτειχισμένοις κατά Οικουμενιστών
δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα».
Και κάτι τελευταίο:
Όσοι αδίκως μας
κατηγορείτε, όσοι μας πολεμείτε, όσοι μας συκοφαντείτε και μας βλασφημείτε
αποκαλώντας μας «σχισματικούς», σας υπενθυμίζουμε πως το Σύγχρονο Μεγάλο Σχίσμα
του Οικουμενισμού
1.
Πρώτος το προκάλεσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
2.
Δεύτεροι διευρύνουν το Σχίσμα όσοι Αρχιεπισκόποι και Μητροπολίτες παραμένουν σε
κοινωνία μαζί του και μνημονεύουν το όνομά του.
3.
Τρίτον επεκτείνουν το Σχίσμα όσοι Κληρικοί, Θεολόγοι, Μοναχές και Μοναχοί
διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία με τους Αρχιεπισκόπους και Μητροπολίτες που
φοβούνται να πάψουν το Μνημόσυνο των Οικουμενιστών Ηγετών τους και δειλιάζουν
να ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΟΥΝ από την αίρεση, όπως τους προτρέπουν οι Άγιοι Πατέρες και οι
Αποστολικές Συνόδοι.
4.
Τέταρτον εμπεδώνουν το Σχίσμα όσοι Σιγονταροαντιοικουμενιστές και
Ονοματοκρυπτιστές πολεμούν με χαρτοπόλεμο τον Οικουμενισμό αλλά παράλληλα
παραμένουν «εκ του ασφαλούς» σε Οικουμενιστική Πατριαρχική Δικαιοδοσία και
Οικουμενιστική Αρχιεπισκοπική Περιφέρεια για πλανεμένους «λόγους διακρίσεως».
5.
Ο απλός Λαός δεν γνωρίζει και δεν θα κριθεί για αυτό: «φύσει τα του νόμου
ποιεί». Αυτοί όμως που διαβάζουν γενικώς τα περί Αποτειχίσεως Άρθρα και
γνωρίζουν το σωστό «και μη ποιούσι» όμως παραμένουν αδιάφοροι και μας λοιδορούν
και μας ειρωνεύονται, και αυτοί εμμέσως προωθούν το Σχίσμα και καθίστανται
ένοχοι.
Ο Θεός να σας συγχωρέσει
για τις φαύλες λοιδορίες και βαρύτατες συκοφαντίες εις βάρος αγωνιστών της
Πίστεως. Η Υπεραγία Θεοτόκος να σας φωτίσει όλους να πράξετε το ευάρεστον και
ευπρόσδεκτον «κατενώπιον Αυτού, εν αγάπη». Αγάπη εν Αληθεία. Αληθεία εν
Δικαιοσύνη.
Σας χαιρετούμε με
τα αθάνατα και διαιώνια προειδοποιητικά λόγια του Λόγου του Θεού, «πειθαρχείν
δει (πρέπει) Θεώ μάλλον ή ανθρώποις!»
Και εάν πάλι,
ύστερα από όλα αυτά, συνεχίζετε να «νομίζετε» πως οι Αποτείχισή μας δεν είναι
εκ Θεού, σας ευχαριστούμε για την καλοσύνη σας και σας αφιερώνουμε με αγάπη, τα
Θεϊκά και τρανταχτά λόγια του Νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ στις Πράξεις των
Αποστόλων, τα οποία καθίστανται τόσο επίκαιρα:
«Προσέχετε
εαυτοίς επί τοις ανθρώποις τούτοις τί μέλλετε πράσσειν.
Απόστητε από
των ανθρώπων τούτων και εάσατε αυτούς· (αφἠστε τους
ησύχους)
ότι εάν ή
εξ ανθρώπων η βουλή αύτη η το έργον τούτο, καταλυθήσεται·
ΕΙ ΔΕ ΕΚ
ΘΕΟΥ εστίν, ΟΥ ΔΥΝΑΣΘΕ ΚΑΤΑΛΥΣΑΙ ΑΥΤΟ,
ΜΗ ΠΟΤΕ
ΚΑΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ ΕΥΡΕΘΗΤΕ!!!» (Πράξεις Ε’, 39).
