Ἡ «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» τοῦ Δημητριάδος Ἰγνάτιου κρύβεται;
Δὲν ΚΡΥΒΕΤΑΙ.
Τίμησε καὶ πάλι τὸν Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, ποὺ χαρακτήρισε
ως «τον σημαντικότερο Θεολόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εποχή μας»!
Καὶ ὁ κ. Ζηζιούλας τὸν ἀντάμειψε μὲ ἕνα ...«θεολογικότατο» λόγο!
Ἡ ἐρώτησή μας ἐπαναλαμβάνεται:
Ἄλλαξε κάποια ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς
θέσεις του ὁ κ. Ζηζιούλας; Ἀπετάξατο τὴν αἱρετικὴ «βαπτισματικὴ θεολογία»;
Τὴν
θεολογία τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν»; Τὴν «εὐχαριστιακὴ θεολογία»; Ὄχι ἀσφαλῶς. Κάποιες
θέσεις του ἐπανέλαβε στὸ χθεσινὸ κήρυγμα!
 |
| Ο Ζηζιούλας καταφιλεῖ τὴν χεῖρα τοῦ Πρώτου! |
Παραθέτουμε πάλι συγκεκριμένα αἱρετικότατα
κείμενά του:
1. Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὸ προωθούμενο «ὀρθοδοξοποιημένο» Πρωτεῖο τοῦ Πάπα,
μᾶς διδάσκει τὴν κακόδοξη θεωρία ὅτι μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε «διαβάθμηση»! Εἶπε τὴν 23
Φεβρουαρίου 2008 στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου:
«Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία. Ὀντολογικὰ ἡ Ἱεραρχία ὑπάρχει
καὶ στην Ἁγ. Τριάδα. Ἡ πηγή, ἡ Ἀρχή, εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπὸ ’κεῖ πηγάζουν τὰ
πρόσωπα τῆς Ἁγ. Τριάδος. Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε μία διαβάθμιση, δὲν
ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν
στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ
αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε».
Πέρασαν ἀπὸ τότε 6
χρόνια. Ἐζητήθησαν ἐξηγήσεις γιὰ τὴν κακοδοξία αὐτὴ ποὺ μᾶς γυρίζει πίσω στὸν
Ἀρειανισμό, ἀλλὰ δὲν ἀπάντησε.
2. Δίδαξε ἀκόμα ὁ κ.
Ζηζιούλα γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο στὴν Πάτρα; Ὅτι οἱ πιστοὶ «δὲν μποροῦμε νὰ παρακάμψουμε τὴν εἰκόνα καὶ νὰ
φθάσουμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο», τὸν Χριστό, παρὰ μόνο διὰ τοῦ Ἐπισκόπου.
«Μὲ ἄλλα
λόγια δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμεθα
ἀπευθείας στὸ Χριστό, ἀλλὰ πρέπει
νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα του, ὁ Ἐπίσκοπος»! Διαφορετικὰ «ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἀνθρωπο καὶ
πραγματοποιεῖται μέσῳ τῆς φαντασίας»! (περιοδικὸ
“Διάβαση”, Ἱερᾶ Μητρόπολις Περιστερίου τεῦχος 54ο,
2005).
Κάποιος θὰ πεῖ: Μὲ τί κάθεσθε κι ἀσχολεῖσθε!
Ἐδῶ ὁ Δημητριάδος δὲν ὀνομάζει οὔτε τοὺς Παπικοὺς, αἱρετικούς, θὰ ὀνομάσει τὸν Δημητριάδος;
Ἀσφαλῶς ἡ ἀναφορὰ δὲν γίνεται γιὰ τὸν ἀμετανόητο
(ἕως τώρα) Δημητριάδος, ἀλλὰ ὅσους θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἀντι-Οἰκουμενιστή, ἢ Ὀρθόδοξο,
ἀλλὰ «ἀποδεικνύουν» πόσο «ὀρθόδοξοι» εἶναι ἐπικοινωνώντας μὲ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο
Γεωργακόπουλο, μὲ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο Σαββᾶτο, μὲ τὸν Σύρου Δωρόθεο, μὲ τὸν
Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιο, μὲ τὸν Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα (τὸν πράγματι καὶ «σημαντικότερο αἱρετικὸ Θεολόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εποχή μας»), τὸν Κωνσταντινουπόλεως
Βαρθολομαῖο Ἀρχοντώνη!
Πηγή: Ρομφέα.
Προσφωνώντας
τον Σεβ. Περγάμου ο κ. Ιγνάτιος, τον χαρακτήρισε ως «τον σημαντικότερο Θεολόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εποχή μας» και
ευχήθηκε «να σας χαράζει ο Θεός Χρόνια Πολλά, με υγεία και δύναμη, για να
συνεχίζετε την τόσο ουσιαστική
παρουσία και μαρτυρία σας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και σε ολόκληρο τον
Χριστιανικό κόσμο».
Από τη μεριά
του ο Σεβ. κ. Ιωάννης εξέφρασε τη χαρά του για την εκ νέου παρουσία του στην
Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, την οποία χαρακτήρισε «υπόδειγμα Τοπικής Εκκλησίας
για όλη την Ορθοδοξία», καθώς και τον θαυμασμό του για τον περικαλλή Ναό του
Σέσκλου, «ένα αριστούργημα τέχνης της παραδόσεώς μας κάτι το οποίο θα ζήλευαν
πάρα πολλές επαρχίες της Ελλάδος».
Στη συνέχεια
ο κ. Ιωάννης αναφέρθηκε στον Άγιο Ευαγγελιστή Ιωάννη, επισημαίνοντας ότι «είναι
ο κατεξοχήν Θεολόγος, ο πρώτος που πήρε αυτόν τον τίτλο του Θεολόγου… διότι
αυτός μας απεκάλυψε τα μυστήρια της υπάρξεως του ίδιου του Θεού, τί είναι ο
Θεός μέσα στην ίδια Του την ύπαρξη. Μας απεκάλυψε ότι είναι Αγία Τριάς και
μας απεκάλυψε, επίσης, το σημαντικότατο, ότι είναι αγάπη στην ίδια Του την
ύπαρξη ως Τριαδική ύπαρξη, ως Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τρία Πρόσωπα δεμένα μαζί τους με την αγάπη. Είναι
ο Θεός της αγάπης, ο οποίος είναι και Εκείνος που μας απέστειλε τον Υιό Του για
να μας δείξει την αγάπη Του. Και γι’ αυτό ο Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο
μαθητής της αγάπης και γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη, όχι μόνο διότι πήρε μία
αποκάλυψη από το Θεό, αλλά διότι συνδέθηκε με το πρόσωπο του Χριστού με έναν
ιδιαίτερο τρόπο… ανέπεσε εις το στήθος του Κυρίου, κατά τον Μυστικό Δείπνο και
λένε οι υμνογράφοι μας ότι από εκεί άντλησε τη Θεολογία. Την έχει δηλ.
παρμένη απευθείας από την καρδιά της αγάπης του Θεού που είναι ο Χριστός.
Σκύβοντας πάνω στο στήθος του Κυρίου πήρε το νόημα της Θεολογίας, διότι πήρε το
νόημα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος για να πλησιάσουμε και να
γνωρίσουμε το Θεό. Δεν πλησιάζουμε το Θεό με το μυαλό μας, ούτε με τη λογική
μας, αλλά Τον πλησιάζουμε με την αγάπη, με την καρδιά…».
Στη συνέχεια
ο Σεβ. Περγάμου τόνισε ότι «ο ιδιαίτερος σύνδεσμος του Αγίου Ιωάννου του
Θεολόγου με το πρόσωπο του Χριστού είναι και ο τρόπος με τον οποίο και εμείς
μπορούμε να συνδεθούμε με την αγάπη του Θεού. Και αυτό μας οδηγεί σε ένα άλλο
μεγάλο μυστήριο, ότι ο Θεός την αγάπη Του δεν την έδειξε απλώς σαν ένα
συναίσθημα, αλλά την έδειξε συμμετέχοντας στη ζωή μας σωματικά. Και γι’ αυτό
μας άφησε και πίσω Του ο Χριστός ένα Μυστήριο για να μπορούμε και εμείς να
δείχνουμε την αγάπη μας προς Το Θεό, όχι απλώς με το συναίσθημά μας, αλλά και
με το ίδιο το σώμα μας, να ενούμεθα σωματικά με το Θεό. Και αυτό είναι το
Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όταν κοινωνούμε, γίνεται αυτό που λέει ο Άγιος
Ιωάννης, ότι γνωρίζουμε, πλέον, το Θεό όχι γιατί ακούσαμε για το Θεό, όχι απλώς
γιατί Τον είδαμε στο Πρόσωπο του Χριστού, αλλά γιατί Τον ψαύσαμε. Το σώμα μας,
οι αισθήσεις μας μετέχουν στο Θεό. Μεγαλύτερη ευλογία δεν υπάρχει από αυτήν.
Καμία θρησκεία και κανένας Θεός δεν προσφέρει τον εαυτό του για να ενωθεί
σωματικά μαζί μας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει
κανένα Μυστήριο μεγαλύτερο από τη Θεία Ευχαριστία. Ούτε άλλος
δρόμος υπάρχει ανώτερος για να ενωθούμε με το Θεό. Αυτός είναι ο ύψιστος
δρόμος, διότι σε αυτόν τον δρόμο συναντούμε το Θεό με
το ίδιο το σώμα μας, μετέχει το σώμα μας…».
Στη συνέχεια
ο Σεβ. κ. Ιωάννης χαρακτήρισε τον Άγιο Ιωάννη «Θεολόγο του Σταυρού… Έζησε το
Σταυρό του Χριστού μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν εγκατέλειψε το Σταυρό του
Χριστού. Και μας δείχνει, με αυτόν τον τρόπο, ότι όταν θέλουμε να λέμε ότι
αγαπούμε το Θεό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε το Σταυρό που σήκωσε ο
Χριστός. Να μην εγκαταλείψουμε το Σταυρό. Όταν έρθουν οι δοκιμασίες, όταν
έρθουν οι θλίψεις, όταν όλα φαίνονται ότι τελειώνουν, όπως τελείωναν όλα στον
Σταυρό και έφυγαν οι μαθητές, ο Ιωάννης μένει εκεί για να μας πει, όχι μη
φεύγετε από το Σταυρό, μη φεύγετε από τις θλίψεις. Εδώ είναι ο ίδιος ο Θεός,
εδώ είναι η αγάπη του Θεού. Είναι μαζί σας, συμμετέχει στις θλίψεις σας, στις
αγωνίες σας…».
Συνεχίζοντας
την προσέγγισή του στο πρόσωπο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, ο Σεβ. Περγάμου τον
χαρακτήρισε και «Θεολόγο της Παναγίας μας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Κύριος
πάνω στο Σταυρό ανέθεσε τη μέριμνα και την προστασία της Παναγίας στον Ιωάννη:
γύναι, ιδού ο Υιός σου και προς τον Ιωάννη: ιδού η μήτηρ σου. Έτσι ο Ιωάννης
συνδέεται και με τον κόσμο της Παναγίας. Και τί μας δείχνει αυτό ; Ότι αν
θέλουμε να συνδεθούμε με το Χριστό δεν αρκεί απλώς να συνδεθούμε με το Σταυρό
Του. Πρέπει να συνδεθούμε και με την Παναγία μας, κάτι που διάφοροι αιρετικοί,
Προτεστάντες κ.λπ. το έχουν ξεχάσει, ότι χωρίς την Παναγία δεν υπάρχει
Χριστός…».
Τέλος, ο
Σεβ. κ. Ιωάννης χαρακτήρισε τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο «Θεολόγο των χαμένων
πατρίδων μας… κάθε φορά που γιορτάζουμε τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, γιορτάζουμε
και όλη την Μ. Ασία. Γιατί εκεί όχι μόνο δίδαξε, αλλά εκεί άφησε το τίμιο σώμα
Του. Εκεί ετάφη. Και σε μεγάλη ηλικία, λέει η παράδοση, περιήρχετο τη Μ. Ασία
και έλεγε μόνο δυο λέξεις: αγαπάτε αλλήλους...». Ζήτησε, επίσης, τις προσευχές
του λαού «να στηρίζει ο Θεός το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, τον Πατριάρχη μας.
Αυτό τον θεσμό, ο οποίος επί αιώνες δοκιμάζεται και παρά ταύτα αντέχει. Και
αντέχει χάρη στην αγάπη και στις προσευχές των απανταχού Ορθοδόξων και μάλιστα,
των Ελλήνων Ορθοδόξων».
