Ο άγ. Ιουστίνος, ο "πρώην", οι νυν και ερμηνεία θεοσημείων

Δημοσιεύσαμε ἄρθρο τοῦ πρωτοπρ. π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου μὲ τίτλο «Ἐμπειρίες ἀπὸ προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ στὴ Σερβία, Ἡ ἄρρητος εὐωδία τῶν ἱερῶν καί χαριτοβρύτων λειψάνων τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Ἰουστίνου Πόποβιτς».
Ἦταν μιὰ σημαντικὴ καὶ ἀξιόπιστη εἴδηση δεκάδων ἀνθρώπων ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν μαρτυρία τοῦ οὐρανοῦ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου.
Ὅμως, στὸ ἄρθρο αὐτὸ παρατηρήσαμε κάποιες ἀνακολουθίες, ποὺ δὲν σχολιάσαμε κατὰ τὴν ἀνάρτησή του, ἀλλὰ τὸ κάνουμε τώρα.
Γράφει ὁ π. Ἄγγελος:
«Στή συνέχεια ὁ λόγος στράφηκε καί στήν σημερινή θλιβερή κατάσταση καί εἰκόνα τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μέχρι τῆς πατριαρχείας τοῦ Μακ. Πατριάρχου κυροῦ Παύλου κρατοῦσε την αὐστηρή, Ὀρθόδοξη καί παραδοσιακή γραμμή τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου. Μετά τήν κοίμηση, ὅμως, τοῦ κυροῦ Παύλου καί τήν ἄνοδο στόν θρόνο τοῦ Μακ. Πατριάρχου κ. Εἰρηναίου, ἡ Σερβική Ἐκκλησία ἔκανε στροφή 1800 καί ἀπό παραδοσιακή μετατράπηκε σέ οἰκουμενιστική.
Σ’ αὐτό συνέβαλαν τά μέγιστα μέ τήν στάση τους τά τρία πνευματικά τέκνα τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου, οἱ Ἐπίσκοποι Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, Ἀθανάσιος Γιέφτιτς καί Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, ἀπό τούς ὁποίους θά περίμενε κανείς νά κρατήσουν τήν αὐστηρή καί παραδοσιακή γραμμή τοῦ Γέροντός τους».
Ἡ ἀλήθεια εἶναι, π. Ἄγγελε, ὅτι ὁ Πατριάρχης Παῦλος, ἐλεγχόμενος τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του ἀπὸ τὴν «Τρόϊκα» (δηλαδή τοὺς Ἐπισκόπους Ἀμφιλόχιο Ράντοβιτς, Ἀθανάσιο Γιέφτιτς καί Εἰρηναῖο Μπούλοβιτς) εἶχε σὲ κάποιες στιγμὲς ἐγκαταλείψει τὴν αὐστηρὴ γραμμή, καθοδηγούμενος καταλλήλως ὑπὸ τῶν ἀνωτέρω.
Συνεχίζετε: «Ἐντούτοις, προδίδοντας τόν Γέροντά τους, κατάφεραν νά ὁδηγήσουν τήν Σερβική Σύνοδο στήν ἀπόφαση τῆς καθαιρέσεως τοῦ πνευματικοῦ τους ἀδελφοῦ καί μοναδικοῦ ἐναπομείναντος, πραγματικοῦ, αὐθεντικοῦ καί γνησίου διαδόχου τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου, Σεβ. Μητρ. πρώην Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου, καί τοῦ πρωτοσυγκέλλου του παν. ἀρχιμ. Συμεών Βιλόφσκυ ἐπειδή ἦταν ἐμπόδιο στά οἰκουμενιστικά τους σχέδια. Και δυστυχῶς τώρα πρωτοστατοῦν μαζί μέ τόν Μακ. Πατριάρχη κ. Εἰρηναῖο στίς οἰκουμενιστικές παρεκτροπές, συμπροσευχόμενοι παρανόμως καί ἀντικανονικῶς, συναγελαζόμενοι, συντρώγοντες, συμπίνοντες, ἀλληλοασπαζόμενοι καί ἀλληλολιβανιζόμενοι μέ παπικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες, ραββίνους καί μουσουλμάνους, προσκολλώμενοι στό ἅρμα τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ».

Μᾶς σκανδαλίζει, πάτερ, ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Σεβ. Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου, ὡς «πρώην Ράσκας καί Πριζρένης». Δηλ. π. Ἄγγελε, σὰν νὰ λέμε, ὅτι γιὰ σᾶς, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν ἄδικα καὶ ἀντικανονικὰ ἐξορίστηκε ἦταν πρώην; Κι ὁ ἅγιος Κύριλλος, ὅταν καθαιρέθηκε ἦταν πρώην!
Ἀλλὰ καὶ ὁ Μητροπολίτης σας κ. Σεραφείμ, δὲν ὀνομάζει «πρώην» τὸν Σεβ. Ἀρτέμιο, ἀλλὰ χαρακτηρίζει ὡς «Κανονικὸ» μητροπολίτη Ράσκας! Σᾶς θυμίζουμε τὸ σχετικό κείμενο:
«Ο έκπτωτος Επίσκοπος Αρτέμιος... Ακραδάντως πιστεύω και δημοσία ταπεινώς διακηρύσσω με την 20ετη εμπειρίαν ενασχολήσεως μετά της Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης» ὅτι «κατά τον Ευαγγελικόν Θείον Νόμον τυγχάνει ο Κανονικός Επίσκοπος της Αγιωτάτης Επισκοπής Ράσκας, Πριζρένης, Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων, των καθ’ Υμών ενεργηθέντων υπό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ως και της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δίχα Κανονικού κατηγορητηρίου και προσάψεως πραγματικών περιστατικών, Κανονικών ανακρίσεων και διερευνήσεως του κατηγορητηρίου, Κανονικής δίκης και Απολογίας και ενδίκων μέσων και ειδικώτερον».
Ρωτᾶμε π. Ἄγγελε: Μήπως ὁ «ἀκραδάντως πιστεύων καὶ δημοσίως διακηρύσσων» μητροπολίτης σας ἄλλαξε πάλι γνώμη; Μήπως σᾶς διέταξε νὰ ὀνομάζετε ὡς «πρώην» τὸν Σεβασμιώτατο Ράσκας Ἀρτέμιο, ὥστε νὰ μὴ δημιουργοῦνται «προβλήματα»;
Ἔτσι, λοιπόν: Πρώην Ράσκας ὁ Ἀρτέμιος! Οἱ τῆς «τρόϊκα» ὅμως, εἶναι «νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς» οἰκουμενιστικοὺς αἰῶνας Ἐπίσκοποι! Ἔστω κι ἂν ἐγκατέλειψαν, πρόδωσαν τὸν χαριτόβρυτο ἅγιο Ἰουστῖνο, τὸν πνευματικό τους Πατέρα καὶ κατεδίκασαν τὸν ἀδελφό τους Ἀρτέμιο!
ΒΕΒΑΙΑ, στὸ ἄρθρο σας ξεχωρίζει τὸ σημαντικὸ γεγονὸς τῆς ἄρρητης εὐωδίας τῶν ἱερῶν καὶ χαριτοβρύτων λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν διήγηση τοῦ γεγονότος, παρέχετε καὶ μιὰ ἑρμηνεία, ἡ ὁποία δύναται νὰ εἶναι αὐθαίρετη. Γράφετε:
«Συγκεντρωθήκαμε ὅλοι μέσα στό Ναό καί τότε ἔγινε τό ἀπροσδόκητο θαῦμα!!! Μόλις ὁ Ἱερομόναχος ἄνοιξε τήν λάρνακα, τά λείψανα τοῦ Ὁσίου ἄρχισαν νά εὐωδιάζουν μέ μιά ἄρρητη καί ἀνέκφραστη εὐωδία, ἡ ὁποία πλημμύρισε ὅλο τό Ναό καί ἔγινε ἀντιληπτή ἀπ’ ὅλους, μηδενός ἐξαιρουμένου. Ἡ εὐωδία κράτησε γιὰ ὅση ὥρα ἤμασταν στό Ναό,  περίπου μισή ὥρα...
Ἐξηγώντας ὁ Γέροντας (σ.σ. Ἡγούμενος Γατζέας π. Γρηγόριος) τό θαυμαστό αὐτό γεγονός τῆς εὐωδίας τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου, τόνισε ὅτι ἦταν ἡ ἀνταπόδοση τοῦ κόπου, στόν ὁποῖο ὑποβληθήκαμε, γιά νά ἔλθουμε ἀπό τήν Ἑλλάδα στήν Ἱ. Μ. Τσέλιε καί ἡ ὑποδοχή, πού μᾶς ἐπιφύλαξε ὁ Ὁσιος. Ἦταν, ἐπίσης, ἕνα δεῖγμα εὐαρεστήσεως τοῦ Ὁσίου πρός ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι, παρά τά πάθη μας, τήν ἀναξιότητα, τήν ἁμαρτωλότητα καί τήν μηδαμινότητά μας, ἀγωνιζόμαστε, μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας καί ὅση ἡμῖν δύναμις, νά εἴμαστε ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι καί τῶ ὁσίῳ Ἰουστίνῳ, νά ἀκολουθοῦμε πιστά καί ἀπαρέγκλιτα τήν ἀντιαιρετική, ἀντιπαπική καί ἀντιοικουμενιστική γραμμή τῶν ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καί νά ἐνημερώνουμε τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο γιά τήν χειρότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τρομερή αὐτή λύμη καί μάστιγα τῆς ἐποχῆς μας, τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐκθεμελιώνει ἐκ βάθρων τήν ταυτότητα καί τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ ἀπώτερο σκοπό μας τήν προφύλαξη καί τήν ἐν τέλει σωτηρία τοῦ ποιμνίου, ὅπως ἔκανε καί ὁ ὅσιος Ἰουστίνος. Ἦταν, τέλος, καί ἕνα μήνυμα συμπαραστάσεως, στηρίξεως καί ἐνθάρρυνσης τοῦ Ὁσίου πρός ἐμᾶς, γιά νά συνεχίσουμε σταθερά καί ἀταλάντευτα τόν ἀγῶνα μας».
Ἀλήθεια, πάτερ, «γραμμή τῶν ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων» ἦταν μόνο «νά ἐνημερώνουν  τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο γιά τήν χειρότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ...καί τρομερή λύμη καί μάστιγα τῆς ἐποχῆς μας»; Ἀλήθεια, μία αἵρεση «ἡ ὁποία ἐκθεμελιώνει ἐκ βάθρων τήν ταυτότητα καί τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθεῖ μὲ χαρτοπόλεμο;  Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθεῖ «προφύλαξη καί ἐν τέλει σωτηρία τοῦ ποιμνίου», ὅταν αὐτὸ προσφέρεται –διὰ τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῆς «διακοινωνίας»– βορὰ στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν; Αὐτὸ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες; Ἢ τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;
Νὰ σᾶς θυμίσουμε τί γράφατε, π. Ἄγγελε, ὅταν ὑποστηρίζατε τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἀντιτιθέμενος σὲ ὅσα ἀθεολόγητα ἔγραφε ὁ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Ὁ Μεσσηνίας ἰσχυριζόταν πὼς «ὁποιαδήποτε τάση ἀνάπτυξης τῆς θεωρίας ὅτι “ὁ ἐπιβεβλημένος σωτήριος δρόμος ...εἶναι ἡ ἀκοινωνησία, ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται συγκοινωνοί τῆς αἱρέσεως καί τῆς πλάνης”, εἶναι ὡς προτάσεις, ἐκκλησιολογικῶς ἀπαράδεκτες».
Kι’ ἐσεῖς τότε, ἐκφράζοντας τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση χαρακτηρίσατε «ἀπαράδεκτο τὸν ἰσχυρισμό του καὶ τὶς «ἀπειλές του περί κανονικῶν συνεπειῶν» γιὰ ὅσους σκέπτονται τὴν ἀποτείχιση, καὶ ἐπισημαίνατε ὅτι «ὁ Σεβασμ. κ. Χρυσόστομος καταδεικνύει τό πόσο πολύ φοβᾶται τήν ἀντίδραση κλήρου καί λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἱεροκανονικά κατοχυρωμένος, μέ βάση τόν ιε΄ Ἱερό Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἐπί Μ. Φωτίου (861), νά ἀσκήσει προαιρετικά καί δυνητικά τό δικαίωμα νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου του»!

Στὴ συνέχεια παραθέτατε τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι, ΟΧΙ ὁ Χαρτοπόλεμος καὶ ἡ ἐκστρατεία ἐνημέρωσης μερικῶν ...ἑκατοντάδων πιστῶν, ἀλλὰ ἡ Ἀποτείχιση συντελεῖ στὴν ἀποτροπὴ τοῦ σχίσματος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ (δηλ. τὴν ἀποτροπὴ τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄρα στὴ σωτηρία μας) καὶ ἐλευθερώνει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς λυκοποιμένες, ποὺ κρατοῦν τὸ ποίμνιο αἰχμάλωτο σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, κατατρώγοντες τὸ ποίμνιο. Ὁ ΙΕ΄ Κανόνας ποὺ παραθέτατε λέγει ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς φοβοῦνται, ΟΧΙ τὸν Χαρτοπόλεμο, ἀλλὰ  τὴν Ἀποτείχιση.
Νά, πῶς μεταφράζατε τὸν ΙΕ΄ Κανόνα: οἱ ἀποτειχισμένοι δὲν «ἐπροξένησαν σχίσμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν (σ.σ. ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο), ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν» (ΙΕ΄ Κανων τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου).
Παραθέτατε καὶ τὴν ἑρμηνεία ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο καὶ ἄλλους κανονολόγους καὶ μάλιστα κατοχυρώνατε τὸν κανόνα μὲ τὴν παράθεση καὶ ἄλλων παραπλήσιων Ἱερῶν Κανόνων. Γράφατε: «Ὁ παραπάνω Ἱερός Κανὼν εἶναι σύμφωνος καί μέ ἄλλους Ἱερούς Κανόνες Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως ὁ λα΄ Ἀποστολικός, ὁ στ΄ τῆς ἐν Γάγγρα Τοπικῆς Συνόδου (340), ὁ ε’ τῆς ἐν Ἀντιοχεία Τοπικῆς Συνόδου (341), οἱ ι΄, ια΄ και ζβ΄ τῆς ἐν Καρθαγένη Τοπικῆς Συνόδου (419), ὁ ιη’ τῆς Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (451), οἱ λα΄ καί λβ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκ. Συνόδου (691), καί οἱ ιβ΄, ιγ΄, ιδ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου (861)».
Ἂν λοιπόν, π. Ἄγγελε, ἰσχύουν αὐτά, τότε κατὰ ποιά ἔννοια ἀποδέχεσθε τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἡγουμενου τῆς Γατζέας, π. Γρηγορίου, ὅτι τὸ «γεγονός τῆς εὐωδίας τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου» ἦταν ἐπιβράβευση τῆς «πιστῆς καὶ ἀπαρέγκλιτης ἀντιοικουμενιστικῆς γραμμῆς» σας; Ἀφοῦ ἀκολουθεῖτε «ἄλλη», νεοπατερικὴ γραμμή, αὐτὴ τῆς συγκοινωνίας μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς «ἄχρι καιροῦ», εἶναι δυνατὸν νὰ εἴχατε γι’ αὐτὴ τὴ γραμμὴ τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου;
Μήπως σᾶς ἐπιβράβευσε ὁ Ἅγιος γιὰ τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων πατέρων;
Ψάξτε σᾶς παρακαλῶ γιὰ ἄλλη αἰτιολογία, πιὸ ἁπλῆ.
Ὑπάρχει.