Ἐστάλη ἕνα σχόλιο ἀπὸ Ἀνώνυμο ποὺ ἀφορὰ τὴν προηγουμένη ἀνάρτηση:
http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/07/blog-post_30.html
Τὸ σχόλιο δημοσιεύτηκε στὸ ἱστολόγιο «Ἀποτείχιση». Λέγει τὰ ἑξῆς:
«Ολα αυτά συνέβαιναν πριν
1700 έως 600 χρόνια, με τελείως διαφορετικές περιστάσεις.
Οι λόγοι των Πατέρων
ισχύουν, ως παραδείγματα για κάθε εποχή, αλλά οι ιστορικές, κοινωνικές συνθήκες
κάθε εποχής είναι διαφορετικές, και το πηδάλιο της Εκκλησίας στρέφεται κάθε
φορά αναλόγως με τις σύγχρονες δυσκολίες και περιστάσεις».
Αὐτὴ ἡ τοποθέτηση-νοοτροπία τοῦ Ἀνώνυμου, δείχνει ἀκριβῶς,
κατὰ τὴν γνώμη μου, τὴν ἀλλοίωση τῶν
συνειδήσεων ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό. Τοῦ Ἀνώνυμου ἐδῶ, ἄλλου πιστοῦ σὲ ἄλλα θέματα,
ἐμένα σὲ κάποια ἄλλα. Ὅλοι μας ἔχουμε ἐπηρεασθεῖ (ἔστω κι ἂν νομίζουμε πὼς εἴμαστε
ἀνεπηρέαστοι) καὶ τὸ καταλαβαίνουμε, ὅταν κάποιος μᾶς τὸ ὑποδείξει καὶ ἔχουμε τὴν
ἑτοιμότητα καὶ τὴν ταπείνωση νὰ τὸ ἀποδεχτοῦμε.
Αὐτὸς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός,
αὐτὸς εἶναι ὁ ἐπηρεασμὸς ἀπὸ τὴν μετα-πατερικὴ θεολογία, ποὺ μᾶς τὴν ἐπιβάλλουν
κι ἐμεῖς τὴν δεχόμαστε «ἀνεπαισθήτως», παρότι στὶς μέρες μας ἀκούγονται ὄχι ἁπλῶς
διαδόσεις, ψίθυροι, κάποιοι κρότοι, ὄχι κανονιές, ἀλλὰ ἐκκωφαντικὲς δορυφορικὲς
ἐκρήξεις.
Καιρὸς νὰ κλάψουμε τὴν κατάντια μας καὶ νὰ ξανασκεφτοῦμε
τὰ λόγια ποὺ γιὰ ἄλλους λόγους εἶπε ὁ Καβάφης στὸ ποίημά του
«Τὰ Τείχη»:
«Τὰ Τείχη»:
Χωρὶς περίσκεψιν, χωρὶς λύπην, χωρὶς
αἰδῶ
μεγάλα κ' ὑψηλὰ τριγύρω μου ἔκτισαν
τείχη...
Ἂ ὅταν ἔκτιζαν τὰ τείχη πῶς νὰ μὴν προσέξω...
Ἀλλὰ δὲν ἄκουσα ποτὲ κρότον κτιστῶν ἢ
ἦχον.
Ἀνεπαισθήτως μ' ἔκλεισαν ἀπὸ τὸν
κόσμον ἔξω».
Νὰ λοιπόν, γιατί ἡ Ἀποτείχιση ἀπὸ τὰ διάφορα αἱρετικὰ «Τείχη»
εἶναι ἀναγκαία.
Καὶ τὸ ἐρώτημα ἔρχεται αὐθόρμητο: Μὰ κι ὁ Χριστὸς ὄχι «πρὶν
1700 ἕως 600 χρόνια», ἀλλὰ πρὶν 2000 ἕως 5000 χρόνια μας ἔδωσε τὶς Ἐντολές Του.
Μήπως δὲν ἰσχύουν οἱ Ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης
σήμερα;
Μήπως δὲν ἰσχύουν οἱ νέες Ἐντολὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης;
Ἀσφαλῶς γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο πιστὸ ἰσχύουν. Κι ἂν
ἀδυνατοῦμε νὰ τὶς ἐφαρμόσουμε, προσπαθοῦμε. Μὲ ταπείνωση σκύβουμε τὸ κεφάλι καὶ
ζητᾶμε τὸ ἔλεός Του, ἀλλὰ δὲν τὶς μεταβάλλουμε, δὲν τὶς ἀπορρίπτουμε.
Βεβαίως καὶ «οἱ ἱστορικές, κοινωνικὲς συνθῆκες κάθε
ἐποχῆς εἶναι διαφορετικές». Ἀλλὰ τί ἐμποδίζει τοὺς συγχρόνους Ποιμένες νὰ
διακόψουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς;
Ἴσα-ἴσα, σήμερα (πρὸς τὸ παρόν) εἶναι πιὸ εὔκολα τὰ πράγματα.
Δὲν παίρνει ἀκόμα κεφάλια ὁ Βαρθολομαῖος κι ὁ Ἱερώνυμος, καὶ δὲν φυλακίζει καὶ βασανίζει, ὅπως
ὁ Καλέκας, ὁ Βέκκος κ.ἄ. Τί φοβοῦνται οἱ Ἐπίσκοποι; Τί φοβοῦνται οἱ Ἁγιορεῖτες; Γιατί δὲν ἀκολουθοῦν
τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων; Γιατί δὲν γίνονται «τύπος τῶν πιστῶν»; (1Τιμ. 4, 12).
Ἂς θυμήσουμε καὶ πάλι τὴν ἀπάντηση τοῦ Φλωρίνης Θεοκλήτου,
ἀντιπροσωπευτική, ποὺ ἐκφράζει τὴν βούληση τῶν περισσοτέρων Ἐπισκόπων, ὅταν ρωτήθηκε
ἀπὸ καθηγητὴ Πανεπιστημίου ἢ σὲ ἄλλη περίπτωση ἀπὸ κάποιο ἱερωμένο (τὸ ἔχουμε
ξαναναφέρει σὲ σχετικὸ ἄρθρο):
—Γιατί δὲν διαμαρτύρεσθε, Σεβασμιώτατε;
—Φλωρίνης Θεόκλητος: «Φοβοῦμαι, ὅτι ἂν διαμαρτυρηθοῦμε (σ.σ. ποῦ νὰ τολμήσουν νὰ Διακόψουν τὸ Μνημόσυνο;) θὰ μᾶς καθαιρέσει ὁ Πατριάρχης»!!!
Ἀναγνωρίζει τὸ πρόβλημα ὁ Φλωρίνης Θεόκλητος, δὲν
τολμάει νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι δὲν πρέπει νὰ διακόψουμε τὸ Μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ
Πατριάρχη, γιατί ἤξερε ὅτι καὶ οἱ δύο ἱερωμένοι εἶχαν γραπτὰ καὶ μὲ ἐπιχειρήματα
διατυπώσει τὴν διαχρονικὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας περὶ Ἀποτειχίσεως. Γι’ αὐτό, δὲν ἔχει νὰ ἀντιπαραθέσει Θεολογικὰ ἢ
Πατερικὰ ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ τί λέει: Φοβούμαστε
ὅτι θὰ μᾶς καθαιρέσουν!
Παρόμοια συλλογιστικὴ ἔχουν καὶ ἄλλοι «συντηρητικοὶ» Ἐπίσκοποι.
Ἄκουσα νὰ λέγει θεολόγος ποὺ ἐπισκέφτηκε Μητροπολίτη τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Πατριάρχης
θὰ ἐρχόταν στὴν Πάτρα, καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ μὴν παραστεῖ στὴν ὑποδοχή, ὅτι τοῦ
ἀπάντησε ὁ ἐν λόγῳ Ἱεράρχης:
—Δὲν μπορῶ νὰ μὴν πάω. Ὄχι ὅτι φοβᾶμαι τὸ θρόνο μου! Ἀλλὰ
νά, αὐτὰ εἶναι τυπικά!
Κάτι τέτοιο, ὅμως, δὲν ἰσχύει καὶ γιὰ ἄλλους Ἐπισκόπους,
ὅπως ὁ Γόρτυνος, ὁ Πειραιῶς, ὁ Αἰτωλοακαρνανίας; Διανθισμένο, βέβαια, μὲ ἄλλες
δικαιολογίες τοῦ τύπου:
—Θὰ κάνουμε σχίσμα;
Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει. Ὄχι. Θὰ μείνουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ ἐκεῖ θὰ παλαίψουμε!
Ἕως νὰ φτάσουν στὸ κόκκινο σημεῖο, τὸ «κοινὸ ποτήριο»!
Λὲς καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ
Στουδίτης, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς περίμεναν τὸ «κοινὸ ποτήριο» γιὰ νὰ ἀντιδράσουν
ἤ, ὅταν διέκοψαν τὸ Μνημόσυνο Πατριαρχῶν, βρέθηκαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας!
Σημάτης Παναγιώτης
