Ήμουν μάρτυρας ενός περιστατικού όταν ήρθε μια κοπέλα, φοιτήτρια Χημείας, και η οποία, παρευρισκόμενη στα κηρύγματα του γέροντα για τον αγώνα που δίνεται γύρω από τον κάθε άνθρωπο, ανάμεσα στους αγγέλους και τους δαίμονες (τους οποίους ευτυχώς εμείς δεν βλέπουμε και ούτε αισθανόμαστε), άρχισε να γελάει λέγοντας με δυνατή φωνή προς τους παρευρισκόμενους ότι είναι φοιτήτρια στην χημεία και σπούδασε και έμαθε πολλά ώστε να μπορεί να πεί:
-Η επιστήμη ξέρει σίγουρα ότι δεν υπάρχει κανένα είδος αγγέλων ή δαιμόνων. Ο Θεός μπορεί να υπάρχει, γιατί υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από την επιστήμη, αλλά άγγελοι και ιδιαίτερα δαίμονες δεν υπάρχουν.
-Καλώς! είπε ο γέροντας Ιλαρίωνας θα το ξεκαθαρίσεις μέσα σου εσύ.
Εκείνη έφυγε, αλλά κατά τις δέκα το βράδυ ξύπνησαν γιατί χτυπούσε δυνατά την πόρτα του γέροντα – κλαίγοντας με λυγμούς- να την δεχτεί γιατί συνάντησε έναν δαίμονα!
Τι είχε συμβεί; Φθάνοντας στο κατάλυμά της (έμενε σε μια εστία, μόνη στο δωμάτιο), όταν άναψε το φώς για να μπεί, ένας δαίμονας καθόταν στην πολυθρόνα της και γελώντας της είπε:
-Ήρθα να με δείς, γιατί είπες ότι δεν υπάρχω!
Η κοπέλα λιποθύμησε επί τόπου. Όταν συνήλθε, ήταν ακόμα κάτω, αλλά «εκείνος» είχε εξαφανισθεί. Φώναξε, μαζεύτηκαν οι γείτονες και κάλεσαν ένα ταξί, με το οποίο ήρθε κατ’ ευθείαν στον γέροντα, να του ζητήσει συγγνώμη και να παρακαλέσει τον Θεό, να την δεχτεί γιατί θέλει να μονάσει, δεν έχει πια ανάγκη την σχολή.
Όλη την βδομάδα έμεινε στην Μονή Τσέρνικα. Στο τέλος της εβδομάδας ο γέροντας της έκανε την ακολουθία για λύσιμο, αλλά δεν της έδωσε την ευλογία για το μοναστήρι, λέγοντας ότι η χώρα έχει ανάγκη από καλούς χημικούς, πολύ περισσότερο αν είναι πιστοί, όπως έγινε εκείνη απότομα.
