Εγώ, το παιδί και τα Χριστούγεννα (π. Κωνστ. Στρατηγόπουλου)

 

 

ΕΓΩ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Η ΖΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ «ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβυτέρου Κων/νου Στρατηγόπουλου επάνω στο χωρίο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, κεφάλαιο 14ο, στίχοι 16 έως 24, στα πλαίσια της ερμηνείας που έγινε στο κήρυγμα της Κυριακής 14-12-2014.

    «Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό επίκαιρο και δημοσιογραφικό. Ο τίτλος του είναι: «Εγώ και το παιδί». Αν θέλετε στο «εγώ» βάλτε οποιονδήποτε από σας. Κυριακή πρωί, κουρασμένοι και τσακισμένοι απ' τον κόπο και τον μόχθο της εβδομάδας, με δεκάδες προβλήματα στις πλάτες μας, μπαίνουμε στην Εκκλησία να πάρουμε μία ανάσα και την παίρνουμε. Ύμνοι, ησυχία, προσευχές και αισθανόμαστε όμορφα και μακάρι να φθάναμε και σε μία κατάσταση, όπως λένε οι Πατέρες, «νηφαλίου μέθης». Αλλά προσέξτε, η ιστορία λέει, ή το περιστατικό, «Εγώ και το παιδί». Έχω πλάι μου και ένα παιδί, το οποίο μου λέει: 

   «Άκουσες τι είπε τώρα το κείμενο; Λέει: κάποιος έκανε τραπέζι. Ποιός είναι αυτός; Ποιός ήταν ο δούλος του; Πώς τους κάλεσε; Πόσους κάλεσε; Ποιόν τρόπο είχε; Και τι σημαίνει: πολλοί είναι κλητοί και ολίγοι εκλεκτοί;». Και ήμουν στη νηφάλια μέθη. Και έχω δύο δρόμους να ακολουθήσω. Ή να πω που αυτό το παιδί με βάζει σε πειρασμό να χάσω τη νηφάλια μέθη και να σκεφτώ και να μπω σε πειρασμό. Ή να πω μήπως πίσω απ᾿ τα ερωτήματα του παιδιού κρύβεται ένας μεγάλος μελλοντικός θεολόγος και Πατέρας της Εκκλησίας, που κινεί το μυαλό του για να βρει τις αλήθειες; Για να μπούμε λιγάκι στην ιστορία αυτή.

    Να μπω στα ερωτήματα του παιδιού. Το κείμενο λέει: «άνθρωπός τις», δεν λέει τίποτα άλλο. Ανώνυμο το πρόσωπο. Κρύβεται πίσω η προβαλλόμενη, αλλά κρυπτόμενη ανωνυμία του Θεού. Θυμηθείτε τι είχε πει ο Θεός στον Μωυσή, όταν του είπε: «ποιός είσαι;». Είπε «εγώ είμαι αυτός που είμαι. Εγώ ειμί ο Ων». Και είπε και δεν είπε. Ο Χριστός που αποκαλύπτεται, ο Χριστός που κρύβεται. Και ποιός ήταν ο υπηρέτης του; Και απ᾿ ό,τι φαίνεται ήταν φτωχός αυτός ο άνθρωπός τις. Δεν είχε και πολλούς υπηρέτες, ένα δούλο είχε όλο και όλο. Ε, για να το καταλάβω, θα πάω στον προφήτη Ησαΐα, που ομιλώντας για τον Χριστό, λέει ότι ήταν ο δούλος του Θεού. Είχε έναν που έκανε όλη αυτή τη δουλειά. Ο Χριστός, βλέπετε, και η αγάπη του Θεού και όλοι κρυμμένοι στην ανωνυμία και σε πολύ ταπεινά σχήματα.
Και πώς γίνεται αυτή η πρόσκληση, πώς τους καλεί; Με ποιά ανακοίνωση; Δημοσιογραφική, κινηματογραφική; Τίποτα απ᾿ όλα αυτά. Τους καλεί προσωπικά, έναν προς ένα. Μετράω τον έναν προς ένα και βρίσκω τρεις, στην αρχή. Και μου λέει το παιδάκι μόνο τρεις είναι, εδώ η κοινωνία είναι ολόκληρη η κοινωνία. Ήταν ένας, δύο, τρεις και μάλιστα αυτοί οι τρεις αρνήθηκαν. Δεν στεκόμαστε εκεί, πάμε παρακάτω. Μετά λέει στον δούλο του να βγει στις πλατείες, στους δρόμους, βλέπετε επεκτείνεται σε μια γεωγραφία. Και δεν κάνει, προσέξτε, δημοσιογραφική ανακοίνωση, καλεί όλους έναν προς ένα με συγκεκριμένες ιδιότητες, τυφλούς, χωλούς, ξηρούς. Και είναι μόνο αυτοί, μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι, άλλοι που ξεχάστηκαν. Ναι, σωστό.
Ο Χριστός καλεί τους πάντες. Κι αυτοί που ξεχάστηκαν; Βγαίνει ο δούλος στους δρόμους και προσέξτε το κείμενο, λέει «ανάγκασον» αυτούς. «Α, με το ζόρι, δηλαδή, θα έρθουν στο τραπέζι;» λέει το παιδάκι. Όχι, τους βάζει μέσα τους τέτοια δομή, τη δώρισε απ᾿ την αρχή ο Θεός στον άνθρωπο, να έχουμε την ανάγκη του να αγαπούμε. Ανάγκη σημαίνει να στρεφόμαστε σ' Αυτόν. Είναι μία δομή. Όπως έχουμε ανάγκη να φάμε και να πιούμε και είναι δοσμένο σαν δώρο, διεγείρει ο Χριστός μέσα μας αυτή την ανάγκη. Αυτό το κάνει με ένα μυστικό τρόπο. Κι εκεί που είναι οι άνθρωποι χαμένοι και δεν ξέρουν τίποτε, διεγείρει και αυτή την ανάγκη. Είναι εκεί τα όρια που ακουμπάει ο Θεός, χωρίς να καταστρατηγεί την ελευθερία μας και δημιούργησε την ανάγκη.
Και δίνω απαντήσεις στο παιδί και λέει: «πόσοι ήταν αυτοί;». Όλοι ήταν απ᾿ ό,τι φαίνεται. Και απ᾿ ό,τι φαίνεται είχε πολύ χώρο το τραπέζι. Και τελικό ερώτημα του παιδιού, «ε, τότε γιατί όλοι είναι κλητοί και ολίγοι εκλεκτοί;». Είναι σωστό το ερώτημα τώρα. Γιατί μερικοί να είναι οι εκλεκτοί; Και είπα στο παιδάκι, «αφού πρόσεξες το κείμενο που άκουσες πριν από λίγο, θα άκουσες και τον Απόστολο, που είπε σε μια φάση συγκεκριμένη "νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης". Για να καταλάβεις τα υπόλοιπα, θα πρέπει να νεκρώσεις τα μέλη σου επί της γης. Και τότε οι πολλοί που καλούνται, γίνονται εκλεκτοί. Όσοι νέκρωσαν τα πάθη τους, γίνονται εκλεκτοί». Και τότε αρχίζει να μου λύνεται και το ερώτημα. Το παιδί με βάζει σε πειρασμό; Είναι δαιμονική η κουβέντα που κάνει μέσα στη Λειτουργία; Ή είναι ο μελλοντικός θεοφόρος Πατέρας; Και η απάντηση έρχεται μέσα απ' τα κείμενα αυτά. Αν καθαρίσει τα πάθη του, κρύβεται μέσα στο παιδί και στα ερωτήματά του ένας θεοφόρος Πατέρας. Αν θέλει απλώς να με πειράξει, κρύβεται ένας πειρασμός και θα γίνει δαιμονιώδης αναζητητής των προβλημάτων του κόσμου.
Εγώ και το παιδί. Εμείς και όλη η ιστορία της Εκκλησίας μας και η αγάπη του Θεού. Ο ανώνυμος, ο κρυμμένος προσωπικός Θεός, μπαίνει μέσα μας και μας αλλάζει.
Κυριακή των Προπατόρων. Και η Εκκλησία μας κινείται μέσα από αυτούς τους ρυθμούς. Και ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα. Μα νομίζω, όχι λάθος είναι, όχι νομίζω, σίγουρα σας λέω, αυτά είναι τα Χριστούγεννα. Αν πάρετε αυτές τις απαντήσεις και βγείτε από μία αφηρημένη, νηφάλια μέθη και μπείτε σε μία πράξη ζωής, όπου μέσα εκεί θα βρείτε και τη νηφάλια μέθη της αγάπης του Θεού.

Πηγή