Ο σύγχρονος μαζάνθρωπος της Παγκοσμιοποιήσεως
Ο σύγχρονος μαζάνθρωπος της
Παγκοσμιοποιήσεως
Η ευβουλία του σκέπτεσθαι ο αντίπους των εμπόρων των
ηθών και των ιδεών της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Δικηγόρος
Η πτωχοποίηση της Πατρίδας μας καθίσταται αρρήκτως
συναρτημένη και με την ανάλογη πλύση
εγκεφάλου εις τις πνευματικά ευνουχισμένες μάζες, οι οποίες αδυνατούν να
συνειδητοποιήσουν με ενάργεια την αφετηρία, ήτοι, την, κατά το προσφυώς
λεγόμενον, ρίζα του μείζονος προβλήματος της λαϊκής εξαπατήσεως.
Ασφαλώς τούτο δεν εδράζεται μόνον από την ιδική
τους αδράνεια, την παθητική παραδοχή
οιασδήποτε αναληθούς πληροφορίας, προερχομένη ιδιαιτέρως από τον φερόμενη
ανθελληνική και αποδομητική αριστερά, αλλά και εν γένει από τα δήθεν
δημοκρατικά ή μη κοινοβουλευτικά κόμματα, αλλά από το γεγονός ότι οι ίδιοι
μηχανισμοί του συστήματος καλλιεργούν μία ψευδή συλλογική συνείδηση ούτως ώστε
να αιχμαλωτίζουν συλλογικά την σκέψη και συνακολούθως την δυνητική αυθόρμητη
αντίδραση του λαού.
Η έννοια του λαού, αποτελεί μία ορθή και ιδεολογικώς
αποχρωματισμένη έννοια, καθότι διαλαμβάνεται και εις την Συνταγματική έννομη
τάξη, μολονότι ποδοπατείται κατ’ εξακολούθηση από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Το Συνταγματικό δηλαδή θεμέλιο του άρθρου 93 παρ. 4,
87 παρ. 2 και 100 παρ. 1 περί του δικαστικού ελέγχου της Συνταγματικότητας των
νόμων, αποτελεί απλώς ένα άρτιο νομικώς ακαδημαϊκό εργαλείο, το οποίο όμως πάσχει
επί τη πράξει, λόγω ορισμένων πρακτικών δυσλειτουργιών, με συνέπεια να
καθίσταται μη ενεργό ως προς την άμεση πραγμάτωση της ακύρωσης πολλών προδήλως
αντισυνταγματικών νόμων (…).
Τούτο όμως παρέλκει της θεματικής του παρόντος άρθρου,
απλώς ειρήσθω εν παρόδω, το μνημόνευσα ακροθιγώς δια να καταδείξω το μέγεθος
της αυθαιρεσίας της εκάστοτε κυβερνήσεως, η οποία ανέλεγκτα μετά την εκλογή της,
ποδοπατεί εις την κυριολεξία την λαϊκή εντολή ή εν άλλοις λόγοις την
σφετερίζεται, καταλύοντας τοιουτοτρόπως το θεμέλιο της Δημοκρατίας το οποίο
ερείδεται κατά την Συνταγματική επιταγή εις την λαϊκή κυριαρχία, με αποτέλεσμα
να λαμβάνει κατά το δοκούν και αλλότριες αποφάσεις από τα προεκλογικά
υπεσχημένα.
Ως εκ τούτου είναι πρόδηλο ότι η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία,
η οποία εξαπατά ευθέως την λαϊκή εντολή εμπαίζοντας τους πολίτες, διότι επί της
ουσίας τους υφήρπαξε την συναίνεσή τους, ήτοι την εντολή τους ακριβέστερα, δια
της ψήφων τους, τάσσοντας τους ότι θα τηρήσει απαρεγκλίτως της προεκλογικές της
δεσμεύσεις, που όμως στην πράξη, μετεκλογικώς ουδέποτε εφήρμοσε, με αποτέλεσμα,
λόγω της συνήθους αυτής καταστάσεως, το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό μας
σύστημα να εμφανίζει ενδογενείς εν γένει παθογένειες.
Η αιτία αυτή ασφαλώς καθίσταται ψηλαφητή και
εντοπίσημη από όλους, εντούτοις όμως και
η οιονεί θεραπεία, εννοώ επιστημονικά υπό το φως της Νομικής επιστήμης, υφίσταται,
πλην όμως το αμφίβολο έγκειται εις το γεγονός, ποιοι εν τέλει μηχανισμοί
κηδεμονεύουν την πατρίδα μας, ποίοι εξω-εθνικοί παράγοντες και πατερναλιστές
διοικούν αφανώς την χώρα μας, με συνέπεια, οιοσδήποτε εν τέλει καταλάβει τον
θώκο των βουλευτικών εδράνων, μεταλλάσσεται άρδην και ολικώς, ευθυγραμμιζόμενος
με τις εντολές των διευθυντηρίων.
Το απογοητευτικό είναι ότι ο πολίτης, πέραν ότι
αντιμετωπίζει με μία σχετική ελαφρότητα την εν λόγω σχέση, αρνείται πεισματικά
να διαρρήξει τα στερεότυπα κλισέ των αυτονόητων συνειρμών του και να αντιληφθεί
την διαλεκτική αιτιώδη σχέση μεταξύ κοινοβουλευτικών κομμάτων και ενός αδιόρατου
συστήματος ελέγχου των.
Η στοιχειοθέτηση του αδιόρατου συστήματος, δεν συνιστά
διασπορά ψευδών ειδήσεων ή δήθεν κάποιο ευφάνταστο αφήγημα επιστημονικής
φαντασίας, τουναντίον δε, περιγράφει με αυστηρά ακρίβεια το τι συμβαίνει εις
τους κόλπους της πολιτικής και πως η αλήθεια παραποιείται, υπό το στρατευμένο
καλειδοσκόπιο των Μ.Μ.Ε, τα οποία δια του φακού τους αντικατοπτρίζουν
διαστρεβλωμένη την αλήθεια προς τρίτους, ήτοι την υδαρή ανεκπαίδευτη και
ευχερώς χειραγωγήσιμη μάζα.
Άρα ευθύς αμέσως απόλλυται η ιδιότητα του πολίτη,
διότι ανάμεσα εις την εντολή της ψήφου και του πραγματικού θεσμικού κέντρου,
«παράκεντρου» αποφάσεων, μεσολαβεί, αφεύκτως, χαοτικό και απροσδιόριστο
διάκενο, πλην όμως υπάρχει και μία παραμυθία, ως προς τον πολίτη, δηλαδή η
συναλλακτική σχέση, η πάγια και διαχρονική επαχθής πρακτική εξαγοράς των ψήφων
από το εκφυλισμένο φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα, προς ορισμένους εγκάθετους
κομματανθρώπους οι οποίοι, λειτουργούν, κατά περίσταση, παρασιτικά, εξυπηρετώντας
ορισμένα ιδιοτελή συμφέροντα των διαφόρων κομματικών σχηματισμών.
Η υφιστάμενη κατάσταση, εν πολλοίς, καθίσταται κατά το
μάλλον ή ήττον, γνωστή, εις την πλειονοψηφία των πολιτών, όμως η μεγάλη σύγχυση
των μαζών κατά την ταπεινή υποκειμενική μου γνώμη, έγκειται εις την έλλειψη
επίγνωσης περί του καίριου εκζητούμενου ερωτήματος, υπέρ ποιών αξιών
αγωνιζόμαστε.
Η νεολαία παρεκτός φωτεινών εξαιρέσεων, άγεται και
φέρεται, από το διεφθαρμένο εκπαιδευτικό κατεστημένο της πατρίδας μας, με την
συνδρομή των αποδομητικών και διαλυτικών των κοινωνικών δομών και των θεσμών,
αριστερών κομμάτων τα οποία επενδύουν διαχρονικώς, εις την αμάθεια, εις το χάος
και εις την αλητεία.
Η αριστερά ευθύνεται ως φυσικός αυτουργός δια την
διάλυση της εκπαίδευσης και η Δεξιά ως άμεσος συνεργός για την δια παραλείψεως
λήψεως μέτρων εναντίωσης και ανάσχεσης της πλήρους καταβαράθρωσης της δημοσίας
εκπαιδεύσεως και ανοχής της μονομέρειας της διαλυτικής αριστεράς. Τούτο δε
πραγματώνεται εκ μέρους της (νοουμένου
της αριστεράς δηλαδή), αφενός δια της σωρείας των αλλεπάλληλων εθιμοτυπικών καταλήψεων ανά τα
σχολεία της Επικράτειας, και αφετέρου, δια της φαιάς στρατευμένης προπαγάνδας,
αποσαρθρώνοντας ούτως, κάθε μορφή ευταξίας, ευρυθμίας και ουσιαστικής μόρφωσης
των ελληνοπαίδων εις όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες.
Αυτόθροη συνέπεια του μεθοδευμένου αυτού χάους είναι ότι, έχει προσπορίσει οικονομικά οφέλη
σε γενιές αριστερεπώνυμων επαναστατών
του «γλυκού ύδατος», ψευδεπίγραφους αντιρρησίες δήθεν του κατεστημένου, οι
οποίοι, εν τοις πράγμασι το υπηρετούν υποτελώς, ανταρσίες άνευ λόγου αιτίας,
πλην όμως, σε κάθε περίπτωση, επαναστάτες με παχυλούς μισθούς εις τα θυλάκια τους,
ενώ κατά τα λοιπά διατείνονται ως «Σταυροφόροι της Αριστεράς», οι οποίοι εν
ονόματι μιάς εμπράκτως και παγκοσμίως αποτυχημένης Μαρξιστικής ιδεοληψίας,
οικοδόμησαν εν Ελλάδι δαψιλή καριέρα.
Η αριστερά κατά το πλείστον υποδαυλίζει την κατάσταση
αυτή, ούτως ώστε τα παιδιά προερχόμενα από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα να
αποπροσανατολίζονται διαρκούσης της φοιτήσεως του, και να μην δύνανται
συγκροτημένα και απερίσπαστα, εις την πλειοψηφία τους, να σταδιοδρομήσουν, εν
σχέσει με τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων, λόγω της δημιουργίας συνθηκών
χάους και συγχύσεως άνευ ουδεμίας εκ του αποτελέσματος προόδου και εξελίξεως.
Άρα ανέκαθεν, εξ ιδρύσεως της η αριστερά, πόσο μάλλον,
τώρα εξυπηρετεί επί της ουσίας, πλην κεκαλυμμένα τις συμπεπηγμένες δομές τις
εξουσίας αν και διατείνεται δήθεν το αντίθετο εις την δήθεν ρητορική τους.
Σήμερον η κατάσταση αυτή έχει επιδεινωθεί, ένεκεν και
της αθρόας μετανάστευσης η οποία απειλεί την εθνοτική αλλοίωση της πατρίδας και την δημόσια τάξη και ασφάλεια της
Ελλαδικής κοινωνίας, ήδη επί καθημερινής βάσεως καθιστάμεθα, εκόντες άκοντες, κοινωνοί
εμπλοκών και συγκρούσεων, εκ των ενόντων, εις τις δομές των μεταναστών, ένεκεν
εθνοτικών μεταξύ των διαφορών.
Η Ελλάς παντοιοτρόπως αποτελεί εις την κυριολεξία ένα
«καζάνι που βράζει» με προεξάρχον θέμα το μεταναστευτικό, πλην όμως το αφιόνι
των μαζών έγκειται ακριβώς εις την
καθολική διαστρέβλωση της αλήθειας και την έντεχνη παρασιώπηση των γεγονότων
από τα εξωνημένα Μ.Μ.Ε, τα οποία ένεκα τριάκοντα αργυρίων, αναπαράγον μία ψευδή
κατάσταση, ακριβώς δια να εξανδραποδίσουν και να απονεκρώσουν τα αντανακλαστικά
των πολιτών.
Είναι πρόδηλο ότι πέραν των εθνοτικών και πολιτικών
διαφορών, ήδη οι θρησκευτικές διαφορές έχουν ήδη ξεκινήσει να αποτελούν
γενεσιουργό αιτία έριδας τούτο δε
τεκμαίρεται αμάχητα από τις ανηλεείς επιθέσεις κατά της Εκκλησίας μας, γεγονότα
τα οποία, αφενός δεν αναδεικνύονται δημοσίως, προς αποσόβηση κοινωνικής έκρηξης
και αντίδρασης των Ελλήνων και αφετέρου δια να διασφαλίσουν δήθεν την κοινωνική
ειρήνη εις βαθμό όπου εισέτι η κατάσταση καθίσταται εν μέρει ελεγχόμενη, υπό
τις αρχές.
Άρα λοιπόν εις την βιούμενη αυτή καταιγιστική
προβλημάτων κατάσταση, όπου δεσπόζει η οικονομική εξαθλίωση, η ηθική
καταρράκωση, η ποινικοποίηση της ελευθερίας του λόγου, ο κοινωνικός
αποπροσανατολισμός της αγελαίας μάζης, η σύγχυση και η κρίση ταυτότητας, η
δεινή πτωχοποίηση, η έλλειψη προοπτικής ελπίδας, άγοντας τους πολίτες σε μία
παρανοϊκή κατάσταση, απαισιοδοξίας και νευρώσεων, η ελπίς αρύεται εκ της ζώσης
ορθοδόξου παραδόσεως και τον μυστηριακό βίο της Εκκλησίας μας ο οποίος αρρήκτως
συνδεδεμένος και αλληλοπεριχωρούμενος, παρά την σιδηρά και λυσσώδη πολεμική των
κοσμο-εξουσιαστών, παραμένει αλώβητος, ένεκεν του γεγονότος ότι εγκολπώνει την
Αλήθεια, της φθαρτού κτιστού κόσμου μας, δίδοντας την ελπίδα μας δια την
εξανάσταση.
Εν κατακλείδι, ατομική αντίσταση του καθενός από το
ιδικό του μετερίζι, και η παρέμβαση του θεού θα αθροίσει καταλυτικώς τις
επιμέρους αυτές προσπάθειες σε μία τελική σύνθετη προσπάθεια, η οποία θα λάβει
μία συλλογική δυναμική αφύπνισης, αντίδρασης και καθολικής αμφισβήτησης του
φαινομενικά σαθρού πολιτικού παγκόσμιου κατεστημένου, εις πάσα περίπτωση ημείς
οφείλουμε, εις το μέτρο του δυνατού να διακονούμε υπέρ πίστεως και πατρίδος
μέχρι εσχάτων, με σωφροσύνη και ευβουλία.
