Σύναξη
αποτειχισμένων Ορθόδοξων Χριστιανών Αθήνας:
Η συζήτηση σε
τίτλους
Το εἴδαμε ἐδῶ: https://apotihisi.wordpress.com/
Στο κάλεσμα προς τους αποτειχισμένους αδελφούς από την
αίρεση του οικουμενισμού, ανταποκρίθηκαν πολλοί αδελφοί, από όλη την Ελλάδα και
το εξωτερικό. Επικοινώνησαν, ενδιαφέρθηκαν, ενθάρρυναν και προσευχήθηκαν για
την ολοκλήρωση αυτής της πρωτοβουλίας.
Ο σκοπός της συγκέντρωσης ήταν ο συμπνευματισμός[i] και είμαι βέβαιος πως επετεύχθη μεταξύ των
παρόντων αλλά και των απόντων που βρισκόντουσαν κοντά μας με την προσευχή.
Ο στόχος, όμως, που είναι η ομόνοια των
αποτειχισθέντων, μέρα με τη μέρα θα παρουσιάζει πρόοδο χάριν στους αδελφούς που
έχουν νουν Χριστού και οι οποίοι παραμένουν αφανείς.
Τέλος, μεταφέρω εν συντομία τα όσα ειπώθηκαν και θα
θέλαμε οι παρευρισκόμενοι να γνωστοποιήσουμε σε όλους τους εν Χριστώ αδελφούς.
Το κεντρικό μήνυμα της συγκέντρωσης
αυτής είναι:
«Το καλόν ουκ έστι καλόν, αν μη καλώς γένηται»
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι στην οδό της αποτειχίσης
είμαστε ασφαλείς, εφόσον ακολουθούμε το λόγο του ευαγγελίου και συστοιχούμε τη
χριστιανική ζωή μας με τα δόγματα της εκκλησίας.
Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, μα ούτε και
υπερβολές. Προσοχή! Δεν είναι αποτείχιση η ανυπακοή στην εκκλησία.
Αποτείχιση εν συντομία είναι η ανυπακοή στους αιρετίζοντες ποιμένες[ii].
Η Εκκλησία είναι αλάθητος και Αγία.
Μη λησμονούμε και μην αγνοούμε ότι: η Εκκλησία είναι
δική Του, όπως και η κρίση.
Αλίμονο, αν η Εκκλησία είχε εξάρτηση από τον καθένα
μας. Αλίμονο, αν θεωρήσουμε εμφανώς ή αφανώς τους εαυτούς ως «σωτήρες». Η
Εκκλησία υφίσταται και θα υφίσταται έως συντελείας, σύμφωνα με τον αψευδή λόγο
του Κυρίου.
Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι για να παραμένουμε ασφαλείς,
θα πρέπει να έχουμε υπακοή στους κανόνες, στις διαχρονικές αποφάσεις και τις
εντολές της εκκλησίας μας.
Ο,τιδήποτε πέρα από αυτό οδηγεί σε δρόμους σκοτεινούς.
Από τη στιγμή που αποτειχιστήκαμε, ομολογήσαμε την
άρνησή μας να αποδεχθούμε την παναίρεση του οικουμενισμού, ενώπιον του Κυρίου,
της οικογένειας, των συνενοριτών, του πρώην εξομολόγου μας. Δεν είναι λίγο και
μάλιστα δεν είναι λίγοι οι αδελφοί που σε αυτόν τον κύκλο ομολογίας βίωσαν και
βιώνουν τον διωγμό.
Έως εδώ πράττουμε θεάρεστα, ενώ συγχρόνως παραμένουμε
ασφαλείς.
Το καθήκον όμως των χριστιανών είναι η πραγμάτωση του
Αγίου Ευαγγελίου στη ζωή τους, ώστε να καταστούν οι ίδιοι πρότυπα και σπορείς
του λόγου του Θεού.
«ἐγὼ ἐφύτευσα, Ἀπολλὼς ἐπότισεν, ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς
ηὔξανεν· ὥστε οὔτε ὁ φυτεύων
ἐστί τι οὔτε ὁ ποτίζων, ἀλλ᾿ ὁ αὐξάνων Θεός». Α΄Κορ.
Γ΄ 6-7.
Τι θα γίνει με το σπόρο είναι θέμα του ίδιου του
Κυρίου.
Σκοπός δεν είναι να πολλαπλασιαστούν τα μέλη μίας «ομάδας» ή της εκάστοτε
«ομάδος», που θα «βαπτιστούν» αποτειχισμένοι.
Απώτερος στόχος είναι ο έλεγχος των κληρικών κάθε
βαθμίδος ώστε να αφυπνιστούν –έστω και ένας Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός– για να
σηκώσει το βάρος της αντίδρασης ενάντια στα σχέδια του οικουμενιστών και να
ηγηθεί του πνευματικού αγώνα των ορθόδοξων αποτειχισμένων χριστιανών εναντίον
του σατανικού σχεδίου της υποταγής της ορθοδοξίας στους ετεροδόξους.
Όμως, οφείλουμε, εμείς οι αποτειχισμένοι, να τηρούμε
μία στάση αυτοσυγκράτησης και να διακρίνουμε την κατά Θεόν οργή από τον άκριτο
θυμό, που δε βρίσκεται ένας ιεράρχης της ελλαδικής εκκλησίας να ηγηθεί του
αγώνα.
Κατά το παρελθόν οι αποτειχισμένοι χριστιανοί, για
λόγους αιρέσεων, δεν υπολόγιζαν, με τη συμπαράσταση των ποιμένων τους, κανένα
κόστος μπροστά στην υπεράσπιση της πίστεως και δεν επέτρεπαν διχόνοιες ανάμεσά
τους που θα αποδυνάμωναν αυτό τον αγώνα.
Επειδή όμως στις μέρες μας, απουσιάζουν οι πιστοί
ποιμένες, καθοδηγητές του ποιμνίου, ακούγονται πολλές φωνές από τους
αποτειχισμένους αδελφούς για την στάση απέναντι στον οικουμενισμό.
Οφείλουμε να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε, χωρίς
περιστροφές, πόσο μεγάλη ευθύνη έχουμε ατομικά για την εκκλησία, τον ομολογιακό
αγώνα και κυριότερα για τον κάθε ένα αδελφό ξεχωριστά που γίνεται θεατής ή
αποδέκτης των λόγων και των πράξεών μας. Θα δώσουμε λόγο για τις αστοχίες μας,
θα είμαστε υπόλογοι και για την πιο μικρή λέξη που δημόσια θα λεχθεί και
θα βλάπτει τον αδελφό μας.
Αν τηρούμε τις δύο πρώτες εντολές του Κυρίου θα πρέπει
να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
«Καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ
ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ
ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή. καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη·
ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι». Κατά
Μάρκον ΙΒ΄ 30-31.
Είναι πολλοί οι αδελφοί που προσπαθούν να έχουν
πραγματική ταπείνωση διανοίας, κάνοντας υπακοή στους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι
απαγόρευσαν την ψηλάφηση υψηλών θεολογικών θεμάτων, όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο
Θεολόγος, που θεωρεί υψηλά όσα έχουν να κάνουν με την Αγία Τριάδα και τη Φύση
Αυτής.
Οι συγκεκριμένες ταπεινές φωνές δεν ακούγονται, διότι
καλύπτονται από άγαρμπες κραυγές ή από κάποιες «γλυκές σειρήνες», που αδιάκριτα
μιλούν με περίσσια ευκολία για οποιοδήποτε ζήτημα.
Αποτέλεσμα;
Να χαρακτηρίζεται η ομολογία πίστεως από συγκεκριμένες
προσωπικές τάσεις, και οι αδελφοί αυτοί μετατρέπονται από ομολογητές σε
σκάνδαλο, δηλαδή σε εμπόδιο για την αφύπνιση των ορθοδόξων χριστιανών.
Οπότε αδελφοί θα πρέπει να έχουμε μία αυτοσυγκράτηση
στα θέματα με τα οποία καταπιανόμαστε, εξετάζοντας αυστηρότερα τη διάνοιά μας,
την καρδιά μας και τους λογισμούς μας.
Όταν οι πράξεις μας και οι λόγοι μας επηρεάζονται από
τα προσωπικά πάθη, τότε δημιουργούνται πολώσεις και αντιπαλότητες, με
αποτέλεσμα να επέρχεται διχόνοια.
Το ευκολότερο είναι να λειτουργούμε χωρίς διάκριση και αντιδραστικά.
Εκείνο, όμως, που πρέπει να απασχολεί όλους τους
χριστιανούς είναι η ενότητα που απαιτεί προσωπικό κόπο, προσωπική άθληση και
μέριμνα για την κατά Χριστόν ζωή και συμμετοχή στα ιερά μυστήρια. Εντούτοις
ενότητα δεν έχομε, επειδή απουσιάζουν από την καθημερινή ζωή οι αρετές του
Πνεύματος (Γαλάτας Ε΄ 22).
Ό,τι λοιπόν ενώνει τους χριστιανούς με το
Άγιο Πνεύμα, αυτό τους διατηρεί και ενωμένους μεταξύ τους.
Ό,τι τους χωρίζει, κληρικούς και λαϊκούς, είναι το
πνευματικό ψύχος που οφείλεται κυρίως στην υπερηφάνεια και την κενοδοξία που
δημιουργεί σύγχυση.
Αυτή η σύγχυση οφείλεται κυρίως:
1.
Στην έλλειψη αγάπης και ταπείνωσης.
2.
Στην επιρροή από φωνές που δεν υπακούουν στους κανόνες
της εκκλησίας, στις εντολές Του Κυρίου και των Αγίων Πατέρων σε συνδυασμό με
την ελλιπή κατήχηση.
3.
Στη δική μας ανυπακοή στους Ιερούς Κανόνες και τις
εντολές Του Κυρίου. Την εκκοσμίκευση μας, τον ευσεβισμό, την γεροντολατρεία
μας, την ολιγοπιστία μας. Την ζωή μας μέσα στον «κόσμο» και στα πάθη μας
που εκτονώνονται άθελα μας σε αυτά τα ζητήματα
4.
Στις προσωπικές ερμηνείες, δηλαδή στην φάκα της
υπερηφάνειας. Μην ξεχνάμε ότι η υπερηφάνεια είναι η αιτία για την
οποιαδήποτε αίρεση και το κάθε σχίσμα.
5.
Στον τρόπο και το περιβάλλον επικοινωνίας –με κακή
χρήση του διαδικτύου– μεταξύ των αδελφών. Παράδειγμα το facebook. Ένας χώρος
κατεξοχήν επιθετικός και βλαβερός. Ένας χώρος που πέρα από την διακίνηση των
πληροφοριών δεν ενδείκνυται για θεολογικές συζητήσεις. Φτάνουμε, στα όρια της
ασέβειας, αν όχι της βλασφημίας, όταν «θεολογούμε» μέσα σε ένα μολυσματικό
περιβάλλον. Είναι σαν να στρώνουμε τραπέζι με βρώμικα πιάτα.
Ας διερωτηθούμε: πώς γίνεται όλοι,
κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, να
υποστηρίζουμε ότι πορευόμαστε και
ομιλούμε σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, αλλά τελικά να διαφωνούμε και να διαξιφιζόμαστε;
Πρόκειται για τις ερμηνείες μας, οι οποίες
κατευθύνονται από την άγνωστη σε εμάς προαίρεσή μας, το θέλημά μας, τα πάθη
μας, τις αμαρτίες μας.
Οι Ι. Κανόνες έχουν μία εξαιρετικά λεπτή ακρίβεια,
αλλά είναι αδύνατον να γίνουν κατανοητοί από όλους, διότι μας έχουν παραδοθεί
εκ του Αγίου Παρακλήτου.
Η αδυναμία των ανθρώπων, κληρικών και λαϊκών, να
προσεγγίσουν σωστά τα δόγματα της εκκλησίας, οφείλεται στην αμαρτία. Η αμαρτία
τυφλώνει το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο καταρρακώνεται και
κομματιάζεται από το διάβολο, διασκορπίζεται και διχάζεται από την σύγχυση.
Έτσι καθίσταται αδύνατη η προσέγγιση των νοημάτων του Ευαγγελίου και των
μηνυμάτων των ιερών Πατέρων.
Γι’
αυτό πρέπει να προσέχουμε τις ερμηνείες. Προσοχή σε αυτό που
καταλαβαίνουμε. Προσοχή σε αυτό που διαδίδουμε στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Θα
δώσουμε λόγο.
Είμαστε πραγματικά προσεκτικοί, όταν μελετάμε πάντα
τους Αγίους Πατέρες, που είναι οι πιο ασφαλείς ερμηνευτές, που μπορούμε να
εμπιστευόμαστε;
Είμαστε πραγματικά προσεκτικοί, όταν συλλογιζόμαστε
τις συνέπειες των λόγων μας στους αδελφούς; Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οφείλουμε
να δεχόμαστε τον έλεγχο.
Θα το ξαναπώ και συγχωρέστε με. Είμαστε
ασφαλείς στην αποτείχιση, εφόσον τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες και οι αποφάσεις
των συνόδων της Εκκλησίας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Έχουμε αποτειχιστεί για τον οικουμενισμό, ιδιαίτερα,
μετά την ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου.
Η Εκκλησία είναι του Κυρίου, είναι Αλάθητος και μέσα
σε αυτό το πνεύμα πρέπει να συμπεριφερόμαστε,
σαν να βρισκόμαστε διαρκώς ενώπιον του Οικοδεσπότη, ο οποίος μας κάλεσε
στον οίκο του.
Και πράγματι, αδελφοί μου, η αλήθεια είναι αυτή. Είναι
διαρκώς μαζί μας, κάθε στιγμή και κάθε πράξη μας γίνεται ενώπιόν Του.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, αν για εμάς τους λαϊκούς,
η διακοπή μνημόνευσης είναι δρόμος δύσκολος, τότε για τους κληρικούς είναι εξαιρετικά
κακοτράχαλος, με μεγάλες πιέσεις από την ιεραρχία, εκβιασμούς κ.α.
Ταυτόχρονα, όμως, έχουν πολύ μεγαλύτερους πνευματικούς
κινδύνους που πηγάζουν σαφώς από την ιεροσύνη και την ευθύνη του ποιμνίου.
Οφείλουμε προς όφελος της πνευματικής μας
ανέλιξης και της σωτηρίας μας, να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας. Όταν όμως
πέφτουν στην αντίληψή μας λόγοι οι οποίοι έρχονται σε αντίθεση με τους Ιερούς
Κανόνες και τις αποφάσεις των συνόδων της Εκκλησίας, θα πρέπει να ζητούμε
διευκρινίσεις προκειμένου να αποφεύγεται ο αναίτιος σκανδαλισμός και να μη
διστάζουμε να ελέγχουμε με διάκριση, αν όντως μία θέση είναι εσφαλμένη.
Ακόμα, αν κάτι μας σκανδαλίζει, λειτουργούμε με
προσοχή, υπομονή, διάκριση και διακριτικότητα, προστατεύοντας τους υπόλοιπους
από τον σκανδαλισμό, ώστε να μην αναπαράγουμε το κακό και να εκπληρώνουμε έτσι
τον στόχο του εχθρού.
Επιθυμούμε όλοι την ομόνοια, αλλά αν έχουμε την
εντολή να αγαπάμε εν αληθεία, τότε ισχύει και το «ομόνοια εν αληθεία». Καθώς
δεν μπορούμε να βλέπουμε την πτώση του αδελφού μας και, χάριν της ομόνοιας, να
του δίνουμε μία για να πέσει ακόμα προς τα σκοτεινότερα. Αυτό δεν είναι ομόνοια
αλλά εν ψυχρώ εκτέλεση.
Αυτό σημαίνει πως το να είμαστε ενωμένοι, με ό,τι και
να υποστηρίζει ο καθένας μας, πρόκειται για μία συναισθηματική έπαρση και
καλλιέργεια της αταξίας που με την πρώτη δυσκολία θα ξεσπάσει χαλασμός. Πάντα
λειτουργούμε με ευθύνη και διάκριση έχοντας υπομονή.
Αδελφοί, είμαστε ασφαλείς εφόσον ως συνειδητοί
Χριστιανοί δεν ξεχνούμε ότι σκοπός μας είναι η σωτηρία τόσο η δική μας όσο και των αδελφών μας ως μέσο
της διέλευσης μας προς την Βασιλεία Του Κυρίου.
Για τη σωτηρία μας που πρέπει να αποτελεί την
πρωταρχική μας μέριμνα, οι Άγιοι Πατέρες διαρκώς μας υπενθυμίζουν:
Προσευχή
Εξομολόγηση
Μετάνοια
Συγχώρεση
Ελεημοσύνη
Νηστεία
Θεία
μετάληψη
Μελέτη
Ομολογία
Αδελφοί μου, μη λησμονούμε ποτέ:
«Το καλόν ουκ έστι καλόν αν μη
καλώς γένηται»
________________
[i] «τοῦτο δέ ἐστι συμπαρακληθῆναι ἐν ὑμῖν διὰ
τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως ὑμῶν τε καὶ ἐμοῦ» Ρωμ. 1,12
«Ὁ συμπνευματισμός τῶν πιστῶν εἶναι
ἀναγκαῖος.» Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, προς Ρωμαίους ομιλία 6
[ii] https://apotihisi.wordpress.com/2020/01/17/%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%cf%87%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%af-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%bb%ce%b1%cf%8a%ce%ba%cf%8c%cf%82/
