(Απ. Παύλος – Προς Εβραίους, Γ΄, 4)
Τοῦ Ν.
ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Διάβαζα
σε υλιστικό εγχειρίδιο φιλοσοφίας–κοινωνιολογίας: «Το Σύμπαν, σαν η
συγκεκριμένη υπόσταση της αφαίρεσης της Ύπαρξης, είναι το Παν και το Ένα, η
μόνη αυτοκαθοριζόμενη, άναρχη και άχρονη υπόσταση. Το Σύμπαν είναι η
αιωνιότητα» (Ευτύχιος Φικιώρης – Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ – ΑΘΗΝΑ 1953).
Δυστυχώς,
αυτός ο ματεριαλιστικός (υλιστικός) ενισμός, προβάλλεται και σήμερα, ως
«ενότητα φιλοσοφικής σκέψης», ως επιστημονική θέση!
Οι
λέξεις-φράσεις: «είναι το Παν και το Ένα», «άναρχη και
άχρονη υπόσταση», «αιωνιότητα», αντανακλούν δογματική αντίληψη, θρησκευτική
πίστη.
Γενικά,
πολλά σημεία των υλιστικών θέσεων αποδίδουν στο Σύμπαν ένα «προσωπικό
συντελεστή», που παρεμβαίνει (σκόπιμα) στην δημιουργική πορεία των φαινομένων (prozess).
Παράδειγμα:
«Τα ανθρώπινα όντα είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που κατέβαλλε και
καταβάλλει το Σύμπαν για αυτογνωσία (Paul Davies: «Θεός και μοντέρνα Φυσική –
Εκδόσεις «Κάτοπτρο»). Πως οι διεργασίες-δυνατότητες
του Σύμπαντος γίνονται (έγιναν) και νομοτέλεια δεν μπορούν οι διαλεκτικοί
(κυρίως) υλιστές να το ερμηνεύσουν.
Άθεοι,
Αγνωστικιστές και γενικά οι υλιστές, έχουν εκφράσει τη θέση, ότι στο Σύμπαν
υπήρξε «φωλιά» δημιουργίας της ζωής. Ο φυσικός κ. Στέφανος Τραχανάς, του
Πανεπιστημίου Κρήτης, στο βιβλίο του «ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ», παρατηρεί:
«Όμως
για την εμφάνιση –αλλά και τη διατήρηση– της ζωής στο Σύμπαν απαιτείται επί
πλέον και μια κατάλληλη θερμοκοιτίδα. Ένας κατάλληλος πλανήτης πρώτα απ’ όλα
(το οποίο ευτυχώς δεν είναι πρόβλημα, διότι κατάλληλοι πλανήτες είναι
στατιστικά βέβαιο ότι υπάρχουν) αλλά κυρίως ένας κατάλληλος ήλιος, ικανός να
ακτινοβολεί ενέργεια για τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο χρόνια…» (Σελ. 25).
Δηλ.
ανεπαίσθητα η σύγχρονη Φυσική, για να δικαιολογήση την συνοχή και την συντήρηση
του κόσμου, ξεπερνά τα υλιστικά όρια και υιοθετεί βήματα Μεταφυσικά.
Στις
μη μετρήσιμες παρατηρήσεις-πραγματικότητες του
Σύμπαντος, μέσω της παρατήρησης, τα συμπεράσματα των υλιστών είναι μη αποδεκτά
επιστημονικά και περνούν στο χώρο της μεταφυσικής.
Ο
Φυσικός Max Planc
το αναγνωρίζει λέγοντας:
«Η
επιστήμη δεν μπορεί να επιλύσει το έσχατο μυστήριο της φύσης. Σε τελική ανάλυση
εμείς οι ίδιοι αποτελούμε μέρη του σύμπαντος και επομένως μέρη του μυστηρίου
που προσπαθούμε να επιλύσουμε» (ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΓΑΙΑ, Σελ. 37, Εκδόσεις ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ).
Πράγματι,
στην επιστήμη δεν υπάρχουν διαβεβαιώσεις για τα έσχατα ερωτήματα, όπως: το
αίνιγμα της ζωής ή ο σκοπός του ανθρώπου επάνω στη Γη ή γιατί υπάρχει «Άρσεν
και θήλυ» κ.λπ. Η αδυναμία της επιστήμης ν’ απαντήσει στα (πολλά) έσχατα
ερωτήματα, αποτελούν όριο–σύνορο για την επιστήμη.
Ειλικρινής
είναι και ο κ. Τραχανάς. Γράφει σχετικά:
«Αντίθετα
λοιπόν με ό,τι συχνά λέγεται, η Επιστήμη παρά τον θεμελιωδώς αντιμεταφυσικό και
αντιδογματικό της χαρακτήρα προσέδωσε στην νοήμονα ζωή (στην πραγματικότητα,
στην κάθε μορφή ζωής) μια ιερότητα, την οποία μόνο οι μεγάλοι κοσμογονικοί
μύθοι του παρελθόντος μας –και οι μεγάλες θρησκείες– είχαν καταφέρει να της
δώσουν» (Σελ. 134).
Ο
Απ. Παύλος, αναφερόμενος στην πραγματικότητα του Σύμπαντος, αντιθέτει στην
«τυχαία» εξέλιξη του Σύμπαντος, στην αιτιώδη διαλεκτική, την πληροφορία-αποκάλυψη
της Αγίας Γραφής: «πας οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας
Θεός» (Προς Εβρ. Γ΄,4).
Στην
κατασκευή μιας οικίας έχουμε περίλαμπρη εκδήλωση της ανθρώπινης λογικής,
θέλησης και ικανότητας, ως έλλογη προσαρμογή στο περιβάλλον.
Ο
οίκος προϋποθέτει ένα ενιαίο και συντονισμένο (συνειδητό) έλεγχο στο σχέδιο της
οικοδομικής τέλεσης, ως θεωρία και πράξη. Δεν αποτελεί, ένα σπίτι, φαινόμενο
άμεσο του διαλεκτικού και φυσικού γίγνεσθαι, όπως για παράδειγμα η ωρίμανση και
το σάπισμα ενός μήλου!
Αν
ένα σπίτι εμφανίζεται ως η αντικειμενοποίηση ενός λογικού σχεδίου του ανθρώπου,
ως μια αμοιβαία σχέση υλικών μέσων και πνευματικών σκοπών, τότε το Σύμπαν, ως
ευρύτερο και συνθετότερο φαινόμενο προσαρμογής της υλοενέργειας στην εμφάνιση
και διατήρηση της ζωής, πρέπει να υπακούει σε μια λογική, μεθοδική, ενεργητική
και πρωτόβουλη δύναμη, που νοεί τα δυνατά φαινόμενα της ύπαρξης, γνωρίζει τις
αιτιότητες και δημιουργεί (εξασφαλίζουσα) τους ορθούς μετασχηματισμούς της
ενέργειας, αποφεύγουσα τις ρευστής σημασίας τυχαίες ενεργειακές–υλικές
επιλογές. Μαθηματικά, η πίστη δεν είναι εχθρός της λογικής αλλά το φυσικό
συμπλήρωμά της.
Ο
Δρ. ERVIN LASZLO,
στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Κβαντική Αλλαγή», εύστοχα παρατηρεί:
«Οι
δυνάμεις και οι σταθερές του σύμπαντος είναι ακριβώς αυτές που πρέπει να
είναι ώστε να μπορέσουν να εξελιχθούν στο χώρο και το χρόνο πολύπλοκα
συστήματα, ανάμεσά τους και αυτά που ονομάζουμε έμβια.
Η
υπόθεση ότι αυτές οι συμπαντικές παράμετροι μπορεί να οφείλονται σε μια τυχαία
επιλογή μέσα σε ένα φάσμα εναλλακτικών τιμών είναι ενάντια σε κάθε λογική
εκτίμηση των πιθανοτήτων».
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
