(Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Εἰρηνικὸς Α΄, ἐπὶ τῇ ἑνώσει τῶν μοναζόντων, μετὰ σιωπήν, ἐπὶ παρουσίᾳ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ», κεφ. κβ΄).
Ἡ ἑνότητα ἐπιτυγχάνεται ὅταν
ἀγωνιζόμαστε ὅλοι μὲ βάση στερεὰ τὴν Εὐαγγελικὴ πίστη,
τὴν ἀλήθεια, στηριζόμενοι καὶ φυλάσσοντες τὴν Παράδοση
ποὺ λάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καί, βέβαια, μὴ
φοβούμενοι (ὅπως μᾶς θυμίζει ὁ Ἅγιος) ὅσους δύνανται νὰ μᾶς βλάψουν στὰ ὑλικὰ
πράγματα, ἀφαιρώντας μας μισθό, περιουσία, εἴτε δεσποτικοὺς θρόνους, εἴτε ἀκόμα
βλάπτοντας τὸ ἴδιο μας τὸ σῶμα. Καὶ ἐπὶ πλέον (γράφει ὁ Θεολόγος πατήρ), τότε
παραμένουμε ἐν τῇ πίστει, καὶ τῇ ἀληθείᾳ, καὶ ἀσφαλῶς ἐν τῇ ἑνότητι, ὅταν ἀποστρεφόμαστε τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ φθείρουν, καταστρέφουν τὴν ἀλήθεια: τοὺς «ἑτέρως φρονοῦντας ὡς λύμην τῆς ἀληθείας... ἀποστρεφώμεθα»! Γιατί,
ἐφ' ὅσον μᾶς ἔχουν καταδείξει ὅτι εἶναι ἀμετάπειστοι καὶ ἀνίατος ἡ ἀσθένειά τους,
καὶ ἐμεῖς –μὴ ἐφαρμόζοντες τὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ
μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»– ἐπιμένουμε νὰ κοινωνοῦμε
μαζί τους, τὸ μόνο ποὺ θὰ καταφέρουμε εἶναι κολλήσουμε τὴν ἀρρώστεια τους, πρὶν
τοὺς μεταδώσουμε τὴν ὑγεία μας!
