~ Στο χάρτη είχε δει ένα Πομακοχώρι που ονομάζεται «Μοναχοί» και ζήτησε από τους συνοδούς τους να το επισκεφτούν. Όταν έφτασαν εκεί, ο κόσμος τους πλησίασε φιλικά και έπιασαν συζήτηση.
Ο άγιος Παΐσιος τους ρώτησε για ποιον λόγο ονομαζόταν έτσι το χωριό τους και ένας ηλικιωμένος Πομάκος είπε: «Παλιά είχε πέσει επιδημία στο χωριό και πέθαιναν πολλοί.
Μια μέρα ήρθαν επτά μοναχοί με μια εικόνα και αμέσως σταμάτησε το κακό. Από τότε το χωριό ονομάστηκε «Μοναχοί».

Ακούγοντας αυτά ο χότζας, που ήταν και δάσκαλος και πρόεδρος του χωριού, μάλωσε τον Πομάκο γι’ αυτό που είπε. Έπειτα στράφηκε στον άγιο Παΐσιο και με επιθετικό τρόπο του είπε να φύγει από το χωριό.
Από τη φίλη και εν Χριστώ αδερφή Αναστασία.
«Ποτέ δεν φοβόταν τόσο πολύ ο άνθρωπος την φτώχεια, την αρρώστια και τον θάνατο όσο τα φοβάται τώρα που δεν φοβάται τον Θεό…»
~ κυρ Φώτης Κόντογλου
***
Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν ἔχει δύο κέντρα γνώσεως. Δύο γνωστικά κέντρα: Τό κέντρο τῆς καρδιᾶς, μέ τό ὁποῖο διά τοῦ νοῦ του γνωρίζει τόν Θεό. Τό κέντρο τοῦ ἐγκεφάλου, πού μέ τή λογική γνωρίζει τό περιβάλλον.
Πήγαιναν γιά παράδειγμα οἱ ἄνθρωποι στόν Ἅγιο Πορφύριο ἤ στόν Γέροντα Παΐσιο καί, πρίν ποῦνε τήν ἐρώτηση, ἐκεῖνοι τούς ἔλεγαν τήν ἀπάντηση στό πρόβλημά τους. Πῶς γινόταν αὐτό; Ἀκριβῶς ἐπειδή εἶχαν μέσα τους τή νοερά προσευχή, τή νοερά ἐνέργεια καί τό διορατικό χάρισμα…
Δέν τά ἔχει δώσει μόνο στούς ἁγίους· σέ ὅλους τά ἔχει δώσει. Γιατί ὅμως δέν τά ἔχουμε ἐμεῖς φανερά κι ἐνεργά; Διότι ὑπάρχει αὐτός ὁ σκοτισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη…
‘Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Νά θεραπευτεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού εἴπαμε πώς εἶναι ἡ κύρια δύναμη τῆς ψυχῆς. Καί τί σημαίνει θεραπεία; Νά ἀποβάλει τόν σκοτισμό. Νά ξεσκοτιστεῖ. Γιά νά μπορέσει νά δεῖ τόν Θεό». 
~ – Ὁμιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου εις την Πατερική Θεολογία, π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.
Εἶναι λάθος ἡ ἰδέα, πού καλλιεργήθηκε ὅτι καλός χριστιανός εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος κάνοντας καλές πράξεις, γίνεται λίγο καλύτερος κάθε ἡμέρα καί ὅτι αὐτό εἶναι χριστιανική ζωή…
Πρέπει νά ἐπανεξετάσουμε καί νά ἐπαναπροσδιορίσουμε μέσα μας τί πιστεύουμε γιά τόν Θεό, πῶς νομίζουμε ὅτι σωζόμαστε, τί σημαίνει γιά μᾶς μετάνοια, τί σημαίνει γιά μᾶς πνευματική ζωή;…Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Τά ζῶ αὐτά ἐγώ;…
Βιώνουμε τή χαρά καί τήν πληρότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔχει πεῖ ὁ Θεός ὅτι θά ἔχουμε ὡς καρπό;…Μήπως ἔχω πάρει τή ζωή μου λάθος καί τήν πνευματική μου ζωή λάθος καί τόν τρόπο ποῦ ζῶ μέσα στήν Ἐκκλησία λάθος;…
» Ὅ,τι ἰσχύει γιά τό σῶμα, πού πηγαίνεις δηλαδή στόν γιατρό καί σοῦ λέει ὅτι πρέπει νά πάρεις ἀντιβίωση, νά φύγει τό μικρόβιο, γιά νά λειτουργήσουν τά μάτια σου καί νά δεῖς, τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ψυχή. Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά πάρει πνευματική ἀντιβίωση, νά μετανοήσει. Τότε τά μάτια τῆς ψυχῆς θά καθαρίσουν καί θά δεῖ πάλι τό φῶς, τόν Θεό…». 
~ Ιερομ. Σάββας Αγιορείτη
                                                                              Πηγή: Εδώ.