Του Ν.
ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Αναμφίβολα, ο λοιμός της απιστίας–αθεΐας και η
παναίρεση του οικουμενισμού, αποτελούν συμπυκνωμένη αποστασία από τον αληθινό
Θεό. Πολύ πιο φοβερό πράγμα, όμως, η αδιαφορία των πιστών έναντι της παναιρέσεως,
που είναι ένα σύγχρονο οχυρό του διαβόλου.
Στην Κρήτη υπήρξε
αλλοίωση της πίστεως, της Ορθοδοξίας. Υπήρξε άρνηση της Ορθοδοξίας, ως της
μοναδικής και αληθινής Εκκλησίας στον κόσμο και εκκλησιαστική αναγνώριση των
αιρέσεων. Έτσι, το πλήρωμα δέχθηκε αδιαμαρτύρητα (πλην ολίγων εξαιρέσεων) μια
«νέα Εκκλησία» που «θεμελιώνεται» σε διανοητικές–θεωρητικές δογματικές
στρεβλώσεις, σε μορφές δράσης (καθολικισμός) και σε διανοητικό ηθικό
προσανατολισμό (Προτεσταντισμός), στον οικουμενισμό δηλαδή!
Ακολούθησε, δυστυχώς, και η συνοδική αναγνώριση, από πλευράς Εκκλησίας της
Ελλάδος, του Οικουμενισμού. Αυτή η στάση της Ιεραρχίας της Ελλάδος της στέρησε,
πιστεύω, το πολύτιμο βίωμα του «θαρρείν επί τη
ανυπερβλήτω δυνάμει του Παντοκράτορος Θεού, ώστε και όρεσινεγκελεύσθαιμετάστασιν»
(Συμεών
ο νέος Θεολόγος).
Αυτή η έλλειψη του
βιώματος, ως εμπειρική βεβαιότητα, αντανακλάται και στο κλείσιμο των Ι. Ναών εν
μέσω της πανδημίας του Κορωνοϊού. Δεν δόθηκε προτεραιότητα στην Πίστη.
Ο Αγ. Συμεών ο νέος
Θεολόγος, επισημαίνει:
«Πριν
από κάθε αρετή, προηγείται η χάρη που προέρχεται από την πίστη και είναι
θεμέλιο κάθε αρετής. Και κάθε αρετή, και έρχεται και παραμένει και ενεργείται
με τη χάρη. Όμως κάθε αρετή, χωρίς τη χάρη, λογαριάζεται από τον Θεό κατώτερη
από κάθε κακία…» (Αλφαβητικά Κεφάλαια, Κεφ. ΙΣΤ).
Συμπερασματικά: Η ορθή πίστη είναι
προϋπόθεση της χάριτος του Θεού, της σωτηρίας.
Όταν δεν δίνεται
προτεραιότητα στην ορθή πίστη, υπάρχει μολυσμός. Σήμερα, ο μολυσμός εκ της
αιρέσεως είναι εμφανής, διότι εμφανίζεται εκκλησιαστική ατονία, όχι της
Ορθοδόξου πίστεως, αλλά της βίωσής της.
Και είναι αυτή
ακριβώς η βιωματική ατονία, η έλλειψη δηλ. εμπειρικής βεβαιότητος της αλήθειας
της Ορθοδοξίας, που έκλεισε τους Ι. Ναούς εν μέσω του πυρός της πανδημίας. Η
γνώση του πνευματικού νόμου, στον οποίο υποκείμεθα πάντες, μικροί και μεγάλοι,
βεβαιώνει ότι η πανδημία ήλθε για θεραπεία του από-χριστιανοποιημένου κόσμου.
Όλες οι ακούσιες θλίψεις, σε πρόσωπα ή σε λαούς, είναι καρποί των ιδίων πράξεων
στον δρόμο της ζωής (Αγ. Μάρκος ο Ασκητής – Περί πνευματικού νόμου).
Αυτή την λειτουργία
του πνευματικού νόμου υπογραμμίζει και ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης στην
παράκληση που συνέθεσε (εις Αγ. Χαράλαμπον) σε καιρό επιδημίας της πανώλης.
Γράφει σχετικά:
«Παυσώμεθα
του είναι άνδρες λοιμοί, εν καθέδρα λοιμών καθεζόμενοι, και των, αλλήλοις
γενόμεθα αρχηγοί, μεταδιδόντες άπασι της διαφθειρούσης λύμης ψυχάς και
παύσεται αυτίκα, λοιμός των σωμάτων, ο πάνταςφθείρων τους εγγίζοντας».
Σημαντική η αναφορά
του Αγ. Νικοδήμου στους «εν καθέδρα λοιμών καθεζόμενοι». Να υπενθυμίσουμε, ότι
η λέξις «καθέδρα» είναι συνώνυμη της λέξεως «θρόνος».
Αν το πνεύμα, που
διακατέχει μια ανθρώπινη καρδιά ή έναν πολιτικό ή εκκλησιαστικό θρόνο, είναι
πνεύμα αντορθόδοξο ή αιρετικό, τότε δημιουργεί–διαμορφώνει συνθήκες μόλυνσης
της πνευματικής ζωής και κλονισμό της ορθής πίστεως στις συνειδήσεις των
ανθρώπων - πιστών. Δείγμα μολύνσεως, ως
αποξένωση από την πίστη–πρακτική της Εκκλησίας εν καιρώ λοιμών, είναι και το
κλείσιμο των Ι. Ναών (Ακολουθιών).
Η βιωματική αντίληψη
της εμπειρίας της Εκκλησίας έναντι των λοιμών αποτυπώνεται, εν πεποιθήσει, στην
υμνολογία της. Παραδείγματα:
Α. «Έχοντες Nαόν σου τον Iερόν, τούτον αθλοφόρε, ως
προπύργιον οχυρόν, προσφεύγομεν τούτω, καιρώ τω του πανώλους, και επηρείας
πάσης αυτού λυτρούμεθα» (Παράκλησις εις Αγ. Χαράλαμπον).
Β. «Ιατρείον των Χριστιανών ετοιμότατον, ο Ναός σου ανεδείχθη
Παναοίδιμε, διό οι αρρωστήμασι κυκλούμενοι δεινώς, εν αυτώ αθροιζόμενοι, την σην
βοήθειαν θερμώς, εξαιτούμεθα κράζοντες ένδοξε Ελισσαίε, Προφήτα Θεού τρισμάκαρ,
μη υπερίδης νυν ημάς, κινδυνεύοντας εις θάνατον» (Παράκλησις
εις Προφήτην Ελισσαίον).
Τέλος, ο Αγ. Μάρκος ο
Ασκητής, τονίζει:
«Η
τελεία πίστις είναι ισχυρός πύργος. Ούτω δε, ο Χριστός μεταμορφούται εις
ό,τι χρειάζεται ο πιστεύων».
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
