Εἶναι ὅ,τι χρειάζεται, κάποια στιγμή ‒αὐτό μπορεῖς νά τό κάνεις
συνεχῶς, ἀλλά κυρίως σέ ἕναν σταθμό τῆς ζωῆς σου‒ νά συνειδητοποιήσεις
τήν πλήρη ἀποτυχία σου, ἀλλά μέ εὐγνωμοσύνη: «Θεέ μου, καλά πού δέν
ἔγιναν τά πράγματα ὅπως ἐγώ τά ἤθελα, ὅπως τά περίμενα. Κυριολεκτικά
μαρτύρησα, καταπληγώθηκα, κουράστηκα γιά νά πετύχω αὐτό πού ἤθελα, καί
δέν ἔγινε. Καί καλά πού δέν ἔγινε». Ἔτσι, χωρίς μαράζι μέσα σου, χωρίς
ἀπογοήτευση νά τό πεῖς. Ἐδῶ εἶναι τό λεπτό σημεῖο. Οἱ περισσότερες ψυχές
θέλουν βέβαια νά γίνει μιά ἀλλαγή μέσα τους, θέλουν νά βροῦν τήν
ἀλήθεια καί νά κάνουν μιά νέα ἀρχή στή ζωή τους, ἀλλά προσπαθοῦν νά
προσπεράσουν αὐτό τό κρίσιμο σημεῖο. Ὅμως δέν γίνεται ἀλλιῶς. Πρέπει νά
συνειδητοποιήσεις πλήρως ὅτι δέν ἤσουν στά καλά σου ἐν σχέσει μέ τήν ὅλη
κοινωνία σου μέ τόν Θεό, καί φέρεις εὐθύνη γι᾿ αὐτό. Δέν σέ ἄφησε
τυχαῖα ὁ Θεός νά σπάσεις τά μοῦτρα σου.
Απόσπασμα
