ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
'Επρεπε να ανέβουν οι ιατρικές μάσκες τελικά για να κατέβουν τα υποκριτικά προσωπεία και να αποκαλυφθούν διαθέσεις-προθέσεις-στόχοι-χαρακτήρες. Μόλις άρχισε η πανδημία covid-19, ξεσκεπαζόταν, ως ένα βαθμό βέβαια, η πανδημία της υποκρισίας, νόσου που διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας στηδημόσια και ιδιωτική σφαίρα (σχέσεις αισθηματικές-φιλικές-οικογενειακές, επαγγελματικές κλπ ). Στο παρόν δεν είναι βέβαια δυνατή η ανάλυση-ανάπτυξη του φαινομένου σε όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση με τα ιδιαίτερα σε κάθε περίπτωση χαρακτηριστικά του αλλά θα εστιάσουμε σε ένα πεδίο όπου η αποκάλυψη της υποκρισίας -αλλά εδώ επιπροσθέτως και δειλίας- έγινε σχεδόν αστραπιαία και ριζικά με τις εφεξής συνέπειες απολύτως ανατρεπτικές αλλά και λυτρωτικές-ευεργετικές, όπως ευελπιστούμε να καταδειχθεί στην συνέχεια.
Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στον ευρύτερο εκκλησιαστικό χώρο συμπεριλαμβάνοντας σε αυτόν όχι μόνον τους ''φύσει'' ανήκοντες σε αυτόν (Κληρικοί - Λαϊκοί ) αλλά και όσους από τα υψηλότερα κλιμάκια της κρατικής εξουσίας με εξαιρετικά βίαιες παρεμβάσεις εξάρθρωσαν το αυτοδιοίκητο του χώρου αυτού. Θα επιχειρήσουμε αρχικά να προσεγγίσουμε ερμηνευτικά τις ποικίλες αντιδράσεις, κίνητρα, επανατοποθετήσεις, αναστοχασμούς και αναθεωρήσεις ακόμη και έναντι αυτού τούτου του θρησκευτικού φαινομένου και βάσει του κτηθέντος υλικούνα επιχειρήσουμε μια πρόβλεψη μελλοντικών εξελίξεων και μεταβολών.
Από την παρούσα μικρή μελέτη θα εξαιρέσουμε μια ιδιαίτερη κατηγορία προσώπων ασχολουμένων περιστασιακά με τα εκκλησιαστικά, κατά κανόνα αρνητικά διατιθεμένων, όπως διάφοροι φιλοσοφούντες, δημοσιογραφούντες, δημοσιολογούντες, ''θεολογούντες'' και εν γένει ανησυχούντες και μεμψιμοιρούντες, οι οποίοι απλώς τώρα εμπλούτισαν το σύνηθες αντιεκκλησιαστικό ρεπερτόριο τους με την έκφραση μιας άγριας ρεβανσιστικής χαράς για την ''ταπείνωση'' και ''πανωλεθρία'' του πιο μισητού εχθρού, λησμονώντας οι ταλαίπωροι πού και πώς κατέληξαν κάποιοι προηγούμενοι, ομοίως πανηγυρίζοντες για πρόσκαιρους θριάμβους. Θα ξεκινήσουμε την ερευνητική μας περιήγηση με τον επιτιθέμενο.
ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ο ορισμός της κατά 180 μοίρες στροφής αλλαγή μιας συμπεριφοράς δεν θα μπορούσε να βρει πιο ακριβή νοηματοδότηση από εκείνη την οποίαν επέδειξε η νυν εξουσία από το αρχικό ακόμη στάδιο εκδηλώσεως της επιδημίας. Πράγματι από τις δακρύβρεκτες και έμπλεες σεβασμού και θαυμασμού παραδοχές ( υπό το κατάλληλο βεβαίως ύφος ) της ασύγκριτης προσφοράς της Εκκλησίας διαχρονικά στην διάσωση του Έθνους σε καιρούς χαλεπούς αλλά και στην διατήρηση της κοινωνικής συνοχής σε περιόδους οικονομικών κρίσεων μέχρι την πρόσφατη, εν μια νυκτί ή ακριβέστερον εν μια ώρα η στάση μετεβλήθη δραματικά.
Μετά ακριβώς την δημοσιοποίηση της άκρως συμβιβαστικής Αποφάσεως της Διαρκούς Συνόδου για ''λιτή'' τέλεση της Θ. Λειτουργίας μεταξύ 07.00-08.00 ήλθε αστραπιαία η ακύρωση όχι της Αποφάσεως αλλά...της Συνόδου (που έμελλε να μην είναι η μοναδική) με την πλήρη κατάργηση αρχικά των Ιερών Ακολουθιών (εκτός λίγων εξαιρέσεων ) για να επιτραπεί ακολούθως εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδος -εν είδει ελεημοσύνης- η τέλεσή τους κεκλεισμένων των θυρών(!) για τους πιστούς. Ενδεικτικό του αιφνίδιου αντιεκκλησιαστικού μένους ήταν η κατάργηση του δικαιώματος στην ''βραχεία'' ατομική προσευχή το οποίο αυτός ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είχε αναγνωρίσει και μάλιστα συμπεριλαμβανόταν στην αρχική ΚΥΑ.
Οι λίγοι Κληρικοί και Λαϊκοί που κόσμια διαμαρτυρήθηκαν παραδόθηκαν στην χλεύη και τις συκοφαντίες πρόθυμων φερέφωνων ως μη τάχα διαθέτοντες αγάπη, υπευθυνότητα, σύνεση,ταπείνωση κλπ απειλούμενοι συγχρόνως με ποινικές και διοικητικές (επιβολή προστίμων) κυρώσεις. Επετεύχθη έτσι μαζί με τον απόλυτο αιφνιδιασμό της επίσημης εκκλησίας να κατασταλεί εν τη γενέσει της οποιαδήποτε τυχόν διάθεση στοιχειώδους έστω αντιδράσεως. Παράλληλα σε μια επίδειξη ακραίας φασιστικής νοοτροπίας οι υπεύθυνοι ουδεμία, έστω αφελή, εξήγηση έδωσαν στην εύλογη ερώτηση γιατί δεν επετράπη η προσέλευση των πιστών στις εκκλησίες υπό τους περιορισμούς που ισχύουν για την προσέλευση των ιδίων ως καταναλωτών πχ στα σούπερ μάρκετ και στα κρεοπωλεία.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η άμα τη εμφανίσει του κορωνοιού συμπεριφορά που οι κρατούντες επέδειξαν έναντι της εκκλησίας και την οποία θα επιχειρήσουμε ακολούθως να ερμηνεύσουμε, θεωρώντας χρήσιμο προς τούτο να επισημάνουμε ότι εάν την εν λόγω συμπεριφορά επεδείκνυε η προηγούμενη, αρνητικά λόγω ιδεολογίας προς την εκκλησία διακείμενη, αριστερή κυβέρνηση, ελάχιστοι ίσως παραξενεύονταν. Συνεπώς η αρχόμενη αναζήτησή μας στην πρώτη φάση της τουλάχιστον σε άλλο πλην του ιδεολογικού πεδίου θα επικεντρωθεί και αυτό είναι το ψυχολογικό. Ο κορωνοιός απλώς απετέλεσε τον πυροκροτητή για την ταυτόχρονη έκρηξη συσσωρευμένων συμπλεγμάτων και αισθημάτων φόβου, φθόνου, παραγκωνισμού και τα όμοια τα οποία καλλιεργήθηκαν επί δεκαετίες στο συλλογικό υποσυνείδητο της λεγομένης συντηρητικής παρατάξεως, αφότου για λόγους ιστορικούς που δεν είναι της παρούσης, διεκδίκησε επιτυχώς τελικά την κομματική έκφραση του ημίσεος περίπου του Ελληνικού λαού, από το οποίο ποσοστό το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος θεωρεί μέχρι σήμερα την ορθόδοξη ιδιότητα ως την κύρια συνιστώσα της προσωπικότητός του.
Συνεπώς η πρωτοκαθεδρία σε κύρος και επιρροή των θεραπόντων τις ανάγκες της ψυχής έναντι των θεραπόντων τις ανάγκες του σώματος ήταν δεδομένη και ως εκ τούτου αναγκαστική για την πολιτική επιβίωση των τελευταίων η προσαρμοστικότηταστις απαιτήσεις του ''πελάτη''. Συμπεριφορά όμως αφόρητα υποκριτική καθόσον περιορίζετο σε επίπεδο αποκλειστικά σχεδόν λεκτικό και συμβολικό π.χ τυπικές τελετές μνήμης, μεγαλόστομες διακηρύξεις κενές περιεχομένου, ονοματοδοσίες κλπ, ενώ απουσίαζε σε πρακτικό επίπεδο -ιδίως από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν- οτιδήποτε θα νοηματοδοτούσε τα ανωτέρω, κυρίως δια της προβολής ηρωικών προτύπων ζωής και καλλιεργείας μέσωτης παιδείας αναλόγου ήθους. Η διαχρονική και καθολική ισχύς του εν λόγω κώδικα (μικρο)πολιτικής συμπεριφοράς ισχυρώς μετριάσθηκε από της αναδείξεως του σημερινού Πρωθυπουργού στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, τότε αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.
Πράγματι σχεδόν βίαια εισέβαλε στον κομματικό μηχανισμό από εκείνο ακριβώς το χρονικό σημείο ένα μίγμα άκρατου φιλελευθερισμού -με την πολυσήμαντη και όχι μόνον την αναφερόμενη στην οικονομία έννοια του όρου- και κοσμοπολίτικης νοοτροπίας, στην γοητεία του οποίου υπέκυψε πλήθος πολύ αριστερών φρονημάτων στελεχών που προσχώρησαν -συνεπικουρούντος ίσως και του ''λούστρου'' της εξουσίας- προκειμένου να συνεισφέρουν στην επιθυμητή για την ηγεσία άμβλυνση ή εξάλειψη ''αναχρονιστικών'' συντηρητικών χαρακτηριστικών.
Σημειωτέον ότι η μετάλλαξη αυτή, ενώ προσέλκυσε επίσης πλήθος πολύ ψηφοφόρων εξ όλων των κομματικών χώρων ομοίως γοητευθέντων, δεν οδήγησε σε έξοδο υπολογίσιμο ποσοστό ''γηγενών'' λόγω μη αξιόπιστων εναλλακτικών και της προηγούμενης αριστερής τραυματικής εμπειρίας, αλλά και της γνωστής νοοτροπίας της πλειοψηφίας αυτών, να θεωρούν περίπου ως προδοσία των προγόνων το ενδεχόμενο κομματικής μεταστέγασης. Συνεπώς η προοπτική μιας συγκρούσεως με την Εκκλησία, εάν δεν ήταν επιθυμητή, εν τούτοις δεν απεκλείετο πλέον, ενώ σε πολλούς κομματικούς, κυρίως προσήλυτους εξ αριστεράς, εφάνταζε -εάν οι συνθήκες ευνοούσαν- ως ευεργετική χειραφέτηση. Έκδηλα σημάδια της νέας κομματικής φυσιογνωμίας, προκλήσεις ταυτόχρονα όχι μόνο κατά της Εκκλησίας αλλά και κατά παντός παραδοσιακών αρχών και αντιλήψεων πολίτη, πολλά.
Σταχυολογούμε μερικά:
α) Υπερψήφιση των νομοσχεδίων της αριστερής κυβερνήσεως, σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων και ταυτότητας φύλου(ψήφος κατά συνείδηση).
β) Μη τήρηση της υποσχέσεως για επαναφορά του αξιοποίνου της βλασφημίας.
γ) '' '' '' '' '' '' των παραδοσιακών θρησκευτικών.
δ) Αστραπιαία αποκαθήλωση από τους σταθμούς του μετρό της αφίσας που υπερασπίζετο την ζωή του αγέννητου παιδιού.
ε) Συμμετοχή σε εκδηλώσεις τύπου gay pride.
Όμως η Ιεραρχία ουδόλως ανησύχησε ώστε να οργανώσει κάποια στοιχειώδη άμυνα σε μια πιθανή ευθεία επίθεση όπως και έγινε.
Κατόπιν των εκτεθέντων δεν είναι ανεξήγητη η αποβολή του κυβερνητικού φιλεκκλησιαστικού προσωπείου όταν η ενεργοποίηση του ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως των πολιτών που τους συσπείρωσε δίπλα στην κυβέρνηση - όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις- προσέδωσε σε αυτήν αίσθηση παντοδυναμίας. Περίττευε πλέον η υποκρισία και ο καθωσπρεπισμός καθώς επέστη ο καιρός να αντιληφθεί η Εκκλησία, κατά τρόπο απόλυτα ταπεινωτικό, ποιος είναι το αφεντικό ακόμη και στα του οίκου της. Δεν αποκλείουμε να υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη με φιλεκκλησιαστικά αισθήματα έως και θρησκευόμενα αλλά η σιωπή εν προκειμένω, προϊόν δειλίας και συμβιβασμού, τους καθιστά το ίδιο με τους εκκλησιομάχους ή και περισσότερο ενόχους, κατατασσόμενοι στην κλίμακα της απαξίας στη ίδια θέση με τους δειλούς καισυμβιβασμένους του εκκλησιαστικού χώρου στον οποίον ευθύς αμέσως εισερχόμαστε.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ (ΚΛΗΡΙΚΟΙ-ΛΑΪΚΟΙ)
Εάν τους υπό ευρύτερη έννοια ''κυβερνητικούς'' κινητοποίησε κατά της Εκκλησίας η συσσωρευμένη επί πολλά έτη εχθρότητα, εσχάτως δε και ιδεολογικά χρωματισμένης, κρυπτόμενης σε ποικίλα υποκριτικά προσωπεία, δεν ανιχνεύεται κάποιο αντίστοιχο εχθρικό συναίσθημα στον εκκλησιαστικό χώρο εις βάρος της Πολιτείας ακόμη και σε περιόδους εντάσεων (εκκλ. περιουσία-ταυτότητες), ούτε καν μια ελάχιστη επιφυλακτικότητα, παρά τα σχετικά σήματα που εσχάτως πυκνά εκπέμπονταν. Γι΄αυτό ο αιφνιδιασμός από την επίθεση υπήρξε πλήρης, ακολουθούμενος ευθύς αμέσως από έναν γενικευμένο φόβο που διαχέονταν τόσο στους κληρικούς παντός βαθμούς όσο και στους λαϊκούς με διαφορετικά όπως θα ανακαλύψουμε ποιοτικά χαρακτηριστικά και συνέπειες.
Αποτέλεσμα και εδώ η αποκάλυψη υποκριτικών προσωπείων σε επίπεδο κυρίως ανωτέρου κλήρου τα οποία όμως σε αντίθεση με το αντίπαλο στρατόπεδο όπου επιστρατεύτηκαν στην συλλογική κατά της Εκκλησίας πολεμική, υπηρέτησαν αυστηρά, κυρίως έναντι του ποιμνίου, ενδοεκκλησιαστικές ατομικές επιδιώξεις, όπως ελπίζουμε να διαφανεί ακολούθως. Σε αυτούς λοιπόν τους δύο άξονες υποκρισία και δειλία θα περιστραφεί στη συνέχεια η ερευνητική μας προσπάθεια με πρώτο αντικείμενό της τον Κλήρο.
1. - ΚΛΗΡΟΣ
Ενώ, όπως προηγουμένως διαπιστώσαμε, η ενσκήψασα επιδημία απελευθέρωσε τους κρατούντες από φοβίες και άγχη που υπαγόρευαν μια υποκριτική έναντι της Εκκλησίας συμπεριφορά, αυτή η ίδια επιδημία μετέφερε το ψυχολογικό βάρος στον Κλήρο, κατ΄εξοχήν στον ανώτερο. Αιτία και εδώ η ίδια που κατέστησε παντοδύναμους τους κυβερνώντες με αντίθετη όμως φορά. Δηλαδή η σχεδόν καθολική μετακίνηση των πολιτών προς αυτούς (κυβερνώντες) συμπεριλαμβανομένου και του μεγαλυτέρου όγκου των τρομοκρατημένων πιστών. Η σοβαρή εξασθένηση λοιπόν του ''τείχους προστασίας'', όπως ο σεβασμός και η προσήλωση των πιστών εισπράττονταν -έστω και ασυναίσθητα- από σημαντική μερίδα Ιεραρχών κυρίως νέων σε ηλικία (κάποιοι εκ των οποίων και ως διάδοχοι του Αρχιεπισκόπου προβαλλόμενοι), προκάλεσε σταδιακά ανησυχία, φόβο και εν τέλει πανικό, ανάλογα με την εκάστοτε κλιμακούμενη από την κυβέρνηση επιθετικότητα.
Η ψυχολογική αυτή κατάσταση μπορεί να εξηγηθεί μόνον από την -συν τω χρόνω- βαθμιαία διολίσθηση του κέντρου ενδιαφέροντος των ρασοφόρων αυτών, από τον Θεό εις τα του Κόσμου, λησμονώντας την επισήμανση Εκείνου τον Οποίον κλήθηκαν να υπηρετήσουν ''η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του Κόσμου τούτου'' και αντάλλαξαν το ιδεώδες της θυσιαστικής διακονίας του λογικού ποιμνίου, με εκείνο της εγκόσμιας εξουσίας ποθώντας τις απολαύσεις που αυτή υπόσχεται στους φορείς της. Οδυνώμενοι διεπίστωσαν ότι το image που με τόση επιμέλεια και κάποτε με υποκριτικό ταλέντο είχαν κτίσει δεν διασφάλιζε στην νέα κατάσταση τις ίδιες καλές προοπτικές και προσαρμόστηκαν αμέσως.
Μεταλλάχτηκαν σε διαπρύσιους κήρυκες των επιβληθέντων μέτρων, ακριβείς αναμεταδότες των επίσημων σχετικών ανακοινώσεων, υπερθεματίζοντας και σε αυτό το σφράγισμα των εκκλησιών ''για λόγους υγείας'' δίχως την παραμικρή επιφύλαξη. Μαζί με αυτούς φιλόδοξοι καριερίστες αρχιμανδρίτες ορεγόμενοι επισκοπικούς θρόνους και έγγαμοι κληρικοί επιδιώκοντες προνομιούχες θέσεις, απετέλεσαν μια θλιβερή συγχορδία.
Άλλη μερίδα κληρικών (κυρίως ανωτέρων) προσβληθείσα μεν από τον ίδιον ιό του φόβου διαφορετικής όμως ποιότητος και συμπτωματολογίας είναι οι μη επιλήσμονες της υψηλής τους αποστολής, πλην αντιλαμβανόμενοι αυτήν μέσα από το πρίσμα του ''εφικτού'' του ''ανθρωπίνως δυνατού''. Οι εν λόγω Κληρικοί, που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία, φοβούνται όχι για διακινδύνευση προσωπικών φιλοδοξιών και προνομίων, όπως οι προηγούμενοι, αλλά για κοινωνικό-τηλεοπτικό κανιβαλισμό και, ποινικοπειθαρχικές δίώξεις, δυσμενείς μεταθέσεις κλπ εάν διατράνωναν ευθαρσώς την αντίθεσή τους στα αντιεκκλησιαστικά μέτρα. Ενδεχομένως να έχουν μεταφέρει στο ποίμνιό τους το μήνυμα του Απ. Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο ''ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως...'', πλην όμως οι ίδιοι δεν το ενστερνίσθηκαν ως προσωπικό βίωμα λόγω ίσως ελλειμματικού αγώνα για προσωπικό αγιασμό. Η ανάγκη δε κατευνασμού των αναπόφευκτα εξεγερμένων συνειδήσεων και η διατήρηση της έξωθεν καλής μαρτυρίας επέβαλε την υποκριτική ευσέβεια ως κάλυμμα της δειλίας.
Σταχυολογούμε σχετικά:
''πνευματικό επιτίμιο'', ''πνευματική νηστεία'', ''κατ΄ οίκον εκκλησία'', ''άσκηση υπακοής'', ''αγάπη προς τον ευπαθή συνάνθρωπο'', ''ενδοσκόπηση'' και άλλα πολλά. Τιμητική εξαίρεση στην ιερατική αυτή πανδημία του φόβου απετέλεσαν μετρημένοι στα δάκτυλα της μιας χειρός Ιεράρχες και ελάχιστοι εκ του κατωτέρου Κλήρου oι οποίοι απερίφραστα χαρακτήρισαν ως απαρχές διωγμού την επίθεση του Καίσαρα, μερικοί δε εξ αυτών επιχειρώντας να επιτελέσουν το ύψιστο καθήκον του Λειτουργού του Υψίστου είτε συνελήφθησαν στα πλαίσια της αυτόφωρης διαδικασίας είτε εκφοβιστικά προσήχθησαν είτε τους επεβλήθησαν εξοντωτικά πρόστιμα. Παράλληλα Ιεροί Ναοί στους οποίους ιερουργούν γνωστοί για το ιερατικό ομολογιακό τους φρόνημα Κληρικοί τέθηκαν προληπτικά υπό πρωτοφανή αστυνομική επιτήρηση
2. - ΛΑΪΚΟΙ
Το κυρίαρχο συναίσθημα στη κατηγορία αυτήν είναι ο φόβος έναντι της επιδημίας όπως τον βιώνει και το σύνολο του πληθυσμού. Στη πλειοψηφία των πιστών ο φόβος υπερίσχυσε του θρησκευτικού συναισθήματος και οδήγησε ακόμη και στη διακριτική αποδοχή του σφραγίσματος των εκκλησιών ''ως αναγκαίου κακού''. Τούτο υπήρξε εμφανές και προ της επιβολής των περιοριστικών μέτρων με την θεαματική αραίωση του εκκλησιάσματος. Θλιβερή εν προκειμένω υποκατηγορία αποτελούν ελάχιστοι, τρόπον τινά ''διακεκριμένοι'' λόγω γνώσεων, ιδιότητος και αξιωμάτων ''πιστοί'' οι οποίοι σκανδαλίζουν φρικτά διασπείροντας οι αθεόφοβοι το δηλητήριο της αμφιβολίας για το Μυστήριο των Μυστηρίων, την Θεία Ευχαριστία, ως τάχα δυνητικό μέσον μεταδόσεως του ιού. Δεν γνωρίζουμε εάν την σατανική αυτή θέση δημοσίως και διαχρονικά υπεστήριζαν ή τώρα ''ξεσπάθωσαν'' αποβάλλοντας ως άχρηστο πλέον το προσωπείο του καθωσπρεπισμού και της ευσέβειας.
Οι ίδιοι παράλληλα κηρύσσουν τυφλή υποταγή στα κελεύσματα του Καίσαρα παραπέμποντας στην σχετική περί νομιμοφροσύνης παραγγελία του Απ. Παύλου (Ρωμ. ΙΓ,1-7), παραλείποντας βέβαια την απαραβίαστη προϋπόθεση ισχύος της, την μη δηλαδή σύγκρουση του κοσμικού νόμου με τον Θείο, γιατί τότε υποχρεωτική για τους Χριστιανούς πολίτες τυγχάνει η εφαρμογή της διακηρύξεως του Απ. Πέτρου ''πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις''. (Πραξ. ε΄29).
Τέλος μόνον ως τραγική ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί η παραίνεση για υπακοή στην φιμωμένη Εκκλησία της οποίας την σιγή ερμηνεύουν ως συμφωνία με τους διώκτες της. Οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι εάν δεν μετανοήσουν αναλογιζόμενοι την φοβερή προειδοποίηση του Κυρίου για τους σκανδαλοποιούς (Ματθ. ιη΄6) θα καταχωρηθούν στην συνείδηση της διωκόμενης αλλά και της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας ως εκπεπτωκότες, έστω και αν ζώντες δεν τους αποδοθεί επισήμως η ιδιότητα αυτή. Τιμητική εξαίρεση και εδώ λίγοι πιστοί που δεν πτοήθηκαν από τις ποικίλες διώξεις και εκφοβισμούς, που δεν έκλιναν γόνυ στον Βάαλ, αλλά περιέβαλαν με αγάπη και αφοσίωση τους αγωνιζόμενους ποιμένες τους συγκακουχούμενοι με αυτούς και δίδοντας μαρτυρία Χριστού με όλους τους δυνατούς τρόπους, όπως επώνυμες οργισμένες διαμαρτυρίες και προειδοποιήσεις εκλογικής τιμωρίας, ατομικές ή ομαδικές νοερές συμμετοχές από τους περίβολους των κλειδωμένων Ιερών Ναών των τελουμένων εντός αυτών Ακολουθιών και με οποιοδήποτε άλλο πρόσφορο μέσον.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ - ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Φρονούμε ότι η γενική διαπίστωση ''τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν'', θα ισχύσει στον εκκλησιαστικό χώρο περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Πράγματι το αιφνίδιο και η σφοδρότητα της επιθέσεως κατά της Εκκλησίας και το πρωτοφανές στα χρονικά σφράγισμα των Ιερών Ναών με πρόσχημα την διαφύλαξη της δημόσιας υγείας τραυμάτισε ανεξίτηλα τις σχέσεις μεταξύ των δύο κορυφαίων εν Ελλάδι θεσμών. Το βυζαντινής προελεύσεως νομικό προβάδισμα της Πολιτείας (αρχή της ''νόμω κρατούσης'' Πολιτείας) αρχίζει να αποκτά ευδιάκριτα γνωρίσματα ενός καισαροπαπισμού αλά Ελληνικά.
Με την βάρβαρη κρατική εισβολή στα ενδότερα (intera corporis) της Εκκλησίας για επιβολή αρεστών προς τον Καίσαρα όρων λατρείας θρυμματίστηκε το σύστημα συναλληλίας και διακριτών ρόλων που νοηματοδοτεί την εν λόγω αρχή της ''νόμω κρατούσης Πολιτείας'' και μέχρι ...χθες διαμόρφωνε το modus vivendi των δύο Θεσμών.
Είναι πλέον πασιφανές ότι η Πολιτεία επέτυχε -ανεξαρτήτως εάν ήταν ή όχι αυτός ο κύριος στόχος- να εγγράψει υποθήκες για μελλοντικές ανάλογες παρεμβάσεις οποτεδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο, αξιοποιώτας και μια άλλη ευνοϊκή γι΄αυτήν συγκυρία,την απελπιστική ένδεια σε ηγετικά εκκλησιαστικά αναστήματα. Συμπερασματικά η κοινή λογική αυστηρά βάσει των δεδομένων και της χαοτικής διαφοράς ισχύος οδηγεί στην πρόβλεψη ότι η μετατροπή της Εκκλησίας (κατά την ανθρώπινη βέβαια φύση και διάστασή της) σε μια μεσαίου μεγέθους κλασσική δημόσια υπηρεσία είναι απλώς θέμα χρόνου.
Η πιο πάνω όμως λογικοφανής εξέλιξη-κατά την δική μας πάντα εκτίμηση- θα παραμείνει απλώς ένας επιθυμητός για πάρα πολλούς ίσως, πλην ανεκπλήρωτος στόχος γιατί αγνοεί τις εκρηκτικές διεργασίες που ήδη συντελούνται στους κόλπους όσων εκ του κατωτέρου ιδίως Κλήρου και λαϊκών τιμούν την κλήση και την ιδιότητά τους. Το ξεσκέπασμα υποκριτικών συμπεριφορών και ελλειμματικών ψυχικών αποθεμάτων που επαλήθευσε την ισχύ της ιστορικής ρήσης του θρυλικού Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη ''εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής'' θα επιταχύνει τις, όπως προαναφέραμε,αρξάμενες διεργασίες και η απαίτηση για σαρωτικές αλλαγές σε όλο το εύρος της εκκλησιαστικής διοικήσεως θα καθίσταται ολοένα και ισχυρότερη.
Εξυπακούεται ότι στις διεργασίες αυτές είναι πρακτικά αδύνατη η συμμετοχή των κληρικών και λαικών εκείνων που ''μήδισαν,'' φοβήθηκαν, κάμφθηκαν, λογικεύτηκαν, συνθηκολόγησαν, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας. Άλλωστε ούτε οι ίδιοι -εννοούμε τους ειλικρινείς και ευαίσθητους- θα διεκδικούσαν μια τέτοια συμμετοχή, συνειδητοποιώντας -σε ύστερο χρόνο ο καθένας ξεχωριστά και ιδιαίτερα- το μέγεθος της εκπτώσεως και τον μεγάλο χρόνο της αναγκαίας θεραπευτικής διαδικασίας.
Συνεπώς έστω και αν η Πολιτεία... αναβαθμίσει τον ''σεβασμό'' και την ''εκτίμησή '' της προς τους υπάκουους Αρχιερείς αποβλέποντας στον μέσω αυτών έλεγχο των ''απείθαρχων'' πιστών σε μελλοντικές παρόμοιες παρεμβάσεις της, ουδέν θα επιτύχει. Η πραγματική εκκλησιαστική επιρροή με επιταχυνόμενους ρυθμούς θα μετατίθεται πλέον προς όσους το καμίνι της δοκιμασίας αναδεικνύει σε αυθεντικούς ποιμένες και Επισκόπους (υπό την θεολογική έννοια του όρου), προς εκείνες τις ηγετικές, μαχητικές προσωπικότητες που ανυποχώρητα προασπίζουν τα δίκαια της Εκκλησίας.
Στην παρούσα φάση εκτιμάται ότι οι δύο-τρεις Ιεράρχες που με προσωπικό κόστος τήρησαν μια συνεπή ομολογιακή στάση θα αποτρέψουν εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις και τον κίνδυνο σχισμάτων αλλά δεν θα αποτρέψουν μια βαθμιαίως αυξανόμενη κακοπιστία και εχθρότητα έναντι της Πολιτείας των νέων φορέων της εκκλησιαστικής επιρροής.
Με σχετική βεβαιότητα επίσης εκτιμάται ότι στην διαμορφούμενη νέα εκκλησιαστική πραγματικότητα θα υπάρξουν αρκετές ''ανεξέλεγκτες'' επισκοπικές εκλογές που σε βάθος χρόνου θα επηρεάσουν αποφασιστικά όχι μόνον τις μετά της Πολιτείας σχέσεις αλλά και αυτές με το Οικουμενικό Πατριαρχείο (σε τροχιά διαστάσεως λόγω του εκεί επικρατούντος οικουμενιστικού φρονήματος), και τις διορθόδοξες σχέσεις με γεωπολιτικές μάλιστα επιπτώσεις όπως π.χ., μια επί του ουκρανικού επανατοποθέτηση- αναθεώρηση θα προκαλούσε.
Επίσης επιμένουμε, όπως και εισαγωγικά προεξοφλήσαμε, ότι οι συνέπειες για την Εκκλησία ως θεσμού (κατά το ανθρώπινον) μετά την νυν δοκιμασία μόνον λυτρωτικές και ευεργετικές θα είναι καθώς θα αναδειχθεί το γνήσιο, το αληθινό. το άγιο και θα καταδειχθεί ως αποβλητέο το κίβδηλο και το υποκριτικό. Νέοι άνθρωποι, δηλαδή οι κατ΄ εξοχήν εραστές και αναζητητές της αλήθειας που τώρα μάταια προσπαθούν να την ανιχνεύσουν σε βρώμικα υποκατάστατα, θα σπεύσουν να πυκνώσουν την φάλαγγα των Οπλιτών του Κυρίου.
Μαζί με αυτούς ηλικιακά μεγαλύτεροι στους οποίους η αδικία, η συκοφαντία, η αστυνόμευση, οι απαγορεύσεις, οι καταδόσεις, οι συλλήψεις Ιερωμένων συνεγείρουν ήδη συνειδήσεις και ξυπνούν βιώματα παιδικών χρόνων ιερά, τυλιγμένα στη αχλύ του χρόνου, αιχμάλωτα στην τανάλια των μεριμνών και ναρκωμένα από τις αναθυμιάσεις της αμαρτίας.
Γνωρίζει ο Θεός πάντα να αντιστρέφει και τα πιο διεστραμμένα σχέδια κατά του Ιδίου και της Εκκλησίας Του ώστε να υπηρετούν τελικά το δικό Του σχέδιο για την Σωτηρία του ανθρώπου. Αντιθέτως στην αντιπέρα κυβερνητική ''όχθη'' φρονούμε ότι οι προοπτικές παρερχομένου του χρόνου θα καθίστανται ολοένα και χειρότερες, και η εκτίμηση αυτή βασίζεται σε ένα γεγονός και σε μία πιθανολόγηση με βεβαιότητα γεγονότος.
Συγκεκριμένα το γεγονός αναφέρεται στην αρξάμενη και συνεχώς ογκούμενη διαρροή ψηφοφόρων του κυβερνώντος Κόμματος, από εκείνους που είναι και δεν ''βαπτίζονται'' από ποικίλα συμφέροντα και ύποπτες μεθοδεύσεις σκληρός κομματικός πυρήνας. Οι άνθρωποι αυτοί ανιδιοτελείς και αγνοί, οι οποίοι ως προελέχθη θεωρούσαν την συγκεκριμένη κομματική ένταξη ως απαράβατο καθήκον και ιερή κληρονομιά, μόνον με έναν διωγμό κατά της Εκκλησίας, όντας πιστά και συνειδητά μέλη της, ήταν δυνατόν να εκδιωχθούν... και εξεδιώχθησαν.
Παράλληλα με βεβαιότητα πιθανολογούμε ότι το επί θύραις -όπως ειδικοί και μη προβλέπουν- μίνι οικονομικό κραχ (ύφεση άνω του 10%) θα ''αφυπνήσει'' πάλι αριστερές κοινωνικές ευαισθησίες και τα όμοια, με αποτέλεσμα μαζικούς επαναπατρισμούς. Βαθμιαία συνεπώς την σημερινή αυτάρεσκη απόλαυση των θηριωδών δημοσκοπικών ποσοστών θα την διαδέχεται πίεση ολοένα αυξανόμενη. Περαιτέρω εκτιμάμε ότι η εν λόγω πίεση θα αναβαθμιστεί σε πανικό, όταν εν όψει εκλογών (οι οποίες σημειωτέον θα διεξαχθούν με απλή αναλογική), είτε πιθανός συνασπισμός υπαρχόντων κομματικών σχημάτων είτε κάποια νεοφανής πολιτική κίνηση, αποσπάσει το ανεπίσημο(;) χρίσμα της διωκόμενης και όχι της επίσημης Εκκλησίας.
Πέραν όμως και ΠΑΝΩ από τις εκτεθείσες ορθολογικές προσεγγίσεις με τις αναπόφευκτες επισφαλείς ανθρώπινες προβλέψεις για την κατάληξη της εξεταζόμενης διαμάχης, υπάρχει η αδιάψευστη ιστορική εμπειρία δύο χιλιάδων ετών όπου ΠΑΝΤΑ ο επιτιθέμενος και θύτης, δηλαδή η αντίχριστη εξουσία συντρίβονταν στο τέλος από το αδύναμο θύμα την Εκκλησία. Αυτή λοιπόν θα είναι και τώρα η κατάληξη, αφού η Εκκλησία ΔΕΝ είναι ανθρώπινο κατασκευασμα αλλά Θεοïδρυτος οργανισμός με κεφαλή τον Χριστό και, κατά τον Ιερό Αυγουστίνο, ο Χριστός παρατεινόμενος εις τον Αιώνα. Συνεπώς μαζί με τον Χρυσορρήμονα Πατέρα
θριαμβευτικά διακηρύσσουμε προς κάθε κατεύθυνση;
''Η Εκκλησία πολεμουμένη νικά... υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται... κλυδωνίζεται αλλ΄ ου καταποντίζεται... '' και απευθυνόμενοι αδελφικά και στους σημερινούς πολεμίους Της επαναλαμβάνουμε την υπερπολύτιμη συμβουλή του ίδιου Μεγάλου οικουμενικού Πατέρα:
''Ουδέν Εκκλησίας δυνατώτερον άνθρωπε. Λύσον τον πόλεμον ίνα μη καταλύση σου την δύναμιν, μη είσαγε πόλεμον εις τον ουρανόν. Άνθρωπον εάν πολεμής ή ενίκησας ή ενικήθης. Εκκλησίαν δε εάν πολεμής νικήσαι σε αμήχανον, ο θεός γαρ εστίν ο πάντων ισχυρότερος''.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ- ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α) Γεώργιος Λουκάκης- Πτυχιούχος Τμήματος Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών Νομικής Αθηνών.
Πηγή: Εδώ.
